Wstęp:

Ze słowem „lepkość” spotykamy się w życiu codziennym. Mówimy, że substancja „lepi się” do czegoś itp. Trudniej jest nam zdefiniować samą definicję lepkości. Otóż lepkość, (zwana inaczej tarciem wewnętrznym) jest to właściwość płynów i plastycznych ciał stałych charakteryzująca ich opór wewnętrzny przeciw płynięciu. Lepkością nie jest opór przeciw płynięciu powstający na granicy płynu i ścianek naczynia. Lepkość jest jedną z najważniejszych cech olejów.

Zgodnie z uwarstwionym modelem przepływu lepkość wynika ze zdolności płynu do przekazywania pędu pomiędzy warstwami poruszającymi się z różnymi prędkościami. Przekazywanie pędu zachodzi dzięki pojawieniu się na granicy tych warstw naprężeń ścinających. Wspomniane warstwy są pojęciem hipotetycznym, w rzeczywistości zmiana prędkości zachodzi w sposób ciągły, a naprężenia można określić w każdym punkcie płynu.

Lepkość roztworów zależy od charakteru oddziaływań pomiędzy cząsteczkami składników i nie jest wielkością addytywną. Wartość ta jest tym większa, im silniejsze są oddziaływania i dlatego lepkość cieczy asocjowanych, takich jak alkohole, woda, glikole jest znacznie większa od lepkości węglowodorów alifatycznych i aromatycznych.

Dziedziną nauki zajmującą się badaniami nad lepkością jest reologia (nauka o plastycznej deformacji oraz płynięciu materiałów). Pomiary lepkości prowadzi się na wiskozymetrach Oswalda lub Ubbelhoda.

W moim doświadczeniu do oznaczania lepkości cieczy będę posługiwał się wiskozymetrem Ubbelhoda. Dzięki pomiarom, jakie mogę na nim przeprowadzić (czas wypływu roztworu) będę w stanie obliczyć lepkość badanej cieczy.

---