Wiersz wolny, typ wiersza o swobodnej budowie rytmicznej, w którym nie obowiązują żadne schematy.
Wspólne cechy wiersza wolnego to: bezrozmiarowość (zróżnicowana długość wersów), nienumeryczność, brak ustalonych rygorów rytmicznych (rachunku sylab, stóp, zestrojów akcentowych) i nasycenie semantyką. O układzie graficznym i podziale strofy na wersy decyduje poeta (wg jego uznania wers może, ale nie musi pokrywać się ze zdaniem); typowy dla poezji współczesnej, np. J. Przybosia, T. Różewicza, M. Białoszewskiego.
Wiersz wolny
Jest to wiersz nieregularny o swobodnej budowie rytmicznej. Nie obowiązują w nim żadne schematy; długość wersów jest zróżnicowana, brak stałej liczby sylab, stóp, zestrojów akcentowych. Najważniejsze jest w nim znaczenie słów. Poeta sam decyduje o podziale utworu na strofy i wersy. Bardzo często nie występują w nim żadne znaki interpunkcyjne, co utrudnia interpretację, język zbliżony jest do języka prozy. Wiersz taki jest typowy dla poezji współczesnej, bardzo często stosowali go poeci awangardy: J. Przyboś, T. Różewicz, M. Białoszewski, choć pojawia się już w poezji Norwida. Odmiany wiersza wolnego to np. wiersz emocyjny - wiersz nienumeryczny, składniowy, gdzie podział wypowiedzi na wersy jest uzależniony od ekspresyjnej intonacji języka mówionego.
Wiersz wolny - typ wiersza, który nie należy do systemu numerycznego, gdyż jego budowa nie opiera się na zgodności liczby sylab, stóp, zestrojów akcentowych w wersie. W wierszu wolnym często podział na wersy pokrywa się z podziałem na zdania (jak w średniowiecznym wierszu zdaniowym). Długość wersów w wierszu wolnym nie musi być analogiczna i nie jest określona żadnymi regułami. W wierszu wolnym może występować rym. Wiersz wolny wywodzi się z antyku, popularny stał się w XIX wieku, przez poezję francuskich symbolistów (zmodyfikowali oni poetykę antyczną i dążyli do zgodności podziału na wersy z podziałem zdaniowym). Popularny w dwudziestoleciu międzywojennym i polskiej poezji współczesnej.
izosylabizm (izo- + łc. syllaba `sylaba' z gr. syllabé) językozn. występowanie równej liczby zgłosek w wersie; cecha językowa wiersza sylabicznego. Izosylabiczny (izo- + sylabiczny - łc. syllabicus z gr.) językozn., lit. równozgłoskowy, o jednakowej liczbie zgłosek, np. w wierszu.