Niewidomi(1), Tyflopedagogika


TYFLOPEDAGOGIKA (DZIECI NIEWIDOME I SŁABOWIDZĄCE)

Dysfunkcje narządu wzroku

Na skutek zadziałania negatywnych czynników wewnętrznych (genetycznych, wrodzonych, chorobowych) lub zewnętrznych (urazów) może wystąpić różnego rodzaju uszkodzenie wzroku. Trwała dysfunkcja wzroku , inaczej zwana jego uszkodzeniem, jest to wada jego struktury anatomicznej i czynności w stosunku do stanu normalnego. Uszkodzenie może występować w różnym stopniu i zakresie albo nawet dotyczyć wszystkich czynności narządu wzroku. W sytuacji ekstremalnej może dojść nawet do zupełnej ślepoty. Najistotniejsze są jednak uszkodzenia najważniejszych czynności wzrokowych, a mianowicie:
- uszkodzenie widzenia centralnego- obniżenie ostrości wzroku,
- widzenia obwodowego - ograniczenie i ubytki pola widzenia.

Uszkodzenie widzenia centralnego (środkowego) występuje wówczas, gdy człowiek nie widzi przedmiotów o określonej wielkości z odległości z, jakiej widzi oko pełnosprawne (miarowe). Widzenie centralne mierzone jest ostrością wzroku, czyli zdolnością rozróżniania dwóch punktów przy maksymalnym zbliżeniu. Jeżeli oko tego nie potrafi i widzi te punkty jako jeden zlewający się i niewyraźny punkt lub ich w ogóle nie widzi, to znaczy, że ostrość wzroku jest obniżona - odbiega od normy.

Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia wyodrębnia trzy kategorie ostrości wzroku, a mianowicie:

Za wzrok normalny uważa się ostrość wzroku powyżej 0,3, choć w części terminologicznej rozróżnia się wzrok normalny i prawie normalny.

Słabowzroczność zaczyna się od obniżenia ostrości wzroku na poziomie 0,3 aż do 0,05.

Wyróżniamy słabowzroczność znaczną (severe low vision).

Do ślepoty zalicza się nie tylko całkowite zniesienie czynności wzrokowych, a więc całkowitą ślepotę, lecz również poczucie światła oraz zachowaną ostrość wzroku od 0,02 do 0,05. Są jednak dwie nazwy dla tego stopnia uszkodzenia ostrości wzroku, a mianowicie:

Zaburzenia widzenia obwodowego przejawiają się w ograniczeniach i ubytkach pola widzenia. Normalne pole widzenia każdego oka wynosi w płaszczyźnie poziomej 150 stopni, a w płaszczyźnie pionowej 120.

Przy częściowym nakładaniu się pól obu oczu pełne pole widzenia człowieka wynosi w płaszczyźnie poziomej wynosi 200 stopni.

Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Niepełnosprawności i Upośledzeń (International Classfication...1980, s.84) przejmuje następujące formy uszkodzeń pola widzenia:

1. Koncentryczne (równomierne) ograniczenie pola widzenia, które może być:

2. Widzenie połowiczne (ślepota połowiczna) polegająca na wypadnięciu połowy pola widzenia po lewej lub prawej stronie.

3. Inne uszkodzenia pola widzenia, do których należą wysepkowe jego ubytki w postaci mroczków (np. mroczek centralny w okolicy plamki żółtej) lub ćwiartkowego wypadnięcia pola widzenia.

Zaburzeniu może również ulec widzenie barw (ślepota na barwy), widzenie stereoskopowe (obuoczne) i widzenie nocne, czyli adaptacja do widzenia w słabych warunkach świetlnych.

W przypadku ślepoty, a zwłaszcza całkowitej ślepoty wszystkie wymienione czynności są zniesione. Człowiek nic nie widzi lub prawie nic nie widzi.

Słabowzroczność może przyjąć różne formy. Obniżenie ostrości wzroku ma przede wszystkim negatywny wpływ na widzenie przedmiotów, ich kształtów, a zwłaszcza małych i bardzo małych przedmiotów, w tym również liter, cyfr i innych znaków graficznych (pisma, druku).

Natomiast ograniczenie czy ubytki pola widzenia powodują znaczne ograniczenia i trudności w postrzeganiu dużych przedmiotów i przestrzeni wraz z wypełniającymi ją przedmiotami, osobami i zjawiskami.

Osoby niewidome i słabowidzące

Podział i definicja Światowej Organizacji Zdrowia opiera się na kryteriach medycznych, na uszkodzeniu podstawowych czynności wzrokowych, a więc osłabieniu ostrości wzroku i zaburzeniu pola widzenia. Zgodnie z tymi kryteriami:

1. Osobami niewidomymi są:

2. Osobami słabowidzącymi są osoby, u których ostrość wzroku wynosi od 0,05 do 0,3, a w znaczeniu szerokim do słabowidzących zalicza się także osoby ze słabowzrocznością głęboką, zaliczone do osób niewidomych.

Według definicji zawodowej:

1. Osobami niewidomymi są osoby, które w pracy zawodowej opierają się głównie na pozostałych zmysłach, a więc - całkowicie niewidomi. Natomiast w odniesieniu do innych osób z uszkodzonym wzrokiem oznacza to, że zachowana sprawność wzroku jest zbyt mała (niska) do wypełniania funkcji orientacyjnej na stanowisku i w miejscu pracy oraz funkcji kierującej i kontrolującej w trakcie wykonywania pracy. Są to osoby zawodowo niewidome (vocationally blind persons).

2. Osoby słabowidzące są to osoby, które pomimo znacznego uszkodzenia czynności wzrokowych wykorzystują je dla orientacji, kierowania i kontrolowania przebiegu pracy.

Aspekt pedagogiczny wyróżnia się trzy grupy:

Do grupy niewidomych zalicza się dzieci, które nic nie widzą. Według Malinowskiego (1951) "cechuje je niemożność korzystania z wrażeń wzrokowych".

Dzieci szczątkowo widzące - spostrzegają przedmioty, a właściwie zarysy ich kształtów oraz ruch; mogą mieć także możliwości różnicowania barw oraz wzrokowej orientacji przestrzennej.

Dzieci słabowidzące - zalicza się te, u których ostrość wzroku mieści się w przedziale od 0,06 do 0,25 normalnej ostrości, czyli ponad 1/20 do 5/20, co oznacza że z odległości 1-5m. Mogą one odróżnić czarne znaki wysokości 3cm, które osoby z normalną ostrością wzroku rozpoznają z odległości 20m.

Obecnie tylko Polska terminologia pedagogiczna rozróżnia dwie grupy dzieci:
- niewidome, które na skutek braku wzroku posługują się pismem punktowym Braille'a;
- słabowidzące, które mogą posługiwać się słowem drukowanym.

Przyczyna inwalidztwa wzroku:

Przyczyny wrodzonej ślepoty lub znacznego uszkodzenia wzroku:

Ciężkie uszkodzenia wzroku mogą spowodować promienie Roentgena lub promienie przy eksplozjach broni nuklearnej.

Kształcenie niewidomych i słabowidzących

Uczniowie słabo widzący powinni być zapoznawani z pismem Braille'a i czarno drukowanym, a niewidomi - z techniką pisania i czytania systemem Braille'a.

W historii wypukłego pisma można wyróżnić dwa kierunki rozwoju. Pierwszy to udoskonalenie pisma liniowego, drugi - tworzenie pisma punktowego. W związku z tym, ze zmysł dotyku łatwiej odbiera znaki będące konfiguracjami punktów niż linii ciągłych, pismo punktowe umożliwiło szybsze, sprawniejsze czytanie.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Praca nauczyciela przedmiotów humanistycznych z dziećmi niewidomymi, Tyflopedagogika
SŁOWNIK POJĘĆ NIEWIDOMEGO, Tyflopedagogika
Edukacja osób niewidomych, Tyflopedagogika
niewidomi, Tyflopedagogika
Opracowanieggg, Tyflopedagogika-nauka niewidomych
Edukacja i rehabilitacja osób niewidomych i słabo widzących -opracowanie, Pedagogika, Resocjalizacja
Zofia Sękowska Tyflopedagogika rozdział VI Procesy poznawcze u uczniów niewidomych
Dzieci niewidome i ich edukacja w systemie integracyjnym
PRACA Z UCZNIEM NIEWIDOMYM I SŁABO WIDZĄCYM
TABELA - schorzenia + następstwa, Tyflopedagogika
TYFLOPEDAGOGIKA(2), Tyflopedagogika
Grzegorzewska M , Psychologia niewidomych
mieszkanie dostepne la niewidomych 02
Tyflopedagogika, notatki różne
Tworzenie warunków do wspomagania dziecka słabo widzącego i niewidomego, uczeń słabo widzący
bibliografia osoby słabo widzące 2008, Psychologia, Tyflopedagogika, tyflopsychologia
Słabowzroczność - definicje, Tyflopedagogika
NIEWIDZIALNI FURIACI - poltergeisty, Free
Hari Potter i bluza niewidka, mrochna cwoorca

więcej podobnych podstron