Edukacja osób niewidomych, Tyflopedagogika


Edukacja osób niewidomych.

Celem procesu wychowania niewidomych i słabo widzących jest przede wszystkim ich maksymalny rozwój oraz przystosowanie do pełnienia roli społecznych. Cel ten jest taki sam jak w pedagogice ogólnej, a tylko pedagogika oprócz tego realizuje cele rewalidacyjne. Rewalidacja ma zapewnić:
maksymalną aktywność i usamodzielnienie wychowanków
maksymalną aktywność i usamodzielnienie wychowawców,
systematyczna korekta wad i funkcji organizmu,
usprawnianie zachowanych funkcji organizmu.

W wypadku, kiedy rodzice decydują się na kształcenie niewidomego lub słabo widzącego dziecka w szkole masowej, w systemie integracyjnym, chronią go przed zaburzeniami emocjonalnymi. Rodzice i nauczyciele muszą pamiętać o ogromie pracy, jaki na nich spadnie. Uważamy, za profesor Zofią Sękowską, iż "Warunki prawidłowego kształcenia zintegrowanego niewidomych i słabo widzących są różnorodne i często trudne do spełnienia. Trzeba się liczyć z tym, że nie wszyscy uczniowie im sprostają...".
Aby dziecko niewidome lub słabo widzące mogło kształcić się w systemie zintegrowanym muszą być spełnione następujące warunki:
Dziecko powinno mieć normę poziomu intelektualnego umożliwiającą mu logiczne myślenie i rozwój mowy.
Prawidłową działalność pozostałych analizatorów, a zwłaszcza dotyku i słuchu, dzięki którym mogą wytworzyć się dynamicznie, kompensacyjne układy strukturalne.
Sprzyjające rozwojowi warunki rodzinne i środowiskowe dziecka - "dom chętny do pomocy".
Umiejętność korzystania z różnych pomocy kompensujących dysfunkcję wzroku.
Otwartą na problem niewidzenia i niedowidzenia szkołę (właściwie wyposażona baza, kadra pedagogiczna znająca problematykę tyflopedagogiki).

Wychowanie integracyjne powinno umożliwić uczniowi niewidomemu lub słabo widzącemu zdobywanie wiedzy i umiejętności na miarę jego możliwości. Dziecko niewidome lub niedowidzące powinno być poddane dokładnej wielospecjalistycznej diagnozie, gdyż wymaga indywidualnych potrzeb w zakresie organizacji procesu dydaktycznego oraz rewalidacji.
Wielospecjalistyczna diagnoza, stawiana dla powyższych celów obejmuje:
Określenie przez psychologa ogólnej sprawności umysłowej dziecka,
Określenie stopnia wykorzystywania przez dziecko wzroku wraz z ustaleniem optymalnych dla dziecka warunków zewnętrznych, związanych z pracą wzrokową - funkcjonalna ocena widzenia,
Określenie przez psychologa stopnia kompensacji percepcyjnej (w jakim stopniu dziecko wykorzystuje informacje uzyskiwane za pomocą dotyku, słuchu i innych nieuszkodzonych analizatorów - do poznania orientacji, lokomocji itd.),
Określenie współwystępujących schorzeń, kalectw - w jakim stopniu wpływają na funkcjonowanie fizyczne i psychiczne dziecka - na podstawie analizy dokumentacji medycznej albo w oparciu o wyniki konsultacji medycznej (specjalistycznej) lub konsultacji z rehabilitantami ruchu i wywiadu z rodziną,
Określenie deficytów w zakresie funkcji percepcyjno-motorycznych (analiza słuchowa, słuch fonematyczny, rozwój ruchowy, lateralizacja, orientacja przestrzenna z uwzględnieniem ich genezy-psycholog, reedukator,
Ustalenie uzdolnień kierunkowych i zainteresowań dziecka,
Określenie poziomu przystosowania emocjonalnego i funkcjonowania społecznego (wywiad z rodzicami, nauczycielem, rozmowy z dzieckiem, badania za pomocą metod projekcyjnych, obserwacji),
Ustalenie sytuacji dziecka w środowisku rodzinnym i szkolnym.

To wszystko dotyczy stanu aktualnego i jest warunkiem koniecznym do podjęcia pracy nad opracowaniem programu dydaktycznego i rewalidacyjnego, optymalnego dla danego dziecka, oraz pozwoli wybrać warunki i formy, w jakich ten program realizować.
Proces nauczania i wychowania dzieci z uszkodzonym wzrokiem musi uwzględniać zasady i metody pedagogiki specjalnej.
Podstawowe zasady to:
Zasada indywidualizacji. Warto zauważyć, iż zasadzie indywidualizacji podporządkowana jest struktura merytoryczno- organizacyjna klas integracyjnych,
Zasada konkretności i poglądowości nauczania,
Zasada priorytetu rewalidacji w organizacji procesu dydaktycznego,
Zasada przystosowania wymagań do indywidualnych możliwości wychowanków,.
Zasada zapewnienia bezpieczeństwa, życzliwości, akceptacji, tolerancji, zaufania dziecka do prowadzącego zajęcia,
Zasada stopniowania trudności, zasada korekcji i kompensacji (zastępowanie wzroku innymi zmysłami),
Zasada celowości i systematyczności,
Zasada kształtowania u dziecka pozytywnej motywacji do nauki, kształtowanie wiary we wła-sne siły, przezwyciężanie trudności (krok po kroku),
Zasada optymizmu pedagogicznego (tzn. wiara w możliwości dziecka, dostrzeganie najdrob-niejszych sukcesów itp.).

Organizacja właściwych warunków uczenia się słabo widzących w klasach integracyjnych zależy w wielkiej mierze od współpracy oraz porozumienia i stałego kontaktu, a także wymiany doświadczeń między domem i szkołą. Pozwoli to na wyjaśnienie wzajemnych oczekiwań.
Do korzystania i kształcenia integracyjnego dzieci muszą być częściowo przygotowane przez rodziców. Słuszne, zatem wydaje się stwierdzenie Glenn Doman:
"pierwsze osiem lat rozstrzyga o całym późniejszym rozwoju dziecka". Dziecko uczy się od urodzenia. Zaniedbań edukacyjnych, wychowawczych tego okresu nie da się całkowicie wyrównać. Dobre przygotowanie dziecka niewidomego i słabo widzącego do nauki wymaga wczesnej rewalidacji ukierunkowanej na rozwój funkcji psychomotorycznych i poznawczych. Matka od momentu urodzenia dziecka jest dla niego osobą niezastąpioną. Więź emocjonalna matki z dzieckiem wpływa na zachowanie dziecka, stymuluje jego rozwój, pomaga znaleźć najlepsze rozwiązania kompensacyjne i adaptacyjne w środowisku, kształtuje prawidłową więź z ludźmi.

Matka poprzez miłość do dziecka, dotyk, ruch wpływa na zdobywanie doświadczeń dziecka, bogaci jego wiedzę o sobie, wyrabia obraz własnego ciała. Matka uczy go samoświadomości. Uczucia i emocje odgrywają wielką rolę w przygotowaniu do nauki, wpływają na motywację do działania. Brak stymulacji, ruchu, zabawy, czułości może utrudnić orientację w schemacie ciała, orientację kierunkową i przestrzenną, może wpływać na funkcje poznawcze itp. Dlatego bardzo ważna jest praca z dzieckiem niewidomym lub niedowidzącym w okresie wczesnych lat życia. Znaczenie dla rozwoju dziecka ma rodzina zapewniająca poczucie bezpieczeństwa, akceptacji, chętna do współpracy z innymi, wytrwała, cierpliwa. W rodzinie jako grupie pierwotnej, najsilniej rozwija się świat uczuć dziecka. Rodzina najlepiej rozumie i wybacza niepowodzenia wysiłków, ale i najlepiej gratyfikuje powodzenia. Rodzice przygotowują dziecko do nauki w systemie integracyjnym przede wszystkim poprzez wczesne, świadome stymulowanie rozwoju określonych umiejętności.

Podstawą działań stymulujących jest uważna obserwacja w różnych sytuacjach, określenie jego możliwości wzrokowych oraz ogólnej sprawności intelektualnej, motorycznej, poziomu rozwoju emocjonalno- społecznego. Okulista zwykle już powinien przebadać dziecko, zalecić okulary, warto jednak pamiętać o korzystaniu z różnych pomocy optycznych, jeśli jest to możliwe nauczyć dziecko posługiwać się wzrokiem. Rodzic musi także przeprowadzić ćwiczenia, aby określić możliwości dziecka niedowidzącego należy stwierdzić, jakiego oświetlenia potrzebuje, określić zasób i realność pojęć związanych z wizualnymi cechami świata.

Powinien także obserwować dziecko przy czynnościach samoobsługowych, przy zabawie oraz w kontakcie z rówieśnikami. Dzieci niedowidzące wymagają większej dyscypliny w zakresie utrzymania porządku wokół siebie. Należy dzieciom dużo objaśniać i tłumaczyć, zachęcać do oglądania wszystkiego. W przypadku dzieci niewidomych należy zapewnić im skuteczne metody i środki umożliwiające uczenie sprawnego poruszania się, odbierania sygnałów dotykowo- kinestetycznych i słuchowych, czytania pisma Braille'a itp. Dzieci niewidome i niedowidzące powinny także mieć odpowiednie wyposażenie szkolne dostosowane do możliwości wzrokowych itp. Roli rodziny w procesie rewalidacji nie da się przecenić. Sugestywnie wyraziła to W. Szuman pisząc: "Także człowiek niewidomy staje się szczęśliwy, jeśli czuje, że pod wielu względami jest samodzielny, a w całym życiu pożyteczny sobie, swemu otoczeniu. Pamiętaj Matko, Ojcze, że od Was w wielkiej mierze zależy czy Wasze dziecko będzie już teraz z każdym dniem zręczniejsze i mędrsze, swobodniejsze, czy już będzie brało udział wżyciu nieruchomo, w jednym miejscu, biernie, bezczynnie, znudzone i samotne".



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Edukacja i rehabilitacja osób niewidomych i słabo widzących -opracowanie, Pedagogika, Resocjalizacja
Edukacja i rehabilitacja osób niewidzących i slabo widzących
Edukacja osób przewlekle chorych, referaty i materiały
Zajęcia ruchowe osób niewidomych i słabo widzących
Edukacja osób dorosłych na zaliczenie
edukacja osób z niepełnosprawnością, pytania na Rozenowa, + Bylo pytanie o stopnowośc skali niepełno
Specyficzne cele edukacji rewalidacji niewidomych, Pedagogika specjalna
Niewidomi(1), Tyflopedagogika
edukacja osób upośledzonych umysłowo, Studia, Pedagogika specjalna
Edukacja osób starszych prezentacja, studia, Zdrowie Publiczne, II rok, Promocja zdrowia
Edukacja osób z niepelnosprawnoscia ruchowa, referaty i materiały
Praca nauczyciela przedmiotów humanistycznych z dziećmi niewidomymi, Tyflopedagogika
edukacja osób upośledzonych umysłowo1, Studia, Pedagogika specjalna
Edukacja osób niepełnosprawnych Kształcenie specjalne i nauczanie indywidualne
Sękowski Psychologiczne aspekty rehabilitacji osób niewidomy
Rehabilitacja osób niewidomych i niedowidzących praca zaliczeniowa z pedagogiki specjalnej
psychospołeczne problemy osób niewidomych gr 7 i 8, Studia WSM, 4 Semestr
Edukacja osób niepełnosprawnych Kształcenie specjalne i nauczanie indywidualne

więcej podobnych podstron