Recenzja książki
„DZIECKO AUTYSTYCZNE
Dziennik terapeuty”
Magdaleny Grodzkiej
Kornelia Witkowska
Magdalena Grodzka
„Dziecko autystyczne. Dziennik terapeuty”
Państwowe Wydawnictwo Naukowe; 1984; s.102
Przyjście dziecka na świat wywołuje u rodziców najbardziej zdumiewające reakcje. Może ono być tym, które daje nadzieję, które niesie obietnicę miłości doskonałej. Może być idealną postacią, która zapełni wszystkie braki. Jednak przyjście na świat dziecka z autyzmem, upośledzeniem może przynieść zniechęcenie, zwątpienie i lęk. Strach rodziców o to jak sobie poradzić, jak opiekować się „takim” dzieckiem, jak dalej żyć. W takich chwilach z pomocą przychodzą rodzicom terapeuci.
Książka Magdaleny Grodzkiej jest zapisem przebiegu pracy terapeutycznej autorki z 4-letnim głęboko upośledzonym, autystycznym Janeczkiem. Jest swego rodzaju dziennikiem obserwacyjnym zmian zachodzących w chłopcu pod wpływem terapii. Pokazuje jakie postępy można uzyskać nawet u osób głęboko upośledzonych. Dzięki zaangażowaniu autorki w pracę ze swoim pierwszym podopiecznym, a również włączeniu najbliższej rodziny w walkę o lepszy byt Janeczka, uzyskano znaczną poprawę w ogólnym funkcjonowaniu chłopca. Początkowo był on bardzo pobudzony, przejawiał autoagresję, nie reagował na swoje imię, prośby i polecenia, głośno krzyczał i nie miał kontaktu z rodzicami. Nie potrafił samodzielnie jeść, ubierać się, załatwiać potrzeb fizjologicznych. W książce Magdalena Grodzka opisuje zmiany jakie stopniowo pojawiały się w zachowaniu chłopca pod wpływem terapii. Autorce udało się uzyskać znaczną poprawę w komunikacji Janeczka z najbliższym otoczeniem. Chłopiec mimo, że nie wyrażał werbalnie swoich potrzeb, wypracował swój system porozumiewania się z rodziną. Nauczył się też okazywać najprostsze uczucia (np. radość). Opanował czynności samoobsługowe. Rozumiał i wykonywał proste polecenia.
Książka jest napisana w formie dziennika. Opatrzona jest przedmową napisaną przez doc. Dr hab. Hannę Olechnowicz, która wyjaśnia w jakim celu terapeuta robi notatki z własnej pracy i czym jest książka Magdaleny Grodzkiej. Następną część dziennika stanowi słowo wstępne samej autorki. Tłumaczy ona jak doszło do powstania książki, jak to się stało, ze zajęła się terapią dziecka autystycznego, wprowadza w dalszą - właściwą - część swojego dziennika. W tej właśnie części opisuje swoje spotkania z Janeczkiem i jego rodziną. Dodatkowo umieszczone są tu komentarze autorki, pisane przez nią kilka lat po zakończeniu pracy terapeutycznej z przedstawionym chłopcem. Zawierają one informacje na temat autyzmu i sytuacji osób, którym przyszło zmagać się z chorobą własnego dziecka - rodziców. Komentarze te są wynikiem wieloletniej pracy autorki z dziećmi autystycznymi i ich rodzinami, rezultatem jej doświadczenia. W tej części autorka krótko opisuje funkcjonowanie chłopca w kilka lat od pierwszego spotkania z nią. Ostatnia część książki stanowią informacje teoretyczne na temat autyzmu wczesnodziecięcego, jego objawów, związków z upośledzeniem umysłowym. Ta cześć, podobnie jak przedmowa, napisana została przez doc. dr hab. Olechnowicz. Pokrótce charakteryzuje ona w niej także rozwój osób z autyzmem w poszczególnych sferach życia, a także sposoby pracy terapeutycznej z takimi dziećmi.
Książka „Dziecko autystyczne” to doskonała lektura zarówno dla rodziców, terapeutów, początkujących psychologów, pedagogów, jak też dla „zwykłych” ludzi, zainteresowanych tematyką autyzmu. Jest napisana bardzo przystępnym, zrozumiałym dla wszystkich językiem. W bardzo ciekawej formie autorka opowiada o autyzmie wczesnodziecięcym i swoich terapeutycznych ”zmaganiach” z tą chorobą.
Moim zdaniem książka jest cenną wskazówką dla rodziców, którzy sami nie potrafią poradzić sobie z własnym dzieckiem. Pokazuje, że nawet w przypadku głębokiego upośledzenia i autyzmu można uzyskać poprawę i ułatwić życie sobie i dziecku. Daje nadzieję! Uczy rodziców, że ich praca nad zmianą nastawienia do dziecka i życia, jest tak samo ważna jak praca samego terapeuty z dzieckiem, że zmiana w dziecku nie nastąpi jeśli do jego terapii nie włączy się najbliższa rodzina. Uważam, że książka jest ponadczasowa, mimo, iż wydana była ponad 20 lat temu.
Myślę, że każdy z nas mógłby dowiedzieć się z lektury książki Magdaleny Grodzkiej wielu informacji na temat funkcjonowania i możliwości leczenia osób dotkniętych autyzmem, a więc żyjących często w „innym”, własnym świecie. Szczególnie książkę tę polecam osobom, które uważają, że dzieci głęboko upośledzone należy oddać do zakładów opiekuńczych i pozwolić im na wegetację i powolne umieranie.
1
3