TERAPIA PEDAGOGICZNA
Terapia pedagogiczna jest umiejscowiona w procesie wychowania odnoszącego się do rozwoju indywidualnej jednostki, stosowanie jej jest niezbędne zawsze wtedy, gdy zadania stawiane dziecku, oczekiwania w stosunku do niego nie mogą być przez niego samodzielnie realizowane.
Pojęcie wychowania traktowane jest w terapii pedagogicznej jako zamierzona ingerencję proces przemian rozwojowych w celu wywołania zmian ukierunkowanych na adaptacyjność i kreatywność. Tak aby wychowankowi lepiej się żyło w otaczającym świecie a nie wychowawcy z nim. (w terapii wychowanek musi być traktowany podmiotowo nie można sobie tutaj pozwolić jak w zwykłym pojęciu wychowania na traktowanie dziecka przedmiotowo)
Terapia pedagogiczna powinna być ukierunkowana na osobowość dziecka, nie tylko na usprawnianie jego opóźnionych funkcji. (musimy dostrzegac cale dziecko nie tylko jego dysfunkcje musimy każdy przypadek rozpatrywać indywidualnie, nie możemy sobie pozwolić na rozpatrywanie problemu w oderwaniu od otaczającego swiata w jakim dziecko żyje )
Terapia pedagogiczna zwraca na funkcjonowanie człowieka w świecie.
Należą do niej co najmniej trzy:
funkcjonowanie poznawcze,( które w terapii pedagogicznej wymaga usprawniania procesów percepcyjnych, rozwijanie koncepcji językowych, kształtowanie procesów i operacji umysłowych: sortowanie, klasyfikowanie kształtowanie pojęć jest ono szczególnie ważne w terapii dzieci upośledzonych umysłow)
funkcjonowanie systemu percepcyjno-motorycznego (w tej terapii uwzględniamy ćwiczenia, np. dzieci niewidome lub niesłyszące wymagają specyficznych dla ich niepełnosprawności zajęć związanych z aktywnością percepcyjno-motoryczną podobno jak niepełnosprawni ruchowo )
funkcjonowanie systemu regulacji stosunków człowieka z otaczającym go światem w którym szczególna rolą przypada JA jednostki. (to jest bardzo istotna funkcja i terapeuta nie powinien pozostać mu obojętna np. poczucie samotności, lęku, zachowań samodestrukcyjnych powinny być one neutralizowane i szukanie ich przyczyn i rozwązywanie roblemu u jego źródła )
Powyższa klasyfikacja dokonana jest dla potrzeb dydaktycznych. W codziennej pracy terapeuty wszystkie obszary funkcjonowanie wchodza w sieć wzajenmej i skomplikowanej interakcji.
Stosowanie terapii pedagogicznej, czy raczej oddziaływań terapeutyczno- wychowawczych jest niezależne od istniejących w społeczeństwie podziałów, których kryterium stanowi ocena sprawności człowieka.
Z dygmatów psychologii rozwoju człowieka wynika, że
terapeuta powinien znać diagnozę aktualnego rozwoju psychologicznego dziecka niepełnosprawnego, którą weryfikuje w trakcie procesu terapeutycznego
zadaniem terapeuty jest prognozowanie rozwoju dziecka niepełnosprawnego na podstawie analizy wykonywanych przez niego rozmaitych zadań mieszczących się w strefie najbliższego rozwoju
terapeuta powinien określić sposób aktywizacji dziecka w zależności od rozpoznania, jaki rodzaj aktywności należy wzbudzić a jaki poddać modyfikacją
terapeuta powinien rozpoznać czas, w którym zaplanować ćwiczenia, zadania uwzględniające swoiste potrzeby niepełnosprawnych
Ważnym aspektem terapii pedagogicznej są ludzkie emocje - dlatego w w pracy z dzieckiem oprócz środków pedagogicznych (treningu prowokacji sytuacyjnej, podawaniu wzorców i nadawaniu im znaczeniu ) konieczne jest włączenie aspektu psychoterapeutycznego :
całkowitej akceptacji dziecka (waznym warunkiem jest zapewnienie mu bezpieczeństwa )
sugestia, że może osiągnąć więcej.(ważne jest aby terapeuta znał mocne strony dziecka dzięki temu może pomoc mu zbudować poczucie własnej wartości i pokazać drogę jak zdobyć akceptacje w środowisku go otaczającym równie ważna jet tutaj również współpraca pomiędzy terapeutą, rodzicami i nauczycielami)
(wspieranie rozwoju emocjanlnego dziecka powinno stanowić niezbędny składnik terapeutyczny w którym rowneiż powinniśmy zwrócić szczególną uwage na komunikację niejęzykową wyraz twarzy, głos na wymianę uczuć między dzieckiem a terapeutą )
terapia pedagogiczna interesuje nas człowiek jako całość a nie tylko jego deficyty rozwojowe. (wzbudzać, podtrzymując lub modyfikując aktywność dziecka podkreślać jego niezależność budować w nim jego własne JA, ważne jest tutaj odbieranie jego komunikatów niewerbalnych , wzbudzić motywacje)
Zawsze pracując z dzieckiem należy pamiętać pracy ze wszystkimi dziećmi. Niektórym z nich przeszkadzają:
dźwięki (nawet w technikach relaksacyjnych),
dotyk
innym nadmierna stymulacja
niektórym jej brak
itp.
Wprowadzając wszystkie nowe metody w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi należy uwzględnić ten fakt.
Zawsze zatem należy pamiętać o indywidualnym traktowaniu dziecka niepełnosprawnego podczas terapii pedagogicznej w której nie tylko ;liczy się jego sprawność umysłowa i ruchowa, ale jego potrzeby i uczucia. Niezmiernie ważny wymiar ma tu również czas i cierpliwość terapeuty. (szkodliwe jest równocześnie skracanie pracy z wychowankiem jak i polecenie mu wykonania zadania na które w tym momencie nie ejst gotowy a dojrzeje do niego dopiero za 2 lata, należy o tym pamiętać gdyż naszym celem jest uczynić dziecko szczęśliwszym przez to jak nadamy jego rozwojowi kierunek zmierzający do adaptacji z otaczającym go środowiskiem )
3