Skamandryci - charakterystyka grupy
W skład grupy poetyckiej „Skamander” wchodzili: Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz oraz Kazimierz Wierzyński. Za patrona grupy Skamandryci uważali Lepolda Staffa. Grupa zaczęła się formować wokół czasopisma „Pro Arte et Studio”, a pierwszym terenem jej działalności była kawiarnia poetów „Pod Picadorem”. Przejściowo współpracowała z ekspresjonistami i futurystami, a następnie stale z tygodnikiem „Wiadomości Literackie” oraz z pismem satyrycznym „Cyrulik Warszawski”. Wspólnota przejawiała się nie tylko w przekonaniach literackich, ale także we wspólnym życiu towarzyskim, zespołowych wystąpieniach, manifestach itp. Nazwa grupy „Skamander” pochodzi od greckiej nazwy rzeki opływającej Troję. Jest także aluzją do słynnego zdania z „Akropolis” Wyspiańskiego: „Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą”.
Skamander był najbardziej popularnym i wpływowym ugrupowaniem literackim dwudziestolecia, wywarł ogromny wpływ na ukształtowanie się obiegowego stylu poetyckiego w tym okresie. Grupa nigdy nie stworzyła wspólnego programu, opierała się na swobodnym współistnieniu odrębnych indywidualności twórczych (najbardziej odmienny charakter miała liryka Iwaszkiewicza). Jedyne wysuwane postulaty dotyczyły związania poezji z teraźniejszością, swobodnego rozwoju talentu i pochwały wszelkich przejawów życia w jego biologicznej pełni i bujności. Skamandryci przeciwstawili się romantycznej wizji „poety-wieszcza” oraz modernistycznej „poety ponad światem”, formułując wzorzec poety-uczestnika, biorącego bezpośredni udział w codziennym życiu odrodzonego państwa. Stąd programowe zerwanie z kanonem liryki postromantycznej, z jej patetyzmem, martyrologią narodową oraz pojawienie się w niektórych wypowiedziach dążeń do uwolnienia poezji od tradycyjnych zobowiązań obywatelskich. Konsekwencją była kreacja nowego bohatera lirycznego, tzw. szarego człowieka, przeciętnego mieszkańca współczesnego miasta i tematyczne zbliżenie poezji do życia potocznego, zwłaszcza środowisk wielkomiejskiej inteligencji i proletariatu. W zakresie języka poetyckiego wprowadzono do poezji mowę potoczną, łączono wypowiedź poetycką z satyrą, ironią, humorem, a nawet twórczością kabaretową. Jednocześnie skamandryci nie odrzucali dziedzictwa literatury, świadomie się ku niemu zwracali, zachowali też tradycyjne formy wyrazu (np. klasyczne reguły budowy wiersza).