Lingwistyka strukturalna, Filologia polska, Językoznawstwo


Lingwistyka strukturalna

- strukturalizm jest kontynuacją i realizacją koncepcji de Saussure'a
- w zakresie strukturalizmu klasycznego rozróżnia się trzy duże szkoły:

- strukturaliści różnych szkół ciągle wymieniają de Saussuer'a jako twórcę współczesnej lingwistyki, a różne interpretacje jego dzieła były przyczyną powstania tych szkół

- wspólną cechą różnych kierunków lingwistyki strukturalnej jest ujęcie języka jako systemu relacji, struktury immanentnej; pierwowzór tego ujęcia tkwi w tezach de Saussure'a, głoszącego, że przedmiotem językoznawstwa jest język sam w sobie, że jest on układem synchronicznych stosunków, że nie jest substancją, lecz formą

- przedmiotem lingwistyki strukturalnej jest sieć relacji językowych, wszystkie szkoły zajmują się jedną stroną struktury i wspólne jest dla nich badanie struktur najpierw w fonologii i gramatyce

- oznacza to odrzucenie metody młodogramatyków, atomizmu, fizjologizowania i psychologizowania, a z drugiej strony wyłączenie z opisu językowego wszelkich elementów pozajęzykowych

- język jest ujmowany raczej na płaszczyźnie synchronicznej, jako system czystych relacji

- lingwiści strukturalni badają stosunek każdego elementu językowego do całości innych elementów językowych, mając za cel obszerny obraz struktury języka. Struktura ta jest zwartą całością, w której wszystkie części są wzajemnie od siebie uzależnione.

- lingwistyka strukturalna opiera się na hipotezie, że język jest systemem znaków

-jej podstawową zasługą jest ukazanie drogi do dokładnego opisu zjawisk językowych

Różnorodność szkół

- mimo wspólnej koncepcji całej lingwistyki strukturalnej różnice trzech szkół strukturalistycznych są znaczne, dotyczą filozoficznego punktu wyjścia, koncepcji lingwistycznej i sposobu pracy

- Amerykanie wychodzą od potrzeb praktycznych(początkowo badanie języków indiańskich, później nauczanie języków obcych) i opierają się na filozoficznym podłożu behawiorystycznym. Lingwiści kopenhascy - na filozoficznym gruncie neopozytywizmu- dążą do teoretycznego i uniwersalnego modelu struktury językowej.

- Glossemantycy i Amerykanie podkreślają wewnątrzjęzykowy sposób badania, natomiast szkoła praska obejmuje również elementy pozajęzykowe i bardziej nawiązuje do tradycji.

- substancja dźwiękowa jest włączana do badań przez fonologów praskich i amerykańskich, ale nie przez glossematyków, dążących do usunięcia z opisu lingwistycznego wszelkiej substancji. Szkoła praska posługuje się zarówno substancją fonologiczną, jak i semantyczną.

- szkoła praska interesuje się langue i parole, szkole kopenhaskiej chodzi tylko o langue, a szkołom amerykańskim prawie wyłącznie o parole



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Szkola strukturalna, Filologia polska, Językoznawstwo
Amerykańska szkoła strukturalistyczna, Filologia polska, Językoznawstwo
Strukturalizm, Filologia polska, Językoznawstwo
Struktura powierzchniowa i struktura gleboka, Filologia polska, Językoznawstwo
geografia lingwistyczna, filologia polska, Językoznawstwo ogólne
Struktura powierzchniowa i struktura gleboka, Filologia polska, Językoznawstwo
Fonologia Trubieckiego, Filologia polska, Językoznawstwo
Behawiorystyczne podstawy pogladow Bloomfielda, Filologia polska, Językoznawstwo
Uniwersalia językowe, Filologia polska, Językoznawstwo
go czas semant, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa, słowotwórstwo i składnia
go czas odczas, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka opisowa, słowotwórstwo i składnia
słownik lindego, filologia polska, językoznawstwo, gramatyka historyczna
Trzeci okres generatywnej gramatyki, Filologia polska, Językoznawstwo
Klasyfikacje, Filologia polska, Językoznawstwo
Rodziny językowe, Filologia polska, Językoznawstwo
Gramatyka funkcjonalna, Filologia polska, Językoznawstwo

więcej podobnych podstron