PAŁKA SZEROKOLISTNA Typha latifolia PAŁKA WĄSKOLISTNA Typha angustifolia.
1. PAŁKA SZEROKOLISTNA Typha latifolia
Pałka wodna zwana rogożą jest byliną o wysokości 1-2,5 m. Kłącze płożące się do 60 cm długości i 2,5 cm grubości. Łodyga obła, wyprostowana. Liście szeroko-równowąskie 1-2 cm szerokości, szaro-zielone, u nasady długopochwiaste (obejmujące łodygę). Kwiaty zebrane w grube, puszyste, brunatne kolby, górą męskie, dołem żeńskie, bez odstępu między kolbami. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Występuje w całym kraju w rowach i nad brzegami wód. Pałka jest jedną z najważniejszych roślin w survivalu. Wszystkie części pałki są jadalne. Młode, soczyste pędy (a jeszcze lepiej ich białe lub jasnozielone nasady) nadają się do spożycia - gotuje się je jak szparagi lub w zupie. Można je też jeść na surowo.
Kłącza zawierają skrobię, cukier i białko - zbiera się je od jesieni do wiosny - kiedy mają najwięcej
składników odżywczych.Można je piec, gotować i dusić.
2. PAŁKA WĄSKOLISTNA Typha angustifolia
Gatunek bardzo podobny do pałki szerokolistnej (Typha latifolia). Różnice: liście węższe (5-10 mm) a kolba pręcikowa (męska) nieco oddalona od słupkowej (żeńskiej).
Występowanie, zastosowanie i jedzenie identyczne jak pałki szerokolistnej.
Kłącza pałki zawierają (w suchej masie) do 20% białka, 30-46% skrobi, 6,8-11% innych węglowodanów, sole mineralne i szereg innych cennych związków.
Roślina lecznicza.
Właściwości lecznicze pałki nie są powszechnie znane, choć przez lekarzy arabskich roślina ta była stosowana już w średniowieczu. Medycy rozmaitych narodowości zalecali kłącza pałki jako lek w nieżytach żołądka oraz czerwonce. W naszej medycynie ludowej spopielone na proszek kolby i liście pałki aplikowano przeciw biegunkom. Pyłek i kłącza wykorzystywane są w medycynie chińskiej jako lek przeciwzapalny, moczopędny i przeciwskurczowy. W Chinach i Japonii pyłek kwiatowy pałki należy do środków tamujących krew, również jako skuteczny środek przeciwkrwotoczny w silnych krwotokach porodowych. W Rosji odwar z kłączy stosowano przeciw szkorbutowi. Odwar z liści pałki podawano w cukrzycy, zaś rozdrobnione liście były środkiem przeciwkrwotocznym i antyseptycznym. Maść z puchu kolby stopionego z masłem wykorzystywano w leczeniu odmrożeń i oparzeń. Indianie sporządzali okłady na rany i oparzenia ze świeżych posiekanych kłączy pałki.