ŁUSZCZYCA - FITOTERAPIA

Łuszczyca to częste niezakaźne schorzenie skóry charakteryzujące się grudkowatymi, wyraźnie odznaczonymi od otoczenia zmianami o kolorze łososioworóżowym, pokrytymi srebrzystą łuską.
Występowanie: pod kolanami, na łokciach, tułowiu, skórze głowy i wzdłuż linii włosów. Nie pojawiają się na twarzy. Często jest to schorzenie dziedziczne.
Dolegliwość nie wywołuje swędzenia, ale może boleć, gdy pękają wysuszone zmiany na dłoniach lub na podeszwach stóp. Nieprzyjemnym aspektem choroby jest nieestetyczny wygląd skóry.
Łuszczycy nie da się całkowicie wyleczyć, ale istenieje wiele środków, które pomagają oczyścić skórę.
Leczenie łuszczycy prowadzi jedynie do remisji zmian, nie eliminuje choroby. Terapię, z okresowymi przerwami, kontynuuje się do końca życia.

Łuszczyca rzadko bezpośrednio zagraża życiu, może jednak doprowadzić do kalectwa fizycznego, a przez to do znacznego obniżenia komfortu życia. Leczona jest przede wszystkim objawowo.

Ziołolecznictwo zachodnie - zaleca się kurację oczyszczającą organizm z toksyn. W dużej mierze jest to leczenie wewnętrzne - np. korzeń mniszka lekarskiego czy kwiat koniczyny łąkowej. Doradza się kąpiele ziołowe.

Rp.

Gemma Pini 4 łyżki pączki sosny
Semen Sinapis albae 3 łyżki nasiona gorczycy białej
Straminis Avenae sativae concisus słoma owsiana pocięta
Furfuris Tritici aestivi aa 2 szklanki otręby pszenne
DS. Całość wsypać do dużego garnka, zalać 3 l wody, gotować 10 minut. Po następnych 10 minutach odcedzić do wanny z wodą o temp. 37 - 40 st.C. Kąpać się 15 minut co drugi dzień w łuszczycy.

Preparaty zawierające dziegcie to produkty destylacji różnych gatunków drewna lub węgla kamiennego. Należą do najstarszych sposobów leczenia łuszczycy i pomimo nieprzyjemnego zapachu i koloru są nadal szeroko stosowane. Mechanizm ich działania polega na hamowaniu procesów oddychania tkankowego, dzięki czemu następuje zmniejszenie liczby podziałów mitotycznych w warstwie podstawnej naskórka i normalizacja procesów rogowacenia.

Używane są one jako kąpiele lub w postaci 5-40% maści oraz roztworów spirytusowych. Stosuje się dziegcie sosnowe Pix Pini, Pix liguida Pini, brzozowe Pix Betulae, Oleum Betulae, jałowcowe Pix Cadi, Oleum Cadinum, bukowe Pix Fagi, Oleum Fagi. 

Dziegcie mają działanie silnie odkażające (antyseptyczne), przeciwświądowe, znieczulające miejscowo, przeciwzapalne, redukujące (odtleniające) tkanki.

W niskich stężeniach (1-10%) są keratoplastyczne(działają rozmiękczająco i rozpulchniająco na struktury rogowe naskórk), w wysokich stężeniach (15-20%) keratolityczne. Pod względem chemicznym jest to mieszanina związków fenolowych, naftenów, antracenów, parafin lekkich i ksylenoli. Częściowo rozpuszczają się w spirytusie. Posiadają właściwości odkażające (krezole), złuszczające, przeciwzapalne, przeciwświądowe.

Preparaty: Psorisan (wycofany,ale nadal b.pożądany przez pacjentów)
Delatar -dziegieć sosnowy
Linola D -dziegieć z węgla kamiennego
Szampony z dodatkiem dziegci- aby takie leczenie było skuteczne należy pianę powstałą w wyniku mycia pozostawić nie zmywając co najmniej na 5 minut.
Cocois - maść będąca mieszaniną oczyszczonego dziegciu, siarki i kw.salicylowego. Stanowi alternatywę w leczeniu łuszczycy skóry owłosionej głowy ze względu na dobre właściwości kosmetyczne(zastosowanie oleju kokosowego jako podłoża).

Dziegcie są substancjami fototokstycznymi -nie należy ich stosować przed wyjściem na słońce.

Promieniolecznictwo - naświetlanie za pomocą specjalistycznych lamp. Najbardziej skuteczną metodą jest fotochemioterapia, polegająca na zażywaniu doustnych preparatów nasilających działanie promieni świetlnych (tzw. psolareny) i naświetlań promieniami UVA. W fototerapii wykorzystywane są rośliny zawierające furanokumaryny, np. z rodziny Apiaceae.

Środki rozpuszczające warstwy zrogowaciałe naskórka- substancje, które mają zdolność rozmiękczania zrogowaciałego naskórka i zrogowaciałych (skeratynizowanych) gruczołów łojowych. Niektóre środki keratolityczne mają zdolność odciągania tlenu od komórek naskórka (właściwości redukujące), co objawia się szybszym obumarciem i złuszczeniem warstw naskórka.

Do tłuszczów rozmiękczających naskórek należą olej lniany Oleum Lini, olej rycynowy Oleum Ricini, olej rzepakowy Oleum Rapae, olej migdałowy Oleum Amygdalarum, olej z oliwek Oleum Olivarum. Do rozmiękczających naskórek kwasów należą kwas octowy Acidum aceticum (roztwory wodne 5-10%, rzadziej maści), kwas salicylowy Acidum salicylicum (roztwory alkoholowe 1-2-3-5%, maści, pasty, zawiesiny), kwas cytrynowy Acidum citricum (roztwory wodne 5-10%). Powodują one rozjaśnienia skóry. Chryzarobina Araroba depurata, Pulvis Goa występuje w gatunkach z rodzajów Cassia, Rheum i Polygonum. Otrzymywana jest z pnia drzewa Andira araroba. Zawiera antrachinony (antrony i antranole). Jako silny środek redukujący, ma działanie odkażające i stosowana jest w takich chorobach skóry jak łuszczyca czy wypryski. Wykazuje działanie antymitotyczne, pochłania tlen z tkanek. Odznacza się działaniem silnie keratoplastycznym, keratolitycznym (zależnie od zastosowanego stężenia), bakteriobójczym, grzybobójczym, przeciwłojotokowym.

Aromaterapia - Rumianek działa kojąco i zmniejsza zaczerwienienie oraz ból.
Lawenda przyspiesza proces zdrowienia, podczas gdy drzewo sandałowe przywraca równowagę i zmniejsza każdą reakcję alergiczną.

Rośliny przeciw łuszczycy
Ołownik łatkowaty Pueraria lobata - ma właściwości przeciwwysiękowe, przeciwalergiczne, przeciwzapalne. Hamuje aktywność kinaz białkowych, topoizomerazy I i II DNA, tym samym hamuje nadmierne proliferacje (podziały) komórek. Warto go stosować w terapii łuszczycy oraz w innych chorobach autoimmunologicznych. Istotne są właściwości przeciwzapalne flawonoidów ołownika. 
Pochwiatka (koleus) Coleus forskohlii hamuje reakcje autoimmunologiczne. Na przebieg łuszczycy oddziałuje przez normalizujący wpływ na gospodarkę cyklicznym cGMP. 
Uczep trójlistkowy Bidens tripartitus zawiera flawonoidy, gorycze, garbniki, olejki eteryczne, dużą ilość substancji mineralnych i elementów śladowych, witaminy. Wspomaga walkę z łuszczycą. Wyciąg z uczepu stosowany jest do nacierania zmienionych chorobowo miejsc lub jako dodatek do kąpieli. 
Glistnik jaskółcze ziele Chelidonium majus - stosuje się świeży sok, można również zmieszać go z łojem świńskim i tak otrzymaną maścią smarować chore miejsca. Maść należy przechowywać w lodówce. 
Copaiba Copaifera officinalis - w fitoterapii wykorzystuje się żywicę uzyskaną po nacięciu pnia, czasem w połączeniu z miazgą owocu tej rośliny. Wykorzystuje się właściwości gojące i przeciwzapalne surowca w leczeniu łuszczycy, uszkodzeń skóry oraz stanów zapalnych. 
Koniczyna czerwona Trifolium pratense jest używana miejscowo do przyspieszania gojenia ran oraz przeciw łuszczycy. Stosowana jest przeważnie w połączeniu z innymi ziołami, takimi jak łopian większy Arctium lappa i szczaw kędzierzawy Rumex crispus, który poleca się często obecnie w fitoterapii chorób autoimmunologicznych. Hamuje on procesy autoagresji immunologicznej, pobudza gojenie ran, hamuje podziały komórek naskórka w przebiegu łuszczycy. 
Trzyskrzydlec Tripterygium wilfordii ma działanie hamujące odczyny autoagresji, działanie immunosupresyjne i przeciwzapalne. Hamuje syntezę cytokin (np. IL) limfocytów T. Jest stosowany w fitoterapii wszystkich chorób autoimmunizacyjnych. 
Rdestowiec japoński, zwany także rdestem ostrokończystym Reynoutria japonica, Polygonum cuspidatum jest stosowany w fitoterapii wielu chorób autoimmunologicznych, w tym łuszczycy. Preparaty z rdestowca z jednej strony działają immunostymulująco, z drugiej jednak hamują procesy autoagresji immunologicznej. 
Gwiazdnica pospolita Stellaria media i przytulia czepna Galium aparine. Można przykładać świeże rozgniecione ziele na skórę lub stosować olej gwiazdnicowy (macerat olejowy). Korzystnie działa on po zmieszaniu z olejem nagietkowym (macerat) Oleum Calendulae. Stosuje się też sylimarynę z ostropestu plamistego Silybum marianum, korę wiązu północnoamerykańskiego Ulmus americana, rdest powojowy Polygonum convolvulus, Carduus marianus, 
mniszek mongolski Taraxacum mongolicum, lukrecję gładką Glycyrrhiza glabra, kolcorośl Smilax sarsaparilla (Smilax medica), ziele babći Psoralea corylifolia, łopian większy Arctium lappa oraz łopian pospolity Arctium minus, szczaw lancetowaty Rumex hydrolapathum, wrotycz Tanacetum, ubos Spondias mombin, wąkrotę azjatycką Centella asiatica i hakorośl rozesłaną (czarci pazur, diabelski pazur) Harpagophytum procumbens.

Właściwa pielęgnacja skóry zapobiega nawrotom choroby. Dlatego do jej codziennego zmywania i nawilżania należy używać preparatów łagodnych i nie powodujących podrażnień. W pielęgnacji skóry łuszczycowej szczególnie poleca się oleje: konopny, lniany, olej Tamanu (Kamani), olej z nasion lniczka siewnego Camelina sativa, masło Shea, oliwę z oliwek oraz olej z wiesiołka. Ponadto stosować można maść z nagietka. 
Olej z konopi jest substancją naturalną, o wysokiej wartości odżywczej oraz silnym działaniu regeneracyjnym na poziomie komórek skóry. Wspomaga usuwanie obumarłych komórek i przyspiesza zdrowe dzielenie komórkowe. Zawiera tzw. immunomodulatory, które wspomagają i regulują funkcje systemu immunologicznego zarówno w przypadku obniżonej, jak i zwiększonej aktywności. 

Konopie, ze względu na swoje właściwości antybakteryjne i regeneracyjne, są niezastąpione w prewencji chorób skóry.

Olej konopny jest odpowiedni do pielęgnacji skóry z objawami atopii i łuszczycy oraz do natłuszczenia nadmiernie suchych, swędzących czy popękanych partii skóry. 
Olej Tamanu (Kamani) pozyskiwany jest z wysuszonych nasion owoców drzewa ati Calophyllum inophyllum. Zalecany jest do leczenia chorób włosów i skóry owłosionej (łupież, łuszczyca). Dobrze wchłania się w skórę, daje efekt uelastycznienia, nawilżenia, odżywienia. Ma działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwbakteryjne, pobudza regenerację tkanek. 
Olej lniany ma bardzo korzystny wpływ na włosy, skórę i paznokcie. Wykorzystywany jest w przemyśle kosmetycznym. Obecne w oleju lnianym fitohormony - lignany eliminują nadmierną ilość wolnych rodników, tym samym wspomagają leczenie chorób alergicznych i autoimmunologicznych. 
Olej z awokado łatwo jest wchłaniany przez skórę, wnika w jej głębsze warstwy. Zalecany jest szczególnie do pielęgnacji skóry wrażliwej, dojrzałej, starzejącej się, z problemami. Pomaga w leczeniu egzemy oraz łuszczycy. 
Olej z lnicznika siewnego Camelina sativa, czyli tzw. olej rydzowy, zawiera witaminy A, E, witaminy z grupy B, lecytynę, tokoferole, które są antyutleniaczami oraz aż około 90% kwasów nienasyconych, takich jak linolowy, linolenowy, eicosenowy i olejowy. Kwasy te są niezwykle korzystne dla skóry człowieka, pomagają w leczeniu egzemy i łuszczycy. 
Olejek manuki Leptospermum Scoparium ma działanie przeciwbólowe, przeciwalergiczne, przeciwobrzękowe. Hamuje nadmierne i patogenne podziały komórek.

Pomocniczo w leczeniu łuszczycy stosować należy preparaty roślinne zawierające kwas linolenowy. Jego naturalnym źródłem jest olej z nasion czarnej porzeczki Ribes nigrum, olej z nasion ogórecznika Borago officinalis oraz z nasion wiesiołków dwuletniego i dziwnego Oenothera biennis i O. paradoxa. Biostymina otrzymywana z liści Aloë vera to także lek wspomagający w leczeniu łuszczycy. Zewnętrznie pomaga świeży sok z liści aloesu. Polecane są kąpiele z dodatkiem odwaru z bodziszka cuchnącego Geranium robertianum, a także ze ślazu i skrzypu. Ponadto w leczeniu łuszczycy stosowane są preparaty zawierające owocnię fasoli Pericarpium Phaseoli, korzeń łopianu Radix Bardanae, korzeń wilżyny Radix Ononidis, korzeń rzewienia Radix Rhei, ziele skrzypu Herba Equiseti, ziele gryki Herba Fagopyri, owoc bzu czarnego Fructus Sambuci, liść brzozy Folium Betulae. Do picia poleca się mieszanki ziołowe, np. ziele bratka Viola tricolor, kłącze perzu Elymus repens, ziele skrzypu Equisetum arvense, ziele ogórecznika Borago officinalis, kwiat nagietka Calendula oficinalis.

---