Aborcja
Sztuczne poronienie to zjawisko powszechne, na przestrzeni dziejów ludzkości spotykane we wszystkich społeczeństwach: od najprymitywniejszych do najbardziej cywilizowanych. Postawy wobec takiego sposobu zakończenia ciąży zmieniały się, zależnie od panujących stosunków społeczno-politycznych i kulturowych. Historia aborcji dobitnie ukazuje, do jakich radykalnych sposobów, wobec braku efektywnych metod zapobiegania ciąży, kobiety były zmuszone się uciekać w celu zapanowania nad swoją płodnością.
Najstarszą znaną wzmianką o stosowaniu środków poronnych jest chiński tekst z roku 2700 przed nasza erą. Stary Testament o przerywaniu ciąży nie wspomina. Bardziej współcześnie datowany Talmud nadmienia, że owoc poczęcia może zostać poświęcony dla ratowania życia matki.
Problem aborcji w starożytnej Grecji pozostaje nie do końca jasny z powodu prozaicznego faktu, że grecki język nie odróżniał w pełni znaczeniowo poronienia sztucznego od samoistnego. Prawdopodobnie, analogicznie jak w innych współczesnych Grekom społeczeństwach, współistniały dwoiste postawy. Przysięga Hipokratesa, pochodząca przypuszczalnie z czwartego stulecia przed naszą erą, jednoznacznie zakazywała stosowania środków służących poronieniu. Ten zakaz aborcji przypisywany jest wpływom Szkoły Pitagorejskiej, która przyjmowała uczłowieczenie zarodka (czyli posiadanie przez niego duszy) od momentu poczęcia. Aczkolwiek ta interpretacja może być poprawna, to nie można wykluczyć innej, wywodzącej zakaz aborcji przede wszystkim z faktu, że nie dysponowano ówcześnie środkami i sposobami przeprowadzania aborcji na tyle bezpiecznymi, by nie niosły one ze sobą wysokiego ryzyka trwałego, a czasami nawet śmiertelnego okaleczenia kobiety.
Większość filozofów greckich popierała kontrolę urodzeń, w tym aborcję. Platon uważał, że jedynie ludzie w pełni zdrowi powinni być dopuszczeni do reprodukcji, przyjmując odpowiednio wiek dla mężczyzn między 35. a 45. rokiem życia, dla kobiet zaś między 20. a 40. Zalecał on usunięcie ciąży albo porzucenie dziecka, gdy rodzice nie odpowiadali wyżej wymienionym kryteriom wiekowym, tak aby ustrzec się przed pomnażaniem ułomnego rodu. Arystoteles ze swej strony polecał przerwanie ciąży u kobiety starszej niż czterdziestoletnia, czy też u kobiety, która miała już wystarczającą liczbę dzieci.
W starożytnej Grecji płód był uznawany za istotę ludzką jedynie po zasiedleniu go przez duszę. Pitagorejczycy wierzyli, że ma to miejsce w chwili poczęcia, Platon zaś i Arystoteles uważali, że proces ten zakończy się dopiero w chwili narodzin. Dopóki to nie nastąpi, płód może być usunięty.
Włączenie zakazu praktyk aborcyjnych, a ściślej - stosowania środków poronnych, do tekstu przysięgi Hipokratesa przyjmowane jest przez niektórych za dowód przepisywania przez lekarzy starożytnych tychże środków bądź dokonywania przez nich przerwań ciąży. był najprawdopodobniej autorstwa samego Hipokratesa.
Prawodawstwo starożytnego Rzymu, tak jak w przypadku antycznej Grecji, pozostawiało decyzję co do usunięcia ciąży głowie rodziny, nie obwiniając w żaden sposób za ten czyn. Jednak z początkiem ery chrześcijańskiej aborcja stała się przedmiotem rosnących kontrowersji. , największy ginekolog i położnik starożytności, wspomina o występowaniu skrajnych zapatrywań, całkowicie zakazujących aborcji bądź usprawiedliwiających ją jedynie wówczas, gdy w grę wchodzi zdrowie kobiety. On też jako pierwszy ustalił wyraźną różnicę między środkami zapobiegającymi ciąży a poronnymi. Zalecał, aby kobieta, która pragnie poronić, "poruszała się energicznie, była potrząsana przez zwierzęta pociągowe, skakała w górę i w dół, dźwigała przedmioty za ciężkie dla niej; powinna także zażywać długich kąpieli, jeść niewiele, powstrzymywać się od picia wina, stosować środki moczopędne, które mogłyby spowodować u niej krwawienie, zakładać środki dopochwowe tak, aby rozszerzyć szyjkę macicy i spowodować obfite krwawienie".