Fragmenty opracowań trzech studentek niestacjonarnych, przygotowane w trakcie zajęć

Józef Babicki (1880 - 1952)

Polski pedagog, teoretyk i praktyk. Założył związek zawodowy wychowawców. Zajmował się problematyką wychowania zakładowego dzieci osieroconych, zjawiskiem agresji wśród wychowanków oraz depresją anaklityczną (zaburzenia mające wiązać się
z izolacją od matki).

Wychowanie zakładowe: organizując je należy brać pod uwagę potrzeby dziecka, organizować moralną i materialną własność dziecka oraz nie zamykać dziecka pod kloszem.

Opracował własny system opiekuńczo - wychowawczy, nazywany systemem rodzinkowym:

1. Wychowawca to osoba, która wpływa na swoich wychowanków nie tylko postawą wychowawczą i celowym oddziaływaniem lecz również swym własnym postępowaniem i swoją postawą życiową.

2. Grupa wychowanków - za idealną Babicki uważał grupę o liczbie 9-10 dzieci. Uważał, że maksymalna liczba dzieci na jednego wychowawcę nie może przekraczać 20.

3. Związek wychowanków z lokalną społecznością - miał służyć temu, aby dzieci po wyjściu z zakładu poprawczego nie miały problemu z wejściem w społeczeństwo
   i znalezieniem pracy.

4. Prywatność dziecka - dziecko powinno posiadać przede wszystkim własne przybory szkolne.

5. Samorząd dzieci - miał służyć jak najlepszej pracy w grupie.

6. Wymienił 4 etapy rozwojowe psychiki dziecka:

* do 6 r. ż. etap nabywania wiedzy moralnej,

* 6-13 r. ż. etap kształcenia samooceny,

* 13-16 r. ż. etap kształcenia dobrej woli,

* do 20 r. ż. etap kształcenia silnej woli.

Cele wychowania: rozwinięcie w wychowanku wszystkich jego wrodzonych dodatnich możliwości i przystosowanie wychowanka do kulturalnego współżycia ze społecznością.

• Pierwsza praca opiekuńcza nad dzieckiem osieroconym.

• Pracował jako kierownik instytucji wychowawczych (RGO);

(prowadził 4 szkoły, gimnazjum, 10 zakładów wychowawczych,
3 kuchnie, żłobki, przedszkola).

• Dyrektor szkoły średniej Rady Głównej Opiekuńczej.

• 1923 - praca w Ministerstwie Opieki Społecznej jako radca w dziale kształcenia personelu wychowawczego.

• Skupił się głównie na prowadzeniu kursów dla wychowawców zakładów opiekuńczych.

• Pisał do czasopisma „Życie Dziecka” - cykl wykładów z dziedziny świadomego wychowania.

• Dużo czasu poświęcał pracy w Związku Zawodowym Wychowawców Polskich Zakładów Wychowawczych.

• Główna jego koncepcja opierała się przede wszystkim na kształceniu nauczycieli, którzy musieli mieć ukończoną szkołę średnią.

• Nauczyciel jako wychowawca dzieci musiał być dobrze wykształcony, by uczyć i wychowywać.

• Skupiał się na realizacji swoich poglądów (PRACA OPIEKUŃCZA I KSZTAŁCENIE WYCHOWAWCÓW).

Ryszard Wroczyński (1909 - 1987)

• Przyjął i twórczo rozwinął dziedzictwo Heleny Radlińskiej.

• Pedagog społeczny, historyk oświaty i wychowania.

• Profesor UW.

• Współtwórca polskiej szkoły pedagogiki społecznej.

• Dla R. Wroczyńskiego ważna była pomoc w zaspokojeniu potrzeb ludzkich, a edukacja była czynnikiem dynamizującym życie indywidualne i społeczne.

• Jego działalność była skupiona na zagadnieniach pozaszkolnej edukacji młodzieży.

• Prace naukowe oparł na doświadczeniu zdobytym w praktyce.

• Podzielił pozaszkolne środowiska wychowawcze na naturalne i placówki wychowawcze.

• „Własnym przykładem pokazywał swoim uczniom
  i współpracownikom, że trudności w nauce można i należy pokonać - byle pracować odważnie, konsekwentnie i... dużo!”

Praktyk, teoretyk, nauczyciel i wychowawca, badacz „tego co było” i projektodawca „tego co będzie”. Twórca polskiej szkoły pedagogiki społecznej.

Zadania, które sobie wyznaczał:

• wprowadzenie pedagogiki społecznej do programów uniwersyteckiego kształcenia (zamierzenie to zrealizował),

• przygotowanie pedagogiki akademickiej, kontynuacja i podjęcie nowych badań,

• kształcenie absolwenta uniwersyteckiego studiów pedagogicznych nie tylko do pracy w szkole, ale także na różnych polach działalności społecznej, kulturalnej i socjalnej.

Przywiązywał uwagę do kształcenia młodej kadry naukowej. Uważał, że trudności należy pokonywać, pracować konsekwentnie i dużo.

Stanisław Kowalski (1904 - 1990)

• Był głęboko przekonany o słuszności demokratycznych idei równości i sprawiedliwości społecznej.

• Kierownik Katedry Pedagogiki Zakładu Socjologii Wychowania.

• Uczestnik wielu instytucji oraz stowarzyszeń naukowych.

• Członek komitetu Polskiej Akademii Nauk.

• Pozostawił ok. 200 opublikowanych prac, które dotyczyły: metodologii nauk o wychowaniu, procesów socjalizacji dzieci i młodzieży, systemu wychowawczego w środowisku (w społeczności lokalnej).

• Był zainteresowany procesem socjalizacji.

• Wyróżnił trzy poziomy funkcjonowania społeczeństwa:

1. makro (naród),

2. mezo (społeczeństwo),

3. mikrostruktura (rodzina, szkoła, kościół, sąsiedztwo).

• Kierował badaniami nad rozwojem mowy i myślenia dziecka.

Pedagog, teoretyk wychowania, autor rozpraw naukowych, nauczyciel w zakładach kształcenia nauczycieli, adiunkt Uniwersytetu Łódzkiego, profesor Uniwersytetu Poznańskiego oraz przewodniczący Poznańskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Zajmował się głównie zagadnieniami z zakresu socjologii wychowania oraz procesów uspołeczniania dzieci i młodzieży.

Swoje badania przeprowadzał w poszczególnych wiejskich i kulturowo zaniedbanych miastach Polski. Badał środowisko szkoły i wychowanka, postęp społeczno - kulturowy Polski Ludowej jako podłoże więzi szkoły z życiem oraz zróżnicowanie środowisk szkoły. Główne dokonania badawcze: w swoim dorobku pozostawił blisko 200 publikacji dotyczących zagadnień związanych z metodologią nauk o wychowaniu, procesami socjalizacji dzieci i młodzieży oraz systemem wychowania w środowisku albo w społeczności lokalnej.

W problematyce wychowania odwoływał się do psychologii, socjologii, pedagogiki
i prakseologii - wynikiem tej praktyki badawczej jest oryginalna koncepcja pedagogiki, jako nauki prakseologicznej (stosowanej), której funkcją jest: ingerowanie i regulowanie procesów wychowawczych oraz filozoficznych (nauk o charakterze opisowo-wyjaśniającym).

Przedmiotem jego uwagi były zagadnienia relacji między różnymi naukami
o wychowaniu, w szczególności pedagogika społeczna i socjologia wychowania.

Aleksander Kamiński (1903-1978)

• W okresie międzywojennym pełnił rolę wychowawcy, miała ona wymiar zawodowy i społeczny.

• Sformułował podstawy metodyczno - teoretyczne ruchu zawodowego, wprowadził normę zuchową - stać przy słabszym.

• Prowadził szkołę Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu.

• Zaprojektował ośrodek harcerski w Górkach Wielkich.

• Rozpoczął karierę uczonego w szkole naukowej Heleny Radlińskiej w Katedrze kierowanej przez H. Radlińską pracował jako starszy asystent.

• Był osobą aktywną, wykazywał dużą dociekliwość naukową, chętnie poddawał swoje prace pod ocenę innych.

• Posiadał stopień Doktora filozofii w zakresie pedagogiki społecznej.

• Zrekonstruował poglądy wybranych autorów, związanych z pojęciami pedagogiki społecznej.

• Obejmując kierownictwo Katedry Pedagogiki Społecznej

za przydzielone mu pieniądze kupował książki.

• Interesował się ludźmi w potrzebie, sprawami socjalnymi swoich współpracowników i studentów.

• Podkreślał, że pedagogikę społeczną można rozumieć jako:

1. kierunek pedagogiczny;

2. subdyscyplinę pedagogiczną.

Jeden z przedstawicieli pedagogiki społecznej. Korzystał z dorobku metodologicznego Heleny Radlińskiej. Autor metodyki zuchowej, która ma na celu kształcenie u zuchów dzielności fizycznej, ale przede wszystkim dzielności psychicznej. Idea unarodowienia najmłodszej gałęzi skautingu.

Wymieniał modele instytucji wychowawczych:

2. rodzina jest podstawowym zespołem, wspólnotą emocjonalną, ostoją bezpieczeństwa psychicznego;

3. szkoła - do podstawowej funkcji tej instytucji zaliczamy nauczanie, wychowanie i opiekę;

4. placówki i urządzenia osiedlowe-stanowią teren kontaktów międzyludzkich; placówki wychowawcze pozaszkolne;

5. inne instytucje wychowawcze.

Opracował autonomiczne koncepcje wychowania:

6. wychowanie do czasu wolnego-potrzeba ustalenia potrzeb i możliwości ingerencji wychowawczej w sposoby spędzania czasu wolnego przez różne grupy społeczne;

7. wychowanie do starości- koncepcja wychowawcza kierowana do ludzi III wieku;

8. profilaktyka uzależnień-Kamiński zwrócił uwagę na zapobieganie nikotynizmowi i alkoholizmowi.

WYKSZTAŁCENIE:

Doktor Filozofii w zakresie Pedagogiki Społecznej

ZATRUDNIENIE:

Szkoła Naukowa Heleny Radlińskiej

- starszy asystent

Katedra pedagogiki społecznej w Łodzi

- kierownik

Szkoła Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu

- założyciel

PRACA:

Wymienił modele instytucji wychowawczych

• Rodzina

• Szkoła

• Placówki wychowania pozaszkolnego

• Inne instytucje wychowawcze

Opracował autonomiczne koncepcje wychowawcze

• Wychowanie do czasu wolonego

• Wychowanie do starości

• Profilaktyka uzależnień

Sformułował podstawy metodyczno - teoretyczne ruchu zawodowego

Wprowadził normę zuchową.

Zygmunt Karol Mysłakowski

• Wybitny polski teoretyk wychowania, pedagog kultury.

• Studia na Wydziale Filozoficzny UJ uzupełnił w Wiedniu. Po studiach pracował w gimnazjum w Warszawie, nauczając także na Wyższych Kursach Pedagogicznych. W 1917 uzyskał doktorat
  i opublikował pierwszą pracę pedagogiczną „O rozwoju pedagogiki
  w Polsce”. Później był dyrektorem Seminarium Żeńskiego im.
  G. Piramowicza w Lublinie. Otrzymał stypendium rządu francuskiego i odbył studia uzupełniające w Paryżu. Po powrocie został zatrudniony na UJ w Seminarium Filozoficznym kierowanym przez Władysław Heinricha.

• W 1925 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, zostając pierwszym na UJ docentem pedagogiki. Został kierownikiem Katedry Pedagogiki na UJ i zorganizował studia pedagogiczne.

• W latach 1927-1930 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Pedagogicznego w Katowicach. Współpracując tam z grupą nauczycieli śląskich, zainicjował i przeprowadził oryginalne badania zespołowe nad rodziną wiejską jako środowiskiem wychowawczym. Efektem była praca „Rodzina wiejska jako środowisko wychowawcze” (1931).

• Wraz z J.S. Bystroniem, B. Nawroczyńskim i S. Szumanem redagował „Kulturę Pedagogiczną” - dwumiesięcznik poświęcony teorii wychowania.

• 6.11.1939 r. został aresztowany wraz z innymi profesorami UJ przez wojsko niemieckie i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po powrocie angażował się w organizację tajnego nauczania i działalność konspiracyjną.

• W 1945 r. zorganizował krakowski oddział Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, zostając pierwszym jego prezesem. Wyraźnie opowiedział się po stronie marksizmu. Brał udział w kongresach pedagogicznych w Pradze (1945) i w Moskwie (1947) poświęconych miejscu wychowania w nowej rzeczywistości politycznej.

• Miał duże uzdolnienia badawcze oraz rozległe talenty
  i zainteresowania artystyczne. Zajmował się historią sztuki, tworzył grafiki, malował obrazy, uprawiał fotografię artystyczną, próbował sił na polu literackim. Zadziwiał wiedzą z różnych dziedzin nauki
  i sztuki. W związku z tym jego twórczość naukowa miała charakter wielowątkowy i uniwersalistyczny. Twórczo asymilował i adaptował do pedagogicznych teorie filozoficzne, psychologiczne, socjologiczne.

---