Opacka A.: Trwanie i zmienność. Romantyczne ślady oralności (s. 9-25)

• Derrida - opozycja mowy i pisma, mowa jako pewna forma pisma;

• Walter J. Ong - nawiązuje do Milmana Parry'ego, który odkrył, że Homer używał „klisz”, gotowych elementów, formuł przewidywalnych. Tę koncepcję podjął Adam Parry;

• formuła - powtarzalna jednostka metryczno-leksykalno-semantyczna, obecna w każdym utworze mówionym, podstawa i wyróżnik stylu oralnego;

• pojęcia oryginalności i twórczości pojawiają się dopiero z pismem, w kulturze oralnej klisze były wspólne;

• według Onga dopiero romantyzm tworzy zindywidualizowany portret psychologiczny bohatera, nie może takiemu portretowi sprostać stypizowana klisza;

• typ postaci „płaskiej”, „ciężkiej” (stypizowanej) - z opowieści oralnej;

• fragmentaryczność - ślad oralności - narrator w kulturze oralnej funkcjonuje tylko w strukturach epizodycznych.

K. Bartoszyński: 2 tendencje wypowiedzi ustnej:

• odrywające ją od pragmatycznych form komunikacji,

• imitujące różne aspekty komunikacji pragmatycznej.

Zasady kompozycji oralnej:

• redundancja (obfitość);

• addytywność;

• brak fabuły kulminującej linearnie, tematy i formuły „zszywane” różnie;

• wyliczenia.

• romantyzm - koniec mentalności oralnej, przejście do kultury cyrograficznej,

• gawęda - arcypolski i oralny gatunek umiera w II fazie romantyzmu.

---