Żagary i II Awangarda Lubelska

Żagary
Grupa pisarzy działająca w latach 1931 - 34 w Wilnie. Założycielami jej byli bujnicki, Gołubiew, Miłosz, Zagórski, a następnie przystąpili do niej Byrski, Kotlicki, Mikułko, Rymkiewicz. Żagaryści nie stworzyli programu teoretycznego, poezja każdego z nich ma wyraźne cechy indywidualne. Wypracowali natomiast swój styl artystyczny. W najważniejszych elementach właściwych Drugiej Awangardy, do której się zaliczali, ukształtował się światopogląd grupy : pasje społeczne doprowadziły do katastrofizmu, wybory artystyczne nakazywały przekształcać środki poetyckie wypracowane przez poetów Awangardy Krakowskiej. Nawiązano też do klasycyzmu i symbolizmu. Pismem grupy były "Żagary" - miesięcznik poświęcony sztuce.

II Awangarda Lubelska
Obejmuje poetów lubelskich zgrupowanych wokół Czechowicza i awangardów wileńskich. Poeci ci stworzyli zupełnie odrębny rodzaj poezji : do cywilizacji miejskiej i jej przejawów odnosili się bez entuzjazmu, w swych wierszach tworzyli katastroficzne obrazy jej końca; idea rygoru składni ustąpiła miejsca emocjonalnej wizyjności romantyków. Najważniejsze cechy poezji Drugiej Awangardy to społeczne zaangażowanie i przyrodniczy regionalizm. Awangarda wileńska prezentowała się na zewnątrz jako zespół mający wszelkie cechy zwartej grupy ideowo - artystycznej o czym decydowało posiadanie własnego pisma. Awangarda Lubelska była bardziej kręgiem przyjacielskim niż grupą mającą wspólny program. Grupa była nieliczna : Czechowicz, Michalski, Łobodowski. W swoich wypowiedziach nawiązywała do istniejącego w Lublinie w latach 20 Reflektora - grupy w skład której wchodzili oprócz Czechowicza, Bielawski, Gralewski, Grędziński. Poeci lubelscy Drugiej Awangardy drukowali wiersze w dziale literackim dziennika "Ziemia lubelska". Starania o własny miesięcznik literacki zakończyły się wydaniem jednego tylko numeru pt. "Barykady". W 1933 po przeniesieniu się Czechowicza grupa przestała istnieć.

---