Uczucia rodziców dzieci z upośledzeniem umysłowym i ic1


Uczucia rodziców dzieci z upośledzeniem umysłowym i ich ewolucja

  1. Lęk

    1. Lęk przed macierzyństwem

    1. Lęk przed nienormalnością dziecka

i tzw. złych przeżyć.

Kobiety, które nie przeżywają stanów lękowych charakteryzują się nast.

właściwościami:

- poczucie więzi z mężem (ojcem dziecka) i poczucie wspólnoty w przeżywaniu

ciąży.

- dobre kontakty z rodziną macierzystą, szczególnie dobra relacja między

przyszłą matką i jej matką,

- zabezpieczenie materialno - bytowe,

- korzystne doświadczenia z poprzednich ciąż i porodów.

    1. Lęki w czasie porodu

    1. Przeżycia lękowe po porodzie

    1. Emocje związane z rozpoznaniem wady czy upośledzenia

    1. Lęk przed wrogością otoczenia

    1. Obawa przed zaprzepaszczeniem szans

    1. Lęk przed konfrontacją

    1. Lęk przed przyszłością

Przeżycia alternatywne wobec lęku łączące się z poczuciem spokoju, radości, odprężenia, bezpieczeństwa, rejestrowane są w następujących typach sytuacji:

  1. Żałoba

    1. uczucia w czasie ciąży

    1. kryzys własnej tożsamości

Czynnikami „leczącymi” żałobę są najczęściej czas i wsparcie społeczne.

  1. Wrogość

    1. uczucie to pojawia się u rodziców różnych momentach ich życia: dotyczyć mogą samego zapłodnienia, irytacji czy wściekłości
      z powodu różnych utrudnień życiowych okresie ciąży;

    2. wrogość bywa kierowana do personelu szpitalnego, zaniedbania, błędy diagnostyczne, błędy wleczeniu i pielęgnacji będące przyczyną upośledzonego rozwoju dziecka;

    3. uczucia agresji mogą być skierowane również na dzieci, rodzą je bieżące trudności i kłopoty (zmęczenie);

    1. Poczucie wstydu i upokorzenia

  1. Miłość

    1. Uczucie miłości poprzedzające narodziny dziecka łagodzi emocje związane z szokiem niepomyślnej diagnozy i praktycznie uniemożliwia odtrącenie uczuciowe dziecka z powodu choroby

    2. W przypadku, kiedy dziecko rozwija się początkowo dobrze, a jego zaburzenia ujawniają się z wiekiem miłość rodzicielska także najczęściej nie jest wycofywana z powodu choroby, ale wzbogacana poprzez troskę i lęk o dziecko, i gotowość niesienia mu pomocy.

    3. Szczególna kombinacja miłości bólu, cierpienia, lęku i rozpaczy sprawia, że wśród rodziców dzieci o zaburzonym rozwoju można wyróżnić szczególne typy uczuć rodzicielskich, których nie wszystkie są jednakowo dla dzieci korzystne.

- wyrażenie to zaczerpnięte z biologii nie jest określeniem najbardziej trafnym; oznacza ono w tym przypadku przede wszystkim wspólne JA,
a ściślej JA matki ogarniające osobę dziecka i w pełni z nią zidentyfikowane;

- stadium miłości symbiotycznej uważa się za niezbędne i rozwojowo korzystne w najwcześniejszym okresie życia dziecka;

- w późniejszym okresie ten rodzaj relacji oznacza zagrożenie dla rozwoju odrębnego JA dziecięcego, dziecięcego na swój sposób upośledza także matkę.


- niektórzy rodzice spostrzegają swoje dzieci jako biedne, skrzywdzone
i wymagające ochrony przed zagrażającym im światem;

- przejawia się to stałym czuwaniem przy dzieciach, niedopuszczaniem dzieci do kontaktu z innymi dziećmi czy jakichkolwiek przejawów samodzielności;

- dzieci są stale pod kontrolą i sterowane zewnętrznie, co sprzyja ich bierności fizycznej, ospałości intelektualnej i społecznej izolacji;

- rodzice maja poczucie całkowitego poświęcenia się, wyrzekania przyjemności czy zadań życiowych celu opieki nad dziećmi;

- czują się zagrożeni, kiedy np. terapeuci, wspomagają rozwój samodzielności dzieci.

- „Kocham cię, ale się ciebie wstydzę”

- rodzice wykazują bardzo dużą aktywność w organizowaniu warunków życia swoich dzieci, staja na czele klubów, zakładają stowarzyszenia, szkoły i zakłady rehabilitacyjne;

- wytwarzają obraz świata o typie paranoidalnym, dostrzegają wszędzie zagrożenia i ustawiają się w pozycji walki o prawa swoich dzieci
i swoje własne;

- ich działania niejednokrotnie maja charakter roszczeniowy

- w dużej mierze dotyczy ojców - ucieczka w prace zawodową;

- wychowanie dziecka bywa powierzane dziadkom bądź płatnym opiekunom;

- szczególnym rodzajem wykazywania zainteresowania dzieckiem,
a równocześnie kojenia wyrzutów sumienia z powodu niedostatków miłości wobec niego, jest próba znalezienia tzw. metody wychowawczej czy rehabilitacyjnej rozwiązującej problemy;

- niektórzy rodzice upośredniają swoje uczucie do dziecka poprzez posługiwanie się argumentami uzasadniającymi tę miłość: „Bóg wiedział, co robi, powołując do życia takie dziecko”;

- szczególną cecha tej grupy rodziców jest traktowanie miłości do dziecka jako obowiązku, a także zadaniowa orientacja w procesie opieki pielęgnacji

- w szczególnie trudnej sytuacji emocjonalnej znajdują się rodzice dzieci z cechami autystycznymi;

- ogromnie trudno zajmować się dzieckiem, wytrzymywać, na co dzień kłopotliwe formy jego zachowania, w sytuacji, kiedy brak jest poczucia emocjonalnego kontaktu z dzieckiem oraz gratyfikacji uczuciowej z jego strony.

- niektórzy rodzice sprawiają wrażenie, jakby ich stosunek do dziecka nie był wyrazem relacji z samodzielnym podmiotem, ale jedynie wyrazem ich miłości własnej.

- rodzice wyznają zasadę, że z dzieckiem upośledzonym, można żyć „normalnie” i nie dopuszczają myśli, aby mieli z powodu dziecka
z czegokolwiek w życiu zrezygnować;

- z psychologicznego punktu widzenia mamy tu do czynienia
z mechanizmem obronnym rodziców, polegającym na zaprzeczaniu trudnością rozwojowym dziecka, nie zaś z autentyczna gotowością do niesienia mu pomocy w normalizacji rozwoju.

- rodzice są wrażliwi na potrzeby dziecka, ale jednocześnie dbają
o zaspokojenie swoich;

- starają się zapewnić choremu dziecku wszelkie specyficzne
i dostosowane do jego szczególnych potrzeb warunki rozwojowe, jednocześnie dążąc do urzeczywistnienia różnych wartości ważnych dla nich samych,

- rodzice nie dopuszczają, aby problemy zdrowotne czy patologia zdominowały ich życie.

- pierwsza grupę stanowią rodzice uszczęśliwieni samym darem, jakim jest dziecko, niezależnie od jego właściwości;

- druga grupę rodziców szczęśliwych stanowią ci, którzy przeszli przez długa drogę do akceptacji dziecka upośledzonego i dotarli do etapu,
w którym stało się możliwe ułożenie życia w sposób pozbawiony bólu
i klęski, natomiast dominującym poczuciem zgody na dziecko takie, jakie ono jest, na siebie i na rodzinę, z umiejętnością czerpania satysfakcji ze wszystkich zderzeń dnia codziennego



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sposoby radzenia sobie ze stresem rodziców dzieci upośledzonych umysłowo
Stelter, Żaneta Cierpienie rodziców dzieci upośledzonych umysłowo perspektywa rozwojowa (2007)
cechy mowy u dzieci z uposledzeniem umyslowym
Czynniki?terminujace zachowania agresywne u dzieci uposledzonych umysłowo w stopniu lekkim
PRZYCZYNY AGRESYWNYCH ZACHOWAŃ DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO, Dokumenty o niepełnosprawnościach i ch
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIA
Rozwój mowy u dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim często bywa opóźniony
dzieci z uposledzeniem umyslowym
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIARKOWANYM
Charakterystyka dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, Pedagogika specjalna
Rodzice dzieci upośledzonych, studia, INNE
Komunikacja werbalna i niewerbalna w edukacji i terapii dzieci upośledzonych umysłowo, PEDAGOGIKA SP
Kształtowanie się i rozwój mowy dzieci w normie intelektualnej dzieci upośledzinych umysłowo
Dzieci uposledzone umysłowo, kinezyterapia
Edukacja dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, Pedagogika specjalna
CHARAKTERYSTYKA DZIECI UPOŚLEDZONYCH UMYSŁOWO W STOPNIU UMIARKOWANYM
Oligofazja diagnoza i terapia zaburzeń mowy u dzieci upośledzonych umysłowo(1)(1)

więcej podobnych podstron