Wczesna interwencja i wczesna stymulacja rozwoju:
Poczęcie życia ludzkiego należy rozpatrywać w wielu aspektach:
organicznym, biologicznym, prokreacyjnym, genetycznym, prenatalnym
moralnym, godnościowym.
Świadomość odpowiedzialnego rodzicielstwa polega na rozpatrywaniu prokreacji w płaszczyźnie medycznej, filozoficznej, psychologicznej, ekonomicznej, demograficznej i socjologiczno-kulturowej.
Rozwój psychiczny dziecka nie rozpoczyna się w momencie narodzin, ale już w okresie prenatalnym.
Dzięki medycynie i psychologii prenatalnej wiadomo, że płód obiera różnego rodzaju stymulację i reaguje na nią określonym zachowaniem, przeżywa też różnorodne stany emocjonalne, a wśród nich strach w sytuacjach zagrożenia zdrowia i życia.
Niepomyślne zdarzenia mogą utorować w układzie nerwowym reakcje nerwowe i źle zapisać się w pamięci dziecka. Mogą one mieć wpływ na funkcjonowanie noworodka, a w przypadku biologicznego uszkodzenia dziecka przed lub po urodzeniu się czynniki te mogą pogłębić patologię jego funkcjonowania.
Już w okresie prenatalnym możliwa jest stymulacja pozytywna, która zmierza do odczuwania przez dziecko zadowolenia z odbieranych bodźców wewnętrznych i zewnętrznych, co ma olbrzymie znaczenie dla jego dalszego rozwoju.
W opiece i wychowaniu dziecka z ryzykiem rozwojowym, zagrożonego chorobą, dysfunkcjami i wadami fizycznymi, nie ma gotowych zasad postępowania praktycznego.
Wynikają one z ciągłej refleksji, siły woli oraz długotrwałych poświęceń służącym zdrowiu dziecka i jego rozwojowi. Z tych względów potrzebna jest wczesna profilaktyka i diagnoza zaburzeń rozwojowych w celu zrozumienia istoty i etiologii mechanizmów rozwoju człowieka.
Wielostronna stymulacja jest niezbędna kiedy jednostka kandydująca do jak najpełniejszego uczestnictwa w różnych rolach wykazuje z wielu względów obniżony poziom aktywności indywidualnej i społecznej lub kiedy podmiotowe właściwości lub kompetencje jednostki niepełnosprawnej nie odpowiadają w pełni oczekiwanym kulturowym wzorom i standardom życia społecznego.
Kiedy pojawiają się trudności w procesie społecznego uczenia się (socjalizacja), na każdym etapie rozwoju człowieka w sposób naturalny podejmowane są odpowiednie działania inicjujące, stymulujące, dynamizujące procesy adaptacyjne, emancypacyjne i stabilizacyjne.
Niepełnosprawność lub upośledzenie mogą powodować trwałą lub okresową niezdolność, niedyspozycję do podjęcia określonej formy uczestnictwa społecznego. Rodzice, nauczyciele mogą stymulują co działać tak, aby tego typu zagrożenia, zahamowania lub opóźnienia rozwojowe nie wystąpiły, a wręcz przeciwnie - ujawniały wszelkie potencjalne możliwości i zdolności autokreacyjne.
Istotę edukacji o obniżonej sprawności umysłowej stanowi stymulacja, jako pobudzanie, wzmacnianie, wzbogacenie zainteresowań i aktywności twórczej, a także często ukrytych zdolności umożliwiających skuteczne wypełnianie zadań życiowych.
Wg Marii Grzegorzewskiej akcja dynamiczna działa wybitnie rewalidacyjnie, a mianowicie „wzmaga aktywność danej upośledzonej jednostki, jej inicjatywę, twórczość, zapał do pracy, siłę woli. W przezwyciężaniu trudności, a często nawet pasję do walki z nimi". Stymulowanie oznacza zewnętrzne oddziaływania polegają na przyspieszaniu, doskonaleniu rozwoju oraz zachęcaniu do autorewalidacji i samorealizacji. Wczesna diagnoza ma duże znaczenie dla wczesnej interwencji, dla wspomagania i wyrównywania szans. Procesy rozwojowe można przyspieszyć przez różne formy pomocy. Dziecko może nadrobić, zrównać się z rówieśnikami, bo posiada dużą plastyczność układu nerwowego.