WSPÓŁCZESNE KONFLIKTY NA ŚWIECIE
Na całym świecie toczy się około mnóstwo konfliktów zbrojnych, w które zaangażowanych jest ponad 60 państw i 370 ugrupowań partyzanckich.
Wbrew powszechnym oczekiwaniom po zakończeniu II wojny światowej konflikty te nie ustały. Do dnia dzisiejszego wyliczono, że po 1945 r. miało miejsce około 2,5 tys. większych konfliktów zarówno międzypaństwowych - czyli działania zbrojne podejmowane przez jedno państwo przeciwko drugiemu, jak i konfliktów wewnętrznych, które były inspirowane z zewnątrz, a często prowadziły do wojen domowych.
Współczesne konflikty zbrojne mają różne podłoże. Jedne z krajów walczą o uzyskanie niepodległości, inne o wpływy, a jeszcze inne przeżywają wojny domowe. Do najczęściej wymienianych przyczyn konfliktów, należą przede wszystkim różnice kulturowe, etniczne i religijne. Coraz częściej zalicza się do nich również zagrożenia ekologiczne. Mają one miejsce wtedy, gdy jedno z krajów użyje środka chemicznego, zagrażającego środowisku naturalnemu lub mieszkańcom państwa z nim sąsiadującego.
Światowe konflikty można podzielić zarówno na ważniejsze, o charakterze obejmującym liczną grupę państw oraz takie które zasięgiem nie wykraczają poza obręb kraju w którym są toczone. Konfliktów na świecie jest wiele, w swojej pracy przytoczę kilka przykładów, które uważam za jedne z ważniejszych w owych czasach.
W Europie czyli na kontynencie, na którym nie wyobrażamy sobie konfliktów i wojen od czasu zakończenia II wojny światowej toczyło się i toczy nadal w ostatnich latach kilka poważnych starć. Jednym z bardziej przez media rozpowszechnionym jest konflikt Basków, którzy próbują utworzyć swoje suwerenne państwo. Na tym terenie walki rozpoczęły się 1959 roku. Ze starciami związana jest również działalność organizacji ETA, która po zawiesiła broń w 1998 r. Jednak w 1999 roku, czyli rok później, ETA ogłosiła powrót do walki zbrojnej. To ona w roku 2000 była odpowiedzialna za serię zamachów bombowych w Hiszpanii.
Jednak najważniejszym konfliktem obecnie trwającym, jest sytuacja Ukrainy. Owe fale manifestacji i protestów otrzymały nazwę Euromajdan. Zamieszki rozpoczęły się 21 listopada 2013 nocnym protestem, spowodowanym faktem iż ówczesny prezydent, Wiktor Janukowycz wycofał się z procesu integracyjnego Ukrainy z Unią Europejską. Wraz z rozwojem sytuacji hasła manifestantów radykalizowały się, lud zarządał odsunięcia prezydenta od władzy oraz całkowitej zmiany sytuacji w państwie, związanymi z nadziejami na europeizację i dostosowanie polityki ukraińskiej do polityki krajów Europy Zachodniej. Ruch nabrał cech właściwym rewolucji. Dnia 30 listopada 2013 oddziały policji w brutalny sposób rozpędzały protesty, co spotkało się z negatywnym odbiorem i wywołały falę oburzenia, a także doprowadziły do umasowienia ruchu. Protesty rozlały się po całym kraju, a centralny plac Kijowa - plac Niepodległości, przekształcił się w miejsce wieców protestacyjnych i został ochrzczony Euromajdanem. To było preludium przed apogeum protestów, które nastąpiło 1 grudnia 2013, gdy liczba protestujących w Kijowie dochodziła do 800 tysięcy, potem ustabilizowała się w granicach 50-200 tysięcy demonstrantów w czasie manifestacji. W zachodniej części kraju, protestujący zajęli budynki administracji rządowej i samorządowej, natomiast na wschodzie próby takiej demonstracji spotkały się z ograniczonymi sukcesami. W dniach 18-20 lutego 2014, walki uliczne przekształciły się w rzeź i kosztowały życie i zdrowie kilkuset osób, co stały się punktem zwrotnym w rozwoju sytuacji. Wiktor Janukowycz pod naciskiem opinii zachodniej, a także fali wzburzenia w kraju zdecydował się przywrócić konstytucję z 2004 roku i doprowadzić do wcześniejszych wyborów zaplanowanych na maj tego roku. Jednak 22 lutego 2014 uciekł ze Kijowa do wschodniej części kraju, a parlament usunął go z urzędu.
Obecnie pełniącym obowiązki prezydenta na Ukrainie jest Przewodniczący Rady Najwyższej Ołeksandr Turczynow.
Zwycięstwo rewolucji Euromajdanu spowodowało wzrost tendencji separatystycznych na Krymie, na którym większość mieszkańców stanowią Rosjanie. Region ten od początku niepodległości Ukrainy miał formalną i faktyczną autonomię od reszty państwa. Więc gdy już doszło do zmiany władzy na Ukrainie i odsunięcia od władzy Partii Regionów i prezydenta Janukowycza, mieszkańcy półwyspu rozpoczęli protesty przeciw nowej władzy w Kijowie oraz manifestacje, ukazując przyjaźń z Rosją. Wyodrębnione nastroje ujawniły się podczas demonstracji w Kerczu i Sewastopolu. W pierwszym z tych miast przed budynkiem władz miejskich ściągnięto flagę ukraińską na rzecz wywieszenia flagi rosyjskiej. Wadym Kołesniczenko, deputowany rządzącej do niedawna Partii Regionów stwierdził, że Sewastopol będzie się zbroił i bronił przed „faszystami” jak według niego nazywa się nowe władze ukraińskie. Groźba destabilizacji sytuacji na Krymie spowodowała to że stacjonująca w Sewastopolu, rosyjska Flota Czarnomorska, została 25 lutego 2014 postawiona w stan podwyższonej gotowości bojowej. W Jałcie 26 lutego 2014 pojawili się rosyjscy żołnierze, a przed budynkiem krymskiego parlamentu w Symferopolu doszło do dwóch demonstracji, zarówno zwolenników, jak i przeciwników nowej władzy w Kijowie. W pierwszej demonstracji, manifestującej jedność Krymu z Ukrainą, przewodzili Tatarzy krymscy, ale także występowały w niej inne mniejszości narodowe żyjące na półwyspie. Po opanowaniu parlamentu krymskiego, przegłosowano referendum, które dotyczyło statusu Krymu. Plebiscyt zaplanowany został na 25 maja 2014, następnie przesunięto go na 30 marca tego roku. 28 lutego, żołnierze rosyjscy opanowali lotnisko Belbek w Sewastopolu. Arsen Awakow czyli szef MSW ocenił, że to zbrojna interwencja i okupacja. Wcześniej, nad ranem, grupa uzbrojonych żołnierzy bez żadnych znaków rozpoznawczych na mundurach, opanowała Port lotniczy Symferopol. Zajęte zostało całe lotnisko oraz patrolowany jest teren wokół niego. Tego samego dnia na Krymie pojawiły się rosyjskie śmigłowce wojskowe. Władimir Putin, 1 marca, zażądał od Rady Federacji zgody na wysłanie wojsk na Ukrainę. Rada Federacji, jednogłośnie przyjęła wniosek prezydenta w sprawie wydania zgody na użycie rosyjskich sił zbrojnych na terytorium Ukrainy. Decyzja ta spotkała się z krytyką ze strony UE i USA. Konflikt na tych terenach trwa nadal.
Kolejnym kontynentem który chcę przedstawić jest Azja. Warto zwrócić uwagę na sytuację w kraju jakim jest Libia. Na terenie tego państwa działa jedna z najbardziej niebezpiecznych partii politycznych świata, Hesbollah, czyli partia Boga. Wykorzystuje ona metody terrorystyczne, zaliczane są do nich zamachy bombowe a także uprowadzenia. Początki tej partii sięgają lat 90. XX wieku. Do głównych założeń tej partii należą walki z państwami zachodnimi.. W strukturę partii tej wchodzą różnego rodzaju oddziały jak na przykład wojsko, wyposażeni są w nowoczesny sprzęt stwarzający ogromne zagrożenie dla ludności Libańskiej. Od początku istnienia organizacji prowadzone są zamachy ze strony Hesbollahu, natomiast ze strony przeciwników partii prowadzone są aresztowania terrorystów. Konflikt w Libanie zaostrzył się w 2006 roku po uprowadzeniu Izraelskich żołnierzy. Do akcji wkroczyły wojska Izraelskie, które to do 2000 roku prowadziły działania wojenne na terenie Libanu głównie z oddziałami Hesbollahu. Dopiero interwencja ONZ przyniosła efekt i działania wojenne zostały przerwane. Skutkiem ponownej interwencji Izraelskiej były duże szkody materialne w państwie Libańskim. Obecnie polityka antyterrorystyczna Libanu zaostrzyła się, za wszelką cenę dąży się do utrzymania porządku w kraju, a przede wszystkim priorytetem jest rozbrojenie Hesbollahu.
Kolejny konflikt na terenach Azji to konflikt palestyńsko- izraelski. Jego powodem są trzy sporne sprawy: stworzenie państwa palestyńskiego, podział terytorialny oraz powrót uchodźców. Walki trwają ciągle. W wielu krajach, które graniczą z Izraelem, powstały obozy uchodźców palestyńskich, które jednocześnie pełniły rolę ruchu oporu. W 1964 roku rozpoczęła swoją działalność Organizacja Wyzwolenia Palestyny. W 1987 roku została utworzona Autonomia Palestyńska, w której skład weszły: Zachodni Brzeg Jordanu i Strefa Gazy. Z większości obszarów Autonomii wycofały się wojska izraelskie. Jednak Palestyńczycy nie chcą autonomii, chcą suwerenności. Nie pomogła inicjatywa pokojowa państw zewnętrznych, które opracowały plan pokojowy tzw. mapę drogową ani także nie pomogły nawoływania polityków i ludzi Kościoła. Obydwie strony, twardo obstawiają przy swoich warunkach i jeżeli nie dogadają się one między sobą to nie zakończą one tego konfliktu.
Istnieje jeszcze jeden konflikt zbrojny w tamtym środowisku, jest to sprawa niepodległościowa Kurdów. Walki o niepodległość tej niewielkiej grupy etnicznej rozpoczęły się jeszcze za rządów Saddama Husajna. Problem powrócił podczas interwencji USA w Iraku w 2000 roku. Wtedy Kurdowie dali znowu o sobie znać. To oni stali za niektórymi zamachami terrorystycznymi w Irak. Samrak dwukrotnie w ostatnich latach przeżywał wojnę z USA. Pierwsza tzw. piaskowa burza w latach 90-tych XX wieku, kolejna to wojna przeciwko reżimowi Saddama Husajna i obawie przed produkcją broni chemicznej i biologicznej przez Irak w 2000 roku. Wojna ta się już zakończyła, chociaż oficjalnie wojska amerykańskie oraz koalicja przebywa w Iraku z powodu licznych zamachów terrorystycznych i niestabilnej sytuacji politycznej. W 1967 roku doszło do pojedynku lotniczego izraelsko-syryjskiego, w czasie którego zostało zestrzelonych 6 samolotów syryjskich. W jego następstwie Naser zamknął Cieśninę Tiran dla żeglugi Izraelskiej, blokując dostęp do portu Eilat. Doprowadziło to do mobilizacji armii arabskich i izraelskiej i ich wyjścia na pozycje bojowe. Dnia 5 czerwca lotnictwo izraelskie zaatakowało niemal całe siły lotnicze Arabów. Natarcie lądowe trwało 6 dni - wojna sześciodniowa i przy minimalnych stratach Izraela zakończyło się błyskawicznym zwycięstwem Izraela na wszystkich frontach. Żydzi zajęli egipskie terytoria po Kanał Sueski. W listopadzie 1967 r. Rada Bezpieczeństwa uznała zabór tych ziem za niedopuszczalny i nakazała wycofanie się Izraelowi. Izrael nie podporządkował się tym zarządzeniom, a ponadto rozpoczął budowę nowych osiedli żydowskich - kibuców. Rewanż na tą sytuację nastąpił w październiku 1973 roku i przeszedł do historii pod nazwą wojny Yom Kippur lub Ramadanu. Dyplomacji amerykańskiej udało się doprowadzić do separastycznego pokoju pomiędzy Izraela i Egiptem w 1979 roku w Camp David. Na mocy tego porozumienia Izrael wycofał się z Synaju, Izrael został uznany przez Egipt co zaskutkowało tym że oba kraje nawiązały pełne stosunki dyplomatyczne. Pozostałe kraje arabskie potraktowały pokój jako zdradę interesów arabskich ze strony Egiptu i nie zmieniły swej polityki w stosunku do Izraela. Dopiero po wojnie w Zatoce Perskiej powstała nadzieja na kompromis. Od 1991 roku w Madrycie toczą się, z przerwami, rokowania z udziałem wszystkich stron konfliktu.
Kontynentem, na którym jest najwięcej konfliktów zbrojnych nie tylko międzypaństwowych, ale również i wojen domowych jest Afryka. Do głównych przyczyn wojen w Afryce należą takie kwestie jak: duże zróżnicowanie etniczne i religijne, granice w państwach kolonialnych, które nie pokrywają się z granicami narodowościowymi oraz niskie poczucie przynależności państwowej. Ważnym problemem jest bieda oraz problem głodu, a także niestabilność polityczna oraz despotyzm przywódców.
Typowym przykładem kryzysu dla państw afrykańskich jest konflikt w Sierra Leone, który trwa nieprzerwanie od marca 1991 roku. Lecz najbardziej krwawe walki przypadły na rok 1997. Władza w tym kraju pozostaje od 1996 roku w rękach Ahmada Kabbaha i to właśnie jest powodem niezadowolenia społecznego.
Sudan jest kolejnym państwem nękanym przez wojny, od odzyskania niepodległości nie jest w stanie rozwiązać problemów wynikających z położenia geograficznego i uwarunkowań historycznych. Wojna trwa tutaj od 1995 roku i do tej pory przyniosła żniwo ponad 2 milionów ofiar. Powodem właśnie tej wojny jest reżim Baszira oraz prawdopodobne wspieranie terroryzmu przez dyktatora. Z konfliktem tym związane są również Etiopia i Erytea, które sprzeciwiają się rządom w Sudanie.
Na kontynencie amerykańskim także trwają konflikty zbrojne. Między innymi są to starcia w Peru czy Kolumbii. Powodem tych starć jest głównie walka o władzę i wpływy.
Peru to arena krwawych konfliktów, trwających w latach 80-tych XX wieku. Wojna rozpoczęła się od wyboru na prezydenta Abimaela Guzmana, który w 1992 roku został aresztowany. Rok później to jest w 1993 roku walki ucichły a w Peru zapanował długo oczekiwany spokój.
Natomiast Kolumbia jest krajem, w którym krew to codzienność od lat 80-tych. W starciach tych biorą udział dwie powstałe jeszcze w latach 60-tych organizacje partyzanckie. Są to: FARC i ELN. Obecnie gdy większość konfliktów słabnie wojna domowa w Kolumbii przeżywa właśnie swój rozkwit. Nie wiadomo ile jeszcze potrwa lecz pewne jest, że zginie w niej dużo niewinnych cywilów, którzy nie myśleli nawet o władzy.
We współczesnym świecie mamy do czynienia z wieloma konfliktami, które przybierają różne formy. W niniejszej pracy zawarłem tylko ich niewielką część. Starałem się ukazać przebieg tych konfliktów, ich formy, jak i sposoby ich rozwiązywania. Jedną z ważniejszych ról, jak nie najważniejszą, odgrywają organizacje, których głównym celem jest zapobieganie tym konfliktom. Konflikty nie wybuchają w określonych regionach na ziemi, występują one wszędzie, natomiast różnią się intensywnością, w różnych rejonach świata.
Konflikty wybuchają zawsze z jakiegoś powodu, nie zawsze jest to słuszne rozwiązanie, ale również nie zawsze można osiągnąć jakiś określony cel jeśli się nie zapoczątkuje jakiegoś konfliktu. We współczesnym świecie ogromnym zagrożeniem, na dodatek realnym jest konflikt, którego skutkiem może być wojna nuklearna, choć dąży się do tego, aby nigdy ona nie wybuchła, to jednak wiele państw jest w posiadaniu broni mogącej wyrządzić wielu szkód, która może dokonać zagłady życia setek milionów ludzi.