Mania - zaburzenie psychiczne o charakterze zaburzeń afektywnych; zespół objawów, które można podzielić na cztery grupy:
emocjonalne: nastrój wzmożony, euforyczny, ekspansywny i podwyższony, często towarzyszy mu irytacja i drażliwość, gniewność
poznawcze: wielkościowy charakter myśli (w skrajnych przypadkach są urojenia wielkościowe); gonitwa myśli, zawyżona samoocena
motywacyjne: nadmierne pobudzenie (zwiększenie napędu psychoruchowego) , nadaktywne zachowanie - np. gadatliwość
somatyczne: obniżona potrzeba snu - hiposomnia, nadmierne potrzeby seksualne.
Mania samodzielnie występuje niezwykle rzadko (taka chroniczna forma manii nazywana jest chronicznym zaburzeniem hipomaniakalnym lub osobowością hipomaniakalną). Zwykle jednak mania pojawia się na przemian z epizodami depresyjnymi - wtedy mamy do czynienia z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym.
Mania może wystąpić także podczas leczenia fazy depresyjnej choroby afektywnej dwubiegunowej lekami przeciwdepresyjnymi (zmiana fazy).
Stan psychiczny o obrazie manii występuje czasami po nadużyciu amfetaminy.
Podstawowymi lekami w leczeniu epizodu manii są stabilizatory nastroju: lit, karbamazepina, kwas walproinowy/walproinian sodu, lamotrygina. W wypadku występowania towarzyszących manii objawów psychotycznych stosuje się neuroleptyki np.: haloperidol, olanzapinę. W stanach pobudzenia znaczenie mają leki uspokajające takie jak benzodiazepiny i neuroleptyki o potencjale sedującym np.: zuklopentikol, lewomepromazyna.
Zwykle epizody manii trwają krócej niż epizody depresji, zaś po leczeniu zwykle nie stwierdza się u pacjentów ubytków intelektualnych i poznawczych.
Słowo mania jest często potocznie używane w znaczeniu obsesja np.: ma manię zbierana znaczków, sprzątania w pokoju.
Błędne jest określenie mania prześladowcza w znaczeniu urojeń prześladowczych. Mania jest zaburzeniem afektu/emocji a przekonanie o byciu prześladowanym jest zaburzeniem treści myślenia.