HTML, informatyka w turystyce


HTML

Osnowa dokumentu

Znacznik HTML jest specjalnym ciągiem znaków objętym nawiasami ostrymi. Gdybyśmy na przykład chcieli zaznaczyć jakiś fragment tekstu jako tytuł, moglibyśmy objąć go znacznikami <h1>treść tytułu</h1>. w HTML wielkość liter w znacznikach jest obojętna - znaczniki wpisane małymi i wielkimi literami są interpretowane w ten sam sposób. Staranniej wykonane edytory HTML pozwalają nawet zdefiniować, czy polecenia HTML będą wpisywane małymi, czy wielkimi literami.

Chociaż zwyczajowo stosuje się zamiennie określenia polecenie, element, znacznik czy tag, formalnie rzecz biorąc element jest ogólną nazwą, np. h1, natomiast znaczniki to <h1> (znacznik otwierający) i </h1> (znacznik zamykający). Krótko mówiąc, element jest ogólniejszym i zbiorczym określeniem. Nie powinno to jednak prowadzić do nieporozumień, gdyż z kontekstu wiadomo, o co chodzi.

Kilka dobrych i ważnych rad na początek

W HTML zalecane jest stosowanie małych znaczników - w XHTML, który jest kontynuacją języka HTML, małe znaczniki są już obowiązkowe, zatem lepiej jest się przyzwyczajać do właściwych technik.
Pisz więc nie:
<H1>Nasza wycieczka do lasu</H1>
lecz:
<h1>Nasza wycieczka do lasu</h1>

Domykaj zawsze znaczniki - dotyczy to ogromnej większości znaczników, poza bardzo nielicznymi, jak <img>, <hr> czy <br>.
Nigdy nie pisz:
<p>Wczoraj byliśmy w lesie i było bardzo przyjemnie.
lecz zawsze:
<p>Wczoraj byliśmy w lesie i było bardzo przyjemnie.</p>

Zwróć uwagę na używanie cudzysłowów przy podawaniu konkretnych wartości poleceń i atrybutów, co jest wymagane we współczesnych standardach, choć nie było egzekwowane w starszych.
Pisz zatem nie:
<img src=fotka.jpg alt=fotka z wakacji>
lecz
<img src="fotka.jpg" alt="fotka z wakacji">
Nie:
<a href=http://www.onet.pl>Portal Onet.pl</a>
lecz
<a href="http://www.onet.pl">Portal Onet.pl</a>
Nie:
<p style=color: blue; >Tekst w kolorze niebieskim.</p>
lecz
<p style="color: blue; ">Tekst w kolorze niebieskim.</p>

Nigdy nie mieszaj znaczników, nie twórz z nich "przekładańca". Gdy np. otworzysz znacznik wyróżnienia tekstu <strong>, a potem znacznik emfazy <em>, to najpierw zamknij emfazę </em>, a dopiero potem zamknij wyróżnienie </strong> (gdy zakładasz skarpetkę, a potem but, to potem najpierw musisz zdjąć but, aby móc zdjąć skarpetkę). Chodzi o to, aby poprawnie zagnieżdżać jedne znaczniki w drugich.
Nie pisz więc:
<strong><em>Jakaś tam treść</strong></em>
lecz
<strong><em>Jakaś tam treść</em></strong>

Wszystkie polecenia powinny się znaleźć w pewnych standardowych ramach. Zostało przyjęte, że dokument HTML zawiera szkielet, który stanowi osnowę dla wszystkich innych poleceń. Spotyka się wprawdzie w Internecie strony, które szkieletu nie zawierają (czasem tylko jego część), ale odradzamy taką praktykę, gdyż w pewnych okolicznościach może ona zaowocować niespodziewanymi efektami.

Cały dokument powinien być objęty parą znaczników <html> </html>. Między nimi powinna zaś się znaleźć para znaczników <head> </head>, która stanowi ramy dla informacji nagłówkowych. Pozostałe informacje powinny być objęte z kolei znacznikami <body> </body>. Wygląda to następująco:

<html>
<head>
informacje nagłówkowe
</head>
<body>
właściwa treść (ciało) dokumentu
</body>
</html>

Tak spreparowany szkielet jest już "bezpieczny" i nie niesie ze sobą ryzyka jakichś niespodzianek.

Gdy już wiemy, jaka jest formalna osnowa dokumentu, warto jeszcze dodać kilka użytecznych informacji.

Między znacznikami <head> i </head> powinno się znaleźć polecenie <title> </title>.

<head>
<title>Tytuł strony</title>
</head>

Title nie oznacza wcale śródtytułu (nagłówka) na stronie. Zawarta między tymi znacznikami treść ukaże się w pasku tytułowym przeglądarki, a nie w dokumencie. Na przykład:

<head>
<title>Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących</title>
</head>

Proszę zwrócić teraz uwagę na pasek tytułowy przeglądarki, gdzie widnieje treść "Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących".

Ważne: polecenie title powinno być umieszczone zaraz za otwierającym znacznikiem head, jeszcze PRZED wszystkimi informacjami meta.

Drugim bardzo ważnym elementem jest informacja stronie kodowej dokumentu.

Zalecamy usilnie stosowanie strony kodowej ISO-8859-2 (czyli ISO Latin 2). Jest to międzynarodowy standard, a "przy okazji" także Polska Norma. Powinieneś sporządzać dokument w tym standardzie i zarazem opatrywać go informacją typu META. Jest ona umieszczana w ramach znaczników head i wygląda następująco:

<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2">

Przed dokumentem, tj. przed otwierającym znacznikiem <html> dodaj jeszcze zalecaną definicję typu dokumentu, czyli tzw. prolog:

<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">

Uwaga: wielkie litery w deklaracji DTD (Document Type Definition) są konieczne!

Deklaracja ta mówi, że piszesz w języku HTML 4.01 Strict, czyli we współcześnie używanym standardzie. Więcej o deklaracjach Doctype przeczytasz w w rozdziale Struktura dokumentu.

Ostatecznie więc, stosuj standardową osnowę:

<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
<html>
<head>
<title>tytuł strony</title>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2">
</head>
<body>
właściwa treść (ciało) dokumentu
</body>
</html>

Jak uzyskać polskie znaki w edytorach?

UWAGA: czołowe polskie edytory HTML nie wymagają już stosowania odrębnych klawiatur i czcionek ekranowych, gdyż same automatycznie konwertują polskie znaki do wybranej przez nas strony kodowej. Po prostu piszesz w nich normalnie, jak np. w zwykłym edytorze tekstów.

Poniższe uwagi dotyczą niektórych edytorów produkcji zachodniej.

Aby wygodnie redagować dokumenty w standardzie kodowania ISO-8859-2, należy się zaopatrzyć w czcionki w tym standardzie. Użytkownikom edytorów dla Windows polecam darmowe czcionki ekranowe PolskieStrony i PolskieStrony2, dostępne w serwisie Polska Strona Windowsowa. Darmową klawiaturę ISO można pobrać także w serwisie Polska Strona Windowsowa, czyli tam, gdzie jest czcionka ekranowa PolskieStrony.

Problem konwersji już istniejących dokumentów można załatwić "hurtowo" za pomocą specjalnych programów konwertujących. Polecamy przede wszystkim program Ogonki 97, Michała Jaskólskiego - Michał oferuje ją wszystkim za darmo i warto podkreślić, że jego program stał się jednym z najważniejszych narzędzi w "dziecięcym" okresie polskiego Internetu. Niezliczone tysiące osób konwertowały już nim swoje strony, dostosowując je do zalecanego standardu.

Gdy z jakichś powodów zechcesz używać w swojej witrynie internetowej strony kodowej Windows-1250 (co odradzamy), wpisz koniecznie odpowiednią informację META:

<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=windows-1250">

Podsumowanie:

Jeśli zechcesz stosować stronę kodową ISO-8859-2 (zalecamy), wykonaj następujące działania:

Jeśli zamierzasz stosować stronę kodową Windows-1250 (nie zalecamy)

Użytkownicy systemu operacyjnego Linux w ogóle nie mają problemu ze stroną kodową, gdyż system ten posługuje się międzynarodowymi standardami.

Tytuły

W dokumentach często wprowadzamy tytuły, zwane też śródtytułami lub nagłówkami. Służy do tego polecenie <hx> </hx>. Znak h oznacza heading, natomiast x to stopień tytułu (mamy ich sześć). Polecenie wprowadzające tytuł stopnia pierwszego składa się ze znacznika otwierającego <h1> i zamykającego </h1>. Ten drugi zawiera dodatkowo ukośnik (ang. slash).

Znaczna większość poleceń zawiera znacznik otwierający i zamykający, aczkolwiek są też polecenia zawierające jedynie pojedynczy znacznik, np. znacznik poziomej linii, grafiki czy końca wiersza. Gdy masz do czynienia z poleceniem zawierającym oba znaczniki, koniecznie stosuj i znacznik otwierający, i zamykający. w HTML jest to bezwzględnie zalecane, a w XHTML już nawet konieczne.

Podkreślmy od razu, że znaczniki w przeglądarce WWW nie są wyświetlane. Są one jedynie interpretowane, tzn. pozwalają "w locie" formatować tekst.

Uwaga: Powszechnie używany termin "nagłówek" jest nieco mylący. Aby nie było kłopotu z rozróżnianiem tytułu i nagłówka dokumentu, przyjmujemy właśnie pojęcie "tytuł" lub "śródtytuł". Jest ono zresztą bardziej intuicyjne, gdyż kojarzy się z tytułami rozdziałów i podrozdziałów w obszernych dokumentach, a taka jest jego istota.

Jak wspomnieliśmy wyżej, dysponujemy sześcioma stopniami tytułów, różniącymi się w przeglądarce wielkością znaków. Wprowadzamy je za pomocą poleceń h1, h2 itd.

<h1>Tytuł stopnia pierwszego</h1>
<h2>Tytuł stopnia drugiego</h2>
<h3>Tytuł stopnia trzeciego</h3>
<h4>Tytuł stopnia czwartego</h4>
<h5>Tytuł stopnia piątego</h5>
<h6>Tytuł stopnia szóstego</h6>

I efekt:

Tytuł stopnia pierwszego

Tytuł stopnia drugiego

Tytuł stopnia trzeciego

Tytuł stopnia czwartego

Tytuł stopnia piątego

Tytuł stopnia szóstego

Akapit i wiersz

Jak wprowadzać do dokumentu "zwykły" tekst? w zasadzie każdy tekst, który nie jest objęty specjalnym znacznikiem, jest interpretowany jako "masa tekstowa". Gdybyśmy jednak wpisali dłuższy fragment tekstu, rozdzielając w edytorze akapity za pomocą klawisza Enter, przeglądarka zignoruje znaki końca wierszy i akapitów w edytorze i wyświetli jednolity blok tekstu. Aby naprawdę rozdzielić akapity, należy się posłużyć poleceniem <p> (p = paragraph), które wstawi interlinie między poszczególne fragmenty tekstu. Zalecamy także konsekwentne stosowanie znacznika zamykającego </p>.

Przykład:

<p>To jest treść pierwszego akapitu</p>
<p>To jest treść drugiego akapitu</p>

Efekt:

To jest treść pierwszego akapitu

To jest treść drugiego akapitu

Niekiedy zdarza się, że chcemy przełamać tekst, nie wprowadzając przy tym znaku końca akapitu. Możemy wówczas zastosować pojedyncze polecenie <br>, które przenosi tekst o jeden wiersz w dół, choć nie wprowadza dodatkowej interlinii.

To jest pierwszy wiersz<br>
To jest drugi wiersz<br>
To jest trzeci wiersz<br>
To jest czwarty wiersz<br>

Rezultat:

To jest pierwszy wiersz
To jest drugi wiersz
To jest trzeci wiersz
To jest czwarty wiersz

Pozioma linia

Następnym, często spotykanym elementem jest pozioma linia, którą wstawiamy za pomocą polecenia <hr> (ang. horizontal rule). Pozwala ono wyświetlić w dokumencie poziomą linię, na szerokość całej strony czy bloku, rozdzielając nią logiczne fragmenty tekstu, dzięki czemu strona jest bardziej przejrzysta.

<hr>

0x01 graphic

Wykazy (listy)

Na stronach WWW powszechnie stosuje się wykazy, zwane też często listami (ang. list). Są to po prostu systematyczne wyliczenia jakichś punktów, które w przeciwieństwie do tekstu o charakterze opisowym w skondensowany sposób prezentują jakąś myśl czy zespół zagadnień. Użytkownicy edytorów tekstów spotykają się z tym elementem - np. w polskiej wersji edytora Word są one znane pod nazwą list numerowanych i list wypunktowanych.

Aby utworzyć szkielet wykazu wypunktowanego, należy użyć polecenia <ul> </ul> (ang. unordered list). w ramach szkieletu znajdą się poszczególne punkty wykazu, które wprowadzamy za pomocą polecenia <li> </li>.

<p>Dlaczego zajmuję się UFO?</p>
<ul>
<li>Uważam, że UFO istnieje</li>
<li>Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc</li>
<li>Uważam, że należy się przygotować na spotkanie</li>
</ul>

W efekcie uzyskamy:

Dlaczego zajmuję się UFO?

Gdy chcemy utworzyć wykaz numerowany, wówczas zamiast <ul> i </ul> możemy zastosować <ol> i </ol> (ang. ordered list). Uzyskamy wówczas listę numerowaną za pomocą liczebników arabskich (w dalszej części podręcznika pokażemy inne sposoby numerowania).

  1. Uważam, że UFO istnieje

  2. Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc

  3. Uważam, że należy się przygotować na spotkanie

Atrybuty czcionki

Aby tekst w przeglądarce nie wyglądał wszędzie tak samo, stosuje się dodatkowe atrybuty czcionki - wyróżnienie (pogrubienie) i emfazę (pochylenie). Atrybuty pozwalają uwypuklić jakieś fragmenty tekstu, np. nazwy za pomocą kursywy, a ważniejsze pojęcia za pomocą pogrubienia:

To jest tekst normalny

<strong>To jest tekst pogrubiony</strong>

<em>To jest tekst pochylony</em>

Efekt działania tych poleceń:

To jest tekst normalny

To jest tekst pogrubiony

To jest tekst pochylony

Odsyłacze

Charakterystyczną cechą Internetu jest obecność na stronach hipertekstowych odsyłaczy do innych stron, które znajdują się w światowej sieci. w gruncie rzeczy czytelnik dokumentu nie musi wcale wiedzieć, gdzie znajdują się te strony - ważne jest, aby miał do nich łatwy dostęp. Na tym polega istota hipertekstu - jakiś temat może być opisany za pomocą stron tworzonych przez różnych autorów, mieszkających w różnych krajach, nawet często nie znających się wzajemnie. Gdy na zbudowanych przez nich stronach znajdą się odsyłacze, ich wspólne zainteresowania zostaną zjednoczone za pomocą hipertekstu, który uczyni te strony jedną całością. Czytelnik jakiegoś dokumentu będzie po prostu za pomocą kliknięć myszką na odsyłaczach przenosić się do różnych miejsc w Internecie, skacząc np. z Polski do Japonii, z Japonii do USA, a stamtąd do Francji. z jego punktu widzenia jest zupełnie obojętne, gdzie strony się znajdują. Dla niego ważny jest łatwy dostęp do informacji.

W tym miejscu przedstawimy dwa szczególnie ważne odsyłacze: odsyłacze do innych stron WWW i odsyłacz uruchamiający pocztę elektroniczną. Są one bowiem najpowszechniej stosowane.

Odsyłacz do innej strony jest tworzony za pomocą polecenia:

<a href="adres.strony.internetowej">Jakaś nazwa tej strony</a>

Przykładowy adres mógłby wyglądać następująco:

<a href="http://www.pcworld.pl">PC World Komputer</a>

czyli,

PC World Komputer

to tam, gdzie zarabiam na swoją miskę ryżu :-)

Ukośnik (slash) na końcu adresu wymusza wczytanie strony domyślnej, zazwyczaj o nazwie index.html (lub index.htm - zależy to od typu serwera WWW).

Uwaga: zalecamy nadawanie stronie głównej serwisu nazwy index.htm lub index.html. Jest to powszechnie przyjęta praktyka w Internecie. w ostatnich latach stosuje się także default.htm lub default.html. A jeśli spotkasz się z rozszerzeniem .php, to wiedz, że dany serwis korzysta ze skryptów server-side w języku PHP.

Na ekranie przeglądarki jest wyświetlany tekst, który znajduje się między znacznikami <a href="... "> i </a>. Jest on domyślnie wyświetlany na niebiesko z podkreśleniem (możemy to jednak zmienić). Gdy przesuniemy kursor myszki nad odsyłacz, w pasku stanu przeglądarki zobaczymy kryjący się pod tekstem adres internetowy. Kliknięcie na nim spowoduje skok do strony.

Zwróćmy uwagę na to, że sam adres internetowy jest podawany w cudzysłowie. Dla działania odsyłacza nie jest to wprawdzie absolutnie konieczne (przeglądarki łagodnie traktują takie usterki), ale wymaga tego formalna poprawność składni. Edytory HTML na ogół respektują ten wymóg (choć nie wszystkie).

Drugim ważnym odsyłaczem jest adres poczty elektronicznej. Bardzo często autorzy stron, którzy dysponują przecież zazwyczaj swoim własnym adresem, wstawiają go na stronie, prosząc o uwagi czytelnika (ale rzadko to czynią autorzy stron z informacjami dla hackerów!). Jest to dobry obyczaj, który daje czytelnikowi łatwy kontakt z autorem.

Stosujemy tutaj na przykład następujące polecenie:

<a href="mailto:autor@jego.adres">Imię i nazwisko</a>

Na przykład:

<a href="mailto:wimmer@helion.pl.">Redaktor</a>

Napis mailto daje sygnał przeglądarce WWW, że ma uruchomić pocztę elektroniczną. Firefox wywoła Thundebirda (a jak go nie ma, to zapewne Outlook Express), Opera przywoła własny, wbudowany program pocztowy, zaś Internet Explorer zaś skorzysta z Outlook Express (albo np. z MS Outlook, jeśli jest on domyślnym programem pocztowym). Także i tutaj stosujmy konsekwentnie w adresie cudzysłów. Fragment w postaci:

Jeśli masz jakieś uwagi, napisz do <a href="mailto:wimmer@helion.pl">autora strony</a>

zostanie przedstawiony w przeglądarce następująco:

Jeśli masz jakieś uwagi, napisz do autora strony

Przesunięcie kursora myszki nad tekst "autora strony" wyświetli w pasku stanu adres poczty elektronicznej, kliknięcie myszką natomiast spowoduje uruchomienie modułu pocztowego, w którym czytelnik strony będzie mógł zredagować list do autora.

Wielkość i kolor czcionki

W starszych specyfikacjach HTML istniały specjalne polecenia definiujące wielkość i kolor czcionki. w HTML 4.01 już ich nie ma, natomiast atrybuty te zostały przeniesione do stylów, za pomocą których można uzyskać znacznie bogatsze efekty. w tym miejscu podajemy jedynie proste przykłady, odsyłając do rozdziału o stylach, który trzeba będzie uważnie przestudiować.

Przykładowo, chcąc określić wielkość czcionki w akapicie, możemy napisać:

<p style="font-size:xx-large">Treść akapitu</p>

Co w efekcie da:

Treść akapitu zapisana czcionką o wielkości xx-large

Albo:

<p style="font-size:small">Treść akapitu</p>

Co da:

Treść akapitu zapisana czcionką small

Zaleca się stosowanie imiennych wielkości absolutnych i relatywnych czcionek, jak xx-small, x-small, small, medium, large, x-large, xx-large oraz smaller i larger, które są najbardziej elastyczne.

O definiowaniu za pomocą stylów rozmaitych atrybutów czcionek - krojach, stylach, wielkości, wariantach - przeczytasz w rozdziale o własnościach czcionek.

Podobnie, zmienił się sposób określania kolorów czcionek, na przykład:

<p style="color: darkgreen; ">Treść akapitu w kolorze darkgreen</p>

Co w efekcie da:

Treść akapitu w kolorze darkgreen.

O definiowaniu kolorów za pomocą stylów przeczytasz w rozdziale o kolorach.

Grafika na stronie

Strony WWW zawierają zwykle grafikę, która bardzo urozmaica ich czytanie - pod warunkiem oczywiście, że korzystamy z graficznego systemu operacyjnego. Niektórzy autorzy stron tak się zatracają w ozdabianiu stron, że zapominają o przepustowości łączy internetowych. Gdy czytelnik strony nie wyłączy w swojej przeglądarce funkcji wczytywania grafiki, może stracić dużo czasu i nerwów, oczekując na wczytanie tak spreparowanej strony. Na szczęście za następnym razem przeglądarka sięga do katalogu cache, gdzie gromadzą się grafiki z Internetu, co znacznie przyspieszy transmisję zawartości strony. Niemniej jednak warto z umiarem stosować graficzne ozdobniki, zwłaszcza gdy nie niosą żadnych istotnych treści.

0x08 graphic
Na stronach WWW są stosowane trzy podstawowe formaty bitowych plików graficznych - GIF, JPG (JPEG) i PNG - które są z założenia skompresowane (często nawet dziesięciokrotnie w stosunku do innych popularnych formatów), a więc zajmują znacznie mniej miejsca niż grafiki w innych formatach. Dzięki temu transmisja strony trwa znacznie krócej.

Grafikę możemy wprowadzić za pomocą polecenia:

<img src="nazwa_pliku" alt="nazwa alternatywna">

Na przykład:

<img src="sufinka.jpg" alt="Sufi w tulipanach">

W najprostszym przypadku, gdy obrazek znajduje się w tym samym katalogu co dokument, wystarczy podać jego nazwę. Gdy grafiki gromadzimy na serwerze w odrębnym katalogu, konieczne jest podanie ścieżki dostępu. Na przykład:

<img src="../podkatalog/grafika.jpg" alt="nazwa alternatywna">

Układ strony

Twoja witryna może się składać z jednej zaledwie strony, może ich też zawierać dowolnie wiele, gdzie poszczególne wchodzące w jej skład dokumenty są powiązane odsyłaczami. Dlatego już w tym miejscu warto wspomnieć o sposobach ułożenia treści, czyli o tzw. layoutach stron.

Co zatem masz począć, ucząc się dopiero języków webmasterskich? Przede wszystkim zacznij od tych najstarszych, tradycyjnych sposobów, które są w pełni aktualne do dzisiaj i dzięki swojej prostocie zawsze będą aktualne. Unikaj ramek, tabele stosuj tylko zgodnie z ich naturalnym przeznaczeniem. Gdy nabierzesz wprawy w tworzeniu prostych konstrukcyjnie stron, formatowaniu zawartych w nich elementów i łączeniu ze sobą wszystkich dokumentów w zwarty kompleks, spróbuj się zmierzyć z nowoczesnymi technikami, a więc właśnie z układami opartymi na blokach. Nasz kurs jest oparty na blokach div, pokazując, że można tworzyć całkiem niebrzydko wyglądające strony, z systemami nawigacyjnymi korzystającymi z formatowania za pomocą stylów.

Co dalej?

Nie po to uczymy się języka HTML, aby bawić się nim w domu. w końcu każdy zechce wystawić swoją stronę w Internecie, aby podzielić się z innymi swoimi wiekopomnymi dokonaniami czy przemyśleniami. Dlatego trzeba sobie zapewnić miejsce na jakimś serwerze.

Możesz wykupić dowolną liczbę megabajtów miejsca u dostawcy usług internetowych (firmy hostingowej), ale to oczywiście kosztuje nieco grosza, choć nie tak wiele. Możesz także skorzystać z jakiejś darmowej oferty - wiele polskich serwisów, w tym i portale, udostępnia miejsce na swoich serwerach.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
krótki opis HTML, informatyka w turystyce
Informatyka, 3 rok, Zastosowanie informatyki w turystyce i rekreacji (Madridistka)
rozwój technologii informatycznej w turystyce
INFORMACJA TURYSTYCZNA wykłady
Systemy rezerwacji turystycznej, TiR-materiały na zajęcia i kolosy, Informatyka w turystyce
Informatyka w turystyce i rekreacji, INFORMATYKA W TURYSTYCE I REKREACJI
Informatyka w turystyce i rekreacji, INFORMATYKA W TURYSTYCE I REKREACJI
Informatyka w turystyce wyk3 Bazarnik
Mapa jako źródło informacji turystycznej
Propozycja promocji walorów turystycznych gminy z wykorzystaniem sieci społecznościowych, 3 rok, Zas
INFORMATYKA tematy prac zaliczeniowych 2012, 3 rok, Zastosowanie informatyki w turystyce i rekreacji
AUTOMAPA sciaga, INFORMATYKA W TURYSTYCE I REKREACJI
Pilotaż i Przewodnictwo, Rekreacyjne Formy Wypoczynku i IT, Informacja turystyczna
sciaga informa, INFORMATYKA W TURYSTYCE I REKREACJI
Podkarpackie informator turystyczny
Informatyka w turystyce wyk4 Bazarnik
Opis zawodu Pracownik informacji turystycznej, Opis-stanowiska-pracy-DOC
JAPONIA [informacje turystyczne i krajoznawcze]

więcej podobnych podstron