PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA ZAWODOWA IM. WITELONA W LEGNICY
Wydział Nauk o Zdrowiu i Kulturze Fizycznej
Kierunek: Pielęgniarstwo - Studia pierwszego stopnia
PRACA Z PRZEDMIOTU
Pediatria i pielęgniarstwo pediatryczne
Prowadzący: mgr Iwona Florek
TEMAT : Stany zagrożenia życia
Agnieszka Kachnowicz
Anna Kossakowska
Michał Orzechowski
Natalia Zapałowska
Gr.9
Legnica 2015
Oparzenie- uszkodzenie skóry i w zależności od stopni oparzenia także głębiej położonych tkanek lub narządów wskutek działania ciepła, żrących substancji chemicznych (stałych, płynnych, gazowych), prądu elektrycznego, promieni słonecznych - UV, promieniowania (RTG, UV i innych ekstremalnych czynników promiennych). Przy rozległych oparzeniach ogólnoustrojowy wstrząs może doprowadzić do zgonu. Wyróżnia się I, II (zazwyczaj dzielony na stopień IIA i IIB) i III stopień głębokości oparzenia:
Oparzenie I stopnia
Obejmuje tylko naskórek. Jego cechami charakterystycznymi są: zaczerwienienie skóry, czyli rumień lekki obrzęk bolesne pieczenie skóry. Rumień może być wynikiem krótkotrwałego działania pary wodnej, niezbyt gorącej wody lub silnego działania promieni słonecznych. Zaczerwienienie skóry utrzymuje się zwykle kilka dni i goi się samoistnie po złuszczeniu naskórka. I stopień oparzenia nie niesie za sobą ryzyka powstania blizny.
Oparzenie II stopnia powierzchowne (II A), które obejmuje naskórek i część skóry właściwej. Pojawią się się wtedy: zaczerwienie i obrzęk pęcherze wypełnione żółtawym płynem surowiczym. Pęcherze to martwy naskórek uniesiony gromadzącym się pod nim płynem tkankowym. Obserwuje się tu silne procesy zapalne i martwicze naskórka na granicy ze skórą właściwą oraz silny ból. Gojenie trwa około 10-14 dni. Oparzenia II stopnia A pozostawiają jedynie niewielkie przebarwienia.
Oparzenie II stopnia głębokie (II B), które obejmuje naskórek i całą grubość skóry właściwej, co objawia się:białą skóra z czerwonymi punktami (powierzchowna martwica) oraz bólem, który jest mniejszy niż w przypadku oparzenia w stopniu II A, ponieważ zostały uszkodzone zakończenia nerwowe. Czas gojenia powstałych w ten sposób ran trwa ok. 3 tygodni. Po zagojeniu się ran mogą powstać blizny.
Oparzenia III stopnia
Przy oparzeniach III stopnia obserwuje się zniszczenie całej warstwy skóry, a często i tkanek leżących głębiej. Dochodzi w ten sposób do martwicy skóry. Po wyschnięciu części martwiczej, powstają białoszare lub żółte strupy. Oparzenie III stopnia wywołuje bardzo silne bóle, przy czym powierzchnia oparzonej skóry jest niewrażliwa na dotyk. Następnie obserwuje się oddzielenie części obumarłych i wytworzenie ziarniny oraz blizny.
Tego typu oparzenia są wynikiem dłuższego działania wrzątku, gorącego oleju, a także otwartego ogania. Oparzenia III stopnia wymagają często leczenia operacyjnego przeszczepami skóry.
Postępowanie przy poparzeniu: upewnić się czy nic nam nie zagraża, jeżeli ubranie się pali lub tli należy je ugasić, wezwać pogotowie jeżeli oparzenie jest rozległe, zdjąć ubranie jeżeli odzież wtopiła się w ciało to nie zrywać tylko odciąć materiał na około rany, jeżeli na dłoni znajduje się biżuteria zdjąć ją przed wystąpieniem obrzęku ponieważ później będzie to niemożliwe, ochładzać oparzenie 10-20 min chłodną czystą wodą. Nie wolno natomiast :
Nie wolno podawać niczego doustnie. Nie wolno smarować oparzonej skóry maściami, kremami, tłuszczami. Nie wolno przekuwać pęcherzy. Nie wolno smarować alkoholem. Nie wolno zostawiać ratowanego samego, jeśli oparzenie jest rozlegle
Zadławienia
Zadławienie należy do tych stanów zagrożenia życia, z którymi można się spotkać na co dzień. Do niedrożności dróg oddechowych może doprowadzić szybkie, łapczywe spożywanie pokarmów, połknięcie przez dziecko małego przedmiotu oraz wiele innych sytuacji.
Wczesna interwencja może zapobiec utracie przytomności.
Objawy:
Niedrożność dróg oddechowych wskutek zadławienia:
częściowa (łagodna) - światło dróg oddechowych nie jest zamknięte przez ciało obce i przepływ powietrza do dróg oddechowych oraz z dróg oddechowych jest możliwy - poszkodowany jest w stanie oddychać. Charakterystyczny dla niedrożności łagodnej jest naturalny odruch obronny organizmu, czyli kaszel.
całkowita (ciężka) - ciało obce zamyka światło dróg oddechowych. W takim przypadku zagrożenie życia poszkodowanego jest dużo większe - nie jest on w stanie mówić, kaszleć ani oddychać. Początkowo słyszalne świsty oddechowe z upływem czasu cichną i człowiek traci przytomność.
Postępowanie :
Dzieci poniżej 1. roku życia
Jeśli niemowlę kaszle efektywnie, dodatkowe działania są ZBĘDNE. Obserwacja.
Jeśli dziecko jest przytomne, ale nie kaszle lub kaszel jest nieefektywny, należy wykonać 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową:
ułóżyć dziecko głową w dół na swoim przedramieniu
chwycić kciukiem i palcem za żuchwę, nie za szyję!
wykonać do 5 energicznych uderzeń nadgarstkiem drugiej ręki w okolicę międzyłopatkową
po każdym uderzeniu sprawdzić, czy ciało obce zostało usunięte.
Jeśli uderzenia w okolicę międzyłopatkową są nieskuteczne, wykonać 5 uciśnięć klatki piersiowej:
obrócić niemowlę na wznak głową skierowaną w dół na wolnym przedramieniu i objąć ręką jego potylicę
wyznaczyć miejsce jak do uciskania klatki piersiowej: dolna połowa mostka, szerokość około jednego palca powyżej dolnego końca mostka
wykonać 5 uciśnięć klatki piersiowej, podobnie jak przy uciskaniu klatki piersiowej; wykonując je wolniej, ale bardziej energicznie.
Kontynuować 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową na przemian z 5 uciśnięciami klatki piersiowej do czasu usunięcia ciała obcego.
Dzieci powyżej 1. roku życia
Dziecko z objawami częściowej niedrożności dróg oddechowych - kaszle, może oddychać - zachęcaj do kaszlu i nie róbiąc nic więcej.
Jeśli dziecko ma objawy całkowitej niedrożności (przestało kaszleć), ale jest przytomne, należy zastosować do 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową:
stanąć z boku i nieco z tyłu za poszkodowanym dzieckiem
podłożyć jedną dłoń pod mostek dziecka, pochyl je do przodu
wykonać do 5 energicznych uderzeń nadgarstkiem w okolicę międzyłopatkową
po każdym uderzeniu sprawdzając, czy ciało obce zostało usunięte.
Jeżeli po 5 uderzeniach w okolicę międzyłopatkową ciało obcego nie zostało usunięte, należy zastosować 5 uciśnięć nadbrzusza zgodnie z zasadami:
stanać za dzieckiem i objmując je ramionami na wysokości nadbrzusza
należy pochylić je do przodu
zacisnąć pięść i umieścić ją pomiędzy pępkiem i wyrostkiem mieczykowatym
wolną ręką obejąć zaciśniętą pięść i silnie pociągnąć do wewnątrz i ku górze
powtórzyć tę czynność do 5 razy.
Kontynuować 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową na przemian z 5 uciśnięciami klatki piersiowej do czasu usunięcia ciała obcego.
Należy pamiętać jeżeli dziecko straciło przytomność, należy rozpocząć reanimację.
Odmrożenia
Miejscowe działanie niskiej temperatury ciała może prowadzić do odmrożeń, czyli do miejscowego zamarznięcia płynu w tkankach. Najczęściej na odmrożenia narażone są dłonie, stopy, małżowiny uszne i nos. Odmrożeniom sprzyja miejscowy ucisk (np. ciasne obuwie).
Objawy
Skóra w miejscu odmrożonym jest woskowabiało lub szarawa, a odmrożone okolice są stwardniałe, chłodne i pozbawione czucia. Skóra w miejscu odmrożeń jest nieelastyczna.
Postępowanie
Przenieść chorego w ciepłe miejsce.
Wezwać pomoc.
Usunąć biżuterię i ubranie z odmrożonej okolicy.
Jeśli w pobliżu jest szpital lub jeśli istnieje ryzyko ponownej ekspozycji na niską temperaturę, nie ogrzewać odmrożeń.
Nie rozmasowywać odmrożeń.
Nie używać do rozmrażania podgrzewanych poduszek, pieca lub ognia.
Hipotermia
Ekspozycja całego organizmu na niską temperaturę prowadzi do wychłodzenia (hipotermii). Temperatura ciała zostaje obniżona, co w skrajnych przypadkach prowadzić może do śmierci. Do hipotermii może dojść również w temperaturach powyżej 0°C.
Objawy
chłodna w dotyku skóra
dreszcze ( w okresie umiarkowanej hipotermii, w miarę jak temperatura ciała spada, dreszcze ustępują)
paraliż lub osłabienie jednej strony ciała
zaburzenia świadomości, senność
wzrost napięcia mięśniowego i zasinienie skóry
w miarę spadku temperatury ciała występują następujące objawy: utrata świadomości, zwolnienie akcji oddechowej do stopnia, w którym trudno jest stwierdzić, czy chory jeszcze oddycha.
Postępowanie
Przenieść chorego do ciepłego pomieszczenia.
Zdjąć mokre ubrania i wytrzeć chorego do sucha. Następnie owinąć kocami lub założyć suche ubranie, tak by odsłonięta była jedynie twarz.
Wezwij pomoc (tel. 999 lub 112).
Jeśli chory nie reaguje, zastosować zabiegi resuscytacyjne.
Ogrzewanie - jeśli nie ma możliwości transportu chorego do szpitala, wskazane jest umieszczenie chorego w pobliżu źródła ciepła, jak też umieszczenie pojemnika z ciepłą wodą w bezpośrednim kontakcie ze skórą chorego.
Udar cieplny
Udar cieplny jest spowodowany podwyższoną temperaturą otoczenia.
Objawy
podwyższenie temperatury ciała
zaburzenia świadomości
skóra jest z reguły czerwona i gorąca, ale jej suchość nie jest objawem stałym i występuje częściej w postaci klasycznej (spowodowanej wyłącznie narażeniem na wysoką temperaturę otoczenia) niż w postaci powysiłkowej.
Postępowanie
Należy działaj szybko i energicznie!
Wezwać pomoc (tel. 999 lub 112).
Przenieść chorego w chłodne miejsce i zdjąć z niego nadmiar odzieży.
Rozpocząć intensywne chłodzenie - skrapiając obficie wodą, najlepiej letnią (ułatwia parowanie i nie powoduje obkurczenia naczyń skóry, które ogranicza eliminację ciepła), następnie energicznie wachlować, by zwiększyć ruch powietrza lub - jeśli to możliwe - włącz wentylator.
W razie konieczności utrzymać drożność dróg oddechowych.
Wstrząs anafilaktyczny
Anafilaksja to ciężka, potencjalnie zagrażająca życiu reakcja najczęściej o podłożu alergicznym.
Może się rozwinąć nawet w ciągu sekund lub minut po zadziałaniu czynnika wywołującego np. użądleniu przez owady lub spożyciu orzeszków ziemnych przez osoby uczulone. Gwałtownie postępująca reakcja anafilaktyczna, w której dochodzi do poważnego załamania funkcji organizmu z towarzyszącym spadkiem ciśnienia tętniczego krwi określana jest mianem wstrząsu anafilaktycznego.
Najczęstszym mechanizmem w jakim dochodzi do rozwoju reakcji anafilaktycznej jest alergia. Układ odpornościowy (immunologiczny) stoi na straży organizmu broniąc go przed atakami różnych szkodliwych drobnoustrojów (np. baterii, wirusów), jak i innych związków. W przypadku alergii reakcja układu odpornościowego jest nieprawidłowa. Z nie do końca jasnych przyczyn zaczyna on traktować substancje potencjalnie nieszkodliwe - tzw. alergeny jak np. niektóre leki, jad owadów czy związki zawarte w orzeszkach ziemnych jako groźne czynniki z którymi rozpoczyna walkę. Konsekwencją działania układu odpornościowego jest uwolnienie różnych substancji do krwi - które odpowiadają za rozwój reakcji alergicznej i wystąpienie określonych objawów.
Objawy:
Osłabienie , ból głowy, zawroty głowy, obrzęk twarzy i szyi, świąd całego ciała, bladość , wymioty, spadek ciśnienia tętniczego krwi, trudności z oddychaniem, zaburzona praca serca, drgawki a nawet utrata przytomności.
Postępowanie:
Udzielając pierwszej pomocy najpierw trzeba zrobić wszystko, by do krwi dostała się jak najmniejsza ilość alergenu.
Wezwać pomoc !
Czekając na fachową pomoc, osoba poszkodowana powinna leżeć z uniesionymi nogami. Jeśli owad użądlił w rękę lub w nogę, nad miejscem użądlenia można założyć opaskę uciskową, a kończynę unieść powyżej poziomu serca.
Należy podać dużą dawkę wapna !!!
Jeśli osoba poszkodowana straci przytomność przed przybyciem lekarza, trzeba kontrolować, czy oddycha, jakie ma tętno, a w razie konieczności rozpocząć reanimację.
Bibliografia:
Jerzy Kruszewski: Interna Szczeklika, Anafilaksja i wstrząs anafilaktyczny, Medycyna Praktyczna, Kraków 2012
http://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/show.html?id=77737 14.05.2015 godzina 9.00
http://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/show.html?id=77869 14.05.2015 godzina 9.30
http://www.pierwszapomoc.net.pl/oparzenia.php 14.05.2015 godzina 9.45