POMIARY LINIJNE

Punkty topograficzne, ocena ruchomości kręgosłupa, ocena ruchomości klatki piersiowej

Celem pomiarów długości kończyn:

• jest ocena skrócenia kończyn

Metodyka pomiarów:

• Pomiarów dokonujemy na obu kończynach,

• Zaczynamy, o ile jest to możliwe zawsze, od strony zdrowej,

• Pomiarów dokonujemy w pozycji anatomicznej, w pozycji siedzącej lub stojącej,

• Do pomiarów wykorzystujemy taśmę mierniczą,

Metodyka pomiarów c.d.:

• Dokładność pomiaru zaokrąglamy do jednego centymetra,

• Badanie długości kończyn wykonujemy raz lub dwa podczas pobytu pacjenta w szpitalu (dynamizm zmian jest nieznaczny, wyjątek stanowią zmiany, które wynikają z ograniczenia ruchu w stawie),

• Przy pomiarach należy zawsze uwzględnić te same punkty orientacyjne na kośćcu,

• Pomiarów możemy dokonać także orientacyjnie.

POMIARY DŁUGOŚCI KOŃCZYNY GÓRNEJ

Punkty topograficzne:

• Wyrostek barkowy łopatki,

• Guzek większy kości ramiennej,

• Wyrostek łokciowy kości łokciowej,

• Wyrostek rylcowaty kości promieniowej,

• Wyrostek rylcowaty kości łokciowej.

• Główka II i V kości śródręcza

Nazwa pomiaru:

• Długość względna,

• Długość bezwzględna,

• Długość absolutna - anatomiczna

• Długość odcinkowa

• Szerokość ręki i stopy

Pomiary długości kończyny górnej

Długość względna:

• Punkt początkowy: wyrostek barkowy łopatki

• Punkt końcowy: wyrostek rylcowaty kości promieniowej

Uwagi:

• wyrostek barkowy łopatki znajdujemy przesuwając opuszki palców po grzebieniu łopatki w kierunku bocznym

Pomiary długości kończyny górnej

Długość bezwzględna:

• Punkt początkowy: guzek większy kości ramiennej

• Punkt końcowy: wyrostek rylcowaty kości promieniowej

Uwagi:

Guzek większy można odnaleźć poprzez ruchy rotacyjne stawu ramiennego lub odwodzenia. Zaznaczamy na nim punkt wyczuwalny zawsze najbardziej dogłowowo.

Pomiary długości kończyny górnej

Długość absolutna - anatomiczna:

• Punkt początkowy: guzek większy kości ramiennej

• Punkt końcowy: koniec opuszki najdłuższego palca

Uwagi:

W przypadku amputacji pomiaru dokonujemy do punktu znajdującego się najbardziej obwodowo

Pomiary długości kończyny górnej

• Długość ramienia - guzek większy kości ramiennej - wyrostek łokciowy kości łokciowej

• Długość przedramienia - wyrostek łokciowy kości łokciowej - wyrostek rylcowaty kości łokciowej,

• Długość ręki - środek linii łączącej wyrostki rylcowate - najdłuższy palec,

• Szerokość ręki - przyśrodkowa powierzchnia I główki kości śródręcza - boczna część główki V kości śródręcza

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny górnej:

• Ręce: pozycja siedząca lub stojąca

złączenie fałdów zgięciowych nadgarstków, wzrokowa ocena ustawienia palców - ocena mało przydatna ze względu na znaczną przesuwalność tkanki skórnej,

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny górnej:

• Przedramiona - siedząca

Oparcie ramion na twardym podłożu, przedramiona zgięte pod kątem 90°, wzrokowa ocena ustawienia wyrostków rylcowatych

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny górnej:

• Ramiona - ze względu na znaczną ruchomość obręczy barkowej i brak możliwości jej ustabilizowania nie porównuje się orientacyjnej długości ramion

Interpretacja wyników

• Wykonanie obustronne pomiarów długości odcinkowych kończyny górnej pozwala na wykrycie ewentualnych skróceń poszczególnych kości

• Porównanie pomiarów długości względnych i długości bezwzględnych umożliwia określenie, czy różnice wynikają z dysfunkcji np. zwichnięć w stawach bliższych czy pośrednich

Interpretacja wyników

• Jeśli równe są długości bezwzględne i nierówne długości względne kończyn górnych może to świadczyć o zwichnięciu stawu ramiennego

• Jeśli skróceniu ulega długość względna mamy do czynienia ze zwichnięciem podkruczym lub podgrzebieniowym

• Jeśli długość względna jest zwiększona to świadczy to o zwichnięciu pachowym

• Przyczyna różnic w długościach względnych i bezwzględnych są różnego rodzaju zwichnięcia stawu łokciowego.

POMIARY DŁUGOŚCI KOŃCZYNY DOLNEJ:

Punkty topograficzne:

• Kolec biodrowy przedni górny,

• Krętarz większy kości udowej

• Szpara stawu kolanowego

• Kostka przyśrodkowa goleni,

• Kostka boczna goleni

• Guz piętowy,

• Główka I i V kości śródstopia.

Pomiary długości kończyny dolnej

Długość względna:

• Punkt początkowy: kolec biodrowy przedni górny,

• Punkt końcowy: kostka przyśrodkowa goleni

Uwagi:

• Pozycja do pomiaru: stojąca lub siedząca, pozycja wyjściowa pomiędzy rotacją wew. i zew.

Pomiary długości kończyny dolnej

Długość bezwzględna:

• Punkt początkowy: krętarz większy kości udowej,

• Punkt końcowy: kostka boczna goleni

Uwagi:

• Krętarz większy najłatwiej odnaleźć poprzez ruchy rotacyjne stawu biodrowego lub odwodzenia, na krętarzu zaznaczamy punkt wyczuwalny najbardziej dogłowowo.

Pomiary długości kończyny dolnej

Długość absolutna - anatomiczna:

• Punkt początkowy: krętarz większy kości udowej,

• Punkt końcowy: zewnętrzna krawędź stopy na wysokości kostki bocznej,

Uwagi:

• Stopa ustawiona w pozycji anatomicznej, w przypadku amputacji pomiaru dokonuje się do punktu znajdującego się najbardziej dogłowowo

Pomiary długości kończyny dolnej

• długość uda - krętarz większy kości udowej - szpara stawu kolanowego po stronie bocznej,

• długość podudzia - szpara stawu kolanowego po stronie przyśrodkowej - kostka przyśrodkowa goleni,

• długość stopy: guz piętowy - koniec opuszki najdłuższego palca

• szerokość stopy: przyśrodkowa część główki I kości śródstopia - boczna część V główki śródstopia

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny dolnej

• Stopy: pozycja stojąca - guzy piętowe przy ścianie, wzrokowa ocena ustawienia palców - możliwe jest też dokonanie pomiaru w pozycji leżenia tyłem

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny

• Podudzia: leżenie przodem, kkd zgięte w stawach kolanowych i biodrowych pod kątem 90°, wzrokowa ocena ustawienia kostek goleni - możliwe jest tez wykonanie pomiaru w pozycji leżenia tyłem lub siedząc.

Sposób orientacyjny pomiaru długości kończyny

• Uda: leżenie tyłem, kkd zgięte w stawach kolanowych i biodrowych pod kątem 90°, wzrokowa ocena ustawienia nadkłykci kości udowej - możliwe jest tez wykonanie pomiaru w pozycji leżenia przodem

Interpretacja wyników

• Wykonanie obustronne pomiarów długości odcinkowych kończyny górnej pozwala na wykrycie ewentualnych skróceń poszczególnych kości

• Porównanie pomiarów długości względnych i długości bezwzględnych umożliwia określenie czy różnice wynikają z dysfunkcji np. zwichnięć w stawach bliższych czy pośrednich

Interpretacja wyników

• W przypadku równych długości bezwzględnych i nierównych względnych kończyn dolnych można rozpoznać zwichnięcie stawu biodrowego

• Jeśli długość względna ulega skróceniu to mamy do czynienia ze zwichnięciem nadpanewkowym lub złamanie szyjki kości udowej

• Przy zwiększeniu długości względnej - zwichnięcie podpanwekowe,

• Przyczyna różnic w długościach względnych i bezwzględnych są różnego typu zwichnięcia stawu kolanowego

Pomiar czynnościowy

• W trakcie pomiarów długościowych kończyn dolnych można dokonać tzw. pomiaru czynnościowego

• Wykonywany jest on w pozycji stojącej

• W przypadku nierównego ustawienia kolców biodrowych przednich górnych podkłada się pod stopy wykalibrowane deseczki 0,5-1 cm

• Po wyrównaniu ustawienia kolców sprawdza się stopień asymetrii kończyn

Nierówność kończyn dolnych

poważną wadą organiczną, zaburzającą funkcjonowanie całego narządu ruchu.

• skrócenie kończyny jest problemem nie tylko kosmetycznym, ale także psychologicznym.

Nierówność kończyn dolnych c. d:

• wyrównanie skrócenia za pomocą odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego (wkładka, but lub aparat) zmniejsza negatywne skutki statyczne, równocześnie jednak powoduje łatwiejsze dostrzeganie tej wady przez otoczenie.

• według obecnego stanu wiedzy nierówność kończyn dolnych stanowi poważny problem czynnościowy i wpływa negatywnie na rozwój i motorykę całego narządu ruchu.

Nierówność kończyn dolnych może być:

• rzeczywista (strukturalna), spowodowana skróceniem lub wydłużeniem jednej z kończyn,

• czynnościowa, spowodowana najczęściej utrwalonym skośnym ustawieniem miednicy lub przykurczami w stawach, zwłaszcza biodrowych.

Przyczyny rzeczywistej nierówności kończyn dolnych:

• wrodzone,

• neurogenne,

• naczyniowe,

• poinfekcyjne,

• pourazowe,

• nowotworowe,

• idiopatyczne.

Nierówność kończyn dolnych c. d.:

• Przebieg choroby zależy od czynnika etiologicznego.

• Wolniejszy wzrost kończyny, spowodowany wadami wrodzonymi, ma zwykle charakter stały i prowadzi najczęściej do dużej dysproporcji długości.

• Przyspieszenie lub spowolnienie wzrostu kończyny spowodowane czynnikami naczyniowymi, infekcyjnymi lub nowotworowymi, może mieć przebieg zmienny, zależny od toczącego się procesu chorobowego.

Nierówność kończyn dolnych c. d.:

• Najczęstszą przyczyną rzeczywistej nierówności kończyn dolnych jest skrócenie jednej z nich.

• Najważniejszym czynnikiem etiologicznym tej wady, występującym w ok. 40% przypadków są zmiany wrodzone.

OBJAWY KLINICZNE

• utykanie,

• asymetria tułowia,

• skośne ustawienie miednicy,

• kompensacyjne (wyrównawcze) boczne skrzywienie kręgosłupa,

• wyrównawcze ustawienie kończyn.

ROZPOZNANIE

• badanie kliniczne

• badania dodatkowe, pozwalające na ustalenie przyczyny skrócenia, w tym rtg kończyn dolnych

NASTĘPSTWA

• pierwotne - związane z doraźnymi skutkami dotyczącymi statyki i dynamiki narządu ruchu,

• wtórne - które występują wiele lat po powstaniu samej nierówności.

Pierwotnym następstwem jest :

• skośne ustawienie miednicy, które pojawia się już przy niewielkiej różnicy długości - rzędu 1-2 cm,

• powoduje ono powstanie wyrównawczego bocznego skrzywienia odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz zaburzenia biomechaniki stawu biodrowego.

Pierwotnym następstwem jest c. d. :

• W przypadku większej różnicy długości kończyn dolnych, powyżej 5 cm, chory dla utrzymania równowagi i zmniejszenia tej różnicy ustawia stopę kończyny krótszej w maksymalnym zgięciu podeszwowym (końsko) lub zgina kończynę dłuższą w stawie kolanowym i biodrowym.

Pierwotnym następstwem jest c. d. :

• częstym zjawiskiem są dolegliwości bólowe dotyczące stawów oraz o charakterze tendinopatii,

• zaburzenia statyczne powodują zaburzenia dynamiki, zwłaszcza chodu, czego wyrazem jest utykanie,

• zwiększone ruchy miednicy, a wraz z nią środka ciężkości ciała, powodują nie tylko zaburzenie estetyki chodu, ale także nadmierny wydatek energetyczny.

Niekorzystne czynniki statyczne i dynamiczne oraz związane z nimi asymetryczne i niefizjologiczne działanie sił powodują:

• wystąpienie zmian przeciążeniowych, a w ich efekcie odległych zmian wtórnych, jakimi są zmiany zniekształcająco-zwyrodnieniowe.

• najczęściej dotyczą one stawów kończyny oraz lędźwiowego odcinka kręgosłupa, w którym rozwijają się wczesne zmiany degeneracyjne krążka międzykręgowego i stawów międzykręgowych.

LECZENIE

• należy pamiętać, że wg niektórych badań, nawet 5-10% zdrowej populacji ma nierówność kończyn dolnych rzędu 1-1,5 cm.

• przy skróceniu wielkości do 3 - 4 cm, wystarczające jest wyrównanie wkładką lub butem z odpowiednim podbiciem.

• przy skróceniu powyżej 3-4 cm, należy rozważyć leczenie operacyjne.

Wyrównanie długości kończyn można osiągnąć poprzez:

• zablokowanie rosnącej chrząstki wzrostowej kończyny dłuższej,

• skrócenie kończyny dłuższej,

• wydłużenie krótszej.

Leczenie nierówności kończyn poprzez wydłużenie krótszej kończyny jest korzystniejsze z następujących względów:

• operację przeprowadza się na chorej, a nie jak w przypadku skracania na zdrowej kończynie,

• podczas wydłużania możliwa jest równoczesna korekcja ewentualnych zniekształceń towarzyszących skróceniu kończyny,

• - po wydłużeniu wzrost chorego nie ulega zmianie (przy skracaniu wzrost ulega obniżeniu.

Leczenie nierówności kończyn poprzez wydłużenie krótszej kończyny jest korzystniejsze z następujących względów c. d.:

• przez wydłużenie można bardziej zmniejszyć dużą różnicę w długości kończyn niż przy skracaniu,

• blokowanie chrząstki wzrostowej należy przeprowadzać tuż przed jej fizjologicznym zarośnięciem - istnieje bowiem ryzyko jej wcześniejszego zarośnięcia i spowolnienia wzrostu kończyny

Operacyjne metody wydłużania kończyn możemy podzielić na trzy grupy:

• pobudzanie aktywności chrząstki wzrostowej (jak dotychczas badania kliniczne nie przyniosły zadowalających rezultatów)

• wydłużanie poprzez przecięcie kości dłutem i jej jednoczasowe rozciągnięcie (np. metoda Andersona, metoda Wagnera)

• stopniowe wydłużanie kości po otwartej lub przezskórnej osteotomii lub bez przecięcia kości (metoda Ilizarowa)

Wydłużanie kończyn:

• jest procesem dość długim,

• całkowity czas leczenia, potrzebny do wydłużenia kończyny o 1 cm wynosi około 35dni, czyli przy wydłużeniu 10-centymetrowym, pacjent chodzi w aparacie przez rok.

Wydłużanie kończyn:

• Na ogół pacjent przebywa w Klinice w czasie pierwszego okresu leczenia (dystrakcja - czyli rozkręcanie aparatu, zazwyczaj w tempie 1 mm na dobę),

• w okresie stabilizacji (oczekiwanie na uwapnienie kości), a często przy prostych wydłużeniach w także w okresie dystrakcji pacjenci przebywają w domu.

Pomiary obwodów

• Służą one do oceny przyrostu lub ubytków masy mięśniowej, obrzęków,

• Częstotliwość pomiarów obwodów jest znacznie większa niż w przypadku pomiaru długości,

• Nakazuje się wykonywanie pomiarów co 7 -10 dni,

• Przy zmianach w obrębie stawów powinno się powtarzać częściej co 3-5 dni,

• Dokładność pomiarów zaokrąglamy do 0,5 cm,

Pomiary obwodów kończyn górnych

• Pomiar ramienny pierwszy - długi i krótki

• Pomiar ramienny drugi,

• Pomiar łokciowy,

• Pomiar przedramienia pierwszy,

• Pomiar przedramienia drugi.

Pomiar ramienny pierwszy

• Krótki - w pozycji siedzącej lub stojącej - od przedniej krawędzi dołu pachowego - brzeg przykręgosłupowy łopatki - pomiar masy m naramiennego

• Długi - pozycja siedząca lub stojąca - od wcięcia szyjnego rękojeści mostka - do brzegu przykręgosłupowego łopatki - pomiar m naramiennego (pomiar niedokładny ze względu na możliwe zmiany w stawach mostkowo-obojczykowym lub barkowo-obojczykowyn

Pomiar ramienny drugi

• Pozycja do badania stojąca lub siedząca

• Obwód ramienia w najgrubszym miejscu

• Pomiar m dwugłowego, trójgłowego,

• Po znalezieniu pomiaru odmierzamy odległość od wyrostka łokciowego i przenosimy na drugą kończynę, dopiero potem dokonujemy pomiaru obwodu

Pomiar łokciowy

• Pozycja siedząca lub stojąca,

• Przez wyrostek łokciowy i nadkłykcie kości ramiennej,

• Jest to pomiar obwodu stawu łokciowego.

Pomiar przedramienia pierwszy

• Pozycja stojąca lub siedząca,

• Obwód przedramienia w najgrubszym miejscu,

• Pomiar masy m zginaczy i prostowników stawu nadgarstkowo - promieniowego, po znalezieniu największego obwodu zaznaczamy odległość od wyrostka łokciowego, przenosimy odległość na drugą kończynę i dopiero wówczas dokonujemy pomiaru obwodu

Pomiar przedramienia drugi

• Pozycja stojąca lub siedząca,

• Przez wyrostki rylcowate,

• Pomiar obwodu stawu nadgarstkowo-promieniowego

Pomiary obwodów kończyn dolnych

• Pomiar pośladkowy pierwszy - długi i krótki,

• Pomiar udowy pierwszy,

• Udowy drugi,

• Pomiar kolanowy,

• Pomiar goleniowy pierwszy,

• Pomiar goleniowy drugi.

Pomiar pośladkowy pierwszy

• Krótki - stojąc lub leżąc przodem - krętarz większy - szpara pośladkowa - pomiar masy mm pośladkowych,

• Długi - stojąc lub leżąc bokiem - spojenie łonowe - szpara pośladkowa - pomiar mm pośladkowych

Pomiar udowy pierwszy

• Stojąc lub leżąc tyłem,

• Obwód uda w najgrubszym miejscu,

• Pomiar masy mm przywodzicieli, kulszowo-goleniowych, czworogłowego uda,

• Po znalezieniu obwodu, odmierzamy odległość od podstawy rzepki, przenosimy pomiar na drugą kończynę i dokonujemy pomiaru obwodu

Pomiar udowy drugi

• W pozycji stojąc lub leżąc tyłem

• Obwód uda mierzony 6 cm od podstawy rzepki

• Pomiar masy mm przyśrodkowej mm czworogłowego,

• Czasem pomiaru dokonuje się 10 lub 12 cm od podstawy rzepki

Pomiar kolanowy

• Na wysokości szpary kolanowej

• Pomiar obwodu stawu kolanowego

Pomiar goleniowy pierwszy

• Obwód podudzia w najgrubszym miejscu

• Ocena m trójgłowego łydki

• Odmierzamy następnie odległość od szczytu rzepki i przenosimy na drugą kończynę

Pomiar goleniowy drugi

• Tuż ponad kostkami

• Pomiar obwodu stawu skokowo-goleniowego.

Pomiary obwodów - amputacje

Przy amputacjach jednostronnych pomiarów dokonujemy:

• Na kikucie znajdujemy obwód na wysokości 5 cm od płaszczyzny amputacji,

• Odmierzamy odległość między poziomem tego obwodu a szczytem krętarza większego - w przypadku amputacji uda lub szparą zewnętrzną stawu kolanowego - w przypadku amputacji podudzia, następnie odmierzamy tę odległość na zdrowej kończynie

• W ten sposób otrzymujemy jednakowy poziom parametrów na kikucie i kończynie zdrowej

Pomiary obwodów - amputacje

Przy amputacjach obustronnych:

• Obwody mierzymy podobnie, ale obwód na wysokości 5 cm od płaszczyzny przecięcia znajdujemy najpierw na kikucie krótszym

Pomiary ruchomości klatki piersiowej:

• pomiar na wysokości dołu pachowego - pozycja stojąca lub siedząca, kk. górne wzdłuż tułowia,

• pomiar na wysokości dolnego brzegu klatki piersiowej,

• pomiar na wysokości brodawek sutkowych u mężczyzn, a u kobiet tuż pod piersiami

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek szyjny

Odcinek szyjny:

• zginanie głowy i szyi w przód

• pozycja stojąca , wzrok przed siebie

• Od guzowatości potylicznej do C7

• zwiększenie o 4,5 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek szyjny

• wyprosi głowy i szyi

• Od szczytu bródki do wcięcia jarzmowego mostka

• zwiększa się o 4 - 6 cm

• orientacyjnie - podbródek dotyka rękojeści mostka,

• przy maksymalnym wyproście głowa ustawia się horyzontalnie

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek szyjny

• skłon głowy i szyi w bok

• ruch ściśle w płaszczyźnie czołowej

• Od wyrostka suteczkowatego kości skroniowej do wyrostka barkowego łopatki

• zwiększa się 4-5 cm)

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek szyjny

• skręt głowy i szyi

• Od szczytu bródki do wyrostka barkowego łopatki

• zwiększa się o 6 - 5 cm,

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek szyjny

Pavelka

najniższy punkt bródki i szczyt wyrostka kolczystego C7, pozycja siad na krześle z oparciem dla pleców, chwyt rękami za brzeg krzesła - stabilizacja obręczy barkowej

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek piersiowy

• Odcinek piersiowy:

• Od Th1 i TH12

• Zwiększa się 2-3 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek piersiowy

• Pomiar Otto i Wurma

• koniec wyrostka kolczystego Th1, drugi punkt położony 30 cm poniżej pierwszego

• Zwiększa się 2-3 cm

• pomiar niedokładny ludzie różnego wzrostu

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek lędźwiowy

• Pomiar od L1 do L5

• Zwiększa się ok. 5-6 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek lędźwiowy

• Objaw Schobera

• Wyznaczamy punkt nad wyrostkiem kolczystym kręgu S1 oraz położony 10 cm w kierunku dogłowowym

• Zwiększa się o 7 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek lędźwiowy

• Od wyrostka mieczykowatego do spojenia łonowego

• Zwiększa się o 8-7 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek piersiowo - lędźwiowy

• Od szczytu dołu pachowego do najwyższego miejsca talerza kości biodrowej

• Zwiększa się o 8-9 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek piersiowo - lędźwiowy

• zakres zgięcia w bok - Moll i Wright

• na bocznej powierzchni tułowia wyznaczamy szczyt grzebienia biodrowego i prostopadle do niego na wysokości wyrostka mieczykowatego,

• zwiększa się o 5-6 cm - pozycja siad na taborecie, stopy zaczepione o nogi taboretu, stabilizacja miednicy

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek piersiowo - lędźwiowy

• Od wyrostka mieczykowatego do kolca biodrowego przedniego górnego

• Zwiększa się o 3-4 cm

Pomiar ruchomości kręgosłupa - odcinek lędźwiowy

• zakres skrętu - Pavelka

• pierwszy punkt od L5 drugi od końca wyrostka kolczystego, wcięcie szyjne rękojeści mostka,

• pozycja siedząca

• zwiększa się o 7 cm

Całkowity skłon kręgosłupa w przód

• Od guzowatości potylicznej zewnętrznej do grzebienia pośrodkowego kości krzyżowej przy jej podstawie

• Zwiększa się o 10-11 cm

POMIARY ORIENTACYJNE W BADANIU RUCHOMOŚCI KRĘGOSŁUPA

• Służy orientacyjnemu określeniu ruchomości kręgosłupa

• Wykonujemy w skłonie w przód obserwując linię wyrostków kolczystych kręgów - analiza

• prawidłowo - kręgosłup tworzy równomierne łukowate wygięcie, a wyrostki oddalają się od siebie równomiernie,

• -prostowanie odbywa się równomiernie we wszystkich odcinkach kręgosłupa i na całej długości

POMIARY ORIENTACYJNE W BADANIU RUCHOMOŚCI KRĘGOSŁUPA

• nieprawidłowo - brak łukowatego wygięcia , kręgosłup jest usztywniony i płaski (wał lędźwiowy i garb żebrowy

• -przy ograniczonej ruchomości chory prostuje najpierw odcinki zdrowe powyżej i poniżej odcinka usztywnionego, dopiero później cały kręgosłup do pionu

POMIARY ORIENTACYJNE W BADANIU RUCHOMOŚCI KRĘGOSŁUPA

• Wykonując pochylenie do boku linia wyrostków kolczystych tworzy równomierny łuk, odchylenie od tej linii świadczy o ograniczeniu ruchomości

• Wykonuje ruchy skrętne

• Ruchomość kręgosłupa jest sumą zakresu poszczególnych jego segmentów

• Choć pomiary nie są tak precyzyjne spełniają istotną funkcję w postępowaniu terapeutycznym

POMIARY ORIENTACYJNE W BADANIU RUCHOMOŚCI KRĘGOSŁUPA

• Porównujemy wyniki wstępne z kontrolnymi

• Ruchomość kręgosłupa zależy od: wieku, poziomu sprawności, wydolności fizycznej, rodzaju wykonywanej pracy, stanu odżywienia

• Badając kręgosłup w pozycji stojącej u chorego ze skróconą kończyną, wyrównujemy długość przez podłożenie deseczki (kolce biodrowe przednie górne w jednej linii)

• Przed badaniem kręgosłupa sprawdzamy ruchomość w barkach i biodrach

Punkty topograficzne:

• C1 - położony 1-2 cm poniżej wyrostka sutkowatego

• C6 - na wysokości chrząstki pierścieniowatej, poniżej chrząstki tarczowej „jabłko Adama”

• C7 - najbardziej wystający wyrostek kolczysty

• Th2 - na wysokości wcięcia szyjnego mostka

• Th3 - na wysokości grzebienia łopatki

Punkty topograficzne:

• Th7 - na wysokości dolnego kąta łopatki

• Th9 - na wysokości wyrostka mieczykowatego

• L2 - na wysokości najniższej części łuku żebrowego

• L4 - na linii grzebieni biodrowych,

• S2 - na wysokości kolca biodrowego tylnego-górnego

• Szczyt kręgów guzicznych leży na wysokości guzków kulszowych

TEST MENARDA

• stosuje się go w celu określenia prawidłowej ruchomości kręgów

• WYKONANIE badany leży tyłem na twardym podłożu, starając się jak najbardziej rozluźnić mięśnie. Terapeuta wsuwa rękę ułożoną płasko i zwróconą dłonią ku górze pod plecy badanego.

TEST MENARDA

• INTERPRETACJA przy prawidłowej ruchomości kręgów nacisk opuszkami palców na wyrostki kolczyste powoduje wyraźne ich poddawanie się uciskowi.

• W razie ograniczenia ruchomości kręgosłupa naciskający palec unosi nie poszczególny kręg, lecz cały odcinek kręgosłupa.

• Powyższe badanie jest bardzo ważne w przypadkach bocznych skrzywień kręgosłupa, ponieważ pozwala na ocenę ograniczania ruchomości kręgów w obrębie skrzywienia, a tym samym daje wskazówki co do rokowania i leczenia

TEST PALCE-PODŁOGA
(objaw Thomayera)

• jest to pomiar odległości opuszków palców przy skłonie do przodu do podłogi, przy wyprostowanych kolanach

• WYKONANIE zwraca się uwagę na łukowate wyginanie się kręgosłupa lędźwiowego, obserwuje się uwypuklanie wyrostków poprzecznych i m. prostownika grzbietu, co odsłania ewentualną skoliozę

• -

TEST PALCE-PODŁOGA
(objaw Thomayera)

• równocześnie obserwujemy zbaczanie kręgosłupa w przebiegu skłonu ku przodowi.

• Takie odchylanie do boku zauważa się w zespołach korzeniowych.

• Gdy chory dotyka nawet całymi dłońmi podłogi notuje się nie tylko dodatni, ale także ujemny .

• Jest to objaw nadmiernej ruchomości zgięciowej kręgosłupa w odcinku lędźwiowym.

TEST PALCE-PODŁOGA
(objaw Thomayera)

• INTERPRETACJA w przypadku dodatniego objawu Thomayera nie zawsze występuje zablokowanie przodozgięcia lędźwiowego odcinka kręgosłupa, może mieć tu miejsce dodatni objaw Laseque'a.

TEST PALCE-PODŁOGA
(objaw Thomayera)

• w przypadku dodatniego objawu należy zbadać skłon do przodu w pozycji siedzącej ze zgiętymi kolanami, na krześle.

• Jeżeli i tym razem, przy zachowanej normalnej ruchomości stawów biodrowych, skłon ku przodowi jest ograniczony, można przyjąć, ze doszło do zaburzenia ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa

---