Nauka administracji 26.09.2004 r.
Literatura:
„Adm. Publiczna” Adam Błoś, Jan Boć, Jan Jeżewski, wyd. Kolonia Linczyt Wrocław
„Nauka Administracji” Zbigniew Leoński wyd. Beck
Przedmiotem nauki administracji są takie nauki jak: administracja, polityka adm., adm. publiczna.
Nauka ta przedstawia rzeczywisty obraz adm. publicznej.
Wycinek administracji, który umownie nazywany jest adm. publiczną można badać na różne sposoby, m.in.: na skutki aktów normatywnych, stopień racjonalności bądź dąży się do komplementarnych płaszczyzn badawczych.
Badając adm. publiczną nie można oddzielić tych dwóch płaszczyzn - sfery normatywnej od sfery organizacji.
Pojęcie organizacji jest przeciwieństwem chaosu, czyli jest to rozumne działanie.
Otaczająca rzeczywistość jest światem organizacji. Składa się z różnorodnych systemów organizacyjnych i różnorodnych systemów zorganizowanych.
To pojęcie może dotyczyć:
rzeczy (budynek, zespół architektoniczny, samochód mechaniczny),
zdarzeń (wykład, usługa, proces wytwórczy),
Słowo organizacja wywodzi się od łacińskiego organum i greckiego organion oznaczają one narzędzie albo narząd jako wyspecjalizowaną pod względem funkcji i dostosowaną do potrzeb całości część.
Pojęcie organizacji w trzech znaczeniach:
w sensie rzeczowym, czyli organizacja odnosi się do określonego zorganizowanego obiektu np. urzędu, spółdzielni, przedsiębiorstwa, spółki;
w sensie czynnościowym, wówczas organizacja odnosi się do pewnych złożonych przedsięwzięć, polega na wiązaniu elementów części w pewną sensowną całość (organizacja konferencji, sprzedaży, produkcji);
w sensie atrybutowym organizacja jest cechą określonych przedmiotów złożonych, których części czy elementy współ przyczyniają się do powodzenia całości i jest to układ współzależności i współdziałania elementów.
W uproszczeniu można stwierdzić, że pojęcie administracji możemy ujmować w aspekcie statycznym i aspekcie dynamicznym, np. zagadnienie struktury organizacji określonego przedsiębiorstwa, ustalenie podporządkowania służbowego, liczby osób podległych kierownikowi dotyczy statyki organizacyjnej, natomiast sposoby kierowania ludźmi, procesy decyzyjne, planowanie, informacja, kontrolowanie jest to wymiar dynamiczny.
W uproszczeniu przyjmuje się, że organizacja w sensie rzeczowym to organizacja w pojęciu sensu stricto, natomiast czynnościowe rozumienie organizacji jako procesu organizowania bliskie jest pojęciu procesu zarządzania.
Pojęcie organizacji w sensie atrybutowym odzwierciedla przede wszystkim budowę rzeczy w sensie zorganizowanym, czyli tzw. aspekt statyczny oraz zdarzenia wewnątrz tej całości.
W ramach organizacji można jeszcze wyróżnić zdarzenia w pionie - szef, podwładny oraz w poziomie to równorzędny układ ogniw organizacyjnych - komórek, stanowisk.
Formy działań zorganizowanych:
Najprostszą formą jest działalność indywidualna, czyli określone czynności podejmowane przez jedną osobę nie wymagające styczności z innymi ludźmi.
Działalność zbiorowa polega ona na wykonywaniu w tym samym czasie i miejscu wykonywania czynności zmierzających do określonego celu.
Działalność zespolona w ramach, której grupa osób wykonuje czynności, które łącznie prowadzą do realizacji określonego celu czynności, te cechują współzależność: specjalizacja, podział funkcji np. na kierownicze, wykonawcze; wszystko to stanowi zespół.
Pojęcie instytucji organizacje zespolone pozwalają w miarę efektywnie osiągnąć określone cele, te cele są na tyle pożądane, że pożądany zespół dąży do ich realizacji, tworzy się trwała organizacja zespolona, która umożliwia ciągłą realizację wyznaczonych celów, wtedy mówimy, że powstaje instytucja, czyli szczególny tryb organizacji.
Pojęcie instytucji odnosi się do całości organizacyjnych działań zespolonych podlegających utrwalaniu przez stałe odtwarzanie czy też odnawianie realizacji celów.
My przyjmujemy, że pojęcie instytucji posiada następujące elementy:
- cele i wynikające z nich zadania poszczególnych członków zespołu;
- aparatura, czyli środki niezbędne do realizacji tych celów;
- zespół ludzi powołujących do realizacji celów;
- struktura wyrażająca układ współzależności ludzi i aparatury współ przyczyniających się do powodzenia całości;
- określony sposób i stopień formalizacji wyrażający się w normach dotyczących organizacji i funkcjonowania instytucji.
W takim rozumieniu są np. urzędy, szkoły, teatry, czyli wszelkie trwałe instytucje.
O ile cele są podstawą bytu instytucji, natomiast podstawą instytucji jest formalizacja polega to na tym że utrwalanie jakiegokolwiek systemu działania odbywa się przez oparcie go na wzorcach, regułach działania czyli najbardziej racjonalnego opisu rzeczy czy zdarzenia, których odtworzenie mieści się w celach działającego.
Możemy wyróżnić cele:
pamięciowe, graficzne, prawne i pozaprawne, techniczne, społeczne w sumie są one spoiwem łączącym zespół w całości, czyli są środkami instytucjonalizacji organizacji a szczególną formą tej instytucjonalizacji jest formalizacja, czyli utrwalanie organizacji działań za pomocą znaków graficznych.
Formalizacja jest procesem, którego przedmiotem jest utrwalenie celów, struktury, wymogów kadrowych, reguł współdziałania, określania środków, sposobów osiągania celów, powiązania instytucji z otoczeniem, czyli formalizacja jest elementem instytucji, jest taką klamrą spinającą wszystkie elementy w trwały system.
Instytucję możemy rozpatrywać w układzie statycznym i dynamicznym, czyli jako sposób zoorganizowania części pewnej złożonej całości i w układzie dynamicznym jako organizacyjna możliwość osiągania celów przez procesy kierowania oddziaływania na zespół dla osiągnięcia celów przez procesy zarządzania, przez procesy dysponowania środkami rzeczowymi.
Te wyżej wymienione odnoszą się do administracji publicznej i to zarówno w skali mikrojednostki adm. jak i w skali makrosystemu adm. publicznej, czyli administracja może być rozpatrywana w ujęciu instytucjonalnym, czyli jako zorganizowany system będący częścią aparatu państwowego, system zorganizowany, trwały, którego główną cechą jest organizowanie, czyli osiąganie postawionych zadań.
Administracja zawiera w sobie wszystkie zjawiska organizacyjne:
Jest organizacją w sensie rzeczowym, statycznym, przejawia się działaniami zorganizowanymi, jest organizacją zespołową, trwałą, jest instytucją i jest również systemem instytucji.
Kierunki badawcze związane z nauką administracji oraz naukowe ujęcie zjawisk organizacyjnych
Naukowe ujęcie, chodzi tu przede wszystkim o kierunki, które mają wpływ na naukę administracji.
I Prakseologia, czyli ogólna teoria sprawnego działania
1. typologia sprawnego działania;
2. koncentruje się na zasadach dobrej roboty, dotyczy opracowywania warunków, które mają być spełnione, aby można było działać i aby to działanie można było nazywać działaniem sprawnym w znaczeniu prakseologii;
3. ocena rzeczywistych sposobów działania z punktu widzenia zasad prakseologicznej sprawności, czyli inaczej wartościowaniem rzeczywistości organizacyjnej.
Prakseologia wspiera również inne dyscypliny ludzkich zachowań, czyli jest filozofią racjonalnego działania, a więc działania zorganizowanego.
II Teoria organizacji, posiada ona węższy zakres
Należy wskazać jej humanistyczny charakter, który dotyczy różnorodnych dyscyplin jest to dziedzina teoretyczna a nie stosowana, głównym przedmiotem jej badań są działania zorganizowane, ze względu na ich formy organizacyjne. Stopień jej ogólności jest niższy niż prakseologia a jednocześnie wyższy w porównaniu do dziedzin ekonomicznych.
Jest dyscypliną naukową, której przedmiotem są zorganizowane działania ze względu na ich formy organizacyjne i to zarówno na ich formy organizacyjne jak i zespołowe.
Centrum zainteresowania prakseologii są wszelkie ludzkie z ich punktu widzenia sprawności, natomiast w polu teorii organizacji mieszczą się działania ludzkie. Do problemów działania organizacji służą głównie: metody metodologiczne, ekonomiczne, psychologiczne, modelowania matematycznego, a także metody stosowane przez nauki prawne i techniczne.
W zakresie kryterium cennych, nauka organizacji korzysta z kryteriów sprawnościowych wypracowanych przez inną naukę czyli prakseologię:
kryterium skuteczności, czyli zgodność efektów z celem;
kryterium korzystności, czyli przewaga efektów nad nakładami;
kryterium ekonomiczności, czyli taki stosunek między nakładami a ubytkami, że nabytki są większe od ubytków.
Te w/w walory dotyczą przede wszystkim efektów działania i można tutaj jeszcze wymienić: dokładność i tzw. czystość działania, czyli unikanie cech ujemnych.
Kolejne walory działania dotyczą ujemnych form działania: prostota, pewność ponoszenia nakładów, energiczność w działaniu, racjonalność, czyli np. przystosowanie działania do rzeczywistej prawdy lub posiadanej wiedzy.
Teoria organizacji obejmując zakresem pewien obszar rzeczywistości formułuje pewne zalecenia, dyrektywy, a także wytyczne do uzyskania sprawności funkcjonalnej organizacji. Mają one najczęściej alternatywy:
- rozdzielenie i kumulowanie działania;
- działanie i ograniczenie działania;
- centralizacja i decentralizacja;
- styl autokratyczny albo styl demokratyczny;
- struktura płaska i struktura wysmukła.
Przedmiotem torii i organizacji zarządzania są wszelkie działania zorganizowane, głównie działania zespołowe, charakteryzujące się różnymi formami organizacyjnymi. Te formy wykazują różne odrębności i takie odrębności wykazują wykazuje teoria administracji publicznej; może być traktowana jako instytucja lub system instytucji i takie traktowanie instytucji proponował Jerzy Starościak.
W przypadku administracji publicznej jako instytucji cele tej instytucji są jej elementem i powstają przede wszystkim po za nią.
Istotą administracji jest przede wszystkim wykonawczy charakter.
Administracja wykonuje postawione cele jej i wynikające z niej zadania, a formy działania administracji są określone prawem, jako prawne formy działania, czyli akty normatywne itd.
Efekty działań administracji są najczęściej niewymierne i nie podlegają klasycznym ocenom prakseologicznym. Najczęściej sprawność w administracji utożsamia się ze sprawnością jak to określał Kotarbiński w sensie syntetycznym, jako ogół walorów praktycznych działania takich jak: skuteczność, korzystność, ekonomiczność.
Powszechnym walorem kryterium w administracji należałoby uznać skuteczność i temu powinno się podporządkować pozostałe cechy.
Sprawność administracji publicznej sprowadza się do realizacji przez nią w prawnych formach zadań w sposób skuteczny zgodnie z oczekiwaniami społecznymi. Tak ujęta sprawność syntetyzuje sferę prakseologii (skuteczność) sferę prawa (legalność) oraz aksjologii (społeczne aspiracje).
Wszystkie pojęcia organizacji i administracji są ze sobą nierozerwalnie związane.
Administracja jest zawsze trwale zorganizowana w sposób formalny i prawny. Granicą poziomów sprawności administracji jest także ideologia wynikająca z woli politycznej społeczeństwa, czyli kształt funkcjonowania administracji jest wypadkową w prakseologii i ideologii.
Organizacyjne wytyczne stanowią obszar, do którego należy się odwoływać przy tworzeniu i doskonaleniu administracji, jest to obszar po za normatywny, który obok obszaru normatywnego określa kształt i rozmiary funkcjonowania administracji.
Szkoły i kierunki zarządzania mające wpływ na naukę i administrację:
szkoła klasyczna; związana z rozwojem technologicznym;
szkoła behawioralna;
szkoła badań operacyjnych;
szkoła neoklasyczna;
szkoła systemowa;
szkoła o tzw. podejściu sytuacyjnym
Przedstawiciele szkoły klasycznej:
Fryderyk Taylor opracował pewien system zarządzania polegający na pomiarze czasu pracy przy linii produkcyjnej; dzięki temu stworzono akordowy system pracy.
Rozdzielił funkcję przygotowania i wykonywania pracy, on także preferował szkolenie pracowników w zakresie wzorcowych sposobów wykonywania produktu a naczelną zasadą była zasada specjalizacji działalności przygotowawczej i wykonawczej. Stworzony przez niego system funkcjonalny zakładał obok władzy szefa oddziaływanie także zaleceń specjalizacyjnych tzw. mistrzów funkcjonalnych administracji i produkcyjnych.
Bodźce ekonomiczne do podnoszenia wykonalności pracy.
Kolejnym przedstawicielem był Emmerson, który sformułował 12 zasad wydajności pracy m.in.: jasno określony cel, dyscyplina i punktualność, wzorce i normy.
Fayol, który wyróżniał 14 zasad zarządzania, wyróżniał głównie jedność rozkazodawstwa, jednolitość kierownictwa.
Funkcje zarządzania :
- funkcje techniczne;
- funkcje zarządzania;
- funkcje rachunkowe;
- funkcje ubezpieczeniowe i inne
Funkcje administracji wg niego to przede wszystkim czynności kierownicze, do których zaliczał przewidywanie, organizowanie, koordynowanie, rozkazywanie, kontrolowanie a z pewnymi modyfikacjami stanowią kanion obecnych.
Odnosił się krytycznie do modelu Taylora uznając, że wyspecjalizowane organy doradcze powinny być usytuowane przy kierownictwie liniowym bez prawa wydawania poleceń wykonawczych (model liniowo-sztabowy)
Do jego 14 zasad zalicza się m.in.:
podział pracy, autorytet, dyscyplina, jedność rozkazodawstwa, jednolitość kierownictwa, podporządkowanie interesu jednostkowemu interesowi publicznemu, centralizacja, hierarchia, ład, ludzkie traktowanie pracowników, stabilizacja personelu, inicjatywy, harmonia; wszystkie one stały się wyznacznikami sprawnego zarządzania.
Niemiecki naukowiec Max Weber koncentrował on swoje zainteresowanie na zjawiskach władzy, określone jako możliwościach …
Typy władzy:
charyzmatyczna, opiera się szczególnie na cechach wodzowskich,
tradycjonalistyczna jest zwyczaj, tradycja, przekonanie, że doświadczenie jest solidnym wsparciem władzy;
legalna wiąże władze z wyborem lub mianowaniem na podstawie prawnie określonych procedurach i właśnie tak umocowana władza, opiera się na 5 ideach:
istnieje możliwość stanowienia przepisu prawnego, któremu powinni się podporządkować przynajmniej członkowie organizacji;
system prawa składa się ze spójnego zbioru abstrakcyjnych reguł na podstawie, których rozstrzygane są konkretne sprawy;
osoba, która sprawuje władzę jest podporządkowana bezosobowemu porządkowi prawnemu, który reguluje jej działania;
osoba, która podporządkowuje się władzy czyni to dlatego, że jest członkiem organizacji;
w takim zakresie w jakim członkowie organizacji podporządkowują się osobie sprawującej władze (czyli tej sprawującej urząd) to podporządkowują się bezosobowemu porządkowi prawnemu.
Ad 2 Szkoła stosunków międzyludzkich 10.10.2004 r.
Głównym przedstawicielem był Elton Majo. Jego główne motto to skrócenie tygodnia pracy powoduje wydajność pracy. To on i jego kompani obalili szkołę klasyczną.
Koncepcja człowieka racjonalnego jest nie pełna, nie odpowiada rzeczywistości - człowiek społeczny bardziej aktywny.
Oprócz Eltona Majo byli jeszcze Douglas, Mcgregor (teoria x, teoria y), Maslow - człowiek samorealizujący się.
Szkoła stosunków międzyludzkich to humanistyczna szkoła w teorii organizacji i zarządzania. Tym behawiorystycznym badaniom zarzucano banalność (szef - podwładny); ta szkoła pozwoliła na szersze spojrzenie na procesy zarządzania, kreatywność, samokontrolę, spłaszczanie struktur organizacyjnych, to także efekt badań tej szkoły.
Ad 3 Szkoła ilościowa
Związana jest z problemami związanymi z II wojną światową. Te problemy były wykorzystywane przy badaniach operacyjnych przez Brytyjczyków i Amerykanów, czyli do kompleksowego opracowywania optymalnych rozwiązań;
Po wojnie weszła ta technika do zastosowania, była to tzw. teoria decyzji.
Za pomocą tzw. modeli matematycznych odtworzenia struktury utworzono również dane liczbowe pozwalające obliczyć wartości miernika danych oraz skutki każdej zmiany. Początkowo uważano że takie ujęcie pozwoli rozwiązać wszystkie problemy zarządzania, tylko teoria decyzji stała się skuteczna dzięki kontroli i decyzji ale nie sprawdziła się przy organizowaniu.
Ad 4 Szkoła neoklasyczna
Powstanie szkoły ilościowej spowodowało pewien dystans, aby zniwelować ten dystans pojawiła się szkoła neoklasyczna, powstał zwrot w kierunku prostych reguł zarządzania przy wykorzystaniu jednocześnie tzw. podejścia sytuacyjnego, to podejście sytuacyjne sprowadza się do badania współzależności między sytuacjami, działaniami i wynikami. Właśnie ustalenie tych współzależności miało się przyczyniać do rozwiązania problemów stojących przed kadrą kierowniczą…..
Głównym zadaniem kadry kierowniczej staje się metoda w danej sytuacji i warunkach przyczyni się do sukcesu kierownictwa.
Badano istotę związków pomiędzy poszczególnymi częściami organizacji i poszukiwano czynników o podstawowym znaczeniu dla określonego zadania, a także współzależności pomiędzy nimi, które są zasadniczą treścią tego podejścia.
Szkoła neoklasyczna zwracała szczególną uwagę na szybki przepływ informacji, uważano, że organizacja instytucji powinna być tak skonstruowana aby mógł następować szybki przepływ informacji.
Uwagę należy zwrócić na:
- maksymalizację zysku,
- decentralizację decyzji
- odpowiedzialność,
- rozszerzenie zasięgu kierowania,
- zarządzanie przez cele, ….
- motywacje po przez współuczestnictwo,
- kontrola i autokontrola jednostek autonomicznych
Ad 6 Podejście sytuacyjne
Wyniki stosowania metod są różne gdyż różne są sytuacje; to podejście nie jest jakąś nowością, ponieważ już Fayol był prekursorem podejścia sytuacyjnego. Podejście systemowe kładzie nacisk przede wszystkim na wzajemne związki między częściami organizacji.
Podejście sytuacyjne koncentruje się na szczególnej istocie związków między tymi częściami, dąży do ustalenia czynników o podstawowym znaczeniu dla określonego zadania lub zagadnienia oraz do wyjaśnienia funkcjonalnych współzależności między powiązanymi czynnikami.
Zadaniem kierowników jest ustalenie jaka metoda najlepiej przyczyni się w danej sytuacji, w danych warunkach, w danym momencie do osiągnięcia celów kierownictwa.
To wtedy pisano o teorii dżungli.
Podejście sytuacyjne jest traktowane przez niektórych autorów jako odrębny nurt i jest uznawane jako rodzaj postawy dynamicznych menadżerów dlatego empirycznego, neoklasycznego rozumienia organizacji.
Te wszystkie w/w kierunki i szkoły to tylko niektóre podejścia.
Można zobaczyć różne tendencje.
Zwraca się ostatnio uwagę na zasady:
- rzeczowe
- kadrowe
- kapitałowe
Do rozwoju nauki administracji przyczyniły się kierunki związane z globalizacją.
Stała się ona przyczyną zmian charakteru gospodarki i w rezultacie nowe….
W rynku obecnie uczestniczą ogromne przedsiębiorstwa mają one ogromny wpływ na kierunki działania i to w ujęciu nie tylko obszarowym ale i gospodarczym, wiąże się to z tendencjami, z problemami internalizacji.
Internalizacja jest zjawiskiem związanym z szerokim udziałem gospodarki, bądź konkretnego przedsiębiorstwa w międzynarodowej wymianie towarowej.
Globalizacja - wiązała się początkowo ze zjawiskiem wzrastającej konkurencji w skali międzynarodowej. Obecnie ten termin jest używany dla określenia pełnej interwencji, produkcji, kooperacji i wymiany w skali międzynarodowej. Przedsiębiorstwo staje się obecnie podmiotem działającym na rynkach całego świata.
Za źródła globalizacji uznaje się:
- wysoki poziom techniki komunikacji,
- integracji politycznej,
- upodobniania się stylów bycia
- i upodobnianie się potrzeb konsumpcyjnych różnych ludzi świata
- zmiany struktury demograficznej, te także powodują zmiany w teorii organizacji i zarządzania.
Starzeją się społeczeństwa w krajach wysoko rozwiniętych następuje przeorientowanie na rynkach pracy szczególnie przez aktywizację ludzi starszych wysoko wykwalifikowanych, a także następuje również aktywizacja tzw. rynku konsumpcyjnego, który zaczyna dzielić się na segmenty o zmiennych proporcjach. Kurczy się rynek ludzi młodych na rzecz rynku ludzi starszych - proporcje.
Kluczowym surowcem staje się wiedza, którą można transferować, pomimo granic staje się ona dostępniejsza jako środek produkcji.
Nurt neoklasyczny był silnie reprezentowany przez menadżerów w latach 60-tych XX wieku, utworzyli oni tzw. „rewolucję białych kołnierzyków”, powstał nurt przedsiębiorczości, który charakteryzował tą grupę. Są oni autorami publikacji, które są do dziś ukazywane na podstawie ich doświadczeń, które jednak odbiegają od teorii organizacji i zarządzania.
Wspólnym mianownikiem jest kult praktyki i skutecznych działań niezależnych od relacji z akademickim ujęciem teorii organizacji i zarządzania; ich dorobek jest największy, jest pisany przystępnym językiem dla czytelnika.
Ad 5 Szkoła systemów społecznych
Jest związana z ogólną teorią systemów, przyczyniła się ona do zwrotu efektywności w ramach badań różnych dyscyplin naukowych.
Instytucja jest systemem celowym, otwartym, prowadzącym wymianę z otoczeniem. Stopień tej wymiany jest różny, rozmaity, jednak instytucja nie może być jej pozbawiona. Ta współpraca z otoczeniem musi dawać obupulne korzyści; jako przykład podawano, że firma, instytucja występuje jako system a jednocześnie jest podsystemem życia społeczno - gospodarczego. Istnieje jako system i funkcjonuje w systemie złożonym i dynamicznym.
Instytucja stara się objąć kontrolą najbardziej niepewne elementy otoczenia np. poprzez udział w firmach, od których zależy jej własny sukces.
System otwarty ma także otwarte granice oddzielające go od otoczenia.
Ujmowanie instytucji
Do części instytucji zalicza się:
- komunikację - komunikacja jako system pobudzania do działania poszczególnych części systemu jako ośrodek koordynacji i kontroli;
- równowaga jako mechanizm stabilizujący organizację całość oraz umożliwiający adaptację do zmieniających się warunków;
- podejmowanie decyzji jako środek regulowania i kierowania strategicznego;
W ramach szkoły systemów społecznych mówiono, że droga komunikacyjna powinna być jak najkrótsza a wszystkie informacje jak najkrótsze.
Cykl decyzyjny oparty na informacjach umożliwia przywracanie równowagi organizacyjnej, której zakłócenia są zjawiskiem naturalnym, a więc ten cykl decyzyjny należy prowadzić w sposób uporządkowany z uwzględnieniem procedur i ściśle określonych kryteriów.
Zwracano uwagę na celowość każdego elementu instytucji, uważano że celowość jest uzasadnieniem jej bytu.
Podejście systemowe kładzie przede wszystkim nacisk na analizę całościowych integrujących właściwości badanych obiektów - systemów, na ujawnienie ich wewnętrznych i zewnętrznych sprzężeń oraz na struktury.
Mówiono, że system jest czymś innym niż prostą sumą elementów, które go tworzą, dzięki temu jest nową jakością dzięki sprzężeniom i ma inne właściwości niż poszczególne jego elementy. Zwracano także uwagę na tzw. suboptymalizację, czyli na usprawnienie podsystemów tworzących całość, nie musi ona prowadzić bezpośrednio do polepszenia funkcji całego sytemu.
To podejście systemowe charakterystyczne dla rozwoju myśli szkoły zachodniej, ale także Tadeusz Kotarbiński i polska myśl przyczynił się na wpływ rozwoju nauki administracji, zwiększał prawdopodobieństwo sukcesu.
Dorobek polskiej myśli w dziedzinie nauki o zarządzaniu:
Karol Adamiecki w 1925 r. założył Instytut naukowy organizacji i kierownictwa, czyli późniejszy „TENKNOIK”, należy dodać, że polska była pierwszym krajem, która wprowadziła jako pierwsza jako przedmiot akademicki „teorię i zarządzanie”.
Tadeusz Kotarbiński, Kierzuń, Kurnal, Zieleniecki …..
Administracja a nauka administracji
Administracja w sensie najogólniejszym to określona organizacja i jej działalność.
Jest to organizacja stworzona dla realizacji określonych zadań.
Administracja jako termin wytworzony został w XIX w. jako…
Była w późniejszym okresie określona jako organizacja składająca się z czynnika rzeczowego, prawnego, publicznego, jej działalność nastawiona jest na realizację dobra publicznego.
Nauka administracji, na rozwój tej dyscypliny naukowej mają wpływ takie dziedziny jak: nauka prawa i nauka polityki administracji; tworzą jak gdyby triadę nauk administracji.
Przedmiotem nauki prawa administracji są przepisy prawne będące przede wszystkim podstawą struktur i metod działania organów administracji a także praw, obowiązków obywateli nakładanych w przepisach prawa administracyjnego.
Nauka prawa administracyjnego bada treści zawarte w przepisach, porządkuje je, interpretuje i ustala zasady przewodnie ułatwiające stosowanie konkretnych przepisów w praktyce. Prawo administracyjne w historycznym procesie formowania się gałęzi prawa wyodrębniło się stosunkowo późno. Powstanie nowoczesnego prawa administracyjnego wiąże się z przekształceniem, poddanego jako osoby administrowanej jako obywatela będącego podmiotem praw prywatnych i publicznych, a także wiąże się z procesem podporządkowywania działań administracji prawu.
Prawo administracyjne jest dzisiaj podstawową częścią składową prawa publicznego.
Prawo administracyjne nie jest skodyfikowane i składa się z licznych norm prawnych a także organach różnej rangi.
Dzieli się na: prawo ustrojowe, materialne i proceduralne (postępowanie).
Nauka polityki administracji - jej przedmiotem jest: przewidywanie skutków działania i wykorzystywanie możliwości działania w ramach prawa i przygotowywanie programów działania administracji, weryfikacja ich realizacji i ocenianie, wartościowanie metod i sposobów pracy a także wysuwanie postulatów dotyczących zmian w całokształcie funkcjonowania administracji.
Szczegółowe działy polityki administracji odnoszą się przykładowo do realizacji przez administrację:
- polityki oświatowej,
- polityki sanitarnej (stan sanitarny kraju)
- polityki rolnej (struktura gospodarstw rolnych, ilość osób związanych z rolnictwem) itd.
Muszą uwzględniać między innymi:
- poziom wiedzy ogólnej społeczeństwa
- stosunek procentowy ludzi ze średnim i wyższym wykształceniem
- ilość i jakość szkół
Polityka administracyjna ocenia także na ile przepisy prawa administracyjnego przyczyniają się do realizacji polityki państwa i czy polityka państwa jest podstawą do interpretacji norm prawnych. Literatura Boć „administracja publiczna”.
Nauka administracji
Jest częścią istotną teorii administracji, obejmującą składniki administracji
Daje ona nam informację o rzeczywistym stanie administracji, o wpływie na jej praktyczną działalność czynników pozaprawnych, struktur oraz metod prawnych.
Stanowi wiedzę łączącą w sobie nauki teoretyczne i praktyczne oraz jest ściśle powiązana z teorią organizacji, socjologią, psychologią a zajmując się wielką ilością zróżnicowanych zjawisk wdraża różne techniki i metody badawcze stosowane przez nauki z nią związane np. obserwacja, ankieta, analiza materiałów urzędowych i sprawozdań, analiza konkretnych przypadków, eksperyment, porównywanie, wnioskowanie.
Nauka w administracji badając wpływ państwa na kształt administracji zajmuje się m. in.:
- strukturami i wzajemnym powiązaniem części składowych aparatu administracyjnego, ale nie tylko zajmuje się także
- planowaniem i usprawnianiem działalności administracji
- doborem i kształceniem kadr
- problemami kultury administrowania
- metodami oddziaływania na podwładnych
- współdziałaniem, koordynacją i nadzorem
- kierowaniem i wykorzystaniem urządzeń technicznych.
Nauka administracji stara się dać odpowiednią wiedzę w szczególności kadrom kierowniczym.
Naukę administracji można określić również jako naukę społeczną, opierającą się na metodach empirycznych, których przedmiotem jest wiedza istniejącej w danym ustroju administracji publicznej.
Jest to wiedza z pogranicza nauk praktycznych i teoretycznych.
Nauka administracji bada administrację w danym ustroju a więc nauka administracji są to problemy wpływu państwa na kształt administracji, sprawy ustroju i środowiska, w których działa administracja i wzajemne oddziaływanie tych czynników.
Nauka administracji zajmuje się racjonalną administracją pracy i łączy się w tym problem kadr w administracji wchodzą tu takie sprawy jak:
- doboru kadr,
- rozmieszczenia kadr,
- ocena kadr
W ramach nauki administracji porusza się też takie sprawy jak problematyka funkcjonowania administracji ale pomija się aspekt prawny np. kpa, ale zwraca się uwagę na czynniki, które w praktyce kształtują pewne rozstrzygnięcia np. planowanie i kontrolowanie tej działalności (efektywność, obiektywność itd.).
Nauka administracji jest jedną z nauk społecznych, gdyż przedmiotem jej zainteresowania są określone przejawy kultury ludzkiej.
Jest to nauka stosująca metody empiryczne, co oznacza że twierdzenia wypowiadane na jej gruncie są tylko wówczas prawdziwe gdy znajdują potwierdzenie na określonym wycinku rzeczywistości.
Tę rzeczywistość (czyli przedmiot tych badań) stanowi administracja publiczna w określonych ramach czasowych, a zatem uwarunkowana określonym ustrojem społecznym, politycznym, ekonomicznym;
Bada rzeczywisty obraz administracji we wszechstronnym jej uwarunkowaniu, co sprawia, że ta wiedza ma charakter kompleksowy.
Naukę administracji nie można zaklasyfikować tylko do nauk teoretycznych, a więc o dużym stopniu uogólnień i nie można zakwalifikować też tylko do nauk praktycznych, a więc twierdzenia wypowiadane na jej gruncie mogą mieć różny charakter przez dawanie dyrektyw praktycznych, dyrektyw pisemnych do formułowania twierdzeń ogólnych i rejestrowania pewnych prawidłowości przez sam opis.
Pojęcie nauki administracji w kontekście innych nauk społecznych, mianowicie w literaturze przedmiotu jest ujawnianiem różnic.
Jerzy Starościak określał naukę administracji jako naukę związku zjawisk zachodzących w procesie administrowania.
Maciek Jałowiecki pisał, że nauka administracji zajmuje się organizacją funkcjonowaniem organizacji administracji państwowej.
Stanisław Kowalewski, którego nauka o administrowaniu stanowi dyscyplinę dotyczącą badań prawidłowości w dziedzinie zjawisk administracyjnych.
Zbigniew Leoński pisał że nauka administracji jest nauką społeczną opierającą się na metodach empirycznych, której przedmiot stanowi wszechstronna wiedza o istniejącej w danym ustroju administracji publicznej.
Przedmiotem nauki administracji jest system badań administracji publicznej w określonym miejscu
Ten przedmiot obejmuje m. in.:
- otoczenie (środowisko, w którym działa administracja)
- struktury organów administracji i wzajemne powiązania w ramach aparatu organizacji
- funkcjonowanie aparatu organizacji
- problematykę kontroli funkcjonowania administracji
- sprawy techniki w administracji
Franciszek Longchamps w swojej pracy „Założenia nauki administracji” widzi zmianę w administracji, w tym że nauka administracji należy do nauk społecznych, zajmuje się bowiem zjawiskami administracyjnymi, które należą do zjawisk społecznych i układami, które obejmują te zjawiska.
Mówił, że w tym rozumieniu nauka administracji zajmuje się administracją publiczną w jej szeroko rozumianym otoczeniu. Pisał także, że nauka administracji ma charakter badawczy, co polega na tym, że jest ona nauką wartościującą, że opiera się na oglądzie i wyraża w twierdzeniach spostrzegawczych i sprawdzalnych w stosunku do rzeczywistości. Oznacza to, że nauka administracji ma badać wszelkie uwarunkowania rzeczywistości administracyjnej, nie może ich natomiast wartościować. Efektem takich badań jest obiektywny obraz rzeczywistości administracyjnej.
Związek nauki administracji z innymi naukami oprócz prawa administracyjnego i polityki administracyjnej
Nauka administracji korzysta z dorobku socjologii zwłaszcza jeśli chodzi o metody badawcze, czasami obie te dyscypliny mają taki sam przedmiot badań, w szczególności socjologia organizacji i socjologia prawa.
Nauka administracji wykazuje pewne związki ze statystyką zwłaszcza kiedy bada rzeczywistość administracyjną, zwłaszcza od strony liczbowej.
Korzysta także z prakseologii (nauki o sprawnym działaniu), metod i technik stosowanych w psychologii.
Metody i techniki badawcze stosowane w nauce administracji
Metoda badawcza oznacza pewien świadomy sposób postępowania dla osiągnięcia zamierzonego celu.
Nauka administracji jest nauką kompleksową i w związku z tym nie wypracowała metod badawczych, tylko wykorzystuje metody nauk z nią związanych.
W postępowaniu badawczym można wyróżnić trzy etapy:
etap zbierania materiałów
etap analizy
etap formułowania twierdzeń
ad 1 badacz zbiera tu materiały, które następnie bada, to zbieranie odbywa się w różnych formach. Ponieważ tych materiałów jest wiele stosuje się metody doboru prób, która bada rzeczywistość:
metoda obserwacji migawkowych polegająca na rejestrowaniu czynności badanych pracowników. Stosuje się ją przy badaniu czasu pracy i czynnościach wykonawczych.
Przy badaniu materiałów urzędowych stosuje się technikę metod badawczych na podstawie dokumentów, akt i innych dokumentów. Bada się tylko wybrane, wyselekcjonowane sprawy a następnie analizuje się pewne czynności, które są podejmowane w toku załatwiania sprawy i na tej podstawie dochodzi się do oceny pracochłonności podejmowanych czynności, a także do eliminowania czynności niepotrzebnych;
technika dodatkowej kopii polega na gromadzeniu w celach badawczych kopii pism związanych z określoną komórką w określonym czasie, taki zgromadzony materiał daje podstawę do analizy pracy tej komórki w różnych aspektach.
Obserwacja jest to proces celowego, bezpośredniego postrzegania i wyróżnia się obserwacje uczestniczące i także obserwacje nie uczestniczące dokonywane przez uczestników z zewnątrz.
Formą obserwacji kontrolowanej jest wywiad w formie swobodnej rozmowy albo na podstawie przygotowanego kwestionariusza; ankiety za pomocą kwestionariusza sformułowanego na piśmie a ankiety mogą być imienne albo anonimowe.
reforma pilotażowa polega na eksperymentalnym wprowadzeniu kilku eksperymentalnych rozwiązań.
ad 2 etap analizy polega na ocenie zebranego materiału, sprawdzaniu na jego prawdopodobieństwu, tu wykorzystuje się:
- metodę statystyczną, a więc gdzie należy ująć pewne zjawiska zachodzące w administracji;
- metoda historyczna pomocna przy badaniach zmierzających do ustalenia czy zjawisko ma charakter trwały czy przejściowy i jak w poszczególnych okresach czasu, jakim podlega zmianom;
- metoda porównawcza - porównywanie zjawisk administracji tego samego rodzaju, w różnych jednostkach administracji publicznej, organach a nawet w państwach;
- metoda normatywna odnosząca się do porównania danego zjawiska ze stanem normatywnym aby ocenić czy dane zjawisko z punktu widzenia prawa jest prawidłowe;
ad 3 etap formułowania twierdzeń, przy czym te twierdzenia mogą mieć charakter opisowy albo mogą wskazywać drogi i prądy prowadzące do usunięcia stanów nie pożądanych.
Podejście nauki administracji
Podejście tradycyjne stworzone przez klasyków niemieckiej myśli prawniczej, jako jeden z elementów triady.
Według nich nauka administracji była uniwersalnym opisem rzeczywistości administracyjnej, taki pogląd został przeniesiony na grunt polski. Współcześnie określa się ją jako nurt….
z francuską socjologią administracji publicznej (Tadeusz Bigo, Peret, Jodkowicz, Zimmermann)
Podejście prakseologiczne na gruncie polskim niezwykle popularne
Jerzy Starościak traktował naukę administracji jako jeden z działów teorii organizacji i zarządzania; wskazywał jednocześnie, że rozwiązania tej teorii adoptowane przez naukę administracji muszą być skoordynowane ze specyfiką polityczną społeczną i ekonomiczną państwa.
Podejście kompleksowe, które wykorzystują powyżej wymienione traktuje naukę administracji jako naukę społeczną, wszechstronną, wiedza o istniejącej w danym ustroju administracji. Nauka administracji jest dyscypliną kompleksową, samodzielną, usystematyzowaną.
Podejście kooperacyjne, gdzie jest mowa o wieloaspektowym charakterze badań w administracji gdzie wykorzystuje się wielość równorzędnych nauk.
Dekada lat 90-tych XX w. nie sprzyjała rozwojowi nauki administracji.
W 2001 r. odbyła się Konferencja pod tytułem ”Prawnicze problemy koncepcji w administracji” oraz Konferencja rzeszowskiego towarzystwa KNOIK.
5.12.2004 r.
Zakres materiały niezbędny do egzaminu: rozdział I - pojęcie i konteksty,
II - uwarunkowania rozwoju administracji
III
VI adm. a obywatel
VII
VIII
Pracownicy w administracji publicznej
W poprzednich epokach kryterium doboru kadr była
Dzisiaj kryterium fachowości miało znaczenie w procesie decentralizacji władzy.
System kariery, który wykształcił się we Francji, wiąże się ze szczególnym kultem zawodu urzędnika, kryteria w ramach tego systemu są bardzo wysokie, to zapewnia nie tylko godziwe zarobki, ale i stabilizację życiową i prestiż społeczny.
Poza tym kadra jest wolna od wahań politycznych, które są domeną parlamentu, obowiązuje tam zasada, że ministrowie się zmieniają a urzędnicy pozostają.
Odmienny system przyjmuje się w USA tzw. system łupów i tam zmiana rządów związana jest ze zmianą partii, co jednocześnie pociąga za sobą zmianę urzędników. Stanowiska w administracji są rekompensatą za udział w walce wyborczej i dla zachowania ciągłości wykonywanych czynności.
Na tych dwóch systemach nie wyczerpuje się ilość systemów i z reguły status, pozycja, struktura i relacje z ustrojem społecznym i politycznym państwa, rozwój w administracji są rezultatem ewolucji ustroju i jego historycznych uwarunkowań.
W teorii i praktyce posługujemy się terminem służba publiczna jest on pojęciem szerszym od pojęcia służby cywilnej.
Pojęcie to oznacza sytuację osób pracujących we wszystkich wyróżnionych konstytucyjnie władzach.
Służba publiczna obejmuje wszystkich wyłonionych w wyniku wyborów, powołania, nominacji, umowy o pracę, a więc wszystkich tych pracowników, którzy realizują ustawowe zadania poszczególnych władz a nazywanych w prawie urzędnikami, funkcjonariuszami, urzędnikami służby cywilnej itd., a więc pełniących również funkcje członków organów kolegialnych, członków społecznych organów kolegialnych, a także pracowników urzędów, którzy prezentując walory zawodowe zostali zatrudnieni lub powołani do wykonywania we wszystkich władzach państwa w sposób fachowy i ciągły zadań publicznych za odpowiednim wynagrodzeniem.
Dostęp do służby publicznej oparty jest na zasadzie równości (ta równość ma charakter względny) przede wszystkim wymagane jest obywatelstwo polskie, wykonywanie praw publicznych, określony wiek oraz wymaga się ciągłego zamieszkiwania na terytorium polski.
Dla zapewnienia fachowości i stabilizacji kadr w administracji publicznej w wielu państwach, w tym również w Polsce wykształcono specjalną grupę, którą określa się mianem służby cywilnej.
W odrodzonej Polsce służba cywilna została powołana przez ustawę z 1922 r. o państwowej służbie cywilnej. Powróciliśmy do niej w ustawie o służbie cywilnej 5-go lipca 1996 r.
Ta ustawa stworzyła podstawy do funkcjonowania korpusu służby cywilnej złożonego z urzędników w drodze mianowania.
Następne lata to były lata oceny doświadczeń, które zostały ujęte w „raporcie z przeprowadzonej oceny prowadzenia służby cywilnej” i ten raport był podstawą stworzenia ustawy w 1998 r. o służbie cywilnej.
Korpus służby cywilnej jest w innych krajach rezultatem ewolucji państwa i prawa i to prawo ukształtowało się na przełomie dziesiątków lat.
Naszą regulację z 98 r. wspomaga także tzw. kodeks etyki służby cywilnej, gdzie wymienione są zasady etyki służby cywilnej.
Załącznik do zarządzenia PRM nr 114 z 2 X 2002 r. i jest w Monitorze Polskim nr 46 poz. 683.
W tym kodeksie znajdziemy określenie władzy państwowej jako władzy służebnej w stosunku do obywateli, do prawa w ogóle.
Ten kodeks zawiera zasady do poszanowania prawa, zaufania do administracji, sumienności, racjonalnego działania, rzetelność stawia w ramce zasad i mówi o twórczym realizowaniu zadań, wspomina także o priorytecie dobra publicznego nad dobrem własnym.
Kadry administracji publicznej stanowią grupę zróżnicowaną pod względem statusu, kwalifikacji i rodzaju wykonywanej pracy.
Te kadry są różnie powoływane:
- z wyboru: przez Prezydenta RP
przez administrację samorządową
w zasadzie wszystkie organy pochodzą z wyborów bezpośrednich lub pośrednich z mocy prawa (np. w., b., p. , zarząd powiatu itd.)
- z powołania - na określone stanowisko jest możliwe gdy ustawa to wyraźnie wskazuje, natomiast we wszystkich innych sytuacjach stosuje się formę kodeksu pracy.
Tą zasadę stosuje się do organów kreowanych na najwyższym szczeblu w państwie i ten czas powołania jest ograniczony lub jest uzależniony od politycznego charakteru i publicznego funkcjonowania danego organu.
Powołanie jest zindywidualizowaną decyzją administracyjną o władczym charakterze.
Powołanie może występować w systemie samorządu terytorialnego np. na podstawie powołania powoływani są:
- w gminie: kierownik USC, sekretarz gminy, skarbnik gminy
- w powiecie: sekretarz, skarbnik
- w województwie: skarbnik województwa i wojewódzkie instytucje kultury
- mianowanie jest dokonywane przez organ państwowy w stosunku do stanowisk określonych w prawie. Akt mianowania jest skuteczny w przypadku zgody strony a zakończenia stosunku mianowania, następuje jedynie w warunkach i okolicznościach ściśle określonych przepisami prawnymi.
Mianowanie daje szczególną ochronę prawną i szczególną odpowiedzialność.
Kogo się mianuje? Obok pracowników służby cywilnej mianuje się również pracowników urzędów konsularnych, państwowych, administrację celną, prokuratorów, komorników, pracowników szkół wyższych, badawczo-rozwojowych, pracowników NIK, PAN.
Mianowanie nie obejmuje wszystkich dziedzin życia publicznego ale jednocześnie dystansuje.
- umowa stosowanie tej formy nie sprzyja trwałości stosunku pracy
z mocy prawa np. starosta wybierany jest przez radę powiatu i staje się przewodniczącym rady powiatu i staje się zwierzchnikiem powiatowej administracji zespolonej.
Kształcenie kadr
Model francuski opiera się na tradycji dążenia do stabilizacji kadr w administracji wywodzącej się jeszcze z epoki tworzenia zawodowego aparatu monarchii absolutnej. Absolutyzm wymagał profesjonalnego aparatu i profesjonalizmu kadr.
Nawet wielkie zmiany podczas Wielkiej Rewolucji we Francji, także napoleońska, ani po kongresowy porządek nie zmieniły priorytetów w dziedzinie doskonalenia kadr.
Dziedziny doskonalenia kadr stały się we Francji częścią działań zmierzających do powołania w 1945 r. przez deGola Krajowej Szkoły Administracji. Jest ona połączona z urzędem państwowym i wyższej uczelni, którego celem jest nabór i selekcja kandydatów na określone stanowiska w administracji.
Samo przyjęcie na studia daje status urzędnika państwowego
Dyrektora tej szkoły mianuje Rada Ministrów i podlega premierowi i ministrowi właściwemu tym sprawom. Temu dyrektorowi podlega sekretariat i inne.
W tej szkole działa tzw. rada orientacyjna, która jest organem powoływanym dla oceny funkcjonowania szkoły a członków tej rady mianuje minister administracji.
Oprócz tego działa rada administracji, jest ona organem opiniodawczo-doradczym, składa się z przedstawicieli administracji, ale nie tylko z reprezentantów związków zawodowych, funkcjonariuszy, przedstawicieli byłych studentów, przedstawicieli aktualnie studiujących i kadry nauczającej i członków służb szkoły.
Członków tej rady mianuje Rada Ministrów na okres 4 lat. Studia w tej szkole obejmują studia i staże, a zakres materiału obejmuje prawo publiczne i ekonomiczne.
Cechą charakterystyczną jest to, że jest tam brak stałej kadry dydaktycznej.
Wielka Brytania od 1970 r. działa tam Szkoła Administracji Państwowej, ten typ kształcenia odbywa się na dwóch różnych profilach i jest to ogólnie: zarządzanie skierowane do urzędników zatrudnionych w administracji o wykształceniu medycznym itd. oraz profilu specjalistycznym dla urzędników ogólno administracyjnych.
W Polsce w latach 80-tych zaczęły się pojawiać wydziały administracyjne, a w 1991 r. powstała Krajowa Szkoła Administracji Publicznej w Warszawie.
Ta nowa szkoła ma na celu kształcenie kandydatów na stanowiska wyższych urzędników administracji publicznej i ma na celu współpracę z administracją publiczną.
Szkołą kieruje dyrektor w randze podsekretarza stanu, powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, podobnie jak we Francji na czas nie określony.
Organ opiniujący to rada szkoły. Członków tej rady powołuje premier na wniosek dyrektora szkoły na 5 letnią kadencję.
Kształcenie trwa około 24 miesięcy i poza zajęciami dydaktycznymi obejmuje od 6-8 miesięcy stażu w Polsce i 2 miesiące w administracji krajów zachodnich.
Każdego słuchacza tej szkoły obowiązuje nauka dwóch języków, trening sportowy oraz zajęcia z informatyki.
Absolwent otrzymuje dyplom Krajowej Szkoły Administracji Publicznej.
Każdy słuchacz tej szkoły podejmuje zobowiązanie, że po ukończeniu tej szkoły podejmie pracę w służbie publicznej w odstępie czasu nie dłuższym niż 5 lat.
Doradztwo w kadrach
Złożoność problemów w administracji wymaga coraz większej liczby doradców.
Udział ekspertów w poszczególnych fazach, zwłaszcza stopień intensywności ich udziału jest równy demokratyzacji (decentralizacji).
Rozróżnia się kilka rodzajów doradztwa i można wyodrębnić:
- model doradztwa jako biegły (odtwarza stan faktyczny lub jego element bez sugerowania organowi decydującemu bez skutków prawnych) i
- model doradztwa jako współpracujący (doradztwo formułuje alternatywne warianty określonego problemu decyzyjnego) oraz można wyróżnić
- model doradztwa fakultatywnego, gdzie organ nie ma obowiązku zasięgania opinii
- model doradztwa obligatoryjnego (zwyczajnego) gdzie istnieje obowiązek zasięgania opinii
- model doradztwa obligatoryjno-kwalifikowanego, którego skutkiem może być zablokowanie podjęcia decyzji.
Model decyzjonistyczny zakłada, że decydent zakłada cele, które mają być osiągnięte, natomiast eksperci działają w zakresie określenia środków realizacyjnych.
Model technokratyczny nakłada, że decydent jest jedynie wykonawcą postulatów ekspertów.
Model pragmatyczny przyjmuje merytoryczną przewagę eksperta w procesie decyzyjnym przy jednoczesnym prawie do podjęcia decyzji ostatecznej politykowi.
Model zintegrowany decydent podejmuje działania inicjujące a doradca, ekspert podejmuje działania korygujące.
Wyróżnia się na gruncie prawnym doradztwo zewnętrzne i wewnętrzne i wyróżnia się różne formy kontroli o charakterze prewencyjnym, mówi się o poddaniu doradztwa kontroli społecznej.
Efektywność doradztwa zależy od stopnia niezależności zespołów eksperckich od ich pozycji prawnej, moralnej i odpowiednich podstaw merytorycznych.
Różnie kształtuje się ich odpowiedzialność
Wzrastający wpływ doradców na decyzje we wszystkich dziedzinach życia społecznego i prawnego zaczęto określać jako teorię logokracji.
Według tej teorii faktyczne rządy sprawują uczeni przez swój wpływ na rozstrzygnięcia elit władzy - tą doktrynę preferował prof. Zbigniew Brzeziński.
4