Polscy antropolodzy, Kulturoznawstwo


Polscy antropolodzy

Z Wikipedii.

Wojciech Cejrowski (ur. 27 czerwca 1964 w Warszawie) dziennikarz, podróżnik, badacz ginących plemion Amazonii, fotograf, autor książek i publikacji prasowych, z zawodu cieśla.

Edukacja

Ukończył XVII L.O. im. A. F. Modrzewskiego w Warszawie, studiował w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Uniwersytecie Warszawskim i Santa Clara University w Kalifornii w USA. Ostatecznie wyspecjalizował się w antropologii kultury; prowadzi badania terenowe ginących plemion Ameryki Południowej.

Działalność dziennikarska

TV. Wojciech Cejrowski zaczynał u boku Wojciecha Manna w programie "Non Stop Kolor" w TVP 2 w latach 1992-1994. Obok "WC Kwadransa" prowadził równolegle program muzyczny pt. "Stajnia..." nadawany w TVP 1 oraz powtarzany przez Ośrodki Regionalne TVP. W sezonie 1996-97 na zamówienie TV Niepokalanów (obecnie TV Puls) zrealizował 30-odcinkowy cykl "Podróżnik", w którym opowiadał o swoich wyprawach do Ameryki Południowej. Rok 1997 to początek współpracy ze stacją RTL 7, gdzie występował najpierw w gronie polskich satyryków (m.in. Jan Pietrzak) w cyklu komentarzy satyrycznych, potem zaś (w latach 1999-2000) prowadził talk-show "Piękny i Bestia" w duecie z Alicją Resich-Modlińską. Następnie przeszedł do telewizji Polsat gdzie prowadzi autorski program "Z kamerą wśród ludzi", korespondencje podróżnicze z Izraela.

Najbardziej znany publicznie z kontrowersyjnego programu "WC Kwadrans", który był nadawany w TVP 1 w latach 1994-1996.

Radio. Pracę w Polskim Radio rozpoczął w roku 1991 u boku Korneliusza Pacudy cyklem audycji "Czy jest miejsce na country w Polsce?". Następnie w wyniku podpisania kontraktu z amerykańskim koncernem medialnym ABC - w styczniu roku 1992 rozgłośnie regionalne Polskiego Radia S.A. w całym kraju rozpoczęły nadawanie American Country Countdown w polskiej wersji językowej. Wojciech Cejrowski, początkowo z K. Pacudą, prowadził tę audycję przez 11 lat. Ostatnie, 519 wydanie, wyemitowano w styczniu 2003.

W roku 1993 W. Cejrowski otrzymał propozycję pracy w prywatnej stacji Radio Kolor, której właścicielami i założycielami byli Wojciech Mann i Krzysztof Materna. Początkowo prowadził własną audycję muzyczną, a potem program "Aeroplan" z Beatą Pawlikowską oraz autorski blok poranny, w każdą sobotę od godz. 6. do 10. Audycja ta była podstawą powstania telewizyjnego programu "WC Kwadrans").

Współpraca z radiem Kolor zakończyła się w 1997 r. W latach 1997-1999 pracował w Radiu Wawa. Od 1995 różne jego audycje trafiają jako produkcja zewnętrzna do kilkudziesięciu stacji prywatnych i publicznych na terenie całego kraju. M.in: "Na drugim końcu globusa", emitowane na antenie Radiowej Jedynki, Radia dla Ciebie, Radia Koszalin, Radia Merkury, Radia PiK oraz sieci radiowej PLUS.

Od roku 1999 rozpoczął stałą współpracę z Programem Pierwszym Polskiego Radia, składająca się z korespondencji zagranicznych dla "Z pierwszej ręki" i "Radia kierowców", opowieści podróżniczych w ramach "Lata z Radiem" oraz "Czterech pór roku" oraz audycji autorskich przygotowywanych na zlecenie Redakcji Muzycznej.

Prasa. Wojciech Cejrowski jest też felietonistą i reportażystą. Pisuje felietony na tematy społeczno-polityczne (cykle felietonów do Gazety Polskiej, Tygodnika AWS, Ilustrowanego Kuriera Polskiego) oraz reportaże podróżnicze z Ameryki Południowej (Rzeczpospolita, Podróże, Voyage, Opcja na prawo, Poznaj Świat)

Występy estradowe. Od 1995 r. Wojciech Cejrowski jeździ po Polsce, Kanadzie, USA, Australii, Francji i Szwajcarii z występami estradowymi w stylu stand up comedy (jeden człowiek z mikrofonem).

Działalność podróżnicza. Wojciech Cejrowski organizuje od lat wyprawy w najdziksze zakamarki naszej planety. Był w 40 krajach na 6 kontynentach. Najczęściej jeździ do Amazonii. gdzie systematycznie tworzy dokumentację ginących plemion i ludów pierwotnych. Brał m.in w pieszym pokonaniu bagnistej puszczy Darien, na granicy Kolumbii i Panamy (1996) oraz przejeździe trasy Camel Trophy, w Gujanie, w 1996 r. w ramach której dotarł m.in. do ostatniej istniejącej wioski plemienia Wai Wai.

Organizacje

Wojciech Cejrowski należy do następujących organizacji:

Nagrody

Publikacje książkowe

Wydał 6 książek. Trzy z nich ("Kołtun się jeży", "Młot na lewicę" i "Sól do oka"), to pozycje z dziedziny publicystyki i humoru politycznego. Trzy pozostałe ("Podróżnik WC", "Na końcu Orinoko", "Gringo wśród dzikich plemion"), to książki podróżnicze. Ostatnia z nich - "Gringo wśród dzikich plemion" - otrzymała nagrodę im. Arkadego Fiedlera "Bursztynowy Motyl" dla najlepszej książki podróżniczej roku 2003.

Wyprawy

www.cejrowski.pl - strona Wojciecha Cejrowskiego

Jan Czekanowski (ur. 6 października 1882 roku w Głuchowie niedaleko Grójca, zm. 20 lipca 1965 w Szczecinie) - antropolog, etnograf, statystyk i językoznawca.

Uczęszczał do szkoły W. Górskiego w Warszawie a następnie przeniósł się do Libawy na Łotwie. W 1901 ukończył tam szkołę średnią. W 1902 zapisał się na uniwersytet w Zurichu. Studiował antropologię, anatomię, etnografię i matematykę. Był uczniem Rudolfa Martina, słynnego szwajcarskiego antropologa i autora klasycznego podręcznika Lehrbuch der Anthropologie, którego standardy do dziś są stosowane w antropologii.

Studia ukończył w 1906, w 1907 obronił doktorat. Podjął pracę w Królewskim Muzeum Ludoznawczym w Berlinie. Wziął udział w słynnej dwuletniej wyprawie antropologicznej do środkowej Afryki (1906-1907). Prowadził badania międzyrzecza rzek Kongo - Nil, uczestnicząc w ekspedycji księcia Adolfa Meklemburskiego. Po powrocie usystematyzował zebrane materiały antropologiczne i etnograficzne, które zostały wydane aż w pięciu tomach. W 1910 r. przeniósł się do Muzeum Antropologii i Etnografii w Petersburgu.

W 1913 został kierownikiem Zakładu Antropologicznego na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie stworzył Lwowską Szkołę Antropologiczną. Wprowadził nowatorską zasadę statystyki matematycznej. Mieszkał i pracował we Lwowie w latach 1913-1945.

Po II wojnie światowej osiadł w Poznaniu, gdzie kierował Katedrą Antropologii UAM. Przeprowadził badania dynamiki rozwoju ludności w okresie 1937-1946 i strat ludnościowych Polski. Był zwolennikiem kierunku statystycznego w badaniach antropologicznych.

Piastował liczne funkcje naukowe i społeczne m.in. był wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Statystycznego.

Napisał wiele książek, m.in.:

Zbigniew Drozdowski (ur. 25 stycznia 1930 w Sierakowie Wielkopolskim, zm. 21 września 2004), polski antropolog.

Absolwent Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Poznańskiego im. Adama Mickiewicza (1952), później związany z Wyższą Szkołą Wychowania Fizycznego w Poznaniu (od 1973 Akademia Wychowania Fizycznego). Pełnił funkcję rektora uczelni w latach 1976-1981; Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (22 października 1998) nadała mu godność doktora honoris causa. Od 1971 profesor nadzwyczajny, od 1988 profesor zwyczajny.

Autor wielu prac naukowych dotyczących morfofunkcjonalnych uwarunkowań i skutków fizycznej aktywności człowieka.

Józef Majer (ur. 12 marca 1808 w Krakowie, zm. 3 lutego 1899 w Krakowie), polski lekarz, przyrodnik, antropolog, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, pierwszy prezes Akademii Umiejętności w Krakowie.

Był synem Jana (białoskórnika) i Marianny z Przybylskich). Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1824), następnie studiował fizykę i matematykę (przez rok), a w latach 1825-1830 medycynę, uzyskując tytuł doktora medycyny w 1831. Brał udział w powstaniu listopadowym (jako lekarz), po którym spędził kilka miesięcy na internowaniu (przez władze pruskie). Odbył podróż naukową po Niemczech, od 1833 był profesorem instytucji lekarskich Uniwersytetu Jagiellońskiego, w latach 1848-1877 profesorem fizjologii Uniwersytetu. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego (1845-1848, 1862/1863), również dwukrotnie rektora (1848-1851, 1865-1866).

W latach 1848-1852 i 1860-1873 był prezesem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. W 1873 był w gronie członków-założycieli Akademii Umiejętności w Krakowie (późniejszej Polskiej Akademii Umiejętności), został wybrany na jej pierwszego prezesa; kierował Akademią do 1890, jego następcą na tej funkcji został historyk literatury Stanisław Tarnowski. Józef Majer zainicjował działalność Komisji Antropologicznej AU, przewodniczył jej w latach 1874-1892 oraz redagował wydawnictwo Komisji "Zbiór Wiadomości Antropologicznych krajowych", a wcześniej powołał do życia Komisję Fizjograficzną (1865) i Muzeum Przyrodnicze (1870) Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, przejęte przez AU. Założył także i redagował (1838-1845) "Rocznik Wydziału Lekarskiego UJ". W pracach Komisji Antropologicznej AU współpracował z Izydorem Kopernickim.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały przede wszystkim antropologię i fizjologię. Jako pierwszy wykładał w Polsce antropologię. Ogłosił szereg prac naukowych, także z przyrodoznawstwa, m.in.:

Bronisław Kasper Malinowski Bronisław Kasper Malinowski urodził się 7 kwietnia1884 w Krakowie. Był słynnym polskim antropologiem społecznym i ekonomicznym, podróżnikiem a także etnologiem, religioznawcą i socjologiem., który większość życia zawodowego spędził w Wielkiej Brytanii i USA oraz na wyspach Polinezji, gdzie prowadził badania terenowe. W podróżach towarzyszył mu przyjaciel - Stanisław Ignacy Witkiewicz. W latach 1902-1906 studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i doktoryzował się tam w 1908 roku („O zasadzie ekonomii milczenia”). W latach 1910-1913 podjął studia i wykłady na London School of Economics and Political Science przy Uniwersytecie Londyńskim. School of Economics and Political Science przy Uniwersytecie Londyńskim. W latach 1914-1920 prowadził badania terenowe w Australii i Oceanii. W roku 1916 doktoryzował się na Uniwersytecie Londyńskim. W 1927 roku objął profesurę i pierwszą Katedrę Antropologii na Uniwersytecie Londyńskim. Dwa lata później opublikował monografię “The Sexual Life of Savages in North-Western Melanesia”. W 1934 roku odbył podróż naukową do południowej i wschodniej Afryki. W 1936 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Harvarda, a od 1939 roku był profesorem Uniwersytetu Yale. Zmarł 16 maja 1942 w New Haven w Stanach Zjednoczonych.

Stanisław Panek (ur. 12 maja 1916 w Lutczy, zm. 1999), antropolog polski, profesor i rektor Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie.

W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim. Po wojnie ukończył Studium Wychowania Fizycznego (1949) i Wydział Matematyczno-Przyrodniczy (1952) Uniwersytetu Jagiellońskiego; w 1960 obronił na UJ doktorat nauk przyrodniczych, a w 1965 habilitował się. Od 1949 był związany z krakowską Akademią Wychowania Fizycznego, kolejno jako asystent, starszy asystent, adiunkt i zastępca profesora; w 1965 jako docent objął kierownictwo Katedry Biologii i Antropologii, w 1972 został profesorem nadzwyczajnym, w 1983 profesorem zwyczajnym. Od 1972 był profesorem w Instytucie Biomedycznych Problemów Wychowania Fizycznego AWF, w latach 1960-1961 pełnił funkcję dziekana Wydziału Wychowania Fizycznego, a 1968-1978 rektora uczelni.

Od 1966 należał do Komitetu Antropologii Polskiej Akademii Nauk, od 1976 do Komitetu Rozwoju Człowieka PAN. Działał w Akademickim Związku Sportowym. 8 października 1996 odebrał doktorat honoris causa krakowskiej AWF. Był odznaczony (poza orderami wojennymi) m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy oraz tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL. Otrzymał również wiele nagród resortowych.

Niektóre publikacje naukowe:

Bronisław Piotr Piłsudski herbu Kościesza odm. (ur. 2 listopada 1866 Zułów - zm. 17 maja 1918 Paryż) - polski zesłaniec, etnograf, zajmujący się ludami i kulturami Dalekiego Wschodu, głównie ludem Ajnów, który obserwował na Sachalinie a później na wyspie Hokkaido. Do dziś Piłsudski uważany jest na świecie za jednego z najważniejszych badaczy tamtych terenów. Był bratem Józefa Piłsudskiego.

Od 1874 mieszkał w Wilnie, gdzie 3 lata później wstąpił do gimnazjum. Razem z bratem Józefem organizowali kółko samokształceniowe Spójnia. Po śmierci matki (1884) w 1886 wyjechał do Sankt Petersburga, gdzie zdał egzamin na bakałarza i wstąpił na Wydział Prawa miejscowego uniwersytetu.

W 1887 został wciągnięty w przygotowania Woli Ludu do zamachu na cara Aleksandra III. Wśród zamachowców znajdował się między innymi Aleksander Uljanow, starszy brat Włodzimierza znanego potem jako Lenin. Po wsypie, za udział w spisku został skazany na 15 lat zesłania i ciężkich prac na wyspę Sachalin. Na Sachalinie w 1891 poznał Lwa Jakowlewicza Sternberga, znanego już etnografa, który także znajdował się na zesłaniu. W 1896 ukazała się jego praca o obserwacjach klimatycznych. Został wówczas wysłany z misją meteorologiczną na południową część wyspy, gdzie zetknął się z Ajnami.

Po 10 latach zesłania reszta wyroku została zamieniona na nakaz osiedlenia się bez prawa opuszczania rosyjskiego Dalekiego Wschodu. 3 lata później otrzymał propozycję cesarskiej akademii nauk, aby udać się na badania kultury Ajnów, Gilaków, Oroków i Mangunów na Sachalin. W tym samym roku osiedlił się - już jako wolny człowiek - w wiosce Ai, gdzie zakochał się w pięknej Chuhsamma, krewnej wodza Kimur Bafunke, która urodziła mu syna o imieniu Sukezo.

W 1903 wraz z innym zesłańcem, pisarzem Wacławem Sieroszewskim udał się na badania kultury Ajnów na wyspie Hokkaido (wówczas zwanej Yesso). Jednym z efektów jego pracy są unikalne nagrania dźwiękowe zarejestrowane na 100 wałkach woskowych. Obecnie można je oglądać w Centrum Kultury i Techniki "Mangha" w Krakowie. Na początku lat 80. XX w. wałki te zostały wypożyczone z Polski przez Japończyków, a firma SONY skonstruowała specjalny laserowy odpowiednik urządzenia do ich odczytu (fonografu Edisona), dzięki któremu udało się po wielu latach znów usłyszeć zapisane na nich dźwięki.

Jego dorobkiem jest stworzenie słowników, w których przetłumaczył ponad 10 tys. słów z języka Ajnów, 6 tys. z języka Gilaków oraz 2 tys. z języka Oroków i Mangunów. bogate opisy ich kultury i obyczajów, w tym także kultury muzycznej, spisał wiele podań i legend tych kultur, oraz wykonał ok. 300 fotografii, na których utrwalał głównie typy mieszkających tam ludzi.

Do Polski przybył przez Japonię i Stany Zjednoczone w 1905 i zamieszkał w Krakowie. Później przeprowadził się do Zakopanego i prowadził badania etnograficzne Podhala. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Szwajcarii włączając się w nurt działalności niepodległościowej. Pod koniec 1917 wyjechał do Paryża, gdzie w 1918 utonął w Sekwanie. Podejrzewa się, że była to śmierć samobójcza.

Linki zewnętrzne: Strona poświęcona Bronisławowi Piłsudskiemu.

Marta Rzewuska-Frankowska pseud. Izia (ur. 12 marca 1889 w Siedlcach, zm. 24 maja 1954 r.), antropolog, nauczyciel.

Ukończyła Wyższe Kursy Pedagogiczne dla Kobiet Jana Miłkowskiego w Warszawie i podjęła pracę jako nauczycielka w Szkole Kolejowej w Żbikowie koło Warszawy, prowadziła jednocześnie koła robotnicze i była kurierką przewożącą z Krakowa do Warszawy transporty bibuły socjalistycznej. Za działalność polityczną została usunięta ze szkolnictwa i w 1913 r. wyjechała do Zurychu, gdzie rozpoczęła studia antropologiczne, lecz przerwała je ze względu na kłopoty finansowe. W okresie I wojny światowej pracowała w zarządzie Polskiego Komitetu Samopomocy w Szwajcarii. Po wojnie ukończyła studia antropologiczne na Uniwersytecie we Lwowie, a w 1924 uzyskała tytuł doktora filozofii za pracę "Czaszki z lwowskiej katedry łacińskiej XVII i XVIII wiecznej". Przyczyniła się do założenia Polskiego Towarzystwa Antropologicznego. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego, a także po II wojnie, pracowała jako nauczycielka w różnych szkołach podstawowych i średnich w Warszawie i Poznaniu, gdzie także od 1928 prowadziła ćwiczenia z pedagogiki w czasopismach naukowych: "Przeglądzie Antropologicznym" i "Czasopiśmie Przyrodniczym". Zajmowała się popularyzacją wiedzy przyrodniczej m.in. we Wszechnicy Radiowej.

Ludomir Sedlaczek-Komorowski (ur. 31 sierpnia 1903 we Lwowie, zm. 16 lutego 1972 w Krakowie), polski lekarz psychiatra, antropolog.

Był synem Wiktora (właściciela sklepu z materiałami tekstylnymi w Kołomyi) i Filipiny z Dominikowskich (używała również imienia Felicja), młodszym bratem instruktora harcerskiego Stanisława Sedlaczka. Rodzina ojca przybyła do Galicji z Moraw w XIX wieku. Po adopcji przez Kazimierza Komorowskiego (emerytowanego dyrektora Składów Krajowych w Krakowie) używał od stycznia 1929 nazwiska podwójnego Sedlaczek-Komorowski.

Uczęszczał do gimnazjów lwowskich i krakowskich, w 1921 zdał maturę w VII gimnazjum realnym w Krakowie. W 1918 i 1920 zgłaszał się ochotniczo do walk w obronie Lwowa, ale nie był przyjmowany ze względu na stan zdrowia. Studiował na Wydziale Filozoficznym i Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1927 został doktorem filozofii w dziedzinie antropologii (praca Dregowiczanie. Studium antropologiczne. Przyczynek do paleontologii Białej Rusi), w 1932 doktorem wszech nauk lekarskich. W latach 1923-1928 był asystentem, a 1928-1935 starszym asystentem w Zakładzie Antropologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Odbywał podróże naukowe (Czechy, Austria, Niemcy), badał pod względem antropologicznym szczątki Bolesława Chrobrego i Józefa Bema; w latach 1934-1935 uczestniczył w badaniach antropologicznych ludności Śląska (z Kazimierzem Stołyhwą). Publikował na łamach "Przeglądu Antropologicznego".

W połowie lat 30. zajął się psychiatrią. Został lekarzem w Państwowym Zakładzie Psychiatrycznym w Kulparkowie pod Lwowem. Jako lekarz pracował w czasie II wojny światowej; po wojnie osiadł w Gdańsku, gdzie od 1946 był starszym asystentem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Lekarskiej, od 1949 adiunktem (w 1950 uczelnię przekształcono w Akademię Medyczną). Przygotowywał tam pracę habilitacyjną (z pogranicza psychiatrii i antropologii), która - mimo przychylnej opinii m.in. Jana Czekanowskiego - nie została obroniona. W 1952 przeniósł się do Szczecina; bezskutecznie ubiegał się o Katedrę Psychiatrii w Pomorskiej Akademii Medycznej i został ostatecznie dyrektorem Wojewódzkiej Poradni Zdrowia Psychicznego. Przyczynił się do poprawy stanu służb psychiatrycznych w regionie, wyszkolił nowe kadry, uruchomił przychodnie w Stargardzie Szczecińskim, Pyrzycach i Goleniowie. W 1963 został przeniesiony na stanowisko zastępcy dyrektora Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Lubiążu pod Wrocławiem, trzy lata później osiadł w Krakowie, gdzie pracował jako psychiatra w dzielnicowej przychodni zdrowia. Przeszedł na emeryturę we wrześniu 1971.

W latach 1929-1952 był członkiem Komisji Antropologicznej i Prehistorycznej Polskiej Akademii Umiejętności. Ogłosił 23 prace naukowe, m.in. Stan i potrzeby nauki polskiej o Śląsku w zakresie antropologii (z K. Stołyhwą, "Pamiętnik Instytutu Śląskiego", 1936), rozdział Lecznictwo psychiatryczne (w podręczniku Tadeusza Bilikiewicza Psychiatria kliniczna, 1960), Odpowiedzialność sądowa w przypadkach nerwic ("Nowe Prawo", 1962).

Od 1938 był żonaty z Janiną z Chruścielów, miał córkę Krystynę (ur. 1939), zamężną Król. Został pochowany na cmentarzu w Krakowie-Prokocimiu. Odznaczono go m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Antropologia kultury
Antropologia kulturowa W03
Antropologia kulturowa W09 id 6 Nieznany (2)
semiologia, Etnologia i Antropologia kultury, Etnologia i Antropologia kultury, Semiotyka kultury
Papuasi(1), College, Pedagogika, rok III, ANTROPOLOGIA KULTUROWA
antropologia kultury-[ www.potrzebujegotowki.pl ], Ściągi i wypracowania
Znaniecki - Ludzie teraźniejsi, Etnologia i Antropologia kultury, Antropologia kulturowa
antropologia kulturowa, Antropologia kulturowa
Antropologia Wizualna, Etnologia i antropologia kulturowa, Antropologia wizualna, Opracowania
Antropologia kulturowa, kulturoznawstwo, 1sem
ANTROPOLOGIA KULTUROWA
PLAN ZAJEC ANTROPOLOGIA KULTUROWA
antropologia kulturowa wyklady
Antropologia kulturowa WYKŁAD
antropologia kultury sciaga
Antropologia kulturowa W10 id 6 Nieznany (2)
Antropologia Szamanizm, SOCJOLOGIA, antropologia kultury

więcej podobnych podstron