Proszę przeredagować poniższy tekst tak, aby był on poprawny pod względem językowym.
Z dokumentów wynika, że obecny kościół rzymsko-katolicki jest z kolei trzecim obiektem sakralnym w Jaćmierzu. Pierwszy z nich, nie posiada w dokumentach daty jego budowy. Niemniej pośrednio można wnioskować, ze został wzniesiony po założeniu parafii. Anonsuje o tym Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, w którym czytamy o założeniu w 1440 roku parafii i fundacji zarszyńskiej kościoła przez ks. Jana plebana z Jaćmierza. Zatem skoro w roku 1440 w Jaćmierzu był pleban, musiał on dysponować w tym czasie zorganizowana już przed tą datą parafią, w której prawdopodobnie był już kościół, lub też był w trakcie budowy. Ten sam dokument wzmiankuje dalej, że pod datą 1460 roku, pan na Jaćmierzu i Bażanówce, uskutecznił drugą fundacje na rzecz kościoła w Jaćmierzu. Wspomniane dokumenty nie określają miejsca gdzie owa pierwsza jaćmierska świątynia została posadowiona. Jednakże sugestia innego dokumentu sugeruje, że przypuszczalnym miejscem kościoła pod wezwaniem św., Jana Chrzciciela był obecny stary cmentarz. Teza ta, może być uznana za prawdopodobna, choćby dlatego, że w pobliżu świątyni, sytuowano zwyczajowo miejsce grzebania zmarłych. Należy również przypuszczać, że owa pierwsza świątynia pobudowana została z drewna, prawdopodobnie w stylu, w jakim budowano ówczesne kościoły tj. zrębowy, kryty gontem jak też niewielkich rozmiarów gdyż, wspólnota religijna owych czasów również nie była liczna. W 1559 roku, ówczesny właściciel Jaćmierza, Stanisław Drohojewski, przeszedłszy na arianizm, kościół w Jaćmierzu uczynił zborem. Dopuścił się wówczas ogołocenia świątyni z kosztowności, które schronić zdołano przed opryszami beskidzkimi, napadającymi kilkakrotnie między 1530 a 1556 latami kościół w Jaćmierzu i miasteczko. Dzięki jednak ruchowi kontr-reformacyjnemu, w którym czasie, kościół na powrót posiadał status rzymskokatolickiego. W roku 1624 Tatarzy pod dowództwem Kontymira, dokonali napadu na Jaćmierz. Wówczas kościół, dzwonnica przy nim stojąca jak też plebania, uległy całkowitemu zniszczeniu. W 1640 roku, na miejscu spalonego kościoła postawiony został nowy, drugi kościół, także drewniany, kosztem i staraniem Jana Kazimierza Oleszko. Los owego drugiego kościoła nie był dla niego łaskawy, Bowiem doszczętnie spalony został w 1737 roku. Obecny kościół, fundacji Śleszyńskiej, również drewniany, budowany był w ciągu 18 lat przez miejscowych cieśli i majstrów. Konsekrowany został w 1768 roku. W następnych latach wielokrotnie modyfikowano (dodano dwie wieże, kruchtę, powiększono zakrystię, korpus podzielono na trzy nawy). W XIX wieku. Dobudowano do nawy głównej dwie kaplice. W latach 1925-1932 poddany został konserwacji. Korpus posiada kształt prostokątny, nieco szerszy, przy jego części wschodniej. Przy ścianach korpusu, znajdują się dwie prostokątne kaplice z XIX wieku - północna - poświęcona Sercu Pana Jezusa - południowa - Matce Boskiej Różańcowej.