1. 
   Wpływ ćw na organizm człowieka

1. Stawy i kości- odpowiednio stosowane ćw mają zasadniczy wpływ na zakres ruchu w stawie. Działając profilaktycznie, utrzymują one pełen zakres ruchu w stawie, a w przypadkach ograniczenia ruchu mogą wpłynąć na jego zwiększenie. Poza tym ćw i ruch kształtują powierzchnie stawowe. Ćw warunkują elastyczność i sprężystość torebek i więzadeł. Uwapnienie kości w dużej mierze zależy od ćw, ruchu i obciążenia. Bezruch doprowadza do odwapnienia układu kostnego, zaburzeń w jego ukrwieniu i do bolesności.

2. Mięśnie- ćw wpływają kształtująco na mm zdrowe, zwiększając ich siłę i masę. W przypadkach porażeń lub niedowładów ćw mogą przywrócić czynność mm i poprawić ich siłę. Poza tym ruch i ćw utrzymują prawidłową długość i elastyczność mm oraz rozwijają zdolność ich reagowania na bodźce układu nerwowego. Skurcz oraz następczy rozkurcz mm ułatwiają prawidłowe krążenie krwi na obwodzie i odpływ chłonki. Prawidłowy dopływ krwi tętniczej do mm zaopatruje go w potrzebny do pracy tlen i glikogen, niezaburzony zaś odpływ krwi żylnej usuwa produkty zmęczenia pracy mięśnia, głównie kwas mlekowy.

3. Ukł nerwowy- ruch w zależności od swej formy może być bodźcem dla układu nerwowego lub reakcją tego układu. Ruch bierny, zmieniając ułożenie kończyny, rozciągając torebkę stawową, więzadła i mm, działa jako bodziec proprioceptywny. Ćw czynne spełniają rolę czynnika pobudzającego OśrUN. Rozwijają pamięć ruchową oraz szybkość i łatwość oddziaływania na bodźce zewn. Specjalne ćw mogą usunąć lub zmniejszyć zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów. Gdzie jest Kurwa Zbyszek?

4. Ukł oddechowy- elastyczna tkanka płucna oraz mm oddechowe poddają się działaniu ćw. Przez zastosowanie odpowiednich ćw można nauczyć pacjenta prawidłowego oddychania, zwiększyć pojemność życiową płuc, co ma zasadniczy wpływ na stopień utlenowania krwi krążącej. Prawidłowa czynność oddechowa, elastyczna i prężna tkanka płucna oraz silne mm oddechowe wpływają kształtująco na klatkę piersiową i postawę człowieka. Oddziaływanie przez ćw na sprawność i wydolność układu oddechowego ma zastosowanie i jest konieczne w wielu schorzeniach i stanach chorobowych. Prawidłowo działający i wydolny układ oddechowy ma zasadniczy wpływ na sprawność i wydolność fizyczną jednostki.

5. Ukł krążenia- ćw ruch i praca właściwie dozowane zwiększają wydolność i sprawność układu krążenia, zmniejsza je zaś brak odpowiedniej ilości ćw, ruchu i wysiłku. W zaburzeniach i zmianach patologicznych układu krążenia przystosowanie się go do wykonania podstawowych czynności ułatwiają ćw stopniowane. Ćw i ruch poprzez pracę mm wpływają dodatnio na wydolność obwodowego układu krążenia. Ułatwiają dopływ krwi tętniczej do obwodu, wspomagają odpływ żylnej i chłonki.

6. Ukł trawienny i moczowo-płciowy- ćw i ruch zwiększają sprawność mm gładkich i wydolność narządów leżących w jamie brzusznej i miednicy. Możemy poprawić czynność żołądka i jelit oraz pośrednio wpłynąć na wydolność wątroby i nerek. Ćw i ruch zapobiegają zaparciom, zaleganiu moczu w drogach moczowych, zakażeniom i tworzeniu się kamieni moczowych. W przypadku zmian w narządach wew na tle neurogennym mogą pomóc specjalne ćw rozluźniające.

2. Usprawnianie i zaprotezowanie osób po obustronnej amputacji powyżej stawu łokciowego

1. Najbardziej praktyczny i użyteczny jest kikut o długości 5cm powyżej stawu łokciowego z uwagi na to, aby było miejsce na sztuczny staw łokciowy w protezie. Kikut powinien mieć kształt walcowaty (mioplastyczny)

2. Usprawnianie- wzmacniamy i usprawniamy staw ramienny i mm działające na staw ramienny, obręcz barkową i mm karku

3. Zaopatrzenie- przy długich kikutach dajemy opaski, manipulatory z różnymi końcówkami. Manipulator składa się z tulejki, która obejmuje kikut oraz różnego kształtu i formy końcówki w zależności od potrzeb pacjenta. Protezy elektromechaniczne z różnym rozwiązaniem działania stawu łokciowego i barkowego.

4. Krótkie kikuty powyżej stawu łokciowego oraz z wyłuszczeniem w stawie ramiennym. W przypadkach wyłuszczenia, a więc całkowitego braku zaopatrowujemy chorych w protezy elektromechaniczne z ujęciem obręczy barkowej. Poruszane są za pomocą aparatu elektromechanicznego (wykorzystanie ruchów łopatki). Usprawnianie- mm obręczy barkowej, karku, szyi oraz wyuczamy pacjentów posługiwania się nogami- rozwinięciem chwytności stopy oraz zwiększeniem ruchów rotacyjnych zwłaszcza rotacji zew w stawie biodrowym. V.I.P

3. Zasady i sposób wykonywania ćw biernych redresyjnych

1. Przed rozpoczęciem redresji należy przygotować staw i części miękkie stosując m.in. okłady parafinowe, ciepłe kąpiele (rozpulchniając i rozluźniając przykurczone tkanki zmniejszamy ból podczas ćw);

2. Ćw redresyjne wykonujemy w pozycjach izolowanych;

3. Zasada krótkich dźwigni- stabilizacja odcinka bliższego i chwyt blisko ćwiczonego stawu; d) Siła z którą wykonujemy ruch powinna narastać stopniowo (delikatne rozciąganie), dawkujemy ją ostrożnie, indywidualnie obserwując zachowanie chorego; e)Podczas jednego zabiegu (zależnie od rodzaju przykurczu) można zwiększyć zakres o kilka stopni; f) W trakcie redresji należy odciągnąć od siebie kości tworzące staw- wykonać lekką trakcję;

7. Po każdorazowym wykonaniu redresji wracamy do pw- przerwa, rozluźnienie;

8. Należy dążyć do uzyskania współpracy pacjenta podczas redresji

9. Wystąpienie miejscowego odczynu zapalnego (obrzęku, zaczerwienienia skóry) nakazuje przerwanie redresji. Utrwalenie efektów redresji wymaga po ćw odpowiedniego ułożenia, zastosowania łusek lub szyn oraz specjalnych aparatów utrzymujących uzyskane podczas ćw zwiększone zakresy ruchów.

10. Raz w tyg. kontrolujemy zakres ruchu; k) Równolegle z ćw redresyjnymi prowadzimy ćw wzmacniające mm antagonistyczne do mm przykurczonych w celu utrzymania uzyskanej poprawy zakresu ruchu; l) Stawu łokciowego nie redresujemy, usprawniamy przez ćw w wodzie, czynne w odciążeniu i właściwe;

13. Jednorazowa redresja nie powinna przekraczać 30 min 1-2 x dziennie.

Metody wykonywania:

1. Ćw bierne redresyjne wykonywane przez terapeutę, który podczas ćw lekko przekracza granicę bólu;

2. Redresja ciągła- przy pomocy sprzętu, wyciągów redresyjnych;

3. Autoredresja- wykonuje sam pacjent;

4. Manipulacje- ćw redresyjne wykonywane pod narkozą lub po miejscowym znieczuleniu nowokainą przykurczonych mm lub stawu (wykonuje lekarz).

4. Czynność i mechanizm oddychania

Oddychanie jest czynnością złożoną, podczas której zachodzą liczne procesy fizjologiczne. Mechanizm wentylacji płuc opiera się na pracy mm oddechowych, które powodują wahania ujemnego ciśnienia w kl. piersiowej, w następstwie czego dochodzi do rozprężania tkanki płucnej. W czasie swobodnego oddychania i spoczynku praca mm jest nieduża. Wysiłek fizyczny lub psychiczny zwiększa zapotrzebowanie na tlen co pociąga za sobą również zwiększenie pracy mm związanych bezpośrednio lub pośrednio z oddychaniem. Ruchy oddechowe składają się z fazy wdechu i wydechu. Wdech jest fazą czynną, w czasie której następuje zwiększenie wymiarów kl. piersiowej we wszystkich jej kierunkach. Za rozszerzającymi się ścianami kl. piersiowej podążają płuca. Praca samej przepony wystarcza do utrzymania chorego przy życiu. We wdechu biorą także udział mm międzyżebrowe zew i pochyłe szyi. Silny wdech wspomagany jest pracą mm przyczepiających się do kl. piersiowej i obręczy kg. Należą do nich: m MOS, piersiowy mniejszy, zębaty przedni, czworoboczny, dźwigacz łopatki, równoległoboczne, piersiowy większy, prostowniki grzbietu i niektóre mm twarzy. Powyższe mm działają jako pomocnicze mm oddechowe . wydech jest to zmniejszenie wszystkich trzech wymiarów i objętości kl. piersiowej. W tej fazie działają siły sprężyste uruchomione przy wdechu przez rozciągnięcie płuc i skręcenie żeber. Czynny wydech wspomagany jest przez napięcie mm brzucha, które pociągają ku dołowi kl. piersiową. Przepona rozluźnia się i ponownie ulega biernemu wpukleniu się do kl. piersiowej pod wpływem działania różnicy ciśnień pomiędzy kl. piersiową a jamą brzuszną. Przy silniejszym wydechu kurczą się także mm międzyżebrowe wew. Nasilony wydech umożliwiają mm czworoboczny lędźwi, zębaty tylny, mm brzucha, które pociągają kl. ku dołowi. Przy intensywnym wydechu i kaszlu duże znaczenie ma mm najszerszy grzbietu. W oddychaniu spoczynkowym występuje zazwyczaj brzuszno-przeponowy typ oddychania. Wzmożony oddech doprowadza do włączenia się ruchów żeber. Silny oddech jest w normalnych warunkach ruchem oddechowym mieszanym, łączącym elementy oddychania żebrowego i przeponowego. Typ oddychania przeponowy i dolno żebrowy przeważa u mężczyzn, żebrowy zaś u kobiet.

1. 
   Chód i jego mechanizm

Chód polega na rytmicznym, naprzemiennym ruchu kd, w wyniku którego ciało człowieka przemieszcza się z miejsca na miejsce. Poza kd w chodzie biorą udział w mniejszym stopniu tułów, kg i głowa. Rozwój czynności chodzenia , każdy ma swój sposób chodzenia. Chód zmienia się z wiekiem i różnymi innymi okolicznościami. Małe dziecko chodzi na szeroko rozszerzonych nogach i ugiętych w stawach biodrowych i kolanowych obniża się przez to punkt ciężkości ciała i poszerza się płaszczyzna podporu. Charakter stały chodu osiąga się około 8 roku życia. U osób starszych na skutek zmian zwyrodnieniowych, chód charakteryzuje się ugięciem kończyn dolnych w stawie biodrowym i kolanowym oraz pochylenie tułowia do przodu. Jeden cykl chodu obejmuje czynność od dotknięcia piętą podłoża jednej kd do następnego dotknięcia piętą tej samej kończyny. W czasie cyklu każda z kd ma dwie fazy: wykroku i podporu.

1. Faza podporu zaczyna się od dotknięcia piętą podłoża przy wysuniętej do przodu kd, a kończy w momencie oderwania się palców stopy od podłoża przy kd, cofniętej ku tyłowi. W fazie tej rozróżniamy okres hamowania- od dotknięcia piętą podłoża do chwili, kiedy środek ciężkości znajduje się nad stawem skokowym, i okres przyspieszenia- od momentu, gdy środek ciężkości przechodzi nad stawem skokowym do chwili, gdy duży palec stopy odrywa się od podłoża.

2. Faza wykroku zaczyna się od momentu oderwania się stopy od podłożą, a kończy, gdy pięta dotyka podłoża

3. Faza podporu trwa dłużej niż faza wykroku. Zatem przez pewien okres obie kd są w fazie podporu. Ten okres zwany jest okresem podwójnego podporu. Okres podwójnego podporu kończy się gdy rozpoczyna się bieg.

Rozpatrują chód z punktu widzenia mechaniki, obserwuje się następujące zjawiska:

1. Proces przekształcania ruchów obrotowych stawów w czynności posuwania.

2. Naprzemienna utrata i odzyskiwanie równowagi ciała

3. Przemieszczanie się środka ciężkości ciała

1. Pionowo b.Poziomo

Do czynników które pozwalają na takie przemieszczanie się środka ciężkości zaliczamy:

1. Ruchy obrotowe miednicy (od rotacji zew do wew)

2. Pochylenie miednicy

3. Zgięcie kolana w fazie podporu

4. Skojarzone ruchy w stawie kolanowym i stawach stopy

5. Boczne przesunięcie miednicy

Czynności mm w czasie chodu

1. Faza podporu- m pośladkowy wielki, zginacze podudzia; pośladkowy średni i mały, przywodziciele; czworogłowy; trójgłowy łydki, piszczelowy przedni, prostownik palców i palucha; piszczelowy tylny, strzałkowy długi i krótki.

2. Faza wykroku- m skośne wew i zew brzucha; czworoboczny lędźwi, biodrowo-lędźwiowy; krawiecki, naprężacz, prosty uda; dwugłowy uda, pośladkowy wielki, średni, przywodziciele, rotatory zewnętrzne, zginacze podudzia, czworogłowy; piszczelowy przedni, prostownik palucha i palców.

2. Rehabilitacja dzieci z wrodzonymi ubytkami i deformacjami kończyn

1. Ukierunkowanie rodziców i jego środowiska

2. Nie usuwać żadnej części zdeformowanej kończyny

3. Ćw bierne i czynne zdeformowanej i częściowo zachowanej kończyny(poprawa zakresu ruchu, siły mm, zabezpieczenie przed przykurczeniami i dalszymi zniekształceniami

4. Kompensować brakującą funkcję kończyny przez wykorzystanie zachowanych części ciała (przy braku kg wyuczyć posługiwania się kd), śpioszki bez stóp, zwiększenie zakresów ruchów w stawach biodrowych szczególnie w ruchu rotacji zew

5. Ćw ogólno usprawniające

6. Nauka padania

7. Korzystanie we wszystkich czynnościach z niepełnosprawnej kończyny

8. Ćw postawy i równowagi

9. Protezowanie i zaopatrzenie ortopedyczne musi być indywidualne. Nauka posługiwania się protezą

3. Manipulatory

Manipulatory stosowane są dla osób po obustronnej amputacji powyżej stawu łokciowego , składa się z lejów kikutowych w postaci kap , do których za pomocą przegubów kulowych zamocowane są wysięgami wraz ze sprzęgiełkiem do mocowania wymiennych końcówek chwytnych. Sprzęgiełko spełnia rolę elementu mocującego końcówkę którą można ustawić w 12 pozycjach . głównym elementem czynnościowym jest końcówka. Najbardziej użytecznym jest hak roboczy , zwany też hakiem dwudzielnym lub końcówką chwytną . narzędzie to jest wszechstronnie przydatne w różnych sytuacjach życiowych , porównać je można do specjalnej pincety lub kleszczy , które umożliwiają chwycenie drobnych i płaskich przedmiotów. Zastosowano 4 typy manipulatorów : 1-zakończenie z hakiem wieloczynnościowym -pacjent może sięgać do ust przy jedzeniu , sięga do twarzy , głowy , potrafi sam się uczesać i częściowo umyć , samodzielnie prowadzi traktor i wykonuje szereg podstawowych prac w gospodarstwie; 2-wyposażone w mechanizm sterowania dwiema protezami z jednego źródła siły - otwieranie , zamykanie haków ; 3- protezy elektromechaniczne z rękami protezowymi -rola kosmetyczna , może pacjent przenosić nimi ciężary o wadze 8-10 kg ; 4-manipulatory z leja kikutowego połączone są z końcówką w kształcie dwóch palców - całkowicie nie zależny i samodzielny w codziennym życiu , sam nakłada protezy kończyn dolnych, ubiera się , szybko pisze na maszynie ; 5-manipulatory , chwytaki chwyta różne przedmioty, przenosi je , ułatwia prace w gospodarstwie domowym , kuchni , pisanie. Gdzie jest Kurwa Zbyszek?

4. Cel i zadania ćw oddechowych

1. Nauczenie prawidłowej czynności oddychania- najczęściej spotykanym błędem oddychania jest zatrzymywanie oddechu i napinanie pomocniczych mm oddechowych podczas wykonywania ćw i czynności wymagających większego wysiłku oraz brak pełnego wydechu.

2. Zwiększenie wydolności oraz sprawności narządu oddechowego- słabo rozwinięty i mało sprawny Ukł oddechowy może być wynikiem zmian czynnościowych. Małą wydolność Ukł oddechowego stwierdza się również po przebytych schorzeniach tego układu. Pod wpływem ćw dochodzi do zwiększenia pojemności czynnej powierzchni płuc oraz do otwarcia i włączenia do pracy tych partii pęcherzyków płucnych, które w słabym oddychaniu są nieczynne. V.I.P

3. Kształtowanie kl. piersiowej współudział w rozwijaniu prawidłowej postawy- podczas oddychania kl. piersiowa porusza się jako całość, z tym że można wyodrębnić ruchy poszczególnych jej części:

• Ruchy pierwszej pary żeber i rękojeści mostka

• Ruchy żeber II-VI

• Ruchy dwóch ostatnich żeber

Prawidłowe oddychanie oraz ćw wzmacniające Ukł oddechowy będą działały kształtująco na kl. piersiową, przede wszystkim na prawidłowe jej wysklepienie oraz na zwiększenie osi przednio-tylnej kl. piersiowej.

1. Usprawnienie narządu oddechowego- w zależności od wskazań i potrzeb rozwija się bardziej fazę wdechu lub wydechu, rozpręża się tylko określone partie płuc albo prowadzi się ćw oddechowe w specjalnych pozycjach.

Celem ćw oddechowych jest również zmniejszenie zalegania wydzieliny i ułatwienie jej wydalania.

1. 
   Usprawnianie i zaprotezowanie osób po obustronnej amputacji w obrębie przedramienia Gdzie jest Kurwa Zbyszek?

Po amputacji w obrębie przedramienia należy w pełnym zakresie rozwijać ruch zginania i prostowania w stawie łokciowym , pronacji i supinacji przedramienia. Ograniczenie ruchów zginania uniemożliwia amputowanemu wykonywanie najbardziej życiowych czynności. To ograniczenie ruchu zginania jest często powodem odrzucenia protezy. Protezowanie: powyżej ST nadgarstkowego szczególnie przy obustronnej amputacji stosuje się opaski skórzane do których dołącza się przybory do czynności życia codziennego i pracy tj. sztućce , przybory do pisania , haki , grzebień , przybory łazienkowe itd. Istotne jest również zastosowanie w ubikacji , przyrządy do posługiwania się papierem toaletowym oraz wyuczenia wielu czynności zastępczych kończynami dolnymi. Następnie każdy pacjent otrzymuje protezy czynnościowe , które składają się z tulejki , która obejmuje przedramię , zawieszenia w formie ósemkowej , które przechodzą przez obręcz barkową pod drugą pachę. Do tulejki przedramienia pacjent otrzymuje rękę np. mechaniczną z chwytem cylindrycznym , chwyt trój haczykowy , może być również hak prosty lub wieloczynnościowy. Również można stosować protezy bioelektryczne przedramienia , które składają się z tulejki obejmującej przedramię i dłoni , która ma charakter kosmetyczny.

1. Opaski z różnymi zapinkami;

2. Proteza z ramieniem wieloczynnościowym

Przy jednostronnej amputacji kończyna amputowana na różnych poziomach jest kończyną, która wspomaga działalność danej osoby szczególnie przy czynnościach oburęcznych. Usprawnianie przy obustronnych amputacjach:

• Zabezpieczamy kikut przed wadliwym ustawieniem i przykurczeniami

• Utrzymanie pełnego zakresu ruchu w stawach

• Wzmacnianie siły mm

• Ćw rozwijające czucie powierzchniowe i głębokie

• Nie wolno hartować kikuta kg!!!! Aby nie zaburzać czucia

• Higiena kikuta

• Dbanie o protezę i opaski

2. Zasady i podstawy oceny siły mm wg Lovetta

1. Cel działania mm:

1. Wykonywanie pracy- skurcz izotoniczny

2. Stabilizacja- skurcz izometryczny

3. Utrzymanie odpowiedniego napięcia

4. Zachowanie i utrzymanie prawidłowej postawy

2. Podstawowe właściwości działania mm

1. Zdolność kurczenia się- faza narastającej energii

2. Rozkurczanie się- faza znikającej energii

3. Współdziałanie z innymi mm- koordynacja nerwowo-mm

3. Mm biorące udział w ruchu czynnym dzielimy na:

1. Agonistyczne- odpowiadają ruchowi

2. Antagonistyczne- przeciwdziałają ruchowi

3. Synergistyczne- współdziałają w wykonaniu ruchu, pomagają

4. Stabilizujące­- stabilizują dany odcinek, którego dany mm wykonuje ruch na zasadzie skurczu izometrycznego

4. Znaczenie umiejętności oceny siły mm:

1. Obraz sprawności fizycznej

2. Pozwala dobrać odpowiednie ćw

3. Pozwala porównać wyniki usprawniania

5. Testowanie:

1. Badanie ręczne poszczególnych mm w określonych pozycjach, przy określonym ruchu

2. Wyłączenie mm synergistów

3. Stopnie siły 0-5

• 0- mm całkowicie porażony

• 1- zauważalne napięcie mm

• 2- ruch wykonywany w odciążeniu

• 3- mm wykona pracę w pełnym zakresie bez odciążania

• 4- wykonanie ruchu z nieznacznym oporem

• 5- ruch z pełnym oporem i porównaniem z drugą kończyną

1. Techniki wykonywania oceny siły mm

2. Pozycje izolowane

3. Stabilizacja odcinka ciała w obrębie którego leży badany mm

4. Wykonanie testu- określenie ruchu, który ma wykonać pacjent

5. Zastosowanie oporu w odpowiednim miejscu i o określonej sile

3. Usprawnianie chorych z zaburzeniami krążenia obwodowego tętniczego

Do często występujących schorzeń naczyń tętniczych obwodowych zalicza się chorobę Bϋrgera. Proces chorobowy najczęściej toczy się w tętnicach kd i głównym objawem jest utrudnione chodzenie, ból łydek doprowadzający do chromania przestankowego. Stwardnienie tętnic obwodowych należy również do częstych schorzeń obwodowego ukł krążenia. Do grupy schorzeń należy również choroba Raynauda. Zmiany dotyczą tu głównie rąk.

Celem leczenia usprawniającego w powyższych schorzeniach jest poprawienie krążenia obwodowego, co przyczyni się tym samym do zmniejszenia lub usunięcia dolegliwości. W przypadkach, w których zachodzą zmiany zapalne lub zwyrodnieniowe w naczyniach, krążenie poprawi się po rozwinięciu krążenia obocznego. Tam zaś, gdzie głównym czynnikiem chorobowym jest skurcz naczyń, usunięcie go poprawi krążenie obwodowe.

Postępowanie zmierzające do wytworzenia krążenia obocznego:

1. Ćw czynne wszystkich grup mm kończyn

2. Zmiany ułożenia kończyn, tzw. ćw Bϋrgera. Kd unosi się do góry pod kątem ok. 90^o na ok. 3min. aż do uzyskania całkowitego zblednięcia kończyny. Z chwilą uzyskania zblednięcia spuszcza się ją na dół na 2-3 min. aż do wystąpienia przekrwienia i zaróżowienia się kończyny. Następnie układa się kończynę poziomo na ok. 5min. Ten cykl powtarza się 6-7x parę razy w ciągu dnia

3. Masaż odprowadzający kończyn (bez ruchów wstrząsania i oklepywania)

4. Dobre wyniki uzyskuje się także po naprzemiennych kąpielach kończyn

Skurcz naczyń obwodowych usuwa się przez zastosowanie ciepła na same kończyny i na tułów. Przegrzanie tułowia pobudza ośrodki naczynioruchowe i zwiększa krążenie w kd. Zaleca się również ćw czynne kończyn oraz delikatne masaże. V.I.P

Ćw i zabiegi fizykalne należy prowadzić bardzo ostrożnie, ażeby nie uszkodzić , nie skaleczyć kończyn pacjenta, gdyż w tych przypadkach gojenie się ran jest bardzo utrudnione i może doprowadzić do martwicy tkanek, a nawet konieczności amputacji kończyny.

4. Usprawnianie chorych z rozstrzeniami oskrzeli

choroba dróg oddechowych, będąca nieodwracalnym rozszerzeniem światła oskrzeli w wyniku uszkodzenia ich ściany.

Leczenie:

1. Operacyjne- u ludzi młodszych, mały segment płuc, krwawienia zagrażające życiu.

2. Zachowawcze- kinezyterapia oddechowa- wzmacnianie przepony i brzucha.

3. Farmakologiczne- antybiotyki, leki rozszerzające oskrzela, leki upłynniające wydzielinę.

4. Pozycje drenażowe:

1. Płaty górne Gdzie jest Kurwa Zbyszek?

• Segmenty szczytowe-pozycja siedząca lub półsiedząca

• Segmenty przednie- ułożenie na plecach

• Segmenty tylne- ułożenie na boku przeciwnym do zajętego płuca, z rotacją do przodu pod kątem 45^o

2. Płat środkowy- przy zajęciu płuca prawego ułożenie na plecach z lekką rotacją tułowia w lewo. Pod bok prawy podkłada się poduszkę sięgającą od łopatki do biodra. Kd lekko uniesione.

3. Języczek- przy zajęciu płuca lewego ułożenie na plecach z lekką rotacją tułowia w prawo. Pod bok lewy podkłada się poduszkę. Kd lekko uniesione

4. Płaty dolne

• Segmenty szczytowe- ułożenie na brzuchu, pod podbrzusze podkłada się poduszkę

• Segmenty podstawowe przednie- ułożenie na plecach, kd ugięte w stawach kolanowych i lekko uniesione ku górze

• Segmenty podstawowe boczne- ułożenie na boku przeciwnym, kd uniesione, poduszkę podkłada się pod biodro

• Segmenty podstawowe tylne- ułożenie na brzuchu, kd uniesione, pod miednicę układa się poduszkę

Poza pozycjami drenażowymi można też stosować oklepywanie i wstrząsanie zajętej części kl. piersiowej. Ćw tułowia, takie jak skłony, skręty z ruchami kg również ułatwiają wydalanie zalegającej wydzieliny.

1. 
   Podział ćw. czynnych i wskazania do ich stosowania.

Ćw. czynne są to ćw. wykonywane przez pacjenta pod kontrolą lub przy pomocy kinezyterapeuty. Źródłem bodźców jest ukł. nerwowy pacjenta. Wykonując napięcie mięśni, skurcz i rozkurcz mięśni, bierze pacjent bezpośrednio udział w ruchu. Ćw. czynne mają na celu zwiększenie siły i masy mięśni oraz przywrócenie zdolności prawidłowego ich działania. Podstawowym wskazaniem do zalecenia ćw. czynnych jest osłabienie mięśni lub nieprawidłowe ich działanie.

Podział ćw. czynnych; ćw. czynne w odciążeniu; ćw. czynne wolne, właściwe; ćw. czynne z oporem.

2. Usprawnianie i zaprotezowanie osób po wyłuszczeniu w stawie ramiennym.

W usprawnianiu amputowanych obowiązuje zasada postępowania zarówno w odniesieniu do samego kikuta jak i sprawności ogólnej pacjenta . na te zasady składa się: 1.zabezpieczenie kikuta przed wadliwym ustawieniem się i przed przykurczami, 2.utrzymanie pełnej ruchomości w stawach, 3. Ustabilizowanie objętości i kształtu kikuta, 4. Wzmocnienie siły mięśni kończyny dolnych, 5. Stosowanie ćwiczeń czucia powierzchniowego i głębokiego , które to czucie po odjęciu kończyny często ulega zaburzeniom , 6. Hartowanie kikuta by był przygotowany do noszenia protezy, 7. Dbałość o postawę , 8. Dbałość o higienę kikuta i samą protezę . bardzo ważnym zadaniem usprawniania jest by proteza kończyny górnej wraz z kikutem w maksymalnym stopniu , miała przywrócone funkcje utraconej kończyny. ważne jest wyuczenie amputowanego umiejętności padania , aby w razie upadku umiał chronić twarz przed okaleczeniem. Ważne przy tego typu amputacji są ćwiczenia wzmacniające mięśnie karku , grzbietu , barków oraz mięśnie brzucha. Odgrywają one zasadniczą rolę przy sterowaniu protezą . istotne znaczenie mają również ćwiczenia oddechowe ze względu na to, że przy posługiwaniu się protezą kinetyczna zaopatrzoną w końcówkę roboczą ma również znaczenie duża ruchomość klatki piersiowej , dąży się również do zwiększenia pojemności życiowej płuc . protezowanego trzeba nauczyć , na czym polega mechanizm działania protezy , do czego ona ma służyć. trzeba nauczyć pacjenta nakładania i zdejmowania protezy , trzeba nauczyć go wykonywania ruchów protezą. Następnie uczymy protezowanego ćwiczeń bardziej złożonych tj. korzystania z toalety osobistej , ubierania się , jedzenia , podczas posługiwania się protezą ustala się konkretne potrzeby inwalidy , co do rodzaju końcówek roboczych , adaptacji stanowiska pracy , a także warunków domowych. Musimy doradzić pacjentowi jakie wybrać końcówki i w jaki sposób z nich korzystać . bardzo ważną rzeczą jest wyuczenie wielu czynności zastępczych kończynami dolnymi. V.I.P

3. Klatka piersiowa lejkowata. Ukształtowanie, czynność ukł oddechowego, leczenie OPIS WADY:  lejkowate zapadnięcie klatki piersiowej - mostek wciśnięty do środka, klatka piersiowa spłaszczona i poszerzona, zwiększenie kifozy piersiowej (plecy okrągłe) lub boczne skrzywienie kręgosłupa, osłabienie mięśni grzbietu, upośledzenie pojemności życiowej płuc, niewydolność oddechowo - krążeniowa. PRZYCZYNY POWSTANIA:  wrodzone zaburzenia kostnienia, krzywica, zaburzenia rozwojowe mięśni klatki piersiowej i przepony, nieproporcjonalny rozrost chrząstek żebrowych. LECZENIE:  ćwiczenia oddechowe w trakcie leżenia na boku, ćwiczenia poprawiające postawę ciała, masaże, pływanie, leczenie operacyjne w wadach zaawansowanych.

4. Reedukacja Mięśni. Cel, zasady oraz metody

Reedukacja, cel: uczyć na nowo, całokształt ćw. mających na celu nauczanie skurczu mięśnia następnie przywrócenie utraconej czynności mięśni,

Postępowanie: - Pobudzenie OUN - torowanie drogi dla bodźców ruchowych pobudzanie i odtwarzanie łuku odruchowego. Sposób prowadzenia: *przy sile 0: -pozycja do ruchu biernego izolowana -terapeuta objaśnia na czym polega ruch -rozpoczynamy od lekkiego rozciągnięcia mięśnia pobudzenie prioprioceptywne -wykonanie ruchu przerwa i odpoczynek Ćw. prowadzone rytmicznie 10-15min. 2-3x dziennie. *przy sile 1,2: -pozycja izolowana -rozciągnięcie przy sile 1 widoczny skurcz przy sile 2 pacjent pomaga terapeucie Stosowanie wg całej skali Lovetta. (1-4) Metody reedukacji: -metoda Kenny ma ona przywrócić funkcje mięsni. Odbywają się za pomocą drgań stymulacja w pośrodkowo największym miejscu zakresu ruchu, Stosowana przy przykurczu wyciąganie tzw. kocowanie (koce nagrzewane parą i zakładane na rdzeń kręgowy.) Współcześnie okłady parafinowe. Wskazania- porażenie i niedowład w których rokowania są dobre, pobudzenie mięśni i OUN, rozwijanie pamięci ruchowej, torowanie drogi dla bodźców ruchowych, pobudzenie i odtwarzanie łuku odruchowego, Techniki stosowane w reedukacji: elongacja(rozciąganie mięśnia), trakcja, kompensacja, koncentracja.

5. Wpływ ćw na organizm człowieka

6. Usprawnianie i zaprotezowanie osób po obustronnej amputacji powyżej stawu łokciowego

7. Zasady i sposób wykonywania ćw biernych redresyjnych

8. Czynność i mechanizm oddychania

5. Chód i jego mechanizm

6. Rehabilitacja dzieci z wrodzonymi ubytkami i deformacjami kończyn

7. Manipulatory

8. Cel i zadania ćw oddechowych

1) Usprawnianie i zaprotezowanie osób po obustronnej amputacji w obrębie przedramienia

2. Zasady i podstawy oceny siły mm wg Lovetta

3. Usprawnianie chorych z zaburzeniami krążenia obwodowego tętniczego

4)Usprawnianie chorych z rozstrzeniami oskrzeli

5. Podział ćw. czynnych i wskazania do ich stosowania.

6. Usprawnianie i zaprotezowanie osób po wyłuszczeniu w stawie ramiennym.

7. Klatka piersiowa lejkowata. Ukształtowanie, czynność ukł oddechowego, leczenie

8. Reedukacja Mięśni. Cel, zasady oraz metody

---