VII. ad Lesbiam

QVAERIS, quot mihi basiationes

tuae, Lesbia, sint satis superque.

quam magnus numerus Libyssae harenae

lasarpiciferis iacet Cyrenis (gen.loci)

oraclum Iouis inter aestuosi

et Batti ueteris sacrum sepulcrum;

aut quam sidera multa, cum tacet nox,

furtiuos hominum uident amores:

tam te basia multa basiare

uesano satis et super Catullo est,

quae nec pernumerare curiosi

possint nec mala fascinare lingua.

Pytasz mnie, Lesbio, ile pocałunków(basiatio)

Twoich mi starczy i ile dość będzie.

Jak wiele kwiatów piasku(harena)

na libijskich brzegach Leży w Kyrenie,

Między wyrocznią(oraculum) skwarnego(aestuosus) Jowisza

A świętym grobem starego Battosa,

Jak liczne gwiazdy kiedy noc milczy

Skryte miłości ludzi widzą —

Tyloma pocałunkami całować (basiare) ciebie

szalonemuKatullusowi zaledwie dość będzie,

By ciekawi nie mogli policzyć

Pocałunków, ani zły język zaczarować.

XI. ad Furium et Aurelium

FVRI et Aureli comites Catulli,

siue in extremos penetrabit Indos,

litus ut longe resonante Eoa

tunditur unda,

siue in Hyrcanos Arabesue molles,

seu Sagas sagittiferosue Parthos,

siue quae septemgeminus colorat

aequora Nilus,

siue trans altas gradietur Alpes,

Caesaris uisens monimenta magni,

Gallicum Rhenum horribile aequor ulti-

mosque Britannos,

omnia haec, quaecumque feret (fut.ind.) uoluntas

caelitum, temptare simul parati,

pauca nuntiate (+Dat, imp.) meae puellae

non bona dicta.

cum suis uiuat ualeatque moechis,

quos simul complexa tenet trecentos,

nullum amans uere, sed identidem omnium

ilia rumpens;

nec meum respectet, ut ante, amorem,

qui illius culpa cecidit uelut prati

ultimi flos, praetereunte postquam

tactus aratro est.

Furiusz i Aureliusz, przyjaciele Katulla,
kiedy on będzie penetrował najdalsze tereny Indii,
albo kiedy wiatr wzburza brzeg

odbijając się daleko i szeroko
albo kiedy on penetruje Hyrkanos albo u łagodnych Arabów,
albo Sagów, albo u Partów ze strzałami
albo delta Nilu która koloruje wody;
albo kiedy on pójdzie (gradior3, grassus sum) przez Alpy Wielkie
widząc wielki posąg Cezara
albo Gallów Ren i strasznie wodami odległą Brytanię.
wszystkie te rzeczy, cokolwiek przyniesie wola nieba,

bądzicie przygotowani razem zeby spróbować ogłosić
kilka złych słów

mojej dziewczynie:

Niech żyje i ma się dobrze z cudzołożnikami (mechus)

Których razem 300 trzyma

prawdziwie nie kochając żadnego,

ale wielokrotnie (identidem) rwąc ich wszytskich podbrzusze

i niech nie oczekuje mojej miłości, jak przedtem,
która z jej winy zginęła, jak kwiat dalekiej łąki (partum),

umiera po dotknięciu pługiem

XXXVII. ad contubernales et Egnatium cholijamb

SALAX taberna uosque contubernales,

a pilleatis nona fratribus pila,

solis putatis esse mentulas uobis,

solis licere, quidquid est puellarum,

confutuere et putare ceteros hircos?

an, continenter quod sedetis insulsi

centum an ducenti, non putatis ausurum

me una ducentos irrumare sessores?

atqui putate: namque totius uobis

frontem tabernae sopionibus scribam.

puella nam mi (ethical dativ), quae meo sinu fugit,

amata tantum quantum amabitur nulla,

pro qua mihi sunt magna bella pugnata,

consedit istic. hanc boni beatique

omnes amatis, et quidem, quod indignum est,

omnes pusilli et semitarii moechi;

tu praeter omnes une de capillatis,

cuniculosae Celtiberiae fili,

Egnati. opaca quem bonum facit barba

et dens Hibera defricatus urina.

Jurna tawerna i wy przyjaciele, Myślicie że dla was samych są penisy. Dziewiąty słup od braci w kapeluszach,Że tylko wam wolno mieć sex z każdą dziewczyną, i myślicie że reszta to kozły? Lub ponieważ głupcy siedzicie w 100 albo w 200 w rzędzie, myślicie że nie odważyłbym (ausurum esse-fut.audeo) się mieć 200 widzów (sessor)moim jednym penisem?

Ale pomyślcie: przeciw wam narysuje penisy na wejściu do tawerny.bowiem moja dziewczyna, która uciekła z mego serca, jest kochana jak żadna inna nigdy nie będzie, dla której stoczyłem tyle bitew, usiadła tam. Tę dobrzy i porządni wszyscy kochacie, ale też, co niegodne, i ci cudzołożnicy (moechus); Ty, przed wszystkimi, jeden z długowłosych, synu Celtiberii, pełnej zajęcy, Egnatiuszu. Ciemna (opaca)broda i zeby umyte hiszpańską uryną czynią cię dobrym.

XLII. ad hendecasyllabos (satyra)

ADESTE, hendecasyllabi, quot estis

omnes undique, quotquot estis omnes.

iocum me putat esse moecha turpis,

et negat mihi nostra reddituram

pugillaria, si pati potestis.

persequamur eam et reflagitemus.

quae sit, quaeritis? illa, quam uidetis

turpe incedere, mimice ac moleste

ridentem catuli ore Gallicani.

circumsistite eam, et reflagitate,

'moecha putida, redde codicillos,

redde putida moecha, codicillos!'

non assis facis? o lutum, lupanar,

aut si perditius potes quid esse.

sed non est tamen hoc satis putandum.

quod si non aliud potest ruborem

ferreo canis exprimamus ore.

conclamate iterum altiore uoce.

'moecha putide, redde codicillos,

redde, putida moecha, codicillos!'

sed nil proficimus, nihil mouetur.

mutanda est ratio modusque uobis,

siquid proficere amplius potestis:

'pudica et proba, redde codicillos.'

Przybądzcie h., tyle ile was jest

Wszyscy z jednego miejsca, ile jest.

Ta wstrętna cudzołożniaca mysli, że jestem żartem,

I nie chce mi oddać moich tabliczek do pisanie (pugillaria), jeśli to możecie wytrzymać.Idźmy za nią i żądajmy ich zwrotu.

Pytacie kim ona jest? Ta, którą widzicie chodzącą fatalnie,

Śmiejącą się jak mim i nieszczerze o twarzy szczeniaka (catulus) G.

Otoczcie ją, i zażądajcie zwrotu, „oddaj tabliczki, wstrętna cudzołożnico!”

Za centa nie zrobisz? Błocie, domie nierządu, albo czym gorszym jeszcze możesz być.Lecz nie można myśleć że to wystarczy.

Jeśli niczego innego nie można zrobić, wymuśmy (exprimo)

rumieniec na jej okutnej(ferreus) twarzy psa.

Zawołajcie znów mocniejszym głosem.

“wstrętna cudzołożnico, oddaj tabliczki!”

Ale niczego nie osiągniemy, niczym nie wzruszona.

wasz plan i metoda musi być zmieniona,

jeśli możecie coś więcej osiągnąć:

czysta (pudicus) i dobra (proba) oddaj tabliczki!

XLIV. ad fundum

O FVNDE noster seu Sabine seu Tiburs

(nam te esse Tiburtem autumant, quibus non est

cordi Catullum laedere; at quibus cordi est,

quouis Sabinum pignore esse contendunt),

sed seu Sabine siue uerius Tiburs,

fui libenter in tua suburbana

uilla, malamque pectore expuli tussim,

non inmerenti quam mihi meus uenter,

dum sumptuosas appeto, dedit, cenas.

nam, Sestianus dum uolo esse conuiua,

orationem in Antium petitorem

plenam ueneni et pestilentiae legi.

hic me grauedo frigida et frequens tussis

quassauit usque, dum in tuum sinum fugi,

et me recuraui otioque et urtica.

quare refectus maximas tibi grates

ago, meum quod non es ulta peccatum.

nec deprecor iam, si nefaria scripta

Sesti recepso, quin grauedinem et tussim

non mihi, sed ipsi Sestio ferat frigus,

qui tunc uocat me, cum malum librum legi.

Moje gospodarstwo, czy to S. Czy Tiburn,

(nazywają się Tiburtem ci, ktorzy nie mają serca ranić Katulla,

Podczas gdy inni założą się, że jesteś Sabinem)

Ale czy Sabinem czy bardziej Tiburem, byłem szczęśliwy, w wiejskim twoim domu,

I oczyściłem zły kaszel z piersi (pectus), który nie nie z mojej winy (inmerentus) dał mi mój brzuch, gdy sięgam po wystawne kolacje.

Bo chcę iść na kolację z Sestianusem, i przeczytałem jego mowę przeciwko kandydatowi Antiuszowi, pełną jadu (venenus) i zarazy (pestilentia).

Stąd zimny katar (gravedo) i ciągły kaszel wstrząsał (quasso1),

dopóki nie uciekłem na twoje łono i mnie uleczyłeś(recuro)

spokojem (otium) i pokrzywą (urtica)

Teraz ozdrowiały, bardzo tobie dziekuje,

Bo nie ukarałeś mojego błędu,

Teraz nie proszę o nic, tylko jeśli

(recepso-aoryst, jak fut.pef) miałbym wziąć Sestiusza okropne działo,

To żeby on sam miał katar i kaszel i żeby zapraszał mnie, kiedy zła książkę przeczytam.

XLVII. ad Porcium et Socrationem

PORCI et Socration, duae sinistrae

Pisonis, scabies famesque mundi,

uos Veraniolo meo et Fabullo

uerpus praeposuit Priapus ille?

uos conuiuia lauta sumptuose

de die facitis, mei sodales

quaerunt in triuio uocationes?

Sokrationie i Porcjuszu! Dwie Pizona lewe ręce!
Trądzie świata i głodzie!
Czemu Priap was ceni więcej niż przyjaciół mych: Fabulla i drogiego Weraniola?
Wasza podła dwójka hula na luksusowych kolacjach cały czas
A moi przyjaciele szukaja zaproszen po ulicy (trivium).

IL. ad Marcum Tullium Ciceronem

DISERTISSIME Romuli nepotum,

quot sunt quotque fuere, Marce Tulli,

quotque post aliis erunt in annis,

gratias tibi maximas Catullus

agit pessimus omnium poeta,

tanto pessimus omnium poeta,

quanto tu optimus omnium patronus.

Tak wielu jest, będzie i było, Marku Tulliusie, Najzdolniejszy z potomkó Romulusa,

Bardzo ci dziekuje Katulus

Najgorszy ze wszytskich poeta, tak zły, jak ty jestes najlepszym ze wszystkich patronem.

L. ad Lucinium

HESTERNO, Licini, die otiosi

multum lusimus in meis tabellis,

ut conuenerat esse delicatos:

scribens uersiculos uterque nostrum

ludebat numero modo hoc modo illoc,

reddens mutua per iocum atque uinum.

atque illinc abii tuo lepore

incensus, Licini, facetiisque,

ut nec me miserum cibus iuuaret

nec somnus tegeret quiete ocellos,

sed toto indomitus furore lecto

uersarer, cupiens uidere lucem,

ut tecum loquerer, simulque ut essem.

at defessa labore membra postquam

semimortua lectulo iacebant,

hoc, iucunde, tibi poema feci,

ex quo perspiceres meum dolorem.

nunc audax caue sis, precesque nostras,

oramus, caue despuas, ocelle,

ne poenas Nemesis reposcat a te.

est uehemens dea: laedere hanc caueto.

Wczoraj Liciniuszu (Kalvus, przyjaciel razem improwizowali, nienawidzil cezara- homoseksualisty) w świąteczny dzień, świetnie się bawiliśmy na moich tabliczkach, tak jak się umówiliśmy, żeby się zabawić: obaj sie bawiliśmy pisząc wersy raz w jednym metrum, raz w drugim. Odpowiadając sobie, przez żart i wino.

I stamtąd wróciłem twoim żartem (lepor) i dowcipami (facetia) zapalony (incensus), że jedzenie mnie biednego nie cieszyło, ani sen nie zakrył (tego) spokojem moich oczu, lecz odwracałem się na łóżku niemogąc się uspokoić, pragnąc zobaczyć świt, aby z tobą porozmawiać i być z tobą.

Ale kiedy moje członki były zmęczone pracą i leżały na wpół martwe na łóżku, tobie napisałem wiersz, przyjacielu, z którego odczytasz mój ból. Teraz uważaj, żebyś nie był zuchwały, modlę się, żebyś nie odrzucił, aby Nemesis nie ukarała cię. Jest boginią gwałtowną: uważąjcie, żeby jej nie urazić.

LV. ad Camerium hendekasyllabis wers faleceński

ORAMVS, si forte non molestum est,

demonstres ubi sint tuae tenebrae.

te Campo quaesiuimus minore,

te in Circo, te in omnibus libellis,

te in templo summi Iouis sacrato.

in Magni simul ambulatione

femellas omnes, amice, prendi,

quas uultu uidi tamen sereno.

A uel te, sic ipse flagitabam,

Camerium mihi pessimae puellae.

quaedam inquit, nudum reduc...

'en hic in roseis latet papillis.'

sed te iam ferre Herculi labos est;

tanto te in fastu negas, amice.

dic nobis ubi sis futurus, ede

audacter, committe, crede luci.

nunc te lacteolae tenent puellae?

si linguam clauso tenes in ore,

fructus proicies amoris omnes.

uerbosa gaudet Venus loquella.

uel, si uis, licet obseres palatum,

dum uestri sim particeps amoris.

PROSZĘ, jeśli to nie kłopot, pokaż gdzie są twoje ciemności. Szukałem cie w Kampusie Mniejszym, w Circo Massimo, i we wszytskich księgarniach, w świątyni wilekiego Jowisza.

i w portyku Pompejusza Magnusa (w 55 wybudowal teatr), i zatrzynałem (prendo3)wszystkie dziewczyny, przyjacielu, które jednak miały twarze spokojne, o ciebie je prosilem, : Mnie zwróćcie mojego Kameriusa, złe dziewuchy. Jedna z nich, pokazując nagą pierś, rzekła: tu się ukrywa między moimi różanymi piersiami.

Ale jest zadaniem Herkulesa ciebie znosić; przeczysz przyjacielu, że masz to w pogardzie (fastus). Powiedz, gdzie będziesz, opublikuj(edo3) śmiało (audacter), wydaj na jaw. Czy teraz mają cie mleczne dziewczęta?

Skoro język trzymasz zamknięty w gębie, wyciągasz (proicies) wszystkie owoce miłości. Weus cieszy się długą mową. Albo jeśli wolisz, wolno ci zamknąć (obsero1) usta (palatum), dopóki jestem uczestnikiem waszej miłości.

LXI wersy: 156-185

en tibi domus ut potens

et beata uiri tui,

quae tibi sine seruiat

(io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee)

usque dum tremulum mouens

cana tempus anilitas

omnia omnibus annuit.

io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee.

transfer omine cum bono

limen aureolos pedes,

rasilemque subi forem.

io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee.

aspice intus ut accubans

uir tuus Tyrio in toro

totus immineat tibi.

io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee.

illi non minus ac tibi

pectore uritur intimo

flamma, sed penite magis.

io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee.

mitte brachiolum teres,

praetextate, puellulae:

iam cubile adeat uiri.

io Hymen Hymenaee io,

io Hymen Hymenaee.

Zobacz jak dobry i mocny jest dom twojego męża, który ma tobie służyć

Nawet do poznego wieku trzęsąca się siwa głowa zgadza się ne wszystkimi na wszystko

Przenieś przez próg (limen)z dobrym znakiem złote stopy, i przejdz przez gładkie drzwi/.

Spójrz jak twoj mąż w środku leżąc (accubo1) na purpurowej kanapie (in tyrio toro) cały czeka (immineo2) na ciebie

Jemu, nie mniej jak tobie spala się serce w najtajniejszym płomieniu, lecz głębiej (penitus)

Niech odejdzie gładkie ramię dziewczyny, odziany w purpure chłopcze, już niech wejdzie do sypialni męża.

LXIII. de Berecinthia et Athi wersy: 1-26 galliambic

SVPER alta uectus Attis celeri rate maria,

Phrygium ut nemus citato cupide pede tetigit,

adiitque opaca siluis redimita loca deae,

stimulatus ibi furenti rabie, uagus animis,

deuolsit ili acuto sibi pondera silice,

itaque ut relicta sensit sibi membra sine uiro,

etiam recente terrae sola sanguine maculans,

niueis citata cepit manibus leue typanum,

typanum tuum, Cybebe, tua, mater initia,

quatiensque terga tauri teneris caua digitis

canere haec suis adorta est tremebunda comitibus.

'agite ite ad alta, Gallae, Cybeles nemora simul, simul

ite, Dindymenae dominae uaga pecora,

aliena quae petentes uelut exules loca

sectam meam exsecutae duce me mihi comites

rapidum salum tulistis truculentaque pelagi

et corpus euirastis Veneris nimio odio;

hilarate erae citatis erroribus animum.

mora tarda mente cedat: simul ite, sequimini

Phrygiam ad domum Cybebes, Phrygia ad nemora deae,

ubi cymbalum sonat uox, ubi tympana reboant,

tibicen ubi canit Phryx curuo graue calamo,

ubi capita Maenades ui iaciunt hederigerae,

ubi sacra sancta acutis ululatibus agitant,

ubi sueuit illa diuae uolitare uaga cohors,

quo nos decet citatis celerare tripudiis.'

Attys był przywieziony przez szerokie morza szybkim statkiem, kiedy szybko stopą dotknął wybrzeża Frygii jak nikt i wsszedł to ciemnych miejsc boginii, otoczonych lasami, tam zachęcony (stimulo) szalejącym (furo3) pranieniem (rabies), zagubiony w myślach, odciął (devello) sobie ciężar swój (członka) ostrym kamieniem

Więc kiedy poczuł, że zostały mu członki bez męskości, skrapiał świeżą krwią twarz (solum) ziemi, Szybko wziął rękoma śnieżnymi tamburyn, twój tamburyn, Kybele, sekretna matko, i trzęsąc (quatio3) delikatnymi palcami o ciele byka, ona zaczęła śpiewać do jego akompaniamentu. Chodźcie razem do głębokich lasów (nemus) Kybele, Razem idźcie z błakającym się bydłem pani Dindymony, kto inny szuka (peto) miejsca jak nie wygnaniec, moją drogą (secta) poszliście, gdy ja byłem wodzem, moi przyjaciele. Gwałtowne morze (salum) zniosłeś i ciemne wody, i pozbawiłęś męskości swoje ciało przez zbyt dużą nienawiść Wenery; rozweselcie (hilero) duszę gospodyni (era) szybkim błędami.

Niech to pożne spóźnienie (mora) opuści umysł: razem idzcie, idżcie do Frygii do domu Kybale, do frygijskich lasów bogini, gdzie noc gra na cymbałach: gdzie tamburyna odbija się echem (reboo1), gdzie Fryks flecista gra na zakrzywionej trzcinie, gdzie Menady w kościch słoniowych rzucają swoje głowy, gdzie ostrym krzykiem (ululatus) czynią święte obrzędy, gdzie ta błakająca się kohorta bogini miała zwyczaj (suesco3) błakać się (vilitare), co dla nas wypada (deceo) jakby przyspieszyć szybki taniec.

LXIV wersy: 71-115

misera, assiduis quam luctibus externauit

spinosas Erycina serens in pectore curas,

illa tempestate, ferox quo ex tempore Theseus

egressus curuis e litoribus Piraei

attigit iniusti regis Gortynia templa.

nam perhibent olim crudeli peste coactam

Androgeoneae poenas exsoluere caedis

electos iuuenes simul et decus innuptarum

Cecropiam solitam esse dapem dare Minotauro.

quis angusta malis cum moenia uexarentur,

ipse suum Theseus pro caris corpus Athenis

proicere optauit potius quam talia Cretam

funera Cecropiae nec funera portarentur.

atque ita naue leui nitens ac lenibus auris

magnanimum ad Minoa uenit sedesque superbas.

hunc simul ac cupido conspexit lumine uirgo

regia, quam suauis exspirans castus odores

lectulus in molli complexu matris alebat,

quales Eurotae praecingunt flumina myrtus

auraue distinctos educit uerna colores,

non prius ex illo flagrantia declinauit

lumina, quam cuncto concepit corpore flammam

funditus atque imis exarsit tota medullis.

heu misere exagitans immiti corde furores

sancte puer, curis hominum qui gaudia misces,

quaeque regis Golgos quaeque Idalium frondosum,

qualibus incensam iactastis mente puellam

fluctibus, in flauo saepe hospite suspirantem!

quantos illa tulit languenti corde timores!

quanto saepe magis fulgore expalluit auri,

cum saeuum cupiens contra contendere monstrum

aut mortem appeteret Theseus aut praemia laudis!

non ingrata tamen frustra munuscula diuis

promittens tacito succepit uota labello.

nam uelut in summo quatientem brachia Tauro

quercum aut conigeram sudanti cortice pinum

indomitus turbo contorquens flamine robur,

eruit (illa procul radicitus exturbata

prona cadit, late quaeuis cumque obuia frangens,)

sic domito saeuum prostrauit corpore Theseus

nequiquam uanis iactantem cornua uentis.

inde pedem sospes multa cum laude reflexit

errabunda regens tenui uestigia filo,

ne labyrintheis e flexibus egredientem 

tecti frustraretur inobseruabilis error.

Nieszczęsna, którą Venus na wieczną żałobę wtrąciła widząc (serens) w piersi ciernie i troski, w tamtym czasie, kiedy śmiały Tezeusz opuscił nierówne brzegi Pirejskie, i dotarł do Gortyńskich pałaców nieprawego króla.

Bowiem mówią (perhibo3) ,że niegdyś byli zmuszeni okrutnym nakazem odpłacić (exsolvere) kary za zbrodnie Androgenesa . cecropia (ateny) miała zwyczaj (soleo) dawać Minotaurowi uczte (daps) z wybranych młodzieńsców i piekno dziewic (innuptus). Kiedy jego wąskie ściany były niszczone (vexo1) przez te zła, sam Tezeusz za drogie Ateny wolał oddać swoje ciało niż za Kretę śmierci nie zmarłe Cecropii miły być wzięte.

Więc wtedy wyruszając (nitor3) lekkim statkiem i przy delikatnych wiatrach przybył na wielką Minos i wspaniałe miejsca. Od razu zobaczyła go pożądliwym wzrokiem królewna (ariadna), wydająca przyjemną woń z piersi, któr leżała jeszcze w miekkim uścisku matki, jak otaczają (praecingo3) mirt rzeki Euroty, albo jak wiosna przynosi różne kolory kwiatów, nie odwróciła (declino1) pierwsza od niego gorącego spojrzenia, dopóki nie nie poczuła płominia na całym ciele i nie spłonęła cała do szpiku (funditus medullis).

Okrutne (immitus) szaleństwa i okrutne serce, święty chłopcu, który mieszasz radości z troskami ludzkimi, który rządzisz Golgią i lisciastą Idalią, na jakie fale rzuciłeś kobietę płonącą w swoim umyśle, patrzącą częśto na blond (flavus)gościa! Ile trzymała strachu w zmęczonym (langeo2) sercu! Jak często wypedziła większym blaskiem, kiedy Tezeusz chcąc walczyć z okrutną bestą osiągał albo śmierć albo nagrodę chwały!

Jednak nie niemiłe dary na prózno obiecane bogom, milczącymi ustami. Bowiem jak na szczycie Tauru wstrząsa (quatio3)gałęziami dąb lub rodząca szyszki sosna dzikie (indomitus) drzewo trzęsace się wywywa (spada daleko, na zbocza upada, łamiąc (frango) wszystko po drodze). Więc Tezeusz powalił (prosterno) ciałem szalejącego poskromieniem i rzucając rogi na prózny wiatr.

Wtedy odwrócił swoje kroki z wielką chwałą, aby nie zabładzić w pokręconych labiryntach wychodząc kierował się (rego) nitką po swoich śladach, aby nie dac się zwieść niezancznemu błdowi.

LXXXIV. ad Arrium dwuwiersz elegijny

CHOMMODA dicebat, si quando commoda uellet

dicere, et insidias Arrius hinsidias,

et tum mirifice sperabat se esse locutum,

cum quantum poterat dixerat hinsidias.

credo, sic mater, sic liber auunculus eius.

sic maternus auus dixerat atque auia.

hoc misso in Syriam requierant omnibus aures

audibant eadem haec leniter et leuiter,

nec sibi postilla metuebant talia uerba,

cum subito affertur nuntius horribilis,

Ionios fluctus, postquam illuc Arrius isset,

iam non Ionios esse sed Hionios.

Arius mówił Chommoda gdy chciał powiedzieć commoda, i hinsidias zamiast insidias, miała nadzieję, że mówił pieknie, kiedy jak mógł mówił hinsidias. Myślę, że tak matka i ukochany jego wujek, i dziatek od strony matki i babcia mówili. Odkąd był wysłany do Syrii, nasze uszy odpoczęły. Przyzwyczaiły się do słuchac łatwo i lekko, i nie bali się, że póżniej usłysza takie słowa, kiedy nagle została przekazana straszna wieść, morze Jońskie, po tym jak był tam Arius, już nie Jońskie a Hiońskie jest.

XCVII. ad Aemilium

NON (ita me di ament) quicquam referre putaui,

utrumne os an culum olfacerem Aemilio.

nilo mundius hoc, nihiloque immundius illud,

uerum etiam culus mundior et melior:

nam sine dentibus est. hic dentis sesquipedalis,

gingiuas uero ploxeni habet ueteris,

praeterea rictum qualem diffissus in aestu

meientis mulae cunnus habere solet.

hic futuit multas et se facit esse uenustum,

et non pistrino traditur atque asino?

quem siqua attingit, non illam posse putemus

aegroti culum lingere carnificis?

Jeśli się spełni komuś, kto kocha i pragnie,

Życzenie, choć już zwątpił — szczególnie to ceni.

Dlatego jest mi drogie, cenniejsze niż złoto,

Że wracasz do mnie, Lesbio, gdy tęsknię za tobą.

Wracasz do pragnącego, co stracił nadzieję.

Sama zwracasz mi siebie. Oto dzień doniosły!

Któż ode mnie szczęśliwszy? Któż może powiedzieć,

Że bardziej godną pragnień rzecz otrzymał w życiu?

CI. ad inferias dwuwers elegijny

MVLTAS per gentes et multa per aequora uectus

aduenio has miseras, frater, ad inferias,

ut te postremo donarem munere mortis

et mutam nequiquam alloquerer cinerem.

quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum.

heu miser indigne frater adempte mihi,

nunc tamen interea haec, prisco quae more parentum

tradita sunt tristi munere ad inferias,

accipe fraterno multum manantia fletu,

atque in perpetuum, frater, aue atque uale.

Po przjeściu przez tyle narodów i wiele morz, przychodzę bracie, do tych smutnych podziemi(inferus), żeby w końcu (postremo) spełnić (dono1) rytuał śmierci i powiedzieć, chociaż, na próżno do twoich milczących prochów. Odkąd los wziął ciebie ode mnie. O ja nieszczęsny, mój brat zabrany ode mnie! Jednak mimo tych okolicznosći, starym zwyczajem (prisco more)ojców, te rzeczy smutne na grobową okazję, przyjmij, obmyte (mano1) łzami brata, i na zawsze bracie, żegnaj.

CV. ad Mentulam dwuwers elegijny

MENTVLA conatur Pipleium scandere montem:

Musae furcillis praecipitem eiciunt.

Penis próbuje wejść na wzgórze piplejskie ; muzy wyrzuacają go (eicio3) okrutnie spadającego (praecipio1).

1

---