Unia Zachodnioeuropejska (UZE) (ang. Western European Union - WEU) - została utworzona na mocy tzw. Układów Paryskich z 23 października 1954, które po zakończeniu procesu ratyfikacji weszły w życie 5 maja 1955 przekształcając tym samym powstałą w 1948 Unię Zachodnią grupującą Francję, Wielką Brytanię i kraje Beneluksu.
Z założenia miała pełnić wszystkie zasadnicze funkcje EWO poza integracyjną. Zrezygnowano więc - głównie za sprawą Wielkiej Brytanii - z ponadpaństwowego charakteru nowo utworzonej instytucji. Jednakże, podobnie jak w przypadku Traktatu Brukselskiego i ta organizacja nie odegrała znaczącej roli. Działania gospodarcze były bowiem podejmowane w ramach OEEC natomiast centrum aktywności wojskowej stało się NATO. Jednakże klauzula natychmiastowej i bezwarunkowej pomocy militarnej w wypadku agresji na któregoś z członków UZE a także każdej innej, jaką tylko państwa członkowskie dysponują, wykraczała daleko poza zobowiązania podjęte przez sojuszników w ramach NATO, gdzie artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego mówi, iż w razie ataku na któregoś z sojuszników państwo członkowskie paktu:
„ |
udzieli pomocy Stronie lub Stronom tak napadniętym (…) podejmując (...) akcję, jaką uzna za konieczną, nie wyłączając użycia siły zbrojnej. |
” |
Mimo tego UZE stała się organizacją bez żadnych funkcji operacyjnych, która nie odegrała prawie żadnej roli z jednej strony nie chcąc dublować uprawnień NATO, z drugiej stając się faktycznie niezobowiązującym forum wymiany sprawozdań na temat potencjału sił narodowych, często i tak nieaktualnych. Obecnie w jej skład wchodzi 10 państw: Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia, Holandia, Luksemburg, Włochy, Grecja, Hiszpania i Portugalia, ponadto 6 państw posiada tzw. status członka stowarzyszonego, 7 - stowarzysznego partnera, a 5 - obserwatora.
UZE jest organizacją polityczno-obronną. Do momentu powstania UE nie odgrywała większej roli. Na mocy Traktatu o Unii Europejskiej uznano UZE za zbrojne ramię Wspólnoty, przyjmując jako dalekosiężny cel UE utworzenie wspólnej armii europejskiej. Jednakże w Traktacie z Nicei usunięto zapisy o UZE jako integralnej części unijnych procesów integracyjnych o charakterze polityczno-obronnym.
W latach 90. stała się bardziej aktywna, czego przejawem było stworzenie Korpusu Europejskiego, zacieśnianie współpracy z NATO i zaproszenie do współpracy na prawach partnera stowarzyszonego państw stowarzyszonych z Unią Europejską i ubiegających się o członkostwo w tej organizacji.
Na szczycie Rady Europejskiej w Helsinkach w 1999 roku postanowiono o wygaszeniu UZE i przeniesieniu jej kompetencji do nowotworzonych struktur Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (WEPBiO) w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB).
Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, OBWE (ang. Organization for Security and Co-operation in Europe, OSCE) - organizacja międzynarodowa[2] uznawana za organizację regionalną w rozumieniu rozdziału VIII Karty Narodów Zjednoczonych[3]. Jej celem jest zapobieganie powstawaniu konfliktów w Europie. Oprócz państw europejskich jej członkami są także Stany Zjednoczone i Kanada. OBWE powstała 1 stycznia 1995 w wyniku przekształcenia Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w organizację.
Spis treści [ukryj] |
Idea zwołania Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) była nie tylko konsekwencją sytuacji politycznej Europy po II wojnie światowej, ale również próbą budowy ogólnoeuropejskiego systemu bezpieczeństwa. Proponowano wzajemne zobowiązania stron do nieagresji, nie używania siły i uregulowania kwestii spornych za pomocą pokojowych środków rozstrzygania tych sporów. W razie ataku na jedną ze stron układu, inne państwa zobowiązane miały być do zastosowania przymusu wobec agresora. Podstawę prawną tego porozumienia miał stanowić rozdział VIII Karty Narodów Zjednoczonych o układach i organizacjach regionalnych.
Idea powstania konferencji zrodziła się w latach 60. XX wieku, kiedy stało się jasne, że dla dobra Europy należy nawiązać współpracę pomiędzy państwami należącymi do NATO i Układu Warszawskiego. Propozycja zwołania międzynarodowej konferencji bezpieczeństwa i współpracy została zgłoszona przez polskiego ministra spraw zagranicznych Adama Rapackiego 14 grudnia 1964 na XIX sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Pierwsze spotkanie przygotowawcze odbyło się w 1972 r., od następnego roku toczyły się konferencje dwu- i wielostronne.
W momencie zwołania Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie kwestia mniejszości narodowych została na nowo zauważona na kontynencie europejskim. Znalazło to odzwierciedlenie w Akcie Końcowym KBWE odbywającej się w Helsinkach 1 sierpnia 1975.
Akt, zwany również Wielką Kartą Pokoju, był deklaracją dziesięciu zasad rządzących wzajemnymi stosunkami między uczestnikami konferencji. Został przyjęty na zakończenie Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w 1975 w Helsinkach. Podpisany przez wiele państw europejskich i azjatyckich oraz Stany Zjednoczone i Kanadę. Nie był umową w rozumieniu prawa traktatowego, stanowił uroczystą deklarację intencji o znaczeniu politycznym i moralnym, wyrażał wolę współdziałania państw w podzielonej na dwa ideologiczne bloki Europie. Zasady te, to:
suwerenna równość
powstrzymanie się od groźby użycia siły lub użycia siły
nienaruszalność granic
integralność terytorialna państw
pokojowe załatwianie sporów
nieingerencja w sprawy wewnętrzne
poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności łącznie z wolnością myśli, sumienia, religii i przekonań
równouprawnienie i prawo narodów do samostanowienia
współpraca między państwami
wykonywanie w dobrej wierze zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego.
W dokumencie tym po raz pierwszy podzielone pod względem ideologicznym państwa przyjęły wspólny katalog reguł postępowania względem siebie w celu umocnienia bezpieczeństwa.
Akt zawierał również artykuł poświęcony mniejszościom narodowym (część IV p. 8) stanowił, iż państwa, na których terytorium owe mniejszości występują, będą respektować ich prawa do równości wobec prawa, zapewnią im pełną możliwość korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności chroniąc w ten sposób ich uzasadnione interesy w tej dziedzinie.
Akt końcowy wymienia dziedziny zainteresowania KBWE/OBWE ujęte w "koszykach":
Zagadnienia bezpieczeństwa Europy (koszyk pierwszy) obejmuje w części pierwszej katalog dziesięciu równorzędnych zasad, wymienionych powyżej. Część druga stanowi dokument określający środki służące budowaniu zaufania oraz wybrane aspekty bezpieczeństwa i rozbrojenia. Państwa NATO i ówczesnego Układu Warszawskiego 19 listopada 1990 podpisały w ramach KBWE pierwszy układ o redukcji broni konwencjonalnej. Pakt ten miał międzynarodowa moc obowiązującą.
Współpraca w zakresie gospodarki, nauki, techniki i ochrony środowiska (koszyk drugi) składa się z zaleceń współpracy w dziedzinie handlu, współpracy przemysłowej, nauki i technologii, ochrony środowiska. Znaczenie tego koszyka jest coraz większe gdyż centrum zainteresowania obejmują problemy gospodarczej transformacji i kwestie współpracy w basenie Morza Śródziemnego.
Współpraca w kwestiach humanitarnych i dziedzinach pokrewnych (koszyk trzeci) obejmuje cztery podstawowe zagadnienia: kontakty międzyludzkie, informacja, współpraca i wymiana w dziedzinie kultury oraz współpraca i wymiana w dziedzinie edukacji.
Kontynuowanie procesu Konferencji (koszyk czwarty) państwa - uczestnicy Konferencji zobowiązały się do kontynuowania współpracy organizując konferencje przeglądowe dla polepszenia bezpieczeństwa i zintensyfikowanie współpracy.
Do części I włączono też dokument o środkach budowania zaufania i niektórych aspektach bezpieczeństwa i rozbrojenia. Wyrażał on wolę redukowania konfrontacji militarnej na rzecz odprężenia, rozbrojenia i bezpieczeństwa.
Część II dotyczyła współpracy w zakresie gospodarki, nauki, techniki oraz ekologii, a część III współpracy w dziedzinie humanitarnej:
1) kontaktów między ludźmi - poszerzenia zakresu ich swobody;
2) informacji - poprawy stanu jej rozpowszechniania i wymiany;
3) współpracy i wymiany w dziedzinie kultury oraz oświaty.
Do roku 1989 odbyły się trzy konferencje przeglądowe, w Belgradzie 1977-1978 bez żadnych konkretnych postanowień, w Madrycie 1980-1983 stała się jedną z najdłuższych i najtrudniejszych konferencji w historii KBWE, ponieważ odbywała się w okresie radzieckiej interwencji w Afganistanie oraz podczas wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Dokument końcowy z tego spotkania poświęcony był głównie zagadnieniom z zakresu praw człowieka. Trzecia konferencja odbyła się w Wiedniu 1986-1989 w "nowym" klimacie politycznym, obszerny dokument końcowy rozszerzono o katalog praw człowieka przyjęto również mechanizmy kontroli w dziedzinie ludzkiego wymiaru KBWE.
Podczas spotkania w Kopenhadze w 1990 uczestniczące państwa wprowadziły do dokumentu końcowego szereg postanowień dotyczących ochrony mniejszości narodowych, gwarantując prawo do ochrony i rozwoju ich tożsamości etnicznej, kulturowej, językowej i religijnej; posługiwania się językiem narodowym; tworzenia i utrzymania własnych kulturalnych, oświatowych czy religijnych instytucji; organizacji, stowarzyszeń; wyznawania i praktykowania swojej religii; udziału w życiu publicznym. W ramach KBWE dokument ten stanowi najważniejszą deklaracje określająca polityczne zasady ochrony i prawa osób należących do mniejszości.
Dokument końcowy spotkania z Kopenhagi zawiera w rozdziale IV art. 30-39 odnoszące się bezpośrednio do ochrony mniejszości, art.40 zajmuje się problemami walki z dyskryminacją etniczną. W dokumencie brakuje definicji mniejszości, ale przedstawia normę, iż podmiotem ochrony są osoby należące do mniejszości narodowych, a przynależność do nich jest subiektywnym i indywidualnym odczuciem i wyborem każdego człowieka (art. 32). Osoby należące do mniejszości maja prawo do swobodnego wyrażania, zachowania i rozwijania swojej tożsamości etnicznej, kulturowej, językowej i religijnej a także utrzymywania i rozwijania swojej kultury we wszystkich jej płaszczyznach, bez prób asymilacji wbrew ich woli. Posiadają też prawo do pełnego i skutecznego korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności w pełnej równości wobec prawa.
W szczególności mają prawo do swobodnego posługiwania się swoim językiem w życiu prywatnym, publicznym, zakładania i utrzymania własnych organizacji i stowarzyszeń, wyznawania i praktykowania swej religii, w tym też prowadzenia oświatowej działalności religijnej w swym ojczystym języku, utrzymywania kontaktów między sobą w obrębie swego kraju, jak również kontaktów transgranicznych z obywatelami innych państw, z którymi łączą ich wspólne pochodzenie etniczne, narodowe, dziedzictwo kulturowe lub przekonania religijne. Mniejszości narodowe posiadają prawo do informacji w swym języku ojczystym i jej rozpowszechniania w obrębie kraju i prawo do uczestnictwa w międzynarodowych organizacjach pozarządowych.
Państwa są zobowiązane do ochrony tożsamości etnicznej, kulturowej, językowej, religijnej mniejszości narodowych na swym terytorium, w tym celu podejmą niezbędne działania po konsultacji z organizacjami mniejszości (art. 33). Państwa zobowiązane są do ułatwienia posługiwania się językiem ojczystym przez członków tych mniejszości, w miarę możliwości również wobec władz publicznych oraz prowadzenia działalności oświatowej w języku ojczystym (art. 34). Zapewnienie warunków ułatwiających aktywny udział w życiu publicznym, w tym także dotyczących ochrony i popierania tych mniejszości (art. 35). Dokument Spotkania Kopenhaskiego w Sprawie Ludzkiego Wymiaru KBWE wspomina w kontekście antydyskryminacji o szczególnej sytuacji Cyganów w Europie (art. 40).
Dokument ten uznawany jest za "Europejską Kartę Mniejszości", gdyż ustanawia polityczne zasady chroniące mniejszości, wobec których został osiągnięty konsens państw-sygnatariuszy. Ustanowione w nim standardy maja charakter zobowiązań i deklaracji politycznych i jako takie nie są prawnie wiążące.
Upadek ustroju komunistycznego oraz podpisanie w Paryżu 21 listopada 1990 Karty Paryskiej zapoczątkował nową erę we współpracy między państwami europejskimi. W Paryżu dostrzeżono potrzebę instytucjonalizacji KBWE, zarówno na płaszczyźnie politycznej jak i instytucjonalnej. Ustalono, że konferencje przeglądowe odbywać się będą, co dwa lata, na poziomie przywódców państw lub rządów. Ministrowie spraw zagranicznych spotykać się będą, co najmniej raz w roku jako formalna Rada. Utworzono także Komitet Starszych Urzędników, niewielki stały sekretariat w Pradze, Biuro Wolnych Wyborów w Warszawie, Centrum Zapobiegania Konfliktom w Wiedniu. Decyzję o powołaniu do życia organu parlamentarnego zrealizowano podczas spotkania parlamentarzystów państw KBWE w Madrycie w kwietniu 1991. Zinstytucjonalizowanie KBWE przekształciło tę konferencję międzynarodową w organizację o charakterze rządowym o ograniczonych kompetencjach i małym polu działania (bezradność w związku z powstałymi konfliktami w byłej ZSRR i Jugosławii).
Na szczycie w Helsinkach w 1992 roku uczestnicy konferencji uznali KBWE za porozumienie regionalne, zgodne z rozdziałem VIII kart Narodów Zjednoczonych zdefiniowano obszary współpracy pomiędzy KBWE, NATO, UZE i WNP w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Utworzono urząd Wysokiego Komisarza do spraw Mniejszości Narodowych. Do zadań Komisarza miało należeć zbieranie informacji i sporządzanie raportów na temat sytuacji mniejszości w różnych krajach oraz zapobieganie konfliktom narodowościowym w możliwie najwcześniejszym stadium przy pomocy zabiegów dyplomatycznych. Jego działania mają charakter poufny i bezstronny, gdyż nie jest rzecznikiem mniejszości narodowościowych, ani "funkcjonariuszem śledczym". Ma popierać dialog, zaufanie i współpracę stron konfliktu. Oprócz przemian strukturalnych KBWE skupiała się również na aktywnej działalności, największy postęp poczyniono w "ludzkim wymiarze" KBWE, rozwinięto współpracę dotyczącą wolnych wyborów, wolności środków masowego przekazu, ochrony osób należących do mniejszości narodowych oraz instytucji demokratycznych (Warszawa: Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka), osiągnięto postęp w rokowaniach rozbrojeniowych oraz w budowie środków zaufania. Utworzono urząd Sekretarza Generalnego, rok później Sekretariat z siedzibą w Wiedniu. Pod koniec 1993 roku powołano w Wiedniu nowy organ konsultacji wielostronnych: Stały Komitet przekształcony później w Stałą Radę. W dokumencie wiedeńskim rozszerzono katalog praw i przyjęto mechanizmy kontroli tych praw, są to:
"dobrowolna i obligatoryjna procedura informacji,
prawo państw trzecich do składania zażaleń i obowiązek udzielenia odpowiedzi na te zażalenia,
prawo do żądania negocjacji dwustronnych w sprawach ogólnych i konkretnych dotyczących ludzkiego wymiaru KBWE,
nie poufny charakter informacji przekazywanych w ramach systemu kontroli".
Uwieńczeniem drugiej rundy odbywających się pod auspicjami KBWE wiedeńskich negocjacji rozbrojeniowych było podpisanie 19 listopada 1990 w Paryżu traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie. Wprowadził on limity uzbrojenia na europejskim terytorium państw NATO i Układu Warszawskiego.[4]
Na konferencji przeglądowej w Budapeszcie w 1994, szefowie państw i rządów podjęli decyzje o utworzeniu OBWE w dokumencie ze spotkania budapeszteńskiego czytamy "...KBWE jest strukturą bezpieczeństwa obejmującą państwa od Vancouver aż po Władywostok. Jesteśmy zdecydowani dać KBWE nowy impuls polityczny, czyniąc ją tym samym zdolną do odegrania kluczowej roli w stawianiu czoła wyzwaniom dwudziestego pierwszego wieku. Dla odzwierciedlenia tej determinacji KBWE nosić będzie od dnia dzisiejszego nazwę Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE)...".
Współpraca w ramach OBWE opiera się na dwóch zasadach równości państw i konsensu przy podejmowaniu decyzji dotyczących dwóch kluczowych koncepcji:
koncepcji kooperatywnego bezpieczeństwa, (co-operative security), stawiającej sobie za cel wzajemne współdziałanie we wspierających się strukturach bezpieczeństwa;
koncepcji niepodzielnego i wszechstronnego bezpieczeństwa (indivisible and comprehensive security), obejmującego aspekty polityczno wojskowe, gospodarcze i prawa człowieka.
W ramach KBWE/OBWE ochrona mniejszości narodowych stała się, po raz pierwszy po II wojnie światowej, przedmiotem współpracy międzynarodowej a nie polemik politycznych. Dzięki postanowieniom Dokumentu Kopenhaskiego określiła standard ochrony praw członków mniejszości narodowych i etnicznych w Europie. Dzisiejsza OBWE jest najliczniejszą organizacją regionalną na świecie (56 państw). Oprócz państw europejskich należą do niej również USA, Kanada oraz państwa azjatyckie powstałe po rozpadzie Związku Radzieckiego, współpracuje z krajami basenu Morza Śródziemnego (Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Maroko i Tunezja), Japonią i Koreą.
Polska również jest aktywną stroną OBWE. Warszawa jest siedzibą powołanego w 1992 Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE (ODIHR). Sprawuje ono kontrolę nad przestrzeganiem praw człowieka, w tym także praw mniejszości narodowych oraz zasad demokracji na terenie państw członkowskich. Biuro współpracuje ściśle z Wysokim Komisarzem OBWE do spraw Mniejszości Narodowych. Przy biurze powstał punkt dla rozwoju kontaktów pomiędzy różnymi organizacjami romskimi w Europie.
Wysoka Rada (d. Komitet Wysokich Przedstawicieli) - organ zarządzający. Spotyka się przynajmniej dwa razy w roku na szczeblu dyrektorów politycznych ministerstw spraw zagranicznych. Określa kierunki działań politycznych Organizacji oraz podejmuje decyzje w tym zakresie. Koordynuje także współpracę gospodarczą państw - raz w roku funkcjonuje jako Forum Gospodarcze. Znaczenie tego organu spadło wraz z utworzeniem Stałego Komitetu;
Sekretariat - pełni funkcje usługowo-techniczne. Jego siedzibą jest Wiedeń. Podlega mu Centrum Zapobiegania Konfliktom (jako departament Sekretariatu). Filia Sekretariatu mieści się w Pradze - znajduje się tam archiwum OBWE;
Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (d. Biuro Wolnych Wyborów) - instytucja odpowiedzialna za działania w zakresie wymiaru ludzkiego OBWE. Jej siedzibą jest Warszawa. Organizuje m.in. szkolenia, konferencje, nadzoruje wybory, odpowiada za kontakt m.in. z Radą Europy i organizacjami pozarządowymi. Tworzy także bazę informacyjną o sytuacjach kryzysowych.;
Wysoki Komisarz OBWE ds. Mniejszości Narodowych - odpowiada za wczesne ostrzeganie i wczesne reagowanie w związku z potencjalnymi konfliktami o charakterze etnicznym na obszarze Europy. Zastrzeżenia może zgłaszać Wysokiej Radzie. Powoływany jest na trzyletnią kadencję przez Radę Ministerialną;
Forum ds. Współpracy w Dziedzinie Bezpieczeństwa - organ autonomiczny zajmujący się sprawami rozbrojenia i zapobiegania konfliktom oraz CSBM;
Trybunał OBWE ds. Koncyliacji i Arbitrażu - trybunał powołany na mocy Konwencji o arbitrażu i koncyliacji z 1992, pozostający de facto instytucją martwą.
Z uwagi na fakt stopniowego rozwoju instytucjonalnego OBWE obecna struktura budzi zastrzeżenia. Przede wszystkim podział kompetencji pomiędzy poszczególne organy uważany jest za nieczytelny. Z drugiej jednak strony OBWE nie jest organizacją zbiurokratyzowaną - jej organy zatrudniają łącznie ok. 110 osób[8].
Przypisy
↑ Siedziba Sekretariatu OBWE.
↑ Choć nie posiada jednego z zasadniczych atrybutów organizacji międzynarodowej, jakim jest umowa międzynarodowa ją powołująca, to w literaturze fachowej powszechnie uznaje się ją za organizację.
↑ Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 144. ISBN 83-229-2520-4.
↑ Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, ss. 146-147. ISBN 83-229-2520-4.
↑ Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, ss. 147-148. ISBN 83-229-2520-4.
↑ Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 148. ISBN 83-229-2520-4.
↑ Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, ss. 148-149. ISBN 83-229-2520-4.
Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota - mechanizmy działania - zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, ss. 138-164. ISBN 83-229-2520-4.
Arms control
With the end of the Cold War, huge amounts of various types of weapons from the former Eastern Bloc arsenals became available on the market. At the same time, a number of armed conflicts broke out in the OSCE area that required urgent action to stop the violence.
All this gave new impetus to the development of measures aimed at preventing the uncontrolled spread of arms. The Forum for Security Co-operation (FSC), which is the main OSCE body dealing with politico-military aspects of security, contributes to these efforts by developing documents regulating transfers of conventional arms and establishing principles governing non-proliferation.
Due to its legal status, the OSCE does not deal with arms control issues directly. However, it is currently involved in various politico-military activities ranging from confidence- and security-building measures (CSBMs) aimed at fostering trust among member states to projects providing assistance on the destruction of small arms and light weapons, including shoulder-fired missiles (known as MANPADS), as well as conventional ammunition.
While the FSC in Vienna provides a forum for political dialogue for diplomats from OSCE states, most of the practical work, including training and assistance in the safeguarding and destruction of ammunition and stockpiles of small arms, is conducted through the Conflict Prevention Centre (CPC) at OSCE headquarters and OSCE field operations in such countries as Moldova, Georgia and Tajikistan.
OSCE Institutions and related bodies active in arms control:
Border management
Border security and management is essential to the promotion of open and secure borders in a free, democratic and more integrated OSCE area. The OSCE seeks to enhance border security while facilitating legitimate travel and commerce, protecting human rights and promoting human contacts.
With the adoption of the OSCE Border Security and Management Concept (BSMC) at the 2005 Ministerial Council in Ljubljana, the participating Sates agreed on a political framework for their co-operation on border-related issues. The Concept provides objectives and principles for this co-operation and direction for OSCE activities in this area.
Since 2005, the OSCE has been assisting interested participating States in the implementation of the provisions of the BSMC.
In 2009, the OSCE Border Management Staff College was launched in Dushanbe, Tajikistan. The College trains border officers from all OSCE participating States and Partners for Co-operation, including Afghanistan, and promotes cross-border co-operation in the Central Asian region.
Combating terrorism
With its expertise in conflict prevention, crisis management and early warning, the OSCE contributes to world-wide efforts in combating terrorism. Many effective counter-terrorism measures fall into areas in which the OSCE is already active, such as police training and border monitoring.
There are various social, economic and political factors which foster conditions in which terrorist organizations are able to recruit and gather support. The OSCE's comprehensive approach to security provides comparative advantages in combating terrorism by identifying and addressing these factors through all relevant OSCE instruments and structures.
Conflict prevention
The OSCE works to prevent conflicts from arising and to facilitate lasting comprehensive political settlements for existing conflicts. It also helps with the process of rehabilitation in post-conflict areas. With its institutions and information network, the OSCE closely monitors tensions that could develop into a conflict within the OSCE area and takes "early action" at the earliest possible stage.
Through regular exchange of military information and confidence-building measures, the OSCE aims to foster transparency and build trust among participating States. With initiatives, workshops and training projects, it tries to dispel deep-rooted mistrust, to renew civil dialogue and to encourage the spirit of co-operation.
The OSCE is active in early warning, conflict negotiation, as well as post-conflict rehabilitation in areas such as the Balkans, the Caucasus and Central Asia. It also co-operates with representatives of the United Nations and other international organizations operating in areas of conflict. The OSCE High Commissioner on National Minorities is an additional conflict prevention tool, helping to prevent ethnic tensions from developing into full blown conflicts.
The Western European Union (WEU; French: Union de l'Europe occidentale, UEO) is a largely dormant intergovernmental defence and security organisation, established to implement the Treaty of Brussels (1948). The WEU is headquartered in Brussels, with a staff of 65 and an annual budget of €13.4 million.[1]. No decision has been made concerning the future of the WEU following the entry into force of the Treaty of Lisbon on 1 December 2009, although one option would involve scrapping the WEU.[1]
Treaty of Brussels
Main article: Treaty of Brussels
The Treaty of Brussels was signed by the United Kingdom, France, Belgium, Luxembourg, and the Netherlands on 17 March 1948. It was a mutual intergovernmental self defence treaty which also promoted economic, cultural and social collaboration. As a result of the failure of the European Defence Community on 23 October 1954 the WEU was established by the Paris Agreements with the incorporation of the then West Germany and Italy. The signatories of the Paris Agreements clearly stated their three main objectives in the preamble to the modified Brussels Treaty:
To create in Western Europe a firm basis for European economic recovery;
To afford assistance to each other in resisting any policy of aggression;
To promote the unity and encourage the progressive integration of Europe.
The defence efforts resulting from the Brussels Treaty took form as the Western Union Defence Organisation.
The Brussels Pact had cultural and social clauses, concepts for the setting up of a 'Consultative Council'. The basis for this was that a cooperation between Western nations would help stop the spread of Communism. The Treaty of Brussels was amended by the Protocol signed in Paris at the conclusion of the London and Paris Conferences on 23 October 1954, which added West Germany and Italy to the Western Union. On this occasion it was renamed the Western European Union.
2007 |
||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||||
|
|
|
|
|
European Atomic Energy Community (EURATOM) |
→ |
|
← |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
Treaty expired in 2002 |
|
|
European Union (EU) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||
|
|
|
|
|
|
|
European Community (EC) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
→ |
Justice and Home Affairs (JHA) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
← |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
→ |
← |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||
|
Unconsolidated bodies |
Western European Union (WEU) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||||||
[edit] Organisation
The WEU is composed of the Council of the WEU (the Council) and the Assembly of the WEU (the Assembly).
[edit] Council
The WEU is led by a Council of Ministers, assisted by a Permanent Representatives Council on ambassadorial level. Social and cultural aspects of the Brussels Treaty were handed to the Council of Europe to avoid duplication of responsibilities within Europe.[2]
[edit] Assembly
A Parliamentary Assembly (composed of the delegations of the member states to the Parliamentary Assembly of the Council of Europe) supervise the work of the Council, but it does not have any obligations on the Council. The Assembly of WEU is a consultative institution.
[edit] Current status and future
Originally, under the Amsterdam Treaty, the WEU was given an integral role in giving the EU an independent defence capability, playing a major role in the Petersberg tasks; however that situation is changing. On 13 November 2000, WEU Ministers met in Marseille and agreed to begin transferring the organisation's capabilities and functions to the European Union, under its developing Common Foreign and Security Policy (CFSP) and European Security and Defence Policy (ESDP)[3].
For example, on 1 January 2002, the WEU's Security Studies Institute and the Satellite Centre were transferred to the EU and became the European Union Institute for Security Studies and the European Union Satellite Centre. Notably, the role given to the WEU in the Amsterdam Treaty, was removed by the Nice Treaty. The European Constitution was giving the role of collective defence to NATO[citation needed]. The Treaty of Lisbon has provisions for cooperation between the EU and both NATO (including the Berlin Plus agreement) and the WEU.[4][5] However the defence commitment, of Article 4 of the Brussels Treaty, has not been subsumed[6]. Article 42(7) of the Treaty of the European Union, once amended by the Treaty of Lisbon, could be viewed as incorporating that defence commitment into the EU framework.[7]
A summary of some of the moves towards a merger of the WEU into the EU:
On 20 November 1999, Javier Solana, who is the High Representative for the Common Foreign and Security Policy (CFSP) of the EU, was also appointed Secretary-General of the WEU. His being head of both organisations permits him to oversee the ongoing transfer of functions from the WEU to the EU.
The Petersberg tasks, declared by the WEU in 1992, were incorporated in 1997 into the treaty of Amsterdam of the EU, forming the basis of the European Security and Defence Policy which frames a common policy to deal with humanitarian and rescue, peacekeeping and tasks of combat forces in crisis management, including peacemaking.
The European Union Institute for Security Studies (EUISS) and European Union Satellite Centre (EUSC), both established to function under the EU's CFSP pillar, are replacements to the Western European Union Institute for Security Studies and the Western Union Satellite Centre which had been established to function in connection to the WEU.
With the transfer of responsibilities, the WEU's Parliamentary assembly was urged to dissolve itself, as it had a mandate to supervise WEU politics, not the EU's ESDP politics. But the Assembly saw itself as playing an important role, particularly with greater right of scrutiny, membership, experience and expertise in defence policy. Therefore, it renamed itself the "Interim European Security and Defence Assembly" and urged the European Convention to include it as a second chamber within the EU's institutional framework. Hence it argued it could effectively scrutinise the ESDP, help improve EU-NATO relations and be more suited, being composed of national parliamentarians, to the intergovernmental style of the ESDP.
However with the European Constitution aiming to streamline and simplify the EU's foreign policy, for example combining the two main foreign policy posts, it was not seen as wise to then create a separate double legislature for the CFSP, instead, the European Parliament was granted greater scrutiny over foreign policy.[8]
The full merger of WEU into the EU is not yet achieved, or even certain. Even though functions such as crisis-management now fall under the EU, wider membership could mean it continues to exist in some form for a while.[9] The present desire is to close down the WEU institutions but keep the Brussels Treaty active in order to maintain the common defence clause (article V) as the potential basis of a new common EU defence clause (Lisbon has provisions for a common defence policy that could lead to a common defence). However, the WEU article V would need to be rephrased if transposed into an EU treaty to reflect the post-Cold War situation.[1]
[edit] Participating states
The Western European Union has 10 member countries, 6 associate member countries, 5 observer countries and 7 associate partner countries. On 14 June 2001, Solana stated that there was no foreseeable reason to change the status of the non member countries in the organisation.
Member countries: (modified Brussels Treaty - 1954) All of them being members of both NATO and the European Union. These are the only nations that have full voting rights. Observer countries: (Rome - 1992) Observer countries are members of the European Union, but not of NATO. 1 1 Denmark is an exception, being member of both. It has an opt-out from the Treaty of Maastricht (1992), so that it does not participate in the ESDP of the European Union. Thus in respect to the WEU it would have been more appropriate for it to be regarded as non-EU NATO member state (WEU associate status). |
Associate member countries: (Rome - 1992) Associate membership was created to include the European countries that were members of NATO but not of the European Union. Since then, Poland, the Czech Republic & Hungary have also joined the EU.
Associate partner countries: (Kirchberg - 1994) Countries that at the time were part of neither NATO nor of the EU. All of the following nations have since joined both NATO and the EU.
|
[edit] Eurofor
On 15 May 1995, the Council of Ministers of the WEU met in Lisbon. Declaration of Eurofor's (European Operational Rapid Force) creation was made by France, Italy, Spain and Portugal. Eurofor became operational in June 1998 as a task force of the Western European Union.[10]
[edit] Subsidiary bodies
Western European Armaments Group (WEAG) was established as a forum for armaments cooperation in 1976 with the aim of creating a European Armaments Agency. Its membership reached 19 in 2000: Austria, Belgium, Czech Republic, Denmark, Finland, France, Germany, Greece, Hungary, Italy, Luxembourg, Netherlands, Norway, Poland, Portugal, Spain, Sweden, Turkey and the United Kingdom. The body closed on 23 May 2005. WEAG website
Western European Armaments Organisation (WEAO) was intended as an Armaments Agency but operations were limited to a research cell. It provided support services in defence research and technology. It was created in 1996, and closed in August 2006. WEAO Website
A large part of the work of these two agencies has now been taken over by the European Defence Agency.
[edit] See also
[edit] References
^ a b c Rettman, Andrew (3 September 2009) European defence league poised for debate on dormant pact, EU Observer accessed 3 September 2009
^ the Western European Union ena.lu
^ Marseille Declaration 2000 weu.int
^ Western European Union (WEU) europa.eu
^ EU Security Policy & the Role of the European Commission ec.europa.eu
^ Occasional Paper n.57: The democratic legitimacy of the European Security and Defence Policy European Union Institute for Security Studies, April 2005
^ Eurofor eurofor.it
[edit] External links
History of NATO - the Atlantic Alliance - UK Government site
the Western European Union European NAvigator
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Dominacja Zachodu, Bezpieczeństwo Narodowe, Międzynarodowe stosunki polityczne
OBWE, bezpieczeństwo międzynarodowe
ZAGROŻENIA EKONOMICZNE, Bezpieczeństwo międzynarodowe & narodowe
CYBERTERRORYZM NOWA FORMA ZAGROŻENIA BEZPIECZEŃSTWA MIĘDZYNARODOWEGO W XXI WIEKU
bm2, Bezpieczeństwo Międzynarodowe
Europejska Unia Walutowa, # Studia #, Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze
BEZPIECZEŃSTWO MIĘDZYNARODOWE
wykład 17.18 pażdziernik, semestr I, Bezpieczeństwo Międzynarodowe
dr B Bojarczyk, Zagrożenia bezpieczeństwa międzynarodowego, Ubóstwo
Bezpieczeństwo międzynarodowe misje petersberskie UE, Bezpieczeństwo wew
phpQeYVpv 15 Bron biologiczna, Uczelnia Łazarskiego, Bezpieczeństwo międzynarodowe
Bezpieczeństwo międzynarodowe
Bezpieczeństwo na obszarze Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Bezpieczeństwo międzynarodowe & narodowe
bezpieczenstwo, międzynarodowe stosunki polityczne
Jaka zachodzi relacja między zdaniem ogólno, prawo - studia
1 bezpieczenstwo miedzynarodowe i energetyczne ST, Filologia rosyjska, WOS, I semestr
Bezpieczeństwo na obszarze Afryki, Bezpieczeństwo międzynarodowe & narodowe
Bezpieczeństwo międzynarodowe w teoriach stosunków międzynarodowych, Bezpieczeństwo Międzynarodowe
Bezpieczeństwo obszaru WNP, Bezpieczeństwo międzynarodowe & narodowe
więcej podobnych podstron