Prawo materialne administracyjne:

Każda gałąź prawa materialnego administracyjnego zawiera w sobie przepisy materialno - prawne, procesowe, jak i ustrojowe. Prawo administracyjne materialne to przepisy powszechnie obowiązujące, które określają prawa i obowiązki adresatów norm prawnych. Granice legislacji w zakresie prawa administracyjnego materialnego z jednej strony jest Konstytucja, a z drugiej strony przepisy wspólnotowe. Natomiast miarą administracji jest polityka. W związku z polityką mamy kolejne zjawisko autonomizacji. Wiąże się ono
z definiowaniem pewnych pojęć.

Normy prawa administracyjnego materialnego to podstawa do wydawania decyzji administracyjnych (ważna rola Sądu Administracyjnego, który kontroluje te decyzje). O charakterze norm prawa administracyjnego materialnego nie przesądza miejsce ich zamieszczenia, ale treść aktu. Materialne prawo administracyjne ma swoistą cechę - brak kodyfikacji tego prawa powoduje, że nie ma wyznaczonego zakresu rzeczowego.

Rodzaje norm prawa administracyjnego:

• normy kształtowane przez akty administracyjne (decyzja administracyjna, bądź decyzja podatkowa),
  np. wywłaszczenie, koncesja, zezwolenie,

• normy konkretyzowane - normy stosowane bezpośrednio (nie ma potrzeby wydawania aktu indywidualnego), np. prawo o ruchu drogowym, prawo ochrony środowiska,

• normy konkretyzowane przez czynności materialno - techniczne, np. wydawanie zaświadczeń, zawiadomienie o sposobie załatwienia sprawy,

Działy prawa administracyjnego materialnego:

• wolności obywatelskie i prawa człowieka

Administracja stosunków społecznych - regulacja dotycząca zgromadzeń, nowa regulacja o partiach politycznych, zmiany zasadnicze w prawie o stowarzyszeniach, prawo prasowe, zniesiono cenzurę, tylko reglamentacja sadowa, ustawa o radiofonii i telewizji - ograniczona reglamentacja adm. Wolności obywatelskie i prawa człowieka - ustawa o ochronie danych osobowych - art. 47 Konstytucji,

• status prawny jednostki - nowa regulacja w zakresie cudzoziemców

Administracja stosunków osobowych, zmiana ustawy o obywatelstwie, o cudzoziemcach, o ewidencji ludności i dowodach osobistych, nowa ustawa o paszportach, akty stanu cywilnego, o powszechnym obowiązku obrony RP,

• wolne zawody - lekarz, farmaceuta, architekt, notariusz - regulacje szczególne - możliwość funkcjonowania wymaga doświadczenia zawodowego [poza rzemiosłem].

• funkcje policyjne w administracji - utrzymywanie bezpieczeństwa, spokoju, ochrona życia, zdrowia[ustawa o policji, straży.

Reglamentacja działalności gospodarczej, zasada równości, administracja świadcząca:

Ingerencja w sferę własności nieruchomości (instytucja wywłaszczenia, prawo budowlane, geologiczne, górnicze).

Rzeczy Publiczne - majątek administracji (też powszechnego użytku, np. kanalizacja) w większości podmioty prawa prywatnego, Art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym - o drogach publicznych, zezwolenia na roboty w pasie drogi.

Strefy specjalne - uzdrowiska, strefy ochrony środowiska, strefy ujęć wody, o ochronie granic, specjalne strefy ekonomiczne.

Ciężary publiczne - stany wyższej konieczności, świadczenia, osobiste, rzeczowe (stan wojenny, stan wyjątkowy, stan klęski żywiołowej).

Administracja świadcząca - ubezpieczenia społeczne, becikowe.

STRUKTURA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ W POLSCE

I. Administracja rządowa

Naczelne organy administracji

Centralne organy administracji

Zespolona administracja (wojewoda)

organy niezespolone

II. Administracja samorządowa

samorząd gminny

samorząd powiatowy

samorząd wojewódzki

Centralne organy, które stosują szczególne metody działania, są to organy nie wchodzące w skład organów naczelnych:

Centralna Komisja do Spraw Stopni Naukowych

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta

Prezes Głównego Urzędu statystycznego

Prezes Urzędu Zamówień Publicznych

Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych

Szef Agencji Bezpieczeństwa (CBA)

Głowy inspektor Nadzoru Budowlanego

Organy zespolone - inspekcja handlowa, ochrony środowiska, farmaceutyczne, budowlana, transportu drogowego, policja państwowa, straż pożarna, ochrony roślin.

Organy niezespolone - ustawa o administracji rządowej w województwie - Izby Morskie, Inspekcja Sanitarna, Rybołówstwo Morskie, urzędy górnicze, izby celne.

Zależność hierarchicznego podporządkowania:

Kierownictwo - element hierarchicznego podporządkowania - w układzie pionowym, zwierzchnictwo - układ poziomy.

Kierownictwo jest funkcją, która opiera się na kompetencji ogólnej (dany minister kieruje działem administracji) ta kompetencja daje podstawę do władczej ingerencji. Władcza ingerencja we wszystkich [przypadkach, chyba że ta ingerencja jest zastrzeżona do innego podmiotu, bądź samodzielnej decyzji podmiotu kierującego. Podmiot kierujący odpowiada za całość pracy organu podległego.

KIEROWNICTWO JEST FUNKCJĄ - NADZÓR JEST KOMPETENCJĄ

Pojęcie nadzoru:

Nadzór - pojęcie składowe centralizacji i decentralizacji. W administracji scentralizowanej nadzór ma charakter dyrektywny, sprawowany przez organ nadrzędny, w zdecentralizowanej charakter weryfikacyjny. Nadzór jest realizowany za pomocą indywidualnych aktów administracyjnych. Wykluczone są akty bezpośredniego kierownictwa (wytyczne, polecenia służbowe).

Nadzór policyjny - jest uzależniony od kategorii podmiotu. Nadzór ma ściśle wyznaczony zakres przedmiotowy i podmiotowy. Katalog środków nadzoru jest zamknięty, a innych środków nie wolno stosować. Odpowiedzialność przy nadzorze jest ograniczona do spraw objętych nadzorem.

Policja administracyjna:

Pojęcie policji administracyjnej - jest funkcją państwa, która przenika całość administracji.

W ujęciu materialnym chodzi o organy, które zajmują się ochroną bezpieczeństwa, porządku, działania
w stanie zagrożenia (nie chodzi tylko o mundurowe organy).

W ujęciu formalnym - organy, które tak zostały nazwane przez ustawodawcę.

Dla wyodrębnienia funkcji państwa ważne są trzy elementy:

• środki (możliwość stosowania przymusu),

• cel działalności (utrzymanie porządku i bezpieczeństwa),

• metoda, która ma służyć realizacji celu (zapobieganie niebezpieczeństwom - względnie ich zwalczanie).

FORMY PRAWNE DZIAŁANIA POLICJI:

Formy władcze zewnętrzne:

• przepisy porządkowe - są to akty generalnie obowiązujące, których celem jest utrzymanie porządku. Przesłanki do stosowania przepisów porządkowych - luka w prawie - nie ma regulacji. Musza zachodzić przesłanki określone w ustawie, np. ochrona życia, zdrowia i mienia, porządek publiczny, ochrona środowiska. W ramach tych przepisów są nakazy i zakazy, a naruszenie ich powoduje sankcje,

• akty administracyjne generalne o charakterze policyjnym - indywidualnie oznaczony adresat i jego sprawca, np. ustawa o ochronie przeciwpożarowej,

• rozkazy policyjne - akt administracyjny wystosowany do indywidualnie wyznaczonych osób- nakaz natychmiastowego rozejścia się jeśli zagrożenie narusza normy prawne. Polecenie porządkowe. Decyzje podejmowane przez wójta, burmistrza o świadczeniu rzeczowym. Maja na celu zachowanie pewnego porządku publicznego),

• przymus policyjny - (kategoria przymusu państwowego, natychmiastowego stosowania środków egzekucyjnych w administracji. Art. 111 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

• kary policyjne - grzywna w formie mandatu karnego mają charakter zewnętrzny, kierowana do obywatela, organizacji niepodporządkowanych temu co je nakłada.

Formy władcze wewnętrzne:

• polecenia koordynacyjne wojewody - w sytuacji nadzwyczajnej (zagrożenie życia, zdrowia lub mienia) wojewoda wydaje polecenia innym organom lub jednostkom samorządu terytorialnego,

• polecenia policyjne - to nie jest polecenie służbowe, ma ono inny charakter, np. ustaw o inspekcji ochrony środowiska. W przypadku zagrożenia środowiska, bytu zagrożenia ludzi starosta może wydać polecenie inspektorowi ochrony środowiska (w formie ustnej lub pisemnej), by te zagrożenia usunął.

• uchwały kierunkowe - uchwała o charakterze policyjnym, ustawa o inspekcji ochrony środowiska. Uchwały Rady Powiatu w stosunku do organizacji inspekcyjnych.

Zasady ogólne działania policji administracyjnej:

• działalność wyłącznie poddana ustawie,

• policja administracyjna jest powołana do ochrony życia, zdrowia,

• nie może być użyta do celów fiskalnych,

• powinna wkraczać tylko w przypadkach faktycznych naruszeń porządku publicznego,

• środki adekwatne do zagrożenia,

• powinny być stosowane środki najmniej uciążliwe.

Stany nadzwyczajne w administracji:

Działanie administracji publicznej w stanach wyższej konieczności - jest to część policji administracyjnej - element nagłości. Granice stanów wyższej konieczności z jednej strony wyznacza katalog dóbr chronionych,
a z drugiej strony środki działania tych organów Stan wyższej konieczności jest w sposób dokładny określony katalog dóbr i dostępne środki prawne w odróżnieniu od Postępowania Karnego i Posterowana cywilnego. Stan wyższej konieczności podobnie jak w PK i PC to stany uzasadniające odstępstwo od zwykłego działania organów.

Wprowadzenie stanu wyższej konieczności ma charakter przejściowy, wyjątkowy. Organ przed wprowadzeniem stanu nadzwyczajnego musi ustalić konkretną sytuację - jakie jest zagrożenie i w jakim stopniu jest uzasadniona interwencja organu.

Ustawa z dnia 21 czerwca 2002r. o stanie wyjątkowym

(Dz. U. z 2002r. Nr 113, poz. 985)

Przesłanki wprowadzenia stanu wyjątkowego (art. 2):

W sytuacji szczególnego zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, w tym spowodowanego działaniami terrorystycznymi, które nie może być usunięte poprzez użycie zwykłych środków konstytucyjnych, Rada Ministrów może podjąć uchwałę o skierowaniu do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o wprowadzenie stanu wyjątkowego.

Forma prawna wprowadzenia stanu wyjątkowego (art. 3, art. 5):

Rada Ministrów podejmuje uchwałę o skierowaniu do Prezydenta RP wniosku o wprowadzenie stanu wyjątkowego. W wniosku określa się przyczyny wprowadzenia stanu i niezbędny czas jego trwania. Prezydent RP niezwłocznie rozpatruje wniosek, a następnie wydaje rozporządzenie o wprowadzenie stanu wyjątkowego na czas oznaczony nie dłuższy niż 90 dni. Rozporządzenie przedstawiane jest Sejmowi w ciągu 48 godzin od jego podpisania. Rozporządzenie określa: przyczynę wprowadzenia stanu, czas trwania i obszar na jakim wprowadzony został stan wyjątkowy. Jeśli z upływem czasu nie zostanie wprowadzone normalne funkcjonowanie państwa, Prezydent może w drodze rozporządzenia przedłużyć czas trwania stanu wyjątkowego na okres nie dłuższy niż 60 dni.

Prezydent na wniosek Rady Ministrów w drodze rozporządzenia znosi stan wyjątkowy przed upływem czasu na jaki został wprowadzony.

Ustawa z dnia 18 kwietnia 2002r. o stanie klęski żywiołowej

(Dz. U. z 2002r. Nr 62, poz. 558)

Definicja klęski żywiołowej (art. 3):

Rozumie się przez to katastrofę naturalną lub awarię techniczną, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem.

Definicja katastrofy naturalnej (art. 3 ):

Rozumie się przez to zdarzenie związane z działaniem sił natury, w szczególności wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur, osuwiska ziemi, pożary, susze, powodzie, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach wodnych, masowe występowanie szkodników, chorób roślin lub zwierząt albo chorób zakaźnych ludzi albo też działanie innego żywiołu.

Forma prawna klęski żywiołowej (art. 5):

Rada Ministrów w drodze rozporządzenia może wprowadzić stan klęski żywiołowej z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego wojewody. W rozporządzeniu określa się: przyczyny, datę wprowadzenia, obszar i czas trwania klęski żywiołowej oraz rodzaje niezbędnych ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela. Rozporządzenia ogłasza się w Dzienniku Ustaw i podaje do publicznej wiadomości w drodze obwieszczenia.

Zasady działania w czasie klęski żywiołowej (art. 8):

W czasie stanu klęski żywiołowej organy władzy publicznej działają w dotychczasowych strukturach organizacyjnych państwa i w ramach przysługujących im kompetencji, z zastrzeżeniem przepisów niniejszej ustawy.

W czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia kierują:

1) wójt (burmistrz, prezydent miasta) - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,

2) starosta - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,

3) wojewoda - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,

4) minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny minister do zakresu działania którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie, a w przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku, gdy właściwych jest kilku ministrów - minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.

Zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela (art. ):

Ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej stosuje się do osób fizycznych zamieszkałych lub czasowo przebywających na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, oraz odpowiednio do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, mających siedzibę lub prowadzących działalność na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej.

Ustawa z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej

(Dz. U. z 2007r. Nr 155, poz. 1095)

REGLAMENTACJA DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Definicja działalności gospodarczej (art. 2):

Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Przedsiębiorca (art. 4):

Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Zasady prowadzenia działalności gospodarczej:

• zasada wolności - swobody podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej (art. 6),

• zasada równości (art. 13),

• zasada (art. 10),

• zasada (art. 11),

• zasada (art. 12),

• zasada (art. 17)

Zawieszenie działalności gospodarczej (art. 14a, art. 27a):

Przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej oraz wznowienie wykonywania działalności gospodarczej następuje na wniosek przedsiębiorcy złożony na piśmie właściwemu organowi ewidencyjnemu, a w przypadku przedsiębiorców podlegających obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego - właściwemu sądowi rejestrowemu.

Okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia złożenia wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej.

Ewidencja działalności gospodarczej (art.23 - art. 45):

Ewidencję prowadzi gmina właściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej. Miejscem zamieszkania jest miejscowość, w której przebywa przedsiębiorca z zamiarem stałego pobytu.

Organem ewidencyjnym jest wójt, burmistrz, prezydent miasta. Ewidencja jest jawna - każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w ewidencji i do przeglądania akt ewidencyjnych przedsiębiorcy wpisanego do ewidencji. Dla przedsiębiorcy wpisanego do ewidencji prowadzi się akta ewidencyjne obejmujące w szczególności dokumenty stanowiące podstawę wpisu. Wpis do ewidencji jest dokonywany na wniosek. Wpisem do ewidencji jest również wykreślenie albo zmiana wpisu. Wniosek o wpis do ewidencji składa się na formularzu zgodnym z określonym wzorem urzędowym. Składając wniosek wnioskodawca uiszcza opłatę - 100 zł, w przypadku zmiany - 50 zł.

Wniosek o dokonanie wpisu zawiera (art. 27):

• firmę przedsiębiorcy oraz jego numer PESEL,

• numer identyfikacji podatkowej (NIP),

• oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza,

• określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z PKD,

• informacje o istnieniu lub ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej,

• informacje o umowie spółki cywilnej, jeżeli taka została zawarta,

• dane stałego pełnomocnika, uprawnionego do prowadzenia spraw przedsiębiorcy, o ile przedsiębiorca udzielił takiego pełnomocnictwa.

Organ ewidencyjny wydaje decyzje o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Decyzję taką wydaje się niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od dnia wpływu wniosku.

Decyzja o wpisie zawiera (art. 29):

• firmę przedsiębiorcy oraz jego numer PESEL,

• numer identyfikacji podatkowej (NIP),

• oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu do doręczeń przedsiębiorcy, adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza,

• określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z PKD,

• pouczenie o skutkach zaniedbania ujawnienia w ewidencji zmian.

Organ ewidencyjny wydaje decyzję o odmowie wpisu, gdy (art. 32):

• wniosek dotyczy działalności nieobjętej przepisami ustawy,

• wniosek został złożony przez osobę nieuprawnioną,

• prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wniosku działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę.

Przedsiębiorca jest obowiązany złożyć wniosek o (art. 33):

• zmianę wpisu - w terminie 7 dni od dnia zmiany danych osobowych,

• wykreślenie - w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej.

Wpis do ewidencji podlega wykreśleniu z urzędu w przypadku (art.37):

• gdy prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wpisie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę,

• wpisania do rejestru przedsiębiorców spółki handlowej powstałej z przekształcenia spółki cywilnej,
  w zakresie działalności wpisanej do rejestru przedsiębiorców,

• stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej,

• niezłożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej przed upływem okresu 24 miesięcy od dnia złożenia wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej.

Warunkiem wykreślenia wpisu do ewidencji w przypadku, upłynięcia okresu zawieszenia jest uprzednie pisemne wezwanie i wyznaczenie dodatkowego trzydziestodniowego terminu na złożenie wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej.

Centralna Informacja o Działalności gospodarczej (art. 41):

Tworzy się Centralną Informację o Działalności Gospodarczej z oddziałami przy organach ewidencyjnych.

Centralną Informację prowadzi minister właściwy do spraw gospodarki.

Zadaniem Centralnej Informacji jest:

• prowadzenie zbioru informacji o danych zawartych w ewidencji,

• udzielanie z ewidencji informacji o wpisie,

• wydawanie zaświadczeń o treści wpisów w ewidencji.

KONCESJE

Uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie (art. 46):

• poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych,

• wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

• wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami i energią,

• ochrony osób i mienia,

• rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych,

• przewozów lotniczych.

Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej zakresu należy do ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji.

Wniosek o udzielenie lub o zmianę koncesji zawiera (art. 49):

• firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i adresu miejsca wykonywania działalności gospodarczej,

• numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),

• określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja.

Przetarg na koncesje (art. 52, art. 53):

Jeżeli liczba przedsiębiorców, spełniających warunki do udzielenia koncesji jest większa niż liczba koncesji przewidzianych do udzielenia, organ koncesyjny zarządza przetarg, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji. Organ koncesyjny ogłasza w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” o konieczności przeprowadzenia przetargu.

Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres (art. 56):

• gdy przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją,

• ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub obywateli,

• jeżeli w wyniku przeprowadzonego przetargu udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy,

Organ koncesyjny może czasowo wstrzymać udzielanie koncesji (ze względu na zagrożenie obronności
i bezpieczeństwa państwa i obywateli) ogłaszając o tym w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”.

Organ koncesyjny jest uprawniony do kontroli działalności gospodarczej w zakresie (art. 57):

• zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją,

• przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej,

• obronności lub bezpieczeństwa państwa, ochrony bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli.

Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli są uprawnione do (art. 57):

• wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest wykonywana działalność gospodarcza objęta koncesją, w dniach i w godzinach, w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana,

• żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz udostępnienia danych mających związek z przedmiotem kontroli.

Organ koncesyjny cofa koncesję, w przypadku gdy (art. 58):

• wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją,

• przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją, mimo wezwania organu koncesyjnego, lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją.

Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca (art.58):

• rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa,

• w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją.

Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, a także w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy.

Przedsiębiorca, któremu cofnięto koncesję z przyczyn, o których mowa w art. 58 (orzeczenie, rażące naruszenie i nie usunięcie stanu faktycznego), może wystąpić z wnioskiem o ponowne udzielenie koncesji w takim samym zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o cofnięciu koncesji.

Promesa (art. 60):

Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą wymagającą uzyskania koncesji, może ubiegać się o przyrzeczenie wydania koncesji, zwane dalej „promesą”. W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia warunków wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji.

W postępowaniu o udzielenie promesy stosuje się przepisy dotyczące udzielenia koncesji. W promesie ustala się okres jej ważności, z tym że nie może on być krótszy niż 6 miesięcy. W okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej określonej w promesie, chyba że:

• uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy,

• wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków określonych w promesie,

• wystąpiły okoliczności, takie jak: przedsiębiorca nie spełnił warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją lub ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub obywateli.

Za udzielenie koncesji lub jej zmianę oraz za udzielenie promesy pobiera się opłatę skarbową, chyba że przepisy odrębnych ustaw stanowią inaczej.

DZIAŁALNOŚĆ REGULOWANA

Działalność regulowana (art. 64):

Jeżeli przepis odrębnej ustawy stanowi, że dany rodzaj działalności jest działalnością regulowaną, przedsiębiorca może wykonywać tę działalność, jeżeli spełnia szczególne warunki określone przepisami i uzyskał wpis w rejestrze działalności regulowanej.

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej dokonuje wpisu na wniosek przedsiębiorcy, po złożeniu przez przedsiębiorcę oświadczenia o spełnieniu warunków wymaganych do wykonywania tej działalności.

Rejestr działalności regulowanej jest jawny. Każdy ma prawo dostępu do zawartych w nim danych za pośrednictwem organu, który prowadzi rejestr.

Wpis do rejestru działalności regulowanej (art. 67):

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej jest obowiązany dokonać wpisu przedsiębiorcy do tego rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do tego organu wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych do wykonywania działalności gospodarczej regulowanej. Jeżeli organ nie dokona wpisu w terminie, a od dnia złożenia wniosku upłynęło 14 dni przedsiębiorca może rozpocząć działalność po uprzednim zawiadomieniu o tym na piśmie organu, który nie dokonał wpisu.

Odmowa wpisu (art. 68):

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej, w drodze decyzji, odmawia wpisu przedsiębiorcy do rejestru, w przypadku gdy:

• wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej wpisem,

• przedsiębiorcę wykreślono z rejestru tej działalności regulowanej w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku.

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wydaje decyzję o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności objętej wpisem, gdy (art. 71):

• przedsiębiorca złożył oświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym,

• przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych do wykonywania działalności regulowanej w wyznaczonym przez organ terminie,

• stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych do wykonywania działalności regulowanej przez przedsiębiorcę.

Decyzja, o której mowa powyżej podlega natychmiastowemu wykonaniu. W przypadku wydania tej decyzji, organ z urzędu wykreśla wpis przedsiębiorcy w rejestrze działalności regulowanej.

Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru działalności regulowanej, może uzyskać ponowny wpis do rejestru w tym samym zakresie działalności gospodarczej nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania powyższej decyzji.

ZEZWOLENIA

Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie działalności gospodarczej m.in. w zakresie (art. 75):

• wychowania w trzeźwości i przeciwdziałanie alkoholizmowi,

• grach i zakładach wzajemnych,

• utrzymania czystości i porządku w gminach,

• przeciwdziałaniu narkomanii,

• produkcji tablic rejestracyjnych,

• prawa farmaceutycznego,

• prawa telekomunikacyjnego,

• transportu drogowego,

• prawa lotniczego,

• prawa pocztowego,

• podatku akcyzowego.

Ustawa z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych

(Dz. U. z 2007r. Nr 42, poz. 274)

Wyróżniamy 3 kategorie tych stref działalności gospodarczej:

1. strefy wolnocłowe czyli wolne obszary celne i składy celne

2. specjalne obszary przemysłowe czy specjalne strefy ekonomiczne - działalność w tych strefach wymaga zezwolenia specjalnych władz

3. strefy eksportowe

Ustawa ta konkretyzuje prawne wyodrębnienia specjalnych stref ekonomicznych:

1. Zwolnienie podatkowe

2. Stabilność podatkowa

3. Przeniesienie uprawnień władczych starosty i organów samorządu terytorialnego na zarządzającego strefą, dotyczy to przepisów prawa budowlanego

4. ograniczenie wolności gospodarczej poprzez wprowadzenie zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w strefie.

Definicja specjalnej strefy ekonomicznej (art. 2):

Specjalną strefą ekonomiczną, zwaną dalej „strefą”, jest wyodrębniona zgodnie z przepisami ustawy, niezamieszkała część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na której terenie może być prowadzona działalność gospodarcza na zasadach określonych ustawą.

Ustanawianie, łączenie, znoszenie stref oraz zmiana ich obszaru (art. 4):

Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, ustanawia strefę w drodze rozporządzenia. W rozporządzeniu tym określa się:

• nazwę, teren i granice strefy,

• zarządzającego strefą, zwanego dalej „zarządzającym”,

• okres, na jaki ustanawia się strefę (biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia realizacji celów na terenie obejmowanym strefą).

Minister właściwy do spraw gospodarki przedstawia wniosek po uzyskaniu opinii zarządu województwa oraz zgody rady gminy właściwej ze względu na położenie strefy. Minister właściwy do spraw gospodarki dołącza do wniosku analizę przewidywanych skutków społecznych i ekonomicznych ustanowienia strefy.

Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia:

• przedmioty działalności gospodarczej, na które nie będzie wydawane zezwolenie,

• maksymalną wielkość pomocy publicznej, którą można udzielić przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia,

• warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia,

• warunki uznawania wydatków za wydatki poniesione na inwestycję na terenie strefy, a także ich minimalną wysokość,

• koszty inwestycji uwzględniane przy obliczaniu wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie,

• sposób dyskontowania kosztów inwestycji i wielkości pomocy publicznej na dzień uzyskania zezwolenia,

Ustanowienie strefy (art. 5):

Strefa może być ustanowiona wyłącznie na gruntach stanowiących własność zarządzającego, Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego, związku komunalnego lub będących w użytkowaniu wieczystym zarządzającego. Strefa może być ustanowiona także, jeżeli nabycie przez zarządzającego lub jednostkę samorządu terytorialnego prawa do gruntów, wynika z umowy zobowiązującej, która przewiduje ustanowienie strefy jako jedyny warunek nabycia. Część strefy może obejmować grunty stanowiące własność lub użytkowanie wieczyste za ich zgodą, w przypadku gdy:

• w ramach inwestycji prowadzonej na terenie strefy zostanie utworzona określona liczba nowych miejsc pracy lub zostaną poniesione nakłady inwestycyjne o określonej wartości lub

• w wyniku inwestycji będzie prowadzona działalność polegająca na uruchomieniu wytwarzania nowych lub znacząco ulepszonych towarów, procesów lub usług, lub

• inwestycja będzie dotyczyła usług: badawczo-rozwojowych, informatycznych, rachunkowości i kontroli ksiąg, w zakresie księgowości, z wyłączeniem deklaracji podatkowych, centrów telefonicznych,

• realizacja rozpoczętej inwestycji będzie wymagała zwiększenia terenu strefy o nie więcej niż 2 ha.

Zarządzanie strefą (art. 6):

Zarządzającym może być wyłącznie spółka akcyjna lub spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której Skarb Państwa albo samorząd województwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników.

Członek zarządu (art. 6a):

Pełnienia funkcji członka zarządu spółki będącej zarządzającym nie można łączyć z zatrudnieniem u przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą na terenie danej strefy, bez względu na podstawę prawną zatrudnienia. Zatrudnienia, o którym mowa powyżej, nie można podjąć w okresie roku od dnia zaprzestania pełnienia funkcji członka zarządu spółki będącej zarządzającym.

Rada nadzorcza (art. 7):

Do składu rady nadzorczej spółki będącej zarządzającym, w stosunku do której Skarb Państwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników, powołuje się nie więcej niż 5 osób, w tym:

• po jednym przedstawicielu: ministra właściwego do spraw gospodarki, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, oraz wojewody - jako przedstawicieli Skarbu Państwa,

• nie więcej niż dwóch przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego, których udział w kapitale zakładowym tej spółki jest największy.

Do składu rady nadzorczej spółki będącej zarządzającym, w stosunku do której samorząd województwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników, powołuje się nie więcej niż 5 osób, w tym:

• dwóch przedstawicieli samorządu województwa,

• przedstawiciela ministra właściwego do spraw gospodarki,

• nie więcej niż dwóch przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego, z wyłączeniem samorządu województwa, których udział w kapitale zakładowym tej spółki jest największy.

Do składu rady nadzorczej nie może być powołana osoba, która jest członkiem władz lub pracownikiem przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy.

Pomoc publiczna (art. 16):

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

• zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników,

• dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę,

• terminu zakończenia inwestycji,

• maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy,

Zezwolenie może być udzielone, jeżeli podjęcie działalności na terenie strefy przyczyni się do osiągnięcia celów określonych w planie rozwoju strefy. Minister właściwy do spraw gospodarki udziela, cofa i zmienia zezwolenie.

Cofnięcie zezwolenia (art. 19):

Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa. Zezwolenie może być cofnięte albo zakres lub przedmiot działalności określony w zezwoleniu może zostać ograniczony, jeżeli przedsiębiorca:

• zaprzestał na terenie strefy prowadzenia działalności gospodarczej, na którą posiadał zezwolenie, lub

• rażąco uchybił warunkom określonym w zezwoleniu, lub

• nie usunął uchybień stwierdzonych w toku kontroli w terminie do ich usunięcia wyznaczonym w wezwaniu ministra właściwego do spraw gospodarki.

Minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii zarządzającego strefą przed wydaniem decyzji w sprawie udzielenia, cofnięcia lub zmiany zezwolenia.

Zmiana zezwolenia (art. 19):

Minister właściwy do spraw gospodarki może, na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii zarządzającego strefą, zmienić zezwolenie, przy czym zmiana nie może:

• dotyczyć obniżenia poziomu zatrudnienia, określonego w zezwoleniu w dniu jego udzielenia, o więcej niż 20%;

• skutkować zwiększeniem pomocy publicznej;

• dotyczyć spełnienia wymagań odnoszących się do inwestycji realizowanej na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów.

Na wniosek przedsiębiorcy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie zezwolenia.

Ustawa z dnia 12 października 1990r. o ochronie granicy państwowej

(Dz. U. z 2005r. Nr 226, poz. 1944)

Rozdział II tej ustawy, pierwsza sprawa art. 8 - w celu ochrony granicy państwowej ustanawia się pas drogi granicznej i strefę nadgraniczną.

Art. 9 stanowi definicję pasa drogi granicznej - jest to obszar o szerokości 15m licząc w głąb kraju od linii granicy państwowej lub od brzegu wód granicznych albo brzegu morskiego. Jakie ograniczenia są dla osób trzecich, użytkowników?

Wojewoda może na wniosek lub po zaopiniowaniu przez właściwy organ granicy państwowej wprowadzić zakaz przebywania na odcinkach pasa drogi granicznej. Zakaz ten nie stosuje się do właścicieli i użytkowników gruntu, na szlakach turystycznych, brzegów morskich i kąpielisk. Ze względów technicznych dopuszcza się budowanie urządzeń służących ochronie granicy państwowej także poza pasem drogi granicznej. W pasie drogi granicznej grunty i lasy przylegające do granicy państwa powinny być utrzymane w stanie zapewniającym widoczność granicy państwa. Właściciele i użytkownicy gruntów są zobowiązani do oczyszczania odpłatnie na warunkach ustalonych z właściwymi organami straży granicznej gruntów i lasów z drzew i krzewów na szerokość ustaloną w umowach międzynarodowych RP.

Strefa nadgraniczna obejmuje obszar gmin przylegający do granicy państwowej, szerokość tej strefy wynosi 15 km od brzegu granicy państwa i brzegu morskiego. Minister Spraw Wewnętrznych w drodze rozporządzenia określi wykaz gmin położonych w strefie nadgranicznej a także korzystania z wód i uprawiania turystyki w strefie nadgranicznej.

Ustawa z dnia 21 marca 1991r. o obszarach morskich Rzeczpospolitej Polskiej i administracji morskiej

(Dz. U. z 2003r. Nr 153, poz. 1502)

Ustawa ta wymienia 4 strefy:

1. Morskie wody wewnętrzne

2. Morze terytorialne

3. Wyłączna strefę ekonomiczną

4. Pas nadbrzeżny

Morskie wody wewnętrzne - zalicza się wody portów, część zalewu wiślanego i szczecińskiego.

Morze terytorialne - jest to obszar morski o szerokości 12 mil morskich. Ustanawia pewien reżim prawny, ustanawia pewne warunki nieszkodliwego przepływu statków przez morze terytorialne. Wyznaczenie również przez właściwego ministra tras przepływu statków. Następnie ustalanie jurysdykcji karnej w sprawach przestępstw popełnianych na obcych statkach. Obowiązek uzyskiwania zezwolenia na budowanie sztucznych wysp i urządzeń na morzu terytorialnym. Zezwolenia na utrzymywanie podmorskich kabli i rurociągów. Uzyskanie zgody na prowadzenie badań naukowych przez obce państwa i obce osoby prawne i fizyczne.

Wyłączna strefa ekonomiczna - w drodze ustawy tworzy się tą specjalna strefę ekonomiczną. Przebieg granicy strefy ekonomicznej określają umowy międzynarodowe a w razie jej braku rozporządzenie Rady Ministrów. Ustanowienie tej strefy daje prawo do rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych dna morza a także władztwo w zakresie budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń oraz prowadzenie badań naukowych.

Pas nadbrzeżny - wyróżnia się tak zwany pas techniczny i pas ochronny.

Pas techniczny - służy do utrzymania brzegu morskiego zgodnie z wymaganiami bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Wszelkie plany i projekty dotyczące zagospodarowania pasa technicznego wymagają zatwierdzenia przez organy administracji morskiej.

Pas ochronny - to jest taki obszar gdzie działalność człowieka wywiera bezpośredni wpływ na stan pasa technicznego. Wszelkie pozwolenia wodnoprawne, decyzje budowlane, plany zagospodarowania przestrzennego wymagają uzgodnienia z dyrektorem Urzędu Morskiego.

Ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

(Dz. U. z 2003r. Nr 80, poz. 717)

PLANOWANIE ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

Gmina ma władztwo planistyczne.

Art. 163 Konstytucji:

Samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych.

Art. 164 Konstytucji:

1. Podstawową jednostką samorządu terytorialnego jest gmina.

2. Inne jednostki samorządu regionalnego albo lokalnego i regionalnego określa ustawa.

3. Gmina wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego nie zastrzeżone dla innych jednostek samorządu terytorialnego.

Art. 166 Konstytucji:

1. Zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej są wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadania własne.

2. Jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych. Ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych.

3. Spory kompetencyjne między organami samorządu terytorialnego i administracji rządowej rozstrzygają sądy administracyjne.

ZASADY PLANOWANIA I ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

1. zasada równoważnego rozwoju

Art. 1 ust. 1 pkt. 2: Zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

2. zasada ochrony wartości wysoko cenionych

Art. 1 ust. 2: W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:

• wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury,

• walory architektoniczne i krajobrazowe,

• wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych,

• wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,

• wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych,

• walory ekonomiczne przestrzeni,

• prawo własności,

• potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa,

• potrzeby interesu publicznego.

3. zasada samodzielności planistycznej gminy

Art. 3 ust. 1: Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

4. zasada określenia, przeznaczenia gospodarki terenu

Art. 4 ust. 1: Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Art. 4 ust. 2: W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

• lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

• sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

5. zasada ochrony interesu prawnego podmiotów dotkniętych ustaleniami planistycznymi

Art. 6 ust.1: 1. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Art. 6 ust. 2: Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do:

• zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich,

• ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

6. zasada spójności polityki przestrzennej

Art. 9 ust. 2: Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.

Art. 11 ust. 4: Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno: sporządza projekt studium, uwzględniając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzennego województwa zadań rządowych.

Art. 11 ust. 6: Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno: uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa.

7. zasada demokratycznego rozstrzygania o przeznaczeniu i zasadach gospodarowania terenu

Art. 9 ust. 1: W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

8. zasada ciągłości procesów planowania terenu

Art. 10 ust. 1 pkt. 1: W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu.

Art. 32:

1. W celu oceny aktualności studium i planów miejscowych wójt, burmistrz albo prezydent miasta dokonuje analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, ocenia postępy w opracowywaniu planów miejscowych i opracowuje wieloletnie programy ich sporządzania w nawiązaniu do ustaleń studium, z uwzględnieniem decyzji zamieszczonych w rejestrach, oraz wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planu miejscowego.

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przekazuje radzie gminy wyniki analiz, o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-architektonicznej, co najmniej raz w czasie kadencji rady. Rada gminy podejmuje uchwałę w sprawie aktualności studium i planów miejscowych, a w przypadku uznania ich za nieaktualne, w całości lub w części, podejmuje działania, o których mowa w art. 27.

3. Przy podejmowaniu uchwały, o której mowa w ust. 2, rada gminy bierze pod uwagę w szczególności zgodność studium albo planu miejscowego z wymogami wynikającymi z przepisów.

Art. 62 ust. 2: Jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu.

9. zasada powszechności obowiązywania miejscowych planów zagospodarowania terenu

Art. 14 ust. 8: Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

10. zasada dobrego sąsiedztwa

Art. 61 ust. 1 pkt. 1: Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

• co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

System aktów planowania przestrzennego:

• dostosowano regulację do nowego kształtu administracji publicznej,

• dokonano uspołecznienia procesów planowania,

• dokonano uporządkowania relacji między planowaniem ogólnym a planowaniem specjalistycznym,

• powiat - w systemie planowania (ma prowadzić analizy i studia w systemie planowania),

• podniesienie rangi planowania regionalnego.

Instrumenty planistyczne na poziomie gminy:

• studium,

• miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

STUDIUM

Sporządzenie studium prze gminę jest obligatoryjne w odróżnieniu od planu, który ma charakter fakultatywny. Studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego, wiąże wewnętrzne organy gminy. Nie może być podstawa prawną Dio wydawania decyzji administracyjnych, bo jest aktem wewnętrznym.

Funkcje studium:

• dokonuje kształtowania i polityki przestrzennej gminy,

• funkcja koordynacyjna,

• promocja gminy na zewnątrz.

Studium i procedura jego przyjęcia:

• rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do prac nad studium,

• studium jest opracowywane jedynie do granic administracyjnych gminy,

• po podjęciu uchwały następuje ogłoszenie w prasie miejscowej - ogłasza się, że uchwała jest przyjęta i można składać wnioski w terminie 21 dni,

• sporządzenie projektu studium jest w gestii burmistrza, wójta - zleca on opracowanie studium firmie zewnętrznej,

• po opracowywaniu projektu następuje etap uzgodnień,

• opinie mają charakter ponadgminny (gminna komisja urbanistyczna),

• uzgodnienia (wyżej w hierarchii niż gmina).

1. Uchwała

2. Ogłoszenie

3. Prace nad studium zlecone firmie zewnętrznej

4. Uzgodnienia i opinie

5. Projekt studium (do wglądu publiczngo przez 30 dni)

6. Rada Gminy uchwala studium.

Należy pamiętać, że w procedurze tej nie ma protestów i zarzutów są tylko uwagi!!! (21 dni)

Studium jest załącznikiem do uchwały, plan natomiast jest treścią uchwały.

Art. 11:

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno:

1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, określając formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

2) zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu studium;

3) rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1;

4) sporządza projekt studium, uwzględniając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzennego województwa zadań rządowych, uwzględnia ustalenia programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

5) uzyskuje od gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno - architektonicznej opinię o projekcie studium;

6) uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa;

7) uzgadnia projekt studium z wojewodą w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

8) występuje o opinie dotyczące rozwiązań przyjętych w projekcie studium do:

a) starosty powiatowego,

b) gmin sąsiednich,

c) właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków,

d) właściwych organów wojskowych, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,

e) dyrektora właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,

f) właściwego organu nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,

g) właściwego organu administracji geologicznej,

h) ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej,

i) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej w zakresie zagospodarowania

obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi;

9) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;

10) ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu na co najmniej 14 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt do publicznego wglądu na okres co najmniej 30 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w tym projekcie studium rozwiązaniami;

11) wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby prawne i fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu studium, nie krótszy niż 21 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia studium;

12) przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt studium wraz z listą nieuwzględnionych uwag, o których mowa w pkt 11.

Art. 12

1. Studium uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag, o których mowa w art. 11 pkt 12. Tekst i rysunek studium oraz rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag stanowią załączniki do uchwały o uchwaleniu studium.

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę o uchwaleniu studium wraz z załącznikami, o których mowa w ust. 1, oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi.

3. Jeżeli rada gminy nie uchwaliła studium, nie przystąpiła do jego zmiany albo, uchwalając studium, nie określiła w nim obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, ujętych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w programach, o których mowa w art. 48 ust. 1, wojewoda, po podjęciu czynności zmierzających do uzgodnienia terminu realizacji tych inwestycji i warunków wprowadzenia tych inwestycji do studium, wzywa radę gminy do uchwalenia studium lub jego zmiany w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, koszty sporządzenia planu ponosi w całości gmina, której obszaru dotyczy zarządzenie zastępcze.

Wojewoda sporządza miejscowy plan albo zmianę planu - wydaje zarządzenie zastępcze.

Wykład V 22.11.2008r.

Zwrot wywłaszczonej nieruchomości

Poprzedni właściciel lub jego spadkobierca nie złożą wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, jeżeli wystąpi potrzeba użycia nieruchomości na inny cel niż ten, który został określony w decyzji wywłaszczeniowej właściwy organ ma obowiązek powiadomienia dotychczasowego właściciela lub jego spadkobiercę o zmianie wykorzystania nieruchomości na inny cel jednocześnie musi go poinformować o tym, że może złożyć wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości. Wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą również złożyć wtedy, gdy nieruchomość stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. W przypadku nie złożenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości w terminie 3 m- cy od dnia otrzymania informacji o możliwości zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, uprawnienie wygasa.

Nieruchomość uznaje się za zbędną do realizacji celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu w dwóch niezależnych od siebie sytuacji:

1. Pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu,

2. Utraciła moc decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu a cel ten nie został zrealizowany.

W sytuacji, gdy cel został zrealizowany na tylko części wywłaszczonej nieruchomości ta niewygospodarowana część również podlega zwrotowi. W sytuacji, gdy wywłaszczona nieruchomość zostaje zwrócona poprzedniemu właścicielowi lub jego spadkobiercy jest on zobowiązany do zwrotu na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, odszkodowanie lub nieruchomość zamienną, jeżeli ta została przyznana. Odszkodowanie podlega waloryzacji z zastrzeżeniem, że wysokość po waloryzacji nie może być wyższa niż wartość rynkowa nieruchomości w dniu jej zwrotu. Wielkości mogą być rozłożone na raty nie dłużej niż na 10 lat przy czym wielkości o rozłożeniu na raty musza być określone w decyzji o zwrocie nieruchomości.

USTAWA O DOKUMENTACH PASZPORTOWYCH

Każdy obywatel ma prawo otrzymywania paszportu. Zasada pozbawienia, ograniczenia tego prawa może wynikać z przepisów niniejszej ustawy.

Wniosek o wydanie paszportu może złożyć osoba pełnoletnia. Wniosek o wydanie paszportu dla osoby małoletniej składają rodzice wspólnie, wyj. jeden z rodziców pozbawiony jest władzy rodzicielskiej lub władza ta na podstawie orzeczenia sądu została mu ograniczona, w tej sytuacji ten rodzic, któremu przysługują prawa rodzicielskie może jednoosobowo złożyć wniosek .W sytuacji, gdy stanowiska rodziców są niezgodne,albo w sytuacji braku możliwości uzyskania zgody prze jednego z nich należy wystąpić do sadu opiekuńczego o rozstrzygniecie tej kwestii. Orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę tego rodzica, z który nie wyraził zgody, albo nie można się porozumieć. Wniosek złożony przez jednego z rodziców z pisemną zgodą drugiego poświadczona za zgodność podpisu przez organ paszportowy lub notariusza uznaje się za wniosek złożony wspólnie przez rodziców. w wyjątkowych sytuacjach dokument paszportowy może być wydany małoletniemu za granica za zgodą tylko jednego z rodziców. Natomiast wniosek wydanie paszportu osobie ubezwłasnowolnionej złożony może być przez przedstawiciela ustawowego tej osoby lub opiekuna prawnego. Złożenie wniosku wydanie paszportu i odbiór paszportu następuje osobiście. Obecność małoletniego lub osoby ubezwłasnowolnionej jest wymagana przy składaniu wniosków o wydanie dokumentu paszportowego. Odbiór dokumentu paszportowego dla małoletniego może dokonać jeden z rodziców, przy czym małoletni i osoby ubezwłasnowolnione, które ukończyły 13 lat odbierają ten dokument osobiście w obecności co najmniej jednego z rodziców.

Można odmówić wydania paszportu w dwóch sytuacjach:

1. Na wniosek sadu prowadzącego przeciwko osobie ubiegającej się wydanie paszportu postępowanie w sprawie karnej, postępowanie o przestępstwo skarbowe, postępowanie w sprawie małoletniego lub prowadzące postępowanie cywilne,

2. na wniosek organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze organu postępowania wykonawczego w sprawie karnej, w tym o przestępstwo skarbowe przeciwko osobie ubiegającej się wydanie paszportu.

Paszport tymczasowy może być wydany małoletniemu po ukończeniu 5 roku życia, przy czym na żądanie rodziców może być wydane małoletniemu paszport, jego ważność nie może przekroczyć 5 lat od daty jego wydania.

Paszport tymczasowy wydaje się:

• małoletniemu po ukończeniu 5 roku życia

• obywatelom polskim przebywającym za granicą, którzy nie posiadają paszportu

• obywatelom polskim przebywającym za granicą na czas oczekiwania przez nich na doręczenie paszportu sporządzonego w kraju

• przypadkach nagłych zwianych z choroba, pogrzebem członka rodziny lub innym pilnym wyjazdem za granicą, paszport może być wydany obywatelowi polskiemu tu w kraju

Paszporty dyplomatyczne- od jego otrzymania uprawnieni są:

• Prezydent RP

• Marszałek i Wicemarszałek Sejmu

• Marszałek i Wicemarszałek Senatu

• Prezes i Wiceprezesi Rady Ministrów

• Ministrowie

• Sekretarze i Podsekretarze Stanu

• Posłowie i senatorowie

• Posłowie deputowaniu Parlamentu Europejskiego

• Osoby zajmujące stanowiska w służbie zagranicznej, które posiadają stopień dyplomatyczny, jak też związane z przywilejami i immunitetami dyplomatycznymi na podstawie umów dyplomatycznych, których stroną jest RP

• Członkom rodziny tych osób, jeżeli wspólnie podróżują w celach służb

Paszport służbowy MSZ- przysługuje członkom służby zagranicznej nieposiadającym stopnia dyplomatycznego oraz innym osobom skierowanym do wykonywania obowiązków służbowych w placówce zagranicznej. Paszportem dyplomatycznym i służb MSZ można się legitymować wyłącznie w trakcie podróży służbowej lub w związku z wykonywaniem czynności służbowych poza granicami. Paszport jest ważny 10lat od jego wydania.

Paszport wydany małoletniemu, który ukończył 5 lat a nie skończył 13 lat ważny jest 5 lat od jego wydania.

Paszport tymczasowy ważny jest przez okres nieokreślony nie dłuższy 12 m- cy od daty jego wydania

Paszport dyplomatyczny i służb MSZ ważny jest przez okresy w nim wskazane, okres ich ważności nie może przekroczyć 10lat od daty wydania.

Utrata ważności paszportu nie pozbawia jego posiadacza prawa wyjazdu na podstawie na terytorium Polski.

W razie utraty paszportu lub jego zniszczenia powstaje obowiązek niezwłocznego powiadomienia organu paszportowego. Odnaleziony paszport nie podlega zwrotowi osobie, której zostały wydany. Paszport zgłoszony jako utracony, znaleziony, uszkodzony z dniem zawiadomienia o jego utracie, zniszczeniu, znalezieniu.

Unieważnienie dokumentu

Dokument paszportowy ulega unieważnieniu w następujących sytuacjach:

1. Na wniosek sądu, który prowadzi przeciwko posiadaczowi postępowanie w sprawie karnej, o przestępstwo karno-skarbowe, postępowanie w sprawie nieletniego lub prowadzone postępowanie cywilne.

Na wniosek organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, wykroczeniowe, w sprawie karnej, w tym o przestępstwa skarbowe przeciwko posiadaczowi paszportu

2. Jeżeli został on wydany z naruszeniem przepisów prawa

3. Jeżeli posiadacz paszportu utracił, obywatelstwo polskie.

Na wniosek sądu prowadzącego postępowanie w sprawie o wykonywanie władzy rodzicielskiej, unieważnia się dokument paszportowy małoletniego w stosunku, do którego ma zostać wydane orzeczenie w przedmiocie wykonywania władzy rodzicielskiej.

Paszport z mocy prawa traci ważność z chwili śmierci jego posiadacza.

Unieważnienie i odmowa wydania paszportu następuje w formie decyzji administracyjnej. Osoba wobec, której wydano decyzję o unieważnieniu paszportu Obowiązywania jest do jego zwrotu organowi paszportowemu. Tworzy się centralną ewidencję wydanych i unieważnionych paszportów. Prowadzona jest przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Organy paszportowe prowadza w zakresie swoich uprawnień wydanych i unieważnionych paszportów jest to tzw. ewidencja paszportowa. W ewidencji paszportowej wpisuje się wszystkie te dane, które są w dokumencie paszportowym a nadto datę złożenia wniosku wydanie paszportu, informacje o odmowie wydania, z jakich powodów, przyczynie, datę wydania decyzji, skutki unieważnienia paszportu, datę utraty ważności dokumentu paszportowego. Ewidencja centralna stanowi zbiory danych zgromadzonych w ewidencjach paszportowych, a nadto w ewidencji centralnej wpisuje się dane dokumentach paszportowych utraconych lub unieważnionych przed odbiorem uprawnionych osób do odbioru.

USTAWA O OBYWATELSTWIE POLSKIM

Zgodnie z ustawodawstwem polskim w rozumieniu naszego prawa nie może być obywatel polski uznawany równocześnie za obywatela innego państwa.

Zawarcie związku małżeńskiego przez obywatela polskiego z osobą niebędącą obywatelem polskim nie powoduje zmian w obywatelstwie małżonków. Zmiana obywatelstwa jednego z małżonków nie pociąga za sobą zmiany obywatelstwa drugiego małżonka.

Sposoby nabycia obywatelstwa polskiego:

1. Przez tzw. urodzenie-dziecko nabywa obywatelstwo polskie poprzez urodzenie. W sytuacji, gdy oboje rodzice są obywatelami polskimi, kiedy jedno z rodziców jest obywatelem polskim, a drugie jest nieznanego obywatelstwa, jest nieokreślone, gdy nie posiada żadnego obywatelstwa, dziecko nabywa obywatelstwo z tzw. urodzeniem.

2. Dziecko urodzone lub znalezione w Polsce nabywa obywatelstwo polskie, gdy rodzice są nieznani bądź nieokreśleni jest jego obywatelem, nie mają żadnego obywatelstwa

3. Dziecko z rodziców, którego tylko jedno jest obywatelem Polski a drugie jest obywatelem innego państwa, dziecko nabywa obywatelstwo polskie jednakże rodzice mogą złożyć w terminie 3 m-cy od urodzenia się dziecka oświadczenie, że wybierają dla dziecka obywatelstwo drugiego z rodziców pod warunkiem, że według prawa tego państwa dziecko nabędzie to obce obywatelstwo. W sytuacji braku porozumienia pomiędzy rodzicami, każdy z nich może zgłosić się o rozstrzygnięcie do sadu, w ciągu 3 m-cy od urodzenia się dziecka. Dziecko, które nabyło obywatelstwo obce w wyniku wcześniej opisanej sytuacji nabywa obywatelstwo polskie, jeżeli po ukonczeniu16 lat, a przed upływem 6 m-cy do osiągnięcia pełnoletności złoży oświadczenie przed właściwym organem i ten wyda decyzję o przyjęciu tego oświadczenia.

Nadanie obywatelstwa polskiego

Cudzoziemcowi można nadać obywatelstwo polskie na jego wniosek, jeżeli zamieszkuje na terytorium RP co najmniej 5 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta lub posiadając prawo stałego pobytu

Nadanie obywatelstwa obojgu rodzicom automatycznie rozciąga się na dzieci pozostające pod ich władzą.

Nadanie obywatelstwa tylko jednemu z rodziców rozciąga się na dzieci, jeżeli dzieci zostają wyłącznie pod jego władzą rodzicielska albo drugi jest już obywatelem polskim. Albo jedno wyraziło zgodę przed właściwym organem na nabycie obywatelstwa polskiego przez dziecko. Nabycie lub rozciągnięcie obywatelstwa polskiego na dzieci, które, ukończyły 16 lat następuje za ich zgodą.

Uznanie za obywatela polskiego

Może być uznana za obywatela polskiego osoba o nieokreślonym obywatelstwie lub nie posiadająca żadnego obywatelstwa, jeżeli zamieszkuje na terytorium RP co najmniej przez 5 lat, albo na podstawie zezwolenia na osiedlenie się lun zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego. Uznanie następuje na wniosek, rozciąga się na dzieci uznanego, jeżeli zamieszkują w Polsce.

Cudzoziemiec, który pozostaje w związku małżeńskim z obywatelem polskie może nabyć obywatelstwo polskie, jeżeli kumulatywnie występują następujące przesłanki:

1. Pozostaje w związku małżeńskim co najmniej 3lata

2. Zamieszkuje na terytorium RP na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego wspólnot europejskich, posiadając prawo stałego pobytu

3. w określonym terminie złoży oświadczenie o chęci nabycia obywatelstwa polskiego, termin wynosi 3 lata i 6 m-cy od zawarcia związku małżeńskiego albo 6 m-cy od uzyskania przez cudzoziemca zezwolenia na pobyt

4. Właściwy organ wyda decyzję o przyjęciu tego oświadczenia

Osoba, która utraciła obywatelstwo polskie wskutek nabycia obywatelstwa polskiego poprzez zawarcie związku małżeńskiego z cudzoziemcem odzyskuje obywatelstwo polskie, jeżeli po ustaniu tego małżeństwa lub jego unieważnienia złoży oświadczenie przez właściwym organem, który wyda decyzję o przyjęciu oświadczenia.

Utrata obywatelstwa polskiego

Obywatel polski traci obywatelstwo polskie na swój wniosek po uzyskaniu zgody Prezydenta RP na zrzeczenie się obywatelstwa.Zgoda na zrzeczenie udzielona rodzicom rozciąga się na dzieci pozostających pod ich władzą rodzicielską. Zgoda udzielona jednemu z rodziców rozciąga się na jego dzieci, w sytuacji, gdy drugiemu władza nie przysługuje,nie jest obywatelem polskim, albo nie wyraził zgodę na utratę obywatelstwa przez dzieci. Prezydent RP nadaje obywatelstwo polskie oraz wyraża zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego. Wnioski o nadanie obywatelstwa polskiego, wnioski zarzecznie się obywatelstwa polskiego osoby, które mieszkają na terenie RP składają za pośrednictwem właściwego wojewody,osoby poza granicami kraju za pośrednictwem konsula. Decyzje o uznaniu za obywatela polskiego należą do właściwości wojewody.

USTAWA O EWIDENCJI LUDNOŚCI I DOCHODACH OSÓB

Ewidencja ludności polega na rejestracji danych w miejscu pobytu osób, o urodzeniach, o obowiązku wojskowym, o zmianach stanu cywilnego, obywatelstwie, zmianach imion i nazwisk oraz o zgonach.

Za dowód osobisty uznaje się dokument, który:

• stwierdza tożsamość osoby

• poświadcza obywatelstwo polskie

• uprawnia obywateli polskich do przekraczania granic państw członkowskich UE, europejskiego obszaru gospodarczego państw, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie jednostronnych decyzji tych państw uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granicy.

Obowiązek meldunkowy polega na:

1. zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego

2. wymeldowaniu się w miejscu pobytu stałego

3. zameldowaniu o urodzeniu dziecka

4. zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego

5. zameldowaniu o zgonie osoby

Nadawanie nr PESEL- numer 11 cyfrowy mający postać stałego symbolu numerycznego, który jednoznacznie identyfikuje osobę fizyczną. Najczęściej jest tak, że 6 pierwszych cyfr oznacza date urodzenia, 4 kolejne oznaczają liczbę porządkową i płeć osoby, a ostatnia jest tzw. liczbą kontrolną. PESEL nadawany jest przez Ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Dowody osobiste

Każda osoba będąca obywatelem polskim i zamieszkała na terytorium Polski obowiązana jest posiadać dowód osobisty w następujących sytuacjach:

1. gdy ukończyła 18 rok życia

2. gdy ukończyła 15 rok życia, a pozostaje w stosunku pracy albo tez nie zamieszkuje wspólnie z osobami pod których opieka lub władzą rodzicielska się znajduje albo też nie pozostaje pod opieką lub władzą rodzicielską.

Ma prawo dotrzymania dowodu osobistego osoba bądź obywatel polski od ukończenia 13 roku życia. Na uzasadniony wniosek rodziców lub opiekunów dowód może być wydany osobie, która nie ukończyła 13 roku życia. Dowód osobisty jest ważny 10 lat od jego wydania, a dowód osobisty wydany osobie, która nie ukończyła 18l roku życia jest ważny 5 lat od jego wydania. Dowód osobisty wydany osobie, która ukończyła 65 lat jest ważny na czas określony, jeżeli osoba ta w tym zakresie złożyła wniosek.

Obowiązek wymienienia dowodu osobistego:

1. zmiana danych, które są w dowodzie osobistym

2. uszkodzenie dowodu osobistego lub zaistnienia takiej okoliczności, która utrudnia ustalenie tożsamości osoby

3. upływ terminu ważności dowodu osobistego

W razie utraty dowodu osobistego należy niezwłocznie powiadomić najbliższy organ gminy, który wydaje zaświadczenie o utracie, które jest ważne do czasu wydania nowego dokumentu. W sytuacji, kiedy znajdujemy utracony wcześniej dowód osobisty należy powiadomić organ gminy, w którym złożono wniosek wydanie dokumentu, jeżeli nie został wydany nowy dokument.

Dowód osobisty podlega zwrotowi w razie:

1. utraty obywatelstwa polskiego

2. zgonu posiadacza dowodu osobistego

Strefy specjalne - problematyka administracyjno prawna.

W strefach specjalnych mamy reżim publiczno prawny. Występują w strefach pewne ograniczenia dotyczące:

1. Praw rzeczowych.

2. Ustanawiania ciężarów publicznych lub wprowadzenia postanowień typu policyjnego.

3. Tworzy się je w przypadku ustanowienia pewnych przywilejów.

Jakie są cele ustanowienia stref specjalnych:

1. Ochrona środowiska

2. Bezpieczeństwo państwa

3. Rozwój gospodarczy określonego terenu

4. Przeciwdziałaniu bezrobocia.

Można rozróżnić strefy specjalne stosując różne kryteria. Kryteria sposobu wyodrębnienia stref mamy tak:

1. Z mocy ustawy

2. Z mocy aktu wykonawczego

3. Z mocy aktu indywidualnego

Kryterium przedmiotu regulacji mamy tak:

1. Strefy specjalne związane z obronnością państwa

2. Strefy specjalne związane z ochroną środowiska

3. Strefy specjalne związane z ochroną byłych obozów zagłady

4. Strefy specjalne związane z racjonalną gospodarką.

Ustawa z 24 kwietnia 2001r. - Prawo ochrony środowiska

(Dz. U. Nr 62, poz. 627)

Art. 135 tej ustawy stanowi, że wojewoda w drodze rozporządzenia wyznacza obszar ograniczonego użytkowania w sytuacji gdy nie mogą być dotrzymane pewne standardy jakości środowiska poza terenem zakładu, oczyszczalnie ścieków na przykład, składowiska odpadów komunalnych, lotnisk, linii i stacji elektroenergetycznych, instalacji radiowo komunikacyjnych, stacji radiowo nawigacyjnych, radio lokacyjnych, wokół tych jednostek tworzy się specjalne strefy.

Ustawa z 27 kwietnia 2001r. - o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628)

Obowiązują nas art. od art. 50 do art. 63.

Strefy ochronne tej ustawy dotyczą:

1. składowisk odpadów niebezpiecznych

2. składowiska odpadów obojętnych

3. składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.

Minister właściwy do spraw środowiska określa w drodze rozporządzenia szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia poszczególnych typów składowisk odpadów. Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla składowiska odpadów może uzależnić wydanie decyzji od przedstawienia przez inwestora ekspertyzy co do możliwości odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. Istotne są również zapisy. Składowiska odpadów w pobliżu lotnisk wymaga zgody organów administracji lotniczej. Składowiska odpadów w pobliżu obiektów zabytkowych wymaga zgody wojewódzkiego konserwatora zabytków. Wyznaczenie składowiska odpadów w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz morskich portów wymaga zgody dyrektora Urzędu Morskiego.

Art. 52 ust. 2 - organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów określa w nim wymagania zapewniające ochronę życia, zdrowia, ochrony środowiska oraz ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich.

Art. 53 - pozwolenie na użytkowanie składowiska odpadów może być wydane po zatwierdzeniu instrukcji, eksploatacji składowiska odpadów oraz przeprowadzeniu kontroli przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. O zamknięciu składowiska decyzje wydaje wojewoda lub starosta.

Na określonych składowiskach mogą być składowane odpady tylko selektywnie: obojętne osobno, niebezpieczne osobno.

Ustawa z 18 lipca 2001r. (Dz. U.Nr. 115, poz. 1229) - Prawo wodne

Art. Od 51 i następne tzw. Strefy ochronne.

Rozdział II art. 10 prawo własności wód stanowi, że wody stanowią własność skarbu państwa, innych osób prawnych oraz osób fizycznych.

Wody stanowiące własność skarbu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego są wodami publicznymi. Wody publiczne nie podlegają obrotowi cywilno prawnemu z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.

Rozdział II Prawa wodnego mówi o strefach i obszarach ochrony.

Mamy strefy ochronne:

1. Ujęć wód

2. Obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych.

Strefy ochronne dzielimy:

1. Na bezpośredniej ochrony

2. Na pośredniej ochrony.

Strefy bezpośredniej ochrony - art. 53 mówi o pewnych ograniczeniach i stanowi, że na terenie ochrony bezpośredniej należy odprowadzać wody opadowe w taki sposób aby się nie przedostawały do urządzeń do poboru wody.

- zagospodarowanie tych terenów zieleniom.

- odprowadzenie poza granice terenu ochrony bezpośredniej ścieków z urządzeń sanitarnych.

- ograniczenie w niezbędnym zakresie przebywania osób niezatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody.

Powinny być te tereny oznaczone i ogrodzone.

Strefy pośredniej ochrony - mamy 20 ograniczeń wystarczy znać od 3 do 4:

- przechowywanie i składowanie odpadów promieniotwórczych

- budowanie autostrad, dróg i torów kolejowych

- budowy parkingów

- lokalizacja zakładów przemysłowych

- wykonywanie robót melioracyjnych

- lokalizowanie nowych ujęć wody.

Strefy ochrony bezpośredniej i pośredniej mają trwale zapewnić jakość wody. Strefy ochronne ustanawia się w drodze rozporządzenia Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej na wniosek właściciela ujęcia wody.

Strefy ochrony wód śródlądowych

Stanowią obszary na których obowiązują zakazy i nakazy oraz ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wody w celu ochrony zasobów tych wód przed degradacją. Na obszarach ochronnych można zabronić wznoszenia obiektów budowlanych oraz wykonywania robót lub innych czynności, które mogą spowodować trwałe zanieczyszczenia gruntów lub wód a w szczególności lokalizowanie inwestycji zaliczonych do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Obszary ochrony zbiorników ustanawia w drodze rozporządzenia Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej na podstawie planu gospodarowania wodami, wskazując pewne zakazy, nakazy lub ograniczenia.

Ustawa z 16 czerwca 2004r. o ochronie przyrody

(Dz. U.Nr 92, poz. 880)

Art. 6 - formy ochrony przyrody (jakie są ograniczenia, kto tworzy parki, pomniki przyrody ?)

1. Parki Narodowe

2. Rezerwaty Przyrody

3. Parki Krajobrazowe

4. Obszary Chronionego Krajobrazu

5. Obszary Natura 2000

6. Pomniki Przyrody (Dąb Bartek)

7. Stanowiska Dokumentacyjne

8. Użytki ekologiczne

9. Zespoły Przyrodniczo Krajobrazowe

Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody - w zależności od rangi kto jest wyżej to są określane jako zasadnicze cele publiczne. Parki Narodowe są tworzone w drodze rozporządzenia Rady Ministrów ale nie tylko bo do utworzenia Parku Narodowego może dojść po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami samorządu terytorialnego.

Park Narodowy - to obszar, który wyróżnia się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi. O powierzchni nie mniejszej niż 1000h i na którym obszarze chroniona jest cała przyroda i obszary krajobrazowe. Park Narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Statut prawny dla parku nadaje Minister właściwy do spraw środowiska, który również sprawuje nadzór nad parkami. W ramach tego nadzoru między innymi zatwierdza plany finansowe, zatwierdza roczne zadania rzeczowe, koordynuje działalność naukową i edukacyjną, kontroluje funkcjonowanie parku oraz funkcjonowanie służb Parków Narodowych. Park Narodowy jest udostępniony do celów naukowych, edukacyjnych, kulturowych tak aby nie wpłynęło to na przyrodę parku. Parkowi Narodowemu przysługuje prawo pierwokupu nieruchomości w granicach parku narodowego na rzecz Skarbu Państwa. Projekty studiów i kierunków miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego województwa i gminy czy planów zagospodarowania wód wewnętrznych i morza terytorialnego wymaga uzgodnienia z Dyrektorem Parku Narodowego.

Rezerwaty Przyrody - obejmuje obszar zachowany w stanie naturalnym lub mało zmienionym i to są pewne ekosystemy i siedliska przyrodnicze (zwierząt, grzybów i roślin) czy też ostoje przyrodnicze, które się wyróżniają szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi. Jeżeli chodzi o formę prawną utworzenia, zmianę następuje to w drodze rozporządzenia wojewody.

Ograniczenia korzystania z Parków Narodowych i Rezerwatów Przyrody.

Parki Krajobrazowe - jest to obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne lub kulturowe oraz walory krajobrazowe. Utworzenie parku krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody. Likwiduje lub zmniejsza obszar Parku Krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo Radami Gmin. Statut parku nadaje w drodze zarządzenia wojewoda.

Parki Narodowe, Rezerwaty Przyrody i Parki Krajobrazowe - są tworzone plany ochrony takie na okres co najmniej 20 lat.

Obszary Chronionego Krajobrazu - obejmują tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, który zaspokaja w zakresie turystyki i wypoczynku lub pełni funkcję korytarzy ekologicznych. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody. Likwidacja bądź zmiana obszaru granic obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody po zaopiniowaniu przez Wojewódzką Radę Ochrony Przyrody oraz właściwe miejscowo Rady gmin.

Obszary Natura 2000 - to są specjalne obszary ochrony ptaków i siedlisk zwierząt. Minister właściwy do spraw środowiska opracowuje projekt listy obszarów natura 2000, zgodnie z przepisami UNI Europejskiej. Projekt ten wymaga zaopiniowania właściwych miejscowo Rad Gmin. Minister właściwy do spraw środowiska po uzyskaniu zgody Rady Ministrów przekazuje projekt listy UNI Europejskiej. Specjalne obszary ochrony ptaków i siedlisk Minister do spraw środowiska wyznacza po uzgodnieniu z Komisją Europejską i formę prawną likwidacji lub zmiana obszaru następuje w drodze rozporządzenia po uzgodnieniu z ministrem do spraw rolnictwa, ministrem do spraw gospodarki wodnej i ministrem do spraw rozwoju wsi.

Pomniki przyrody - są to przede wszystkim twory żywej i nieożywionej o szczególnej wartości przyrodniczej, kulturowej, edukacyjnej, historycznej. Minister wyznacza kryteria do ustanowienia pomników przyrody i następuje w drodze rozporządzenia wojewody albo w drodze uchwały Rady Gminy jeżeli wojewoda nie ustanowił tych form ochrony przyrody.

Obszary chronionego krajobrazu, obszary natura 2000, pomniki przyrody, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe są utworzone w drodze rozporządzenia wojewody. W szczególnych przypadkach również uchwałą Rady Gmin jeżeli wojewoda nie ustanowił tych szczególnych form przyrody.

Ustawa z 28 września 1991r. o lasach (Dz. U.Nr 56, poz. 679)

Rozdział III ustawy stanowi o lasach ochronnych. Jeżeli chodzi o formę prawną minister właściwy do spraw środowiska w drodze decyzji uznaje las za ochronny lub pozbawia go tego charakteru na wniosek dyrektora generalnego lasów państwowych zaopiniowany przez Radę Gmin w odniesieniu do lasów stanowiących własność skarbu państwa. W odniesieniu do pozostałych lasów taka decyzję wydaje wojewoda na wniosek starosty uzgodniony z właścicielem lasu i zaopiniowany przez Radę Gminy. Cele jakie określa art.15 ustawy są to takie lasy:

1. Chronią glebę przed zmywaniem i wyjałowieniem,

2. chronią zasoby wód powierzchniowych i podziemnych,

3. są trwale uszkodzone na skutek działalności przemysłu,

4. mają szczególne znaczenie przyrodniczo naukowe i obronności i bezpieczeństwa państwa,

5. są położone w granicach administracyjnych miast lub 10 km od granic w miastach liczących ponad 50 tys. Mieszkańców,

6. strefy ochronne wokół sanatoriów i uzdrowisk,

7. w strefach górnej granicy lasów.

Tereny ochronne byłych obozów zagłady -ustawa z 7 maja 1999r.

Szczególny reżim prawny dotyczy odbywania zgromadzeń publicznych, prowadzenia działalności gospodarczej oraz działalności inwestycyjnej w działalności budownictwa.

Decyzję wydaje wojewoda jeżeli chodzi o zgromadzenia. (Działalności gospodarczej i budownictwa dotyczą obiektów, które znajdują się obiekty lub ich dewastację pozostałej działalności nie można prowadzić.)

22

Prawo administracyjne (część szczególna) prof. dr hab. Lidia Zacharko

---