0000004

I

{

Przedmowa

Kiedy przed 40 laty w Monachium powoływałem do życia rehabilitację rozwojową, jako interdyscyplinarne działania pediatrii, psychologii dziecięcej i pedagogiki wspierające dziecko, punkt ciężkości naszych zainteresowań skierowany był na opóźnienia rozwoju. Aby istnienie tych opóźnień potwierdzić i udokumentować w latach 1971-1983 przeprowadzono w Monachium długofalowe badania przekrojowe populacji niemowląt i małych dzieci. Podczas ich trwania zrodziła się koncepcja Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej. Jej istotą było określenie wieku dziecka, w którym 90% populacji opanowało umiejętności w zakresie raczkowania, siedzenia, chodzenia, chwytania, percepcji, mówienia, rozumienia mowy i pewnych zachowań rozwoju społecznego. Umożliwiło to wczesne rozpoznawanie opóźnień rozwojowych przez lekarzy, ale dało także wiedzę rodzicom, aby mogli sami zauważyć u swoich dzieci odchylenia od stanu prawidłowego. Informacje dla rodziców zawarte zostały potem w książce „Pierwsze 365 dni w życiu dziecka", a wiedza potrzebna specjalistom dla zapewnienia wczesnej diagnostyki mieści się w tomie pt. „Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwoju pierwszego, drugiego i trzeciego roku życia". Książki te ukazały się w Polsce.

Dzięki zaproponowanej przez Vojtę diagnostyce kinezjologicznej niemowląt możliwe stało się wczesne rozpoznawanie zaburzeń rozwojowych, przede wszystkim w obrębie sfery ruchowej. Miało to swoje zastosowanie nie tylko wobec oczywistych nawet dla laika, a stwierdzanych już przy porodzie ciężkich zaburzeń, takich jak: okołoporodowe uszkodzenia nerwów obwodowych, przepukliny oponowo-rdzeniowe czy arthrogrypoza. Diagnostyka metodą Vojty umożliwiła stwierdzenie bardzo wczesnych stadiów zaburzeń funkcji ośrodkowego układu nerwowego, prestadiów mózgowego porażenia dziecięcego. Obok kon-

9