Bez nazwy0 (7)

*

cttabła za rogi. Tak pracować w tym wieku. Od rana do

— Gdzie nasz Apollo?

wieczora. Bez chwili wytchnienia...

— No, Sławek.

---    . >£p<aunu v» j

drużby. Poszedł z nią pogadać.

—    A Sławek nie zamierza się żenić?    ]

—    W zeszłym roku miał dziewczynę. Przywiózł ją do    I

nas. Spali razem. Do mnie mówiła: babciu. Nic nie    j

umiała robić. Opalała się. wyciągała Sławka na spacci y.    j

To nic była żona dla rolnika.    \

Tak, to nie była żona dla rolnika. Ale czy Sławek jest    {

rolnikiem? To „dobre dziecko" cynicznie wykorzystuje starych ludzi. A oni się cieszą, że choć trochę jest z nimi.    ^;

Że nie bije. Że nie kradnie. Że czasem wydoi krowę.

Że skosi siano. Że wystarcza mu chleb z kiełbasą. Że będzie miał ich kto pochować...

Stawek wrócił pijany. Starał się zachowywać cicho- ^a ■ Położył się do łóżka w ubraniu.

W sobotę zaświeciło słońce. Wyszłam na podwórze. W obejściu nie było nikogo. Pies już na mnie nie szczekał, kot ocierał się o moją nogę. kury z ostrym gdakaniem szukały jedzenia. Wybrałam się na długi spacer do lasu.

Już daleko od domu na małej polance zamajaczyły dwie sylwetki. Podeszłam bliżej. Chłopak z dziewczyną. Nie widzieli mnie. Oboje byli nadzy i zajęci sobą. Dziewczyna z ufnością godziła się na wszystko, czego domagał się chłopak. A on nie był nowicjuszem w miłości... Skrę-ciłam w boczną przecinkę. Sławek? Czy to czasem nie    J

był Sławek? Nie miałam pewności. I przecież go potem    |

nie spytam.

W sionce zawołał mnie dziadek:    . I

—    Chodź pani na chwilę do nas. Mam prośbę.

Babka stała przy kredensie i z jakimś zawstydzeniem    ij

powiedziała:

—    Stary, daj spokój. Nie wypada.

—    Co się stało? — spytałam:

*■ —

—    Nic! Nić? — zawołała babka i sfirybko wyszła 7

—    Co się stało? — ponowiłam pytanie, gdy zostaliśmy

ami z dziadkiem.

— Przyszedł Ust do Sławka Ot w-:	•żyłem go	nad parą
Pani rr i go przeczyta.
		ałam. List
	v pociągu

się od słów: Dzień dobry Sławku.! Na marginesach au torka narysowała mnóstwo czerwonych serduszek i błękitnych kwiatków. Ale w liście-nic było nic o miłości. Dziewczyna pisała, co robiła, gdy się rozstali i o tym jak się martwiła, widząc jego zmęczenie. Było w nim też o niewygodnych butach i nowej bluzce. I była nadzieja na nowe spotkanie.

—    Dlaczego chcieliście przeczytać ten list?

—    Jesteśmy ciekawi, czy Sławek ma kogoś na poważnie. Czy zamierza'się żenić. Co planuje. Przecież on nam nic nie mówi.

—    A nie chcielibyście młodej gospodyni?

—    Gospodyni to by się przydała, tylko kto tu będzie chciał żyć?

Właśnie! Kto będzie chciał żyć z dala od miasta w rozlatującej się, brudnej chałupie bez minimalnych wygód? Kto będzie chciał tyrać od rana do wieczora w zagrodzie i w polu? Kto będzie chciał wypędzać krowy na pastwisko, zajmować się inwentarzem, karmić kury, uprawiać warzywniak? Kto będzie chciał nosić wodę ze studni, gotować w cifemnej zagraconej sieni, robić zakupy w sklepie oddalonym od domu siedem kilometrów? Kto? Jaka dziewczyna? Starzy są realistami. Wiedzą, że żadnej młodej gospodyni w ich chacie nie będzie. A jeśli zjawi się ktoś na poważnie, to zabierze im Sławka. Ich ostatnią nadzieję. Więc woią mu dogadzać po swojemu. Nie gonić . do roboty. Ustępować. Dawać pieniądze, gdy tylko pó-prosi. Patrzeć przez palce na jego późne powroty i skłonność do kieliszka. Wierzyć w'to jego: „Babciu, jeszcze ten jeden raz”.