CCF20101015002

176 SŁAWOMIR MROZEK

S Jak tu dla nich jest zabawa, dla nas byłaby zabawa.

A gdzie ona, gdzie?

N Gdzie jest ta zabawa?

B Mówiłem ci, żebyś cicho był. Zabawa jest, bo oni są. N Gdzie?

B Tu.

N To czemu ich nie ma?

B Muszą grać. Na harmonii nam zagrają i na basie.

N (nagle zaczyna śpiewać na znaną nutę)

Rany boskie, chłopaki, żeście mnie nie poznali.

Żeście mi sztajera nie zagrali.

S A jak nie zagrają?

B Muszą grać, bo jest zabawa. Jasne?

N (śpiewa)

Rany boskie, chłopaki...

B Cicho! Jak zagrają, zaśpiewamy. (N rozsiada się wygodnie w fotelu, kładąc nogi na stole)

S A ja sobie tak myślę...

B Ty nie myśl, nie daj się.

S Tak sobie myślę, co oni do nas mają.

B Nie myśl, mówię ci.

S Głowa myśli. Co tak cicho?

B Ty, uważaj!

N (znienacka) Ludzie! Dlaczego dla nas nie ma zabawy?! S Czemu cicho?

B Czemu?

N Właśnie.

S Dlaczego nam nie grają?

B Nie grają, bo zagrają. Jakby grali, toby nie mogli zagrać.

S Nie dlatego. Ja wam powiem: oni myślą, żeśmy gorsi. B Co? My? Gorsi?

S Tak myślą.

B Bić!

S Kogo?

B Kto podleci! (S i B rozbiegają się, szukając wroga)

S (wypatrując) Nikt nie idzie.

B Rąbać!

S Co?

B Co się zdarzy! (przewracają kilka krzeseł, B dostrzega harmonię, podnosi ją i rzuca z trzaskiem o ścianę. Z kolei to samo czyni z instrumentem S. B zamierza z kolei powtórzyć to jeszcze raz, schyla się, ale N w swojej de-monstracyjno-protestacyjnej wędrówce dookoła sceny trafia na niego, podtyka mu hut pod nos i przeszkadza mu tą demonstracją)

B Czego chcesz?

N Nic. Buta kupiłem. O!

B A idźże!

N (odchodzi, siada, wkłada hut, ogląda go z zainteresowaniem, z uznaniem jeszcze raz powiada) Nowy.

B (wraz z S jednocześnie v;yciągają grzebienie i przycze-sują się starannie) Trzy! Cztery!

B, S i N (wszyscy stając na baczność, zgodnym chórem, bardzo głośno) My nie gorsi!

S Tak znów myślę...

B Ty daj spokój, ty daj spokój!

S No to jak my nie gorsi, to może oni lepsi?

B Jak to?

S Ja nie mówię, że my gorsi, ale może oni lepsi?

B Oni lepsi?

S Bo jak my nie gorsi, to może oni lepsi.

N (próbuje znowu ściągnąć buty) Ja buta... Ja buta... O!

B (podnosząc krzesło i zamierzając się nim na N) Włóżże buta!

S Bo inaczej, to jak? Dlaczego dla nas nie ma zabawy? (tymczasem N, któremu zabroniono protestować obuwiem, wstaje i rzuca spokojnie harmonię o ścianę)

B Nie przeszkadzaj!

N (z żalem) Oni lepsi?...

B (z mocą) My też lepsi!

S Gdzie zabawa?

B Ja ci mówię, my też lepsi.

S Ale zabawy nie ma.

B Będzie, musi być zabawa!

N A, jak będzie, to co innego, (odchodzi Uspokojony od harmonii)

S (z nadzieją) Będzie?

B (tonem komendy wojskowej) Siaaa-dać! Siad! (S i N siadają) Czekać! (pauza)

12 — Utwory sceniczne