KI (3)

94 POEZJA POLSKA OKRESU MIĘDZYWOJENNEGO

LICHO

Nic trzeba mię wyganiać, nic trzeba mię odpychać!

Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłoni:) usychać, zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami, będą skurczone liście, jagody z czarnymi plamami.

⁵ Nic trzeba mię wyganiać! Szparagi wygiń:) suche, do grząd cienistych truskawek namówię ciotkę ropuchę.

W stajni rozplotę włosy, zakręcę znów do góry, i przyjdą z ziem indyjskich olbrzymie rogate szczury. Trzeba mnie wzi:|ć do domu. przy stole dębowym posadzić, ¹⁰ trzeba mnie długo pieścić, po zimnych stopach gładzić, a kiedy sen mię zmoże albo zaleję się łzami

długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.

ANIOŁ W BRZOZI,-: ZMIENIONY PEJZAŻ

Anioł, który dziecko niósł, biak) brzóz:) w ziemię wrósł, lecz nim slangi klasnął w dłonie, zmienił dziecko w gniazdo wronie!...

⁵ O dziwo nad dziwowiska!!

Chodźcie popatrzeć z bliska.

Zaś zły duch, którego uczucie zazdrości ubodło. wystrzelił prosto z ziemi czarną, wysoką jodłą.

LICHO

Z cyklu: Dziwadla islmszydtaki', z tomu: Polów. ANIOŁ W BRZOZĘ ZMIENIONY

Z cyklu: Anioły', z tomu: Polów.

i gdy brzoza usypia snu słodyczą objęta,

¹⁰ jodła czernią ostrych gałęzi straszy maleńkie wronięta, aż duża wron kraczących na pomoc leci chmara...

I wiszą o zachodzie nad lasem straszne jak Boża kara.

* +

Wypiłam wszystko, co mi było przeznaczone: żółcią zaprawną radość, trującą i krótką, płynny ołów milczenia i krople liczone pociechy,

Ty, co miecz dzierżysz, a twarz ci się jak radość Boża uśmiecha,

⁵ zejdź, ku mnie po kryjomu niepoznany i daj mi wypić mą śmierć po

cichutku.

Dlaczego śpiewam śród ludzi jak dziad, co nagle, żebrząc w rynku klęka? Ach, bracie mój. ach, siostro, na strasznych jestem rozciągnięta mękach. Nóż w sercu noszę i coraz to ręka nieświadomego nagłe szarpie nożem: po cierniach stąpam, na cierniach głowa ma spoczywa, kiedy idę w loże;

⁵ sen mię jak jastrząb szarpie, jawa jak sęp ściga; dzień każdy przelatuje po mnie jak w pędzie kwadryga ...miażdżąc... I muszę niby dziad natrętny pieśnią brzęczeć, by włosów nie rwać z bólu i nic jęczeć.

• ^ł ♦ [Wypiłam wszystko]

Z cyklu; /. księgi siedmiu nuży, z tomu: Plączący ptak. Warszawa 1927. , • _ł (Dlaczego śpiewam]

Z cyklu: / księgi siedmiu nuży, z tomu: Plączący ptak. w. 6 kwadrygu u Greków i Rzymian dwukołowy wóz bez siedzenia, zaprzęgnięty w czwórkę koni w jednym rzędzie, używany podczas wyścigów.