KI (3)

94 POEZJA POLSKA OKRESU MIĘDZYWOJENNEGO

LICHO

Nic trzeba mię wyganiać, nic trzeba mię odpychać!

Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłoni;) usychać, zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami, będą skurczone liście, jagody z. czarnymi plamami.

⁵ Nie trzeba mię wyganiać! Szparagi wyginą suche, do grząd cienistych truskawek namówię ciotkę ropuchę.

W stajni rozplotę włosy, zakręcę znów do góry, i przyjdą z ziem indyjskich olbrzymie rogate szczury. Trzeba mnie wziąć do domu. przy stole dębowym posadzić. ^1,1 trzeba mnie długo pieścić, po zimnych stopach gładzić, a kiedy sen mię zmoże albo zaleję się Izami

długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.

ANIOŁ W BRZOZI? ZMIENIONY PFJZAŹ

Anioł, który dziecko niósł, białą brzozą w ziemię wrósł, lecz nim stanął klasnął w dłonie, zmienił dziecko w gniazdo wronie!...

⁵ O dziwo nad dziwowiska!!

Chodźcie popatrzeć z bliska.

Zaś zły duch, którego uczucie zazdrości ubodlo. wystrzelił prosto z ziemi czarną, wysoką jodłą.

LICHO

Z cyklu: Dziwadla i sira.izydltiki', z. tomu: Polów. ANIOI. W BRZOZĘ ZMIENIONY

Z cyklu: Anioły; z tomu: Polów.

i gdy brzoza usypia snu słodyczą objęła,

¹⁰ jodła czernią ostrych gałęzi straszy maleńkie wronięta, aż duża wron kraczących na pomoc leci chmara...

I wiszą o zachodzie nad lasem straszne jak Boża kara.

* *

Wypiłam wszystko, co mi było przeznaczone: żółcią zaprawną radość, trującą i krótką, płynny ołów milczenia i krople liczone pociechy,

Ty, co miecz dzierżysz, a twarz ci się jak radość Boża uśmiecha.

⁵ zejdź ku mnie po kryjomu niepoznany i daj mi wypić mą śmierć po

cichutku.

Dlaczego śpiewam śród ludzi jak dziad, co nagle, żebrząc w rynku klęka? Ach, bracie mój, ach, siostro, na strasznych jestem rozciągnięta mękach. Nóż w sercu noszę i coraz to ręka nieświadomego nagle szarpie nożem: po cierniach stąpam, na cierniach głowa ma spoczywa, kiedy idę w loże;

•’ sen mię jak jastrząb szarpie, jawa jak sęp ściga; dzień każdy przelatuje po mnie jak w pędzie kwadryga ...miażdżąc... I muszę niby dziad natrętny pieśnią brzęczeć, by włosów nie rwać z bólu i nic jęczeć.

. * _t |Wypilam wszystko]

/. cyklu: /. księgi siedmiu noży, z. tomu; Plączący ptak. Warszawa 1927. , * , [Dlaczego śpiewam]

Z cyklu: / księgi siedmiu noży, z tomu: Plączący ptak. w. 6 kwadryga u Greków i Rzymian dwukołowy wóz bez siedzenia, zaprzęgnięty w czwórkę koni w jednym rzędzie, używany podczas wyścigów.