KI (1)

90 POEZJA POLSKA OKRESU MIĘDZYWOJENNEGO

⁵ Maku garstcczka wybrana, piasku wiele, lak wiele!

Dziś pi:|lek, jutro sobola. Potrawka nia być w niedzielę. Onegdaj w kwitnieniu zboża wiosna nieznana umarła... Przebieram, przebieram piasek i mak dla strasznego Karla.

Kłoś moje życie przeżywa, ktoś moja młodość wypija.

^1,1 nić moich krótkich radości na kłębek bezładnie zwija.

Ktoś moja miłość zblakana do skrzydeł latawca uczepił, ktoś moje szczęście poznał, i pojmał, i - oślepił!

Przebieram mak i piasek... Zły Karzeł na obiad czeka: olbrzymie spuścił powieki jak trumien dwóch ciężkie wieka, ¹⁵ nogi wparł w szary kamień, zęby żelazne zaciska, okryły go jak płaszczem zwinięte, miękkie skrzydliska, siedzi w ciemności i imię moje powtarza w myśli i straszne, czarne słowa palcem na stole kreśli.

POWRÓT

Wracam do prostych rzeczy do pyłów tańczących w próżni, do małego ślepego pająka, co się barwa od ściany nie różni, do drżących w słocie okiennic głośnego, gorzkiego szlochu, do szpar ciekawych w podłodze, pełnych zagadek i prochu.

w latach 1916—1922, premier, jeden z twórców traktatu wersalskiego; Fer-clinami Foch (1851—1929) marszałek Francji (1918 1929), a także Anglii i Polski; naczelny dowódca wojsk sprzymierzonych w ostatniej fazie pierwszej wojny światowej; postać bardzo popularna w Polsce w latach dwudziestych; Jean Jaur&i (1859 1914) filozof i historyk, jeden z założycieli zjednoczonej partii socjalistycznej i szermierz idei międzynarodowego pokoju, został zastrzelony 31 VII 1914 r. przez szowinistę Raoula Vil!aina.

POWRÓT

7 cyklu: Śladem zatartej kolei; z tomu: Fotów, Warszawa 1926.

⁵ Wracam z zawilej drogi zwycięskiej, wracam z podboju do tajni mysiej nory ukrytej w kącie pokoju, do strasznej śmierci dzięcioła, do przygód okropnych jeża. do niepojętej ucieczki sowy i nietoperza.

Coraz jest prościej, ciszej... coraz bezpieczniej, jaśniej...

¹⁰ Wracam jak smok znużony do starej, starej baśni.

PEJZAŻ

W cichych ogrodach, ogrodach tęsknoty, piasek na ścieżkach jest biały i złoty; na wielkich k)kach. na łąkach tęsknicy storczyki stoją jak świeca przy świecy, a szum rozlanej jak wąż wkoło rzeki tak mi zamyka, zamyka powieki!

W cichych ogrodach jest światło majowe: śpią w trawie smoki kosmate i płowe, śród bzów kwitnących, omdlały z zapachu,

¹⁰    wielki Jcdnoróg przystanął bez strachu,

już śpi. już oczy przed światłem zaciska, a bzów kiść wielka wyziera mu z pyska.

Zegar ogromną wskazówką słoneczną jakąś godzinę pokazał odwieczną; na wygładzonym i lśniącym kamieniu spoczęło Szczęście... W jednym oka mgnieniu zrzuciło skrzydła rajskie, pióra pawie i jako polny konik znikło w trawie.

PEJZAŻ

Z cyklu: Śladem zalanej kolei; z tomu: Polów.

w. H) jednoróg jednorożec; legendarne zwierzę o jednym rogu na czole.