op6

244 ŁUKASZ OPAUHSKt

A w jego oracyjej^M nie było rncyjęjⁿⁿ I tyleż sensu, tyleż konkluzyjej ^r'^,l wiele (Jak pospolicie mówią) w chudym raku sadła,

Wierz mi, że to jest wielkie umysłu niezdrowie. Gdy kto mówić nie umie, u milczeć nie może.

—    Mógł-ci on siła mówić? — Ńie mógł mówić, ale Gadać mógł siła, i ty obawiaj się lego,

Co chcesz pisać “•¹. nie wiedząc, co i skąd masz począć.

—    Pćzćcieć ja pisać będą i zgoła nie wytrwam, Tak mi prurii calu mus, alboii więc marms^.

—    Podrap sit;, radzę. — Drapię w łeb, gryzę

paznokcie,

Położywszy na stole, jako mówią, łokcie,

Myślę, o czym mam pisać, przecie nie wymyślę;

A tak poradź rui, proszę, co byś ty rozumiał?

—    Kiedy tak długo myślisz, widzę, że twój koncept Adrd$um tąpiet itnyucm ^oł. Ja (ci) tak po prostu ^ra Radzę, opisz tę wojnę, co się jeszcze tdćzy

—    Słusznie się na to zedrgnie ^w, słusznie pióro

skoczy.

—    Czemu? — Bobym uraził. To chwalić nie mogę. Łgać ani umiem żadną miarą, chociażbym chciał.

—    Rzeczy łacnej nie umiesz? Na sejmie umiano,

Kiedy wszytkfch chwalono, wszytkim dziękowano. — Insza lam. — Czemu insza? ■— Bo ludzie

wymowni i

duż w to dobrze wprawieni: druga, z okazy jej Płonnych relacyjipleść muszą, gdy dziękują,

Aż słuchać uszy bolą. Ci głową lawują.

Ci, się łokciem trącając, w chustkę uśmichają: Księże kanclerzu¹'¹, dziękujcie! .Jest dyjabia za cof Przecie trzeba dziękować! Dziękujcież'tom sobie! Prędzej wodę z kamienia niżli z łych dzięlt prawdę. Takći, jakom cnotliwy, bywa! Stąd powiedział Dobrze jeden, .godnego chwaląc: La udarem te,

;Ye id malis ćommune cssei*". Teraz cnocie Inszej trzeba nagrody, gdy niegodnych chwalą!

Tu szeroko mówili kila⁷¹¹ rzeczy, których pióro pogonić^Vł nie mogło, zwłaszcza sylaby rachując czy wiersze nicią mierząc, aby równe były. Narzekali zgoła, z okazyjej tych niesłusznych chwał i dziękowania. mi nieszczęściu ojczyzny naszej, której żlo służyć nic jest Już występkiem, ale zwyczajem. Tuk dalece, że rzadki, kto by dobra jej albo się tymⁿ sturaniem tykał — Jako swego, albo więc tak nie

" ptonny — czety, pusty, bezprzedmiotowy; relacyju. — sprawozdanie, oi>owia<iante.

•" Opaliński czyta! tu prawdopodobnie „Khzc kanclerzu", czego dowodzi istnienie 14 sylab w tym wierszu (uwaga J. Krzyżanowskiego).

'* Łuudorem ... esiei — Chwaliłbym cii*, gdyby ta pochwala nie dotyczyła także złych. ^w — kilka, wielo.

⁷¹ poę&nii — zanotować, zapisać,

^T* l|/ni — z takim

1

^w oracyju — mowa, przemówienie.

•" nteyja — iłniatot&

" kurtki usyju — wniosek, wynik rozumowania.