op6

'KASZ OPALJHSKI

A w jego oracyjej nie było rncyjcj^r,n I tyleż sensu, tyleż konkluzyjej^oł, wiele (Jak pospolicie mówią) w chudym raltu sadle.

Wierz mi, że to jest wielkie umysłu niezd rowie, Gdy kto mówić nie umie, a milczeć nie może.

—    Mógł-ci on siła mówić? — Nie mógł mówić, ale Gadać mógł siła, i ty obawiaj sit; lego,

Co chcesz pisać ■*, nie wiedząc, co i skąd masz począć.

—    Przeciec ja pisać będę i zgoła nie wytrwam, Tak mi prurit calamus, alboti więc manus^C1.

—    Podrap sic. radzę. — Drapię w łeb, gryzę

paznokcie.

Położywszy na stole, Jako mówią, łokcie,

Myślę, o czym mam pisać, przecie nie wymyślę;

A tak poradź mi, proszę, co byś ty rozumiał?

—    Kiedy tak długo myślisz, widzę, że twój koncept AdrwntJri xapiet tingucm •*. Ja |ci) tak po prostu ® Radzę, opisz tę wojnę, co się jeszcze tdćzy

—    Słusznie się na to zedrgnie^w, słusznie pióro

skoczy.

—    Czemu? — Bobym uraził. To chwalić nie mogę, Łgać ani umiem żadną miarą, chociażbym chciał.

—    Rzeczy łacnej nie umiesz? Na sejmie umiano,

^w oraeyju — mowa, przemówienie.

•" ntcyja — duszność.

*' koftklućyja — wniosek, wynik rozumowania.

'* i ty obuwluj ... piraó — acn*: ty. co cbćent pirat, obawia) się tego.

^,lł pruri* ... mann* — świerzbi pióro ... ręku; eeue: mam wielką ochotę.

^w Admsutn unpuejn — Będzie smakował w nadgryzionym paznokciu; tzn.: będzie wymagał długiego namysłu.

° Ja /cl/ t«łc — tak u Czcrnuliaj w Ossol. I Cwrt.: Jo Mk.

“ itdrffnie — wzdrygnie się, zadrży.

Kiedy wszytkich chwalono, wszytkim dziękowano. — Insza tani. — Czemu insza? — Bo ludzie

wymowni,

Już w to dobrze wprawieni: drugo, z okazy jej Płonnych relacyji pleść muszą, gdy dziękują,

Aż słuchać uszy bolą. Ci głową kiwają.

Ci, się łokciem trącając, w chustkę uśmichoją: Księże kanclerzu ^l'', dziękujcie! Jest dyjabła za co! Przecie trzeba dziękować! Dziękujcież tam sobie! Prędzej wodę z kamienia niżli z tych dzięk prawdę. Takći, jakom cnotliwy, bywa! Stąd powiedział Dobrze jeden, .godnego chwaląc- Laudarem te,

:Ve id malis cummune cssetTeraz cnocie Inszej trzeba nagrody, gdy niegodnych chwalą!

Tu szeroko mówili kila⁷⁹ rzeczy, których pióro pogonić⁷¹ nie mogło, zwłaszcza sylaby rachując czy wiersze nicią mierząc, aby równe były. Narzekali zgoła, z okozyjej tych niesłusznych chwał i dziękowania, na nieszczęście ojczyzny naszej, której żle służyć nic jest Już występkiem, ale zwyczajem. Tak dalece, ze rzadki, kto by dobra jej albo się tym” staraniem tykał — Jako swego, albo więc tak nic

•' plonny — óeły, pusty, bezprzedmiotowy; relacyju — sprawozdanie, opowiadanie.

•• Opaliński rzyial tu prawdopodobnie „Każe kanclerzu", czego dowodzi istnienie 14 sylab w tym wierszu (uwaga J- K rzy i a nowsfci ego).

•* Lu udarem ... eeset — Chwaliłbym cię, gdyby ta pochwala nie dotyczyła także złych.

» fcłiu — kilka, wicie.

⁵¹ pogonić — zanotować, zapisać.

^w tp/n — t takim.