ostrowska11

166 Bronisława Ostrowska

Mieszczańskiego pokoju szablonowe firanki Dziwne baśnie mi prawią w księżycowe wieczory, Kiedy jasność miesięczna poprześwietla ich tkanki I niezgrabne postacie, wirydarze i wianki Stroi w snów zapomnianych bezpowrotne kolory.

Romantyczna królewna kwietne plecie równianki, Smukły giermek sokoła rozkapturza w lot skory — I tak patrzą ku sobie dwa tęskniące upiory Mieszczańskiego pokoju.

Lecz gdy księżyc wypłynie na obłoczne krużganki, Sokół wolny ulata na łów dziki w przestwory,

Z rąk spadają królewnie macierzanki, sasanki I łka giermek stęskniony u nóg srebrnej

kochanki...

Cichol chłodny wiatr nocny rozkołysał dwie story Mieszczańskiego pokoju...

*

Tych, co na pięknym kłamstwie sparli życia chwałę, Rozgrzesz, o śmierci,

I daj im wzrok daleki i wejrzenie śmiałe Z nadbrzeżnej perci,

Skąd czekają twej łodzi nad głębią wieczystą Z siecią gwiaździstą...