P1080913

c    WACŁAW HRY NIEWICZ^,

mijającą, wyrazem poddania sądowi Boga. Nie powiedziano jednak w Biblii, że Bóg jest gniewem, ale że „jest miłością*’, i to „odwieczną miłością” (Jr 31, 3). Gniew ma charakter instrumentalny f- jego celem jest uświadomić winowajcy, że zasługuje na karę, i skłonić go do skruchy, oczyszczenia i przyjęcia łaski ocalenia.

Proces oczyszczenia sprawi, że wszyscy skruszeni grzesznicy dołączą do dziękczynnej pieśni całego stworzenia, „pieśni Mojżesza, sługi Boga i pieśni Baranka”: „wszystkie narody przyjdą i oddadzą Tobie pokłon, bo ujawniły się Twoje sprawiedliwe czyny” (Ap 15, 3-4). I będzie to rzeczywiście pieśń nowa, prawdziwie powszechna; „A wszelkie stworzenie \pan ktisma], które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, usłyszałem, jak mówiło: »Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi, błogosławieństwo, i cześć, i chwała i moc na wieki wieków«* (Ap 5, 13). Świadectwo Pisma jest zgodne: „A Ten, który siedzi na tronie, powiedział: »Oto wszystko czynię nowe«” (Ap 21,5). Słowa Apostoła Narodów uderzają w ten sam ton chwały i zwycięstwa Boga: „Napisano bowiem: Na moje życie, mówi Pan, przede Mną zegnie się wszelkie kolano. I każdy język będzie wyznawał Boga” (Rz 14, 11).

O Jezusie wywyższonym w chwale Boga ten sam Apostoł napisał: „Dlatego też Bóg nad wszystko Go wywyższył i obdarzył imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło isię każde kolano w niebiosach, na ziemi i pod ziemią, i aby każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca" (Flp 2, 9-11; we wszystkich powyższych cytatach wyróżnieni* W.H.). Takie wyznanie nie może rozbrzmiewać w piekle. Odniesienie do Chrystusa jest w tym przypadku niezastąpionymi kluczem^do interpretacji tekstów biblijnych.

Rozumiemy przesłanie Pisma najlepiej wtedy, gdy rozpatrujemy je w świetle tego, czym Jezus Chrystus jest i co uczynił dla zbawienia świata. Tylko nauka zgodna z Dobrą Nowiną zasługuje na miano chrześcijańskiej. Skłania ona do wdzięczności i dziękczynienia: „Bogu (...) niech będą dzięki za to, że daje nam zwycięstwo przez naszego Pana Jezusa Chrystusa” (1 Kor 15, 57). Zwycięstwo zawdzięczaj Temu, „który gładzi grzech świata” (J 1, 29).

TEMAT MIESIĄCA

Wszyscy będq kiedyś sławić Boga

Bóg nie ignoruje grzechu, ale troszczy się o los grzesznych ludzi. Przypominali o tym ustawicznie prorocy Izraela. Sprawiedliwość Boża dąży do uzdrowienia i nawrócenia błądzących, choć proces ten wymaga drogi przez mękę i zniszczenia zła w człowieku. Dotyczy to również życia po śmierci, o czym wspomina zagadkowy tekst Pierwszego Listu św. Piotra (w rzeczywistości list ten napisany został raczej przez jednego z jego uczniów). Mówi on o ogłoszeniu Dobrej Nowiny także umarłym (por. 1 P 4, 6). Nie wiemy, w jaki sposób Bóg okazuje swoją dobroć i miłosierdzie tym, którzy przekroczyli granicę śmierci. Sprawy te są zakryte przed naszymi oczyma. Wiemy jednak, dzięki wierze w słowa objawienia, że Jego sprawiedliwość jest miłosierna, a miłosierdzie sprawiedliwe.

Wiara skłania do pytania o rzeczywisty sens Gehenny. Wieczne piekło jest karą, która do niczego nie prowadzi, lecz wyczerpuje się w swojej negatywności. Nie służy żadnemu celowi. Kto twierdzi, że pomnaża ono chwałę Stwórcy i objawia Jego sprawiedliwość, nie zdaje sobie sprawy z tego, co mówi. W dziejach teologii pojawiały się opinie nawet wielkich myślicieli, że prawem kontrastu widok potępionych może pomnażać dodatkowo szczęście zbawionych¹¹. Czy takiej postawy uczy Ewangelia Jezusa? Dlaczego gubimy zdolność do współczucia, tak charakterystyczną dla Tego, który „przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19, 10)?

Z tej racji wiarygodna jest tylko taka wizja Gehenny, która nie jest sprzeczna z obrazem Boga objawionym przez Chrystusa. Wizja ta nie neguje ludzkiej wolności wyboru. Z drugiej strony jest w niej wiara i nadzieja, że miłujący Bóg nie pozostawia zagubionego stworzenia jego własnemu zatraceniu. Nie chce On, aby ktokolwiek zginął na zawsze. Nie przymusza nas wbrew naszej woli. Kto decyduje się na odrzucenie Jego miłości, trwać będzie w stanie zatracenia i cierpienia tak długo, aż nie zrozumie bezsensu takiego istnienia. Kto nie wybiera życia z Bogiem, trwa w stanie śmierci. Można jedynie ubolewać z powodu takiego szaleństwa.

¹¹ Zob. Wacław Hryniewicz, Nadzieja zbawienia dla wszystkich. Od eschatologii strachu do eschatologii nadziei, Warszawa 1989, s. 120-124.

51