P1080908

WACŁAW HRYNIEWICZ OM!

WACŁAW HRYNIEWICZ OM!

Ewangelia jako Dobra Nowina nie potrzebuje sankcji karnych.

Trzeba ją głosić ze względu na nią samą.

Powróćmy jeszcze do misyjnego nakazu Jezusa zapisanego u ewangelisty Mateusza: „Czyńcie uczniów wśród wszystkich narodów” (Mt 28,19). Nie zachęca On do nawracania ludzi pod groźbą wiecznego pieklą. Lęk przed Gehenną/piekłem nie jest motywem szerzenia chrześcijaństwa. Na pierwszy plan wysuwa się motywacja o wiele bardziej! szlachetna i wzniosła: „Miłość Chrystusa przynagla nas” (2 Kor 5, 14). Tak pisał Apostoł Narodów i zachęcał do pojednania się z Bogiem: „W imię Chrystusa prosimy: Dajcie się pojednać z Bogiem!¹ 1(2 Kor 5, 20). Nie groził ludziom ogniem piekielnym, jeśli nie uwierzą. Prosił i zachęcał.

Kiedy Jezus powoływał swoich uczniów do grona wybranych, nie groził im niebezpieczeństwem potępienia. Nie uczynił tego także wów-czas, kiedy posyłał ich ze zbawczą misją w świat. Mieli być „solą ziemi” i „światłością świata” (Mt 5, 13.14), które zachowują ten świat przed zepsuciem. Mieli świadczyć o miłości Boga do ludzi i uczyć ich o potrzebie miłości wzajemnej. Jest to misja aktualna do dzisiaj.

Ewangelia jako Dobra Nowina nie potrzebuje sankcji karnych! Trzeba ją głosić ze względu na nią samą. Owszem Jezus nauczał o Gehennie i jej związku z sądem Bożym. Ostrzeżenie jest częścią Jego nauki. Miłość nie kryje konsekwencji złych decyzji i złych czynÓMra Stan Gehenny to stan podlegania sądowi, dopóki ten sąd nie osiągnie swojego skutku i celu ostatecznego. Kto podlega sądowi, przeżywa go tak intensywnie, jak gdyby trwało to całą wieczność.

Jak Dobrq Nowinę głosili Apostołowie?

Aby się o tym przekonać, trzeba sięgnąć do Dziejów Apostoł¹ skich. Ukazują one, jak świadkowie Jezusa realizują powierzone im posłannictwo po Jego wniebowstąpieniu i po zesłaniu Ducha Swię¹ tego. Począwszy od Żydów, Dobra Nowina dociera do pogan. W mowach zapisanych w Dziejach, zwłaszcza w pierwszych piętnastu tpfr działach, znajdziemy skrótowy zapis pierwotnego zwiastowania Ewangelii. Centralne miejsce zajmuje w nich świadectwo wiary, M Jezus zmartwychwstał i żyje jako uwielbiony Pan świata.

W pierwszej mowie apostoła Piotra (Dz 2, 14—40) w dniu Pięćdziesiątnicy dominuje wezwanie do nawrócenia i przyjęcia chrztu. Nie ma w niej żadnego odniesienia do Gehenny. „Każdy, kto będzie wzywał imienia Pana, będzie zbawiony” (Dz 2, 21). Podobne treści pojawiają się również w drugiej mowie (Dz 3, 12—26). Zmartwychwstały Jezus pozostanie w niebie „aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy” (Dz 3,21)?. Nawet kiedy Piotr mówi o usunięciu nieposłusznych spośród ludu (w. 23), nie czyni żadnej aluzji do Gehenny.

Ważne przesłanie zawiera mowa diakona Szczepana przed arcykapłanem i Sanhedrynem (Dz 7, 2-53). Nawet w obliczu zagrożenia własnego życia nie wspomina on o potępieniu i Gehennie. Opowieść o nawróceniu Szawła w spotkaniu z Chrystusem podkreśla przede wszystkim Jego tożsamość z cierpiącymi ludźmi: „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” (Dz 9, 4). Nawrócenie nie dokonuje się z powodu groźby potępienia. W nauczaniu Piotra w domu setnika rzymskiego Korneliusza (Dz 10, 1-48) dominuje temat miłości Boga do wszystkich ludzi: „Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie jest Mu miły ten, kto się Go boi [pełną czci bojaźnią synowską - W.H.] i postępuje sprawiedliwie” (w. 34-35). W pierwszej zapisanej mowie nawróconego Szawła, który stał się apostołem Pawłem (Dz 13,16-41), Dobra Nowina koncentruje się na zwiastowaniu wolności. 1 znowu: żadnej wzmianki o Gehennie bądź zatraceniu. Nawet wtedy, gdy bito i kamienowano Apostoła, pozostał on zwiastunem zbawienia. Podobnie kiedy głosił zbawienie w innych miejscach, narażając się na chłostę i więzienie, nie groził ostatecznymi konsekwencjami za takie postępowanie (por. Dz 16, 22).

Wzorcowym charakterem ewangelizacyjnym odznacza się sugestywna mowa Pawła na Areopagu w Atenach (Dz 17, 22-31). Pod koniec wzywa w niej słuchaczy do skruchy i nawrócenia. Przypomina, że Bóg „wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył (...) przez wskrzeszenie Go z martwych” (w. 31). Mamy więc wyraźne odniesienie do dnia sądu i postaci Sędziego, którym jest zmartwychwstały Chrystus. Kiedy za wzmiankę o zmartwychwstaniu Paweł został wyśmia- ¹

1

Na temat tego tekstu zob. Wacław Hryniewicz, Bóg wszystkim we wszystkich. Ku eschatologii bez dualizmu, Warszawa 2005, s. 143—144.