Psi w�ch

i

Stracił głowę kupiec Jeriemiej Babkin, odszedł na bok, a pies za nim. Podchodzi do niego i wącha jego kalosze.

m

Zabełkotał kupiec i zbladł.

-    No, skoro tak - powiada - to Bóg prawdę widzi. To ja właśnie jestem sukinsynem i szubrawcem. A futro, bracia kochani, nie jest moje. Futro zwędziłem swojemu bratu. Łkam i płaczę!

Ludzie zaczęli uciekać w rozsypce. A psisko nawet nie ma kiedy wąchać powietrza, schwyciło dwóch czy trzech - który się tam nawinął po drodze - i trzyma.

I ci też się pokajali. Jeden państwowe pieniądze przepuścił w karty, drugi własną żonę stuknął żelazkiem, a trzeci powiedział coś takiego, że nawet powtórzyć trudno.

Rozbiegli się ludzie. Opustoszało podwórze. Pozostał tylko pies i agent.

I oto nagle podchodzi pies do agenta i macha ogonem.

Pobladł agent i ukląkł przed psem.

-    Gryźcie mnie - powiada - obywatelu. Ja na wasze psie wyżywienie, powiada, dostaję trzy czerwonce, a dwa sobie biorę...

Co było dalej - nie wiadomo. Na wszelki wypadek jak najszybciej zwiałem.

1923

BABA

Sędzia uważnie przygląda się oskarżonym. Jest ich dwoje - mąż i żona. Samogoniarze.

-    No to jak - pyta sędzia - znaczy się, że oskarżony

nie przyznaje się do winy?

-    Nie - odpowiada oskarżony - nie przyznaję się. Ona jest wszystkiemu winna. I ona niech za to pokutuje. Nic o tym nie wiem...

-    Pan pozwoli - dziwi się sędzia - jakże to tak? Mieszka pan z żoną w jednym lokalu i nie wie o niczym. Nie wie pan nawet, co robi pańska żona.

-    Nie wiem, obywatelu sędzio... Ona wszystkiemu winna...

-    Dziwne - powiada sędzia. - A co powie oskarżona?

-    To prawda, panie naczelny sędzio, fakt... Jestem wszystkiemu winna. Mnie proszę ukarać... On nie ma z tym nic wspólnego...

-    Obywatelko - powiada sędzia - jeżeli chce pani osłaniać swojego męża, to nic z tego. Sąd i tak rozezna się we wszystkim. Przedłuża pani tylko rozprawę... Niech pani sama powie: przecież nie mogę uwierzyć, że pani mąż mieszka w jednym lokalu i o niczym nie wie... Cóż to, nie żyje pani z nim czy co?

Oskarżona milczy. Mąż kiwa radośnie głową.

-    Nie żyję z nią - powiada - właśnie, właśnie: nie żyję. Niektórym się zdaje, że z nią żyję, a ja nie... Ona jest wszystkiemu winna...

-    Prawda to? - pyta sędzia oskarżoną.

-    Szczera prawda... Mnie proszę ukarać, on z tym

nie ma nic wspólnego.

-    No proszę! - powiada sędzia. - Nie żyjecie ze sobą... Cóż to, niezgodność charakterów?

Oskarżony kiwa głową.

74

75

V    *»