Skan10

192

Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka.

nego kości) wskutek długiego zalegania w bogatych w żelazo żwirach Piltdown. Szczęka. z zaledwie powierzchniowym zabarwieniem i o wiele mniejszą ilością żelaza, wydaje się pochodzić z innego źródła.

Jeżeli fragmenty czaszki pochodziły ze żwirów w Piltdown i nic zostały sztucznie zabarwione, jak podejrzewał Weiner i jego współpracownicy, w jaki sposób wyjaśnić obecność w nich gipsu (siarczanu wapnia)? Być może Daw-son użył związków siarczanowych (razem z dwuchromianem potasu lub oddzielnie) podczas chemicznej konserwacji znalezisk, zamieniając część hy-droksyapatytu w gips.

Gips mógł się również zebrać wówczas, gdy czaszka znajdowała się jeszcze w ziemi. Naukowcy z Briti&h Museum stwierdzili, że stężenie siarczanów | w Piltdown jest zbyt niskie, by tak się stało. Według M. Bowdena siart występują w wodach gruntowych w wysokości 63 części na milion, a żwir cechuje się zawartością siarczanów w ilości 3.9 miligramów na 100 gram. Bow-den przyznał, iż stężenia te nie są wysokie, lecz jego zdaniem mogły być znacz- i nie wyższe w przeszłości. Oakley również mówił o wyższych dawniej stężeniach fluoru w wodzie gruntowej, aby wyjaśnić zbyt dużą ilość tego pierwiastka j w ludzkich kościach z Castencdolo.

Znaczący jest fakt, że szczęka z Piltdown w ogóle me zawierała gipsu. Obecność gipsu we wszystkich fragmentach czaszki i jego brak w szczęce potwierdza hipotezę, iż czaszka pochodziła rzeczywiście ze żwiru w Piltdown. a szczęka z innego źródła

W pięciu fragmentach czaszki znalezionych przez Dawsona, zanim do prac wykopaliskowych dołączył Woodward. znąjdował się ponadto chrom, co może być efektem konserwacji kości w dwuchromianie potasu Kolejne fragmenty czaszki, odkryte wspólnie przez Dawsona i Woodwarda. nie zawierały chromu. Znąjdował się on natomiast w szczęce. Jego obecność w żuchwie była nąjwyraźniej wynikiem zastosowania techniki barwienia polegające) na użyciu związku żelaza i dwuchromianu potasu.

Podsumowując wszystkie fakty, okazuje się. że czaszka mogła rzeczywiście pochodzić ze żwirów w Piltdown i zostać całkowicie nasycona żelazem wskutek długiego zalegania w ziemi. Przez ten sam okres, w wyniku działania siarczanów w żwirze i wodzie gruntowej, pewna ilość fosforanu wapnia kości przekształciła się w siarczan wapnia (gips). Niektóre fragmenty czaszki Dawson namoczył później w dwuchromianie potasu, co wyjaśniałoby obecność w nich chromu. Okazy znalezione wspólnie przez Dawsona i Woodwarda nie zostały zakonserwowane w ten sposób i stąd nie zawierały tego pierwiastka- Z giej strony, szczękę zabarwiono sztucznie żelazem, czego rezultatem była jedynie powierzchniowa zmiana barwy. Technika barwiąca polegała tu na użyciu związku chromu, który tą drogą znalazł się w szczęce, lecz nie spowodować wytworzenia się gipsu.

W przeciwnym wypadku, jeżeli zaakceptujemy opinię, ze zabarwienie żelazem fragmentów czaszki (jak również szczęki) było wynikiem mistyfi

Odkrycie kart ui Pilldawii

193

musimy przyjąć, iż oszust użył trzech różnych metod barwiących: (1) Według naukowców z British Museum podstawowa technika polegała na zastosowaniu roztworu siarczanu żelaza z dwuchromianem potasu jako utleniaczem. a jej produktem ubocznym był gips (siarczan wapnia). Wyjaśniałoby to obecność gipsu i chromu w pięciu zabarwianych żelazem fragmentach czaszki znalezionych początkowo przez Dawsona. (2) Cztery fragmenty czaszki odkryte wspólnie przez Dawsona i Woodwarda zawierały gips, lecz nie było w nich chromu. W tym przypadku metoda barwiąca nie polegałaby no użyciu dwuchromianu potasu. (3) Szczęka zawierała z kolei chrom, ale brak było w niej gipsu, musiała więc zostać zabarwiona trzecią techniką, polegającą na zastosowaniu związków żelaza oraz chromu i nie wytworząjącą gipsu. TVud-no zrozumieć, dlaczego oszust miałby użyć tak wielu metod, skoro wystarczyłaby jedna z nich. Należy się również zastanowić, z jakich powodów niedbale zabarwiłby szczękę, w daleko mnięjszym stopniu niż czaszkę, ryzykigąc w ten sposób wykrycie całej mistyfikacji.

Relacja naocznego świadka jest dodatkowym dowodem świadczącym o tym. ie czaszka pochodziła rzeczywiście ze żwirów w Piltdown. Mabeł Kenward, córka Roberta Kenward a, właściciela Barkham Manoru. napisała list do The Telegraph, który opublikowano 23 lutego 1955 roku. Panna Kenward powiedziała w nim: „Pewnego dnia. kiedy robotnicy kopali nienaruszony żwir, jeden z nich znalazł coś, co nazwał orzechem kokosowym. Rozbił to swoim kilofem. wziął kawałek, a resztę wyrzudł" Szczególnie znaczące jest tu stwierdzenie, iż żwir był nienaruszony.

Nawet sam Weiner napisał: „nie można tak łatwo odrzucić relacji o robotnikach kopiących żwir i ich ‘Orzechu kokosowym*, traktując ją jako czysty wymysł, możliwą do przyjęcia plotkę, rozpuszczoną po to, by dostarczyć prawdopodobnego wyjaśnienia odnośnie pochodzeniu okazów Być może robotnicy znaleźli część czaszki, ale wdąż nie jest wykluczone, że to, co odkryli nie było pół-skamieniałym eoantropem, lecz niemal współczesnym i całkiem zwykłym pochówkiem". Weiner stwierdził, iż oszust, ktokolwiek nim był. tnógł następnie zamienić odkryte rzeczywiście kośa na obrobione chemicznie fragmenty czaszki. Jeżeli jednak robotnicy mieli do czynienia z „niemal współczesnym i całkiem zwykłym pochówkiem", gdzie znajdowała się reszta kości? Ostatecznie Weiner uznał, że robotnicy znaleźli tylko fałszywą czaszkę, która została wcześniej podłożona. Tym niemniej Mabel Kenward zapew-niala, iż powierzchnia ziemi w miejscu, gdzie robotnicy kopali żwir, była nienaruszona

Robert F.sscx. nauczyciel nauk ścisłych, bezpośredni znajomy Dawsona w łatach 1912-1915, przedstawił interesującą relację na temat szczęki z Piltdown lub, jak się okazuje, szczęk z Piltdown. Essex napisał w 1955 roku -Kolejna szczęka z Piltdown, o której nie wspomniał dr Wemec o wiele hardej przypominali szczękę człowieka niż małp człekokształtnych i to ona najprawdopodobniej należała do raewąiphwic ludzkiej czaszki Osobiście widzia-