SNV36624

To dziwna, że się tam i duchowni znajdują, a jako wiem od J.W. J.ks. Woronicza, teraz biskupa krakowskiego, nawet primi ordinis. Mniemanie publiczne wielu tam mieści pijarów i innych zakonników, wielu świeckich plebanów*’. W powszechnym zainteresowaniu mularst-wem nie widział nic złego również Karol Kaczkowski. Ba, uważał, że na młodego człowieka czyhają większe niebezpieczeństwa niż szpony masońskie. Gdy więc przyszły generał i naczelny lekarz wojsk polskich w 1851 roku, jeszcze jako student odwiedzał Ernesta Godfryda Groddecka, profesora literatury łacińskiej oraz greckiej, wielokrotnego dziekana Uniwersytetu Wileńskiego, któregoś dnia — jak pisze w swym pamiętniku — usłyszał słowa: „mój kochanku, mam ci jedną rzecz bardzo ważną do zaproponowania, ale wymagam prawdy i stanowczej, szczerej odpowiedzi, bez żadnego względu na moją osobę.” Wówczas - kontynuuje Kaczkowski - „przemknęła mi po głowie myśl, że profesor chce mnie swatać z jedną ze swych córek. Struchlałem, zimny pot wystąpił mi na czoło. Miał ich dwie, a że piękniejsza, jak mówiono, kochała się w rotmistrzu Pinablu, i już z nim była zaręczoną, pomyślałem więc, że chyba drugą mi przeznaczył. Ta zaś podobna do papy, jak dwie krople wody, z dodatkiem ospy, co ją szkaradnie naznaczyła, pod żadnym względem nęcić mnie nie mogła. Siedziałem jak delikwent oczekujący wyroku śmierci. Grodek tymczasem [...] tak prawić począł: