WZBM Lasoń str6pop

serbskie i jugosłowiańskie opuściły Kosowo, i uniemożliwienie im powrotu, demilitaryzacja Armii Wyzwolenia Kosowa,

nadzorowanie operacji usuwania min, zapewnienie ochrony granic, stworzenie warunków do bezpiecznego powrotu do domów uchodźców- i osób prześladowanych,

•    przewiduje wprowadzenie tymczasowej administracji ONZ, wspomaganej przez kompetentne organizacje międzynarodowe. Ma ona ułatwić przejście po wyborach

do autonomii prowincji,

•    żąda od Jugosławii umożliwienia dostępu do Kosowa organizacjom humanitarnym;

•    wzywa wszystkie strony, w tym również międzynarodowe siły' bezpieczeństwa, do współpracy z międzynarodowym trybunałem w Hadze,ustala na rok mandat międzynarodowych sił cywilnych i bezpieczeństwa w Kosowie.

Na mocy rezolucji RB 1244 ustanowiono Tymczasową Administrację ONZ w Kosowie (UNMIK).

Na czele UNMIK stoi Specjalny Przedstawiciel Sekretarza Generalnego (SRSG). Organizacyjnie UNMIK składa się z 4 filarów:

I Policja i Wymiar Sprawiedliwości pod bezpośrednią władzą UNMIK; I! Administracja Cywilna pod bezpośrednią władzą UNMIK; III Demokratyzacja i Budowa Instytucji Demokratycznych pod przewodnictwem OBWE; IV Odbudowa i Rozwój Gospodarczy' pod przewodnictwem Unii Europejskiej

Międzynarodowe siły wojskowe stacjonujące w prowincji przyjęły nazwę KFOR(Kosovo Force).

Łącznie międzynarodowe siły' miały' liczyć 50 tys. żołnierzy, z czego 44 tys. pochodzących z krajów NATO.

Zadania KFOR:

1) Zapewnienie bezpieczeństwa i porządku w prowincji. 2) Monitorowanie, weryfikacja i jeżeli to konieczne to wymuszanie przestrzegania warunków Wojskowego Porozumienia Technicznego oraz uzgodnień z UCK 3) Pomoc w skutecznym wykonywaniu zadań przez UNMIK, włączając w to pełnienie przez KFOR określonych zadań cywilnych do czasu przejęcia ich przez administrację ONZ.

Do głównych wniosków z konfliktu w Kosowie oraz kryzysu jugosłowiańskiego można zaliczyć następujące: operacja lotnicza, której celem jest jedynie zniszczenie wojsk przeciwnika, nie wystarczy do osiągnięcia zwycięstwa we współczesnej wojnie, nawet jeśli jest ona prowadzona na wielką skalę,

wojna w „białych rękawiczkach”, czyli bez niepotrzebnych ofiar cywilnych oraz z wysoką skutecznością przeprowadzanych operacji pozostaje pieśnią przyszłości, bez nacisków politycznych i dyplomatycznej presji wywieranej przez wszystkich głównych uczestników stosunków' międzynarodowych nie da się ostatecznie rozwiązać tego typu konfliktów',

potwierdzenie nieumiejętność prowadzenia polityki bezpieczeństwa przez kraje Europy Zachodniej na wiasnym terenie bez udziału dyplomacji Stanów Zjednoczonych oraz znaczenia NATO i obecności sil USA w Europie,

funkcjonowanie w Kosowie protektoratu i działalność sil KFOR, które muszą czuwać nad realizacją porozumienia pokojowego, a w związku z tym zapewnić bezpieczeństwo wszystkim społecznościom je zamieszkującym,

sukces interwencji NATO i działalności wielu organizacji międzynarodowych na terenie Kosowa będzie mierzony zdolnością i skutecznością unormowania napięć i konfliktów ciągle utrzymujących się w prowincji, powitanie swego rodzaju precedensu prawe o- międzynarodowego ze względu na podjęcie interwencja zbrojnej z powodów' humanitarnych, przy braku zgody Rady Bezpieczeństwa, co niesie za sobą konieczność ścisłego określenia roli organizacji regionalnych w utrzymywaniu pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, unaocznienie potrzeby szybkich i skutecznych mechanizmów zapobiegania konfliktom o charakterze etnicznym, religijnym czy politycznym (crisis management) oraz budowy nowej europejskiej struktury bezpieczeństwa,

konieczność realizacji PSEPW, który ma pomóc w odbudowie regionu, na co potrzeba wedle różnych szacunków nawet ponad 100 mld dolarów. Umożliwi to pokojowy rozwmj regionu i bliższą integrację z Unią Europejską, zwiększając w ten sposób prawdopodobieństwo stabilizacji na Bałkanach, problem określenia przyszłego statusu Kosowa, jako kluczowe zagadnienie dla zapewnienia pokoju na Bałkanach.