0000023 2

46 Rehabilitacja kardiologiczna

Na przykład wzrasta intensywność psychoterapii, a maleje intensywność ćwiczeń gimnastycznych. Wniosek stąd jest taki, że postępowanie rehabilitacyjne nie zawsze można względnie dokładnie ocenić. Do oceny skuteczności oddziaływania rehabilitacyjnego nie nadają się przypadki, w których występują gwałtowne skoki pogorszenia lub poprawy stanu zdrowia.

Inna trudność wynika z tego, że praktycznie trudno ustalić co choremu pomogło (w przypadku, gdy stwierdzamy korzystne zmiany psychiczne) — czy farmakoterapia, czy ćwiczenia gimnastyczne, zabiegi psychoterapii, czy odporność psychiczna pacjenta.

Nie wiadomo także, czy korzystne zmiany nie są wynikiem korzystnego układu faktów z historii życia chorego, np.: udanego dzieciństwa, uznania społecznego, szczególnie korzystnych warunków ekonomicznych. Zatem, przed oceną skuteczności rehabilitacji, trzeba zawsze ustalić, czy istnieją obciążające i sprzyjające przystosowaniu czynniki w historii życia pacjenta lub w historii życia porównywanych grup.

Należy jeszcze dodać, że wprawdzie możemy podejmować próby oceny skuteczności rehabilitacji, ale nie znamy charakteru związków, połączeń wewnętrznych, jakie zachodzą między niektórymi zabiegami rehabilitacji a strukturą osobowości chorego.

Trudność ta wynika stąd, że psychologia kliniczna nie posiada jednej powszechnie przyjętej i uznanej teorii osobowości czy teorii przystosowania, ale opiera się o hipotezy i założenia ponad 10 różnych teorii od psychoanalizy do skrajnego behawioryzmu. Poza tym dopiero w ostatnich latach zaczęto bardziej intensywnie takie związki badać i dopiero w miarę postępu prac z tej dziedziny. będziemy lepiej poznawali charakter tych związków.

KINEZYTERAPIA CHORYCH ZE ŚWIEŻYM ZAWAŁEM SERCA

Maciej Popiel

Liczba inwalidów i ludzi o upośledzonej sprawności ruchowej po II wojnie światowej stanowiła jeden z czołowych problemów społeczno-zdrowotnych. Rozwój przemysłu ortopedycznego umożliwił zastąpienie utraconych zdolności lokomocyjnych przez danie choremu odpowiedniej protezy. Chory, aby mógł się nią w pełni posługiwać musiał przejść odpowiednie przygotowanie mające r.a celu zwiększenie jego sprawności ogólnej i kondycji oraz przez stałe powtarzanie ćwiczeń ruchowych doprowadzenie do powstania nowych stereotypów dynamicznych.

Stosowanie tradycyjnych zabiegów fizykoterapeutycznych i masażu nie mogło zaspokoić tych potrzeb. Spowodowało to rozszerzenie wskazań dla gimnastyki leczniczej, która wykorzystuje w szerokim zakresie doświadczenia ze siesowania ćwiczeń fizycznych w sporcie, a wzbogacona o te doświadczenia twórczo rozwija stosowany kierunek oddziaływania terapeutycznego — kinezyterapię — leczenie ruchem.

Wpływ racjonalnie stosowanego ruchu na organizm sprawił, że we współczesnych metodach terapii gimnastykę leczniczą z jej czynnym oddziaływaniem na człowieka przedkłada się nad formę bierną, jaką jest masaż.

Podział ćwiczeń

Do zasadniczych rodzajów ćwiczeń stosowanych w kinezyterapii zaliczamy:

1.    Ćwiczenia bierne.

Są to ćwiczenia wykonane przez kinezyterapeutę bez współudziału pacjenta. Ich celem jest osiągnięcie pełnego zakresu ruchu w stawach oraz pełnej długości i elastyczności mięśni.

2.    Cuńczenia czynne.

Wykonywane przez pacjenta pod kontrola lub przy pomocy instruktora. Mają one na celu przywrócenie zdolności prawidłowego działania mięśni, zwiększenie jego siły i masy. Ćwiczenia czynne dzieli się na: w odciążeniu, kształtujące i 7. oporem.

3.    Ćwiczenia ogólnokondycyjne.

Oddziaływające na cały organizm człowieka. Ich celem jest utrzymanie i wzmocnienie siły mięśniowej, zachowanie pełnego zakresu ruchu w stawach, poprawienie krążenia, utrzymanie dobrej czynności układu oddechowego.