0000041(2) 2

KINEZYTERAPIA

Ryc. 387. Stopień 2 Pozycja wyjściowa Prawidłowa stabilizacja Odciążenie, jako dodatkowy cel. ma spełnić warunek prowadzenia ruchu w „czystej płaszczyźnie".

Ryc. 388. Stopień 2. Pozycja kciuka po wykonaniu ruchu przywiedzenia.

- Podczas próby ruchu przywiedzenia palpacyjnie wyczuwa się napięcie mięśniowe u podstawy paliczka bliższego kciuka po stronie przyśrodkowej

(ryc. 389).

0 - Przy zachowaniu wszystkich parametrów badania jak przy testowaniu w stopniu 1, przy próbie ruchu czynnego napięcie mięśniowe nic jest wyczuwalne.

Ryc. 389. Stopień 1*0. Sprawdzanie obecności napięcia mięśniowego.

XXVII. Zespół mięśniowy wykonujący przeciwstawienie kciuka pozostałym palcom ręki (tzw. opozycja kciuka):

1.    ni. zginacz długi kciuka (ryc. 334Aa),

2.    m. przywodziciel kciuka (ryc. 333Cc),

3.    m. zginacz krótki kciuka (ryc. 334Bb),

4.    ni. przeciwstawiacz kciuka (ryc. 334Cc).

Test ruchu przeciwstawiania kciuka pozostałym palcom ręki

3    - Pozycja wyjściowa - dowolna, przedramię przednią powierzchnią oparte

o podłoże do wysokości stawu promieniowo-nadgarstkowego. Ręka poza podłożem, stawy śródręczno-paliczkowe palców od II do V ugięte do kąta około 45°. Palce od II do V podtrzymywane ręką badającego. Kciuk wyprostowany w stawach śródręczno-paliczkowym i międzypaliczkowyni, skierowany w dół „celuje” w podłogę.

-    Stabilizacja nasady dalszej przedramienia po stronie tylnej zapobiega wyprostowi w stawie promieńiowo-nadgarstkowym, a przyłożona na palce od II do V drugą ręką badającego ogranicza ruchy zgięcia tych palców w stawach śródręszno-paliczkowych. Należy także dopilnować, by badany nie wykonywał, dla ułatwienia, ruchu zgięcia w stawach międzypaliczko-wych palców od II do V (ryc. 390).

-    Ruch - zbliżenie opuszki wyprostowanego w stawie międzypaliczkowyni kciuka do opuszki palca 5 (ryc. 391).

4    - Pozycja wyjściowa, stabilizacja i ruch takie same jak przy testowaniu

w stopniu 3. Na przednio-przyśrodkową powierzchnię podstawy paliczka bliższego kciuka przykłada się za pomocą ręki badającego opór mniejszy od maksymalnego, tzn. taki, który umożliwi wykonanie ruchu w pełnym, fizjologicznym zakresie. Trudność w testowaniu tego zespołu mięśniowego.