153

Wiązanki okolicznościowe

Innym układem roślin jest tzw. paralel, czyli ułożenie równoległe. Łodygi kwiatów od miejsca związania do dołu stykają się ze sobą na całej długości, a powyżej tworzą kompozycję przestrzenną, dzięki temu, że mają zróżnicowany, powyginany, fantazyjny pokrój. Sporządzenie wiązanki wymaga zręczności, siły i wytrwałości (jest to wysiłek szczególnie dla lewej dłoni, prawa dłoń podaje kwiaty). Tak jak w bukiecie spiralnym kwiaty trzyma się w lewej dłoni (osoby praworęczne), a prawą dokłada się kolejne elementy wiązanki; łodyg nie układa się jednak spiralnie na krzyż, tylko prosto, jedną obok drugiej - równolegle. Można sobie przy tym pomagać, związując je gumką, która ściśle przylega i zapewnia sztywność. Wielokrotne wiązanie zapewnia dużej liczbie pędów również stabilność. Wyróżnia się tzw. wiązanie techniczne (łączenie ze sobą poszczególnych elementów kompozycji, tak aby razem trzymały się mocno) oraz wiązanie ozdobne - końcowe, do którego wykorzystuje się taśmy ozdobne, barwne sznury, druty (także z nanizanymi koralikami), wąskie długie liście spięte np. efektowną szpilą. Bukiety wiązane równolegle wykonuje się głównie z roślin o pokroju strzelistym lub z silnymi akcentami na bezlistnych łodygach i pędach na tyle grubych, aby związane w pęczki mogły sztywno stać. Takie proste, linearne pęki (wykonane np. z pędów bambusa, zboża, skrzypu, derenia) można uzupełniać i wzbogacać roślinami opadającymi lub powykrzywianymi, np. czosnkiem ozdobnym, zachowując dominację pionowych linii. Bukiety o układzie paralelnym najlepiej prezentują się w wysokich przezroczystych wazonach, na talerzach lub w płaskich misach (musi mieć wtedy bardzo starannie i równo przycięte pędy).

Dla osób z mniejszą wprawą poleca się tzw. wiązanie stopniowe, które umożliwia stosowanie przerw w czasie sporządzania jednego bukietu. Wytrawny florysta układa kwiaty i dodatki w ręku (bez odkładania bukietu), a gdy objętość łodyg przekracza możliwość trzymania ich palcami, ujmuje wiązankę całą dłonią, stale kontrolując sposób układania. Gdy wszystkie elementy są już w bukiecie, związuje go.

Wiązanka okrągła

Wiązanki mogą mieć kształt okrągły lub jednostronny. W wiązance okrągłej kwiaty ułożone spiralnie pozostają na tej samej wysokości, są rozchylone na wszystkie strony i mają taką samą długość łodyg. Pomiędzy kwiatami występują bardzo regularne odstępy, a barwy rozłożone są równomiernie. Uzupełnieniem barw i kształtu wiązanki jest odpowiednio dobrana i użyta zieleń. Układanie rozpoczyna się od środka wiązanki, gdzie umieszcza się kwiat o prostej łodydze, wokół którego w jednakowych odstępach układa się pozostałe rośliny, odchylając ich łodygi lekko na zewnątrz. Wykończeniem bukietu może być kryza z celofanu lub papieru (wdzięczną wiązanką okrągłą z kwiatów o krótkich łodygach jest wiązanka biedermeierowska - omówiona na str.1 59).

Wiązanka jednostronna

Wiązanka jednostronna przez niektórych bywa uważana za następczynię francuskiego bouquet Pompadour, z charakterystyczną stroną frontową i tylną. Sposób układania łodyg, trzymania i wiązania jest taki sam jak w przypadku wiązanki okrągłej. Sprawia ona wrażenie pionowej i wyprostowanej, a kontur opływowy powstaje w wyniku specyficznego układu kwiatów. Tylną stronę wiązanki budują wyższe kwiaty, które stopniowo stają się coraz krótsze i nachylają się ku przodowi. Układanie wiązanki rozpoczyna się od kwiatu z najdłuższą, prostą łodygą (tworzy on wierzchołek wiązanki). Układ kwiatów jest swobodny, a odstępy między nimi nieregularne. Barwy jaśniejsze rozmieszczone są wyżej, a ciemniejsze w środkowej części bukietu. Najmniejsze kwiaty i pąki znajdują się w górnej części wiązanki, kwiaty duże w środkowej części, a średnie - rozmieszczone nieregularnie wokół środkowych. Zieleń dekoracyjna stanowi przede wszystkim tło dla bukietu; dodana z przodu - wykańcza bukiet, podkreślając jego trójwymiarowość (czasami zasłania też miejsce wiązania).

157

ABC Florystyki