523

514 Rośliny ze stanowisk naturalnych

Surowiec nie może zawierać kawałków podłoża rośliny. Wilgotność — najwyżej 12%. Zapotrzebowanie średnie.

Zastosowanie. Tarczownicę islandzką stosuje się w lecznictwie jako lek przeciwkaszlowy. Badania ostatnie wykazują, że ma ona również działanie bakteriobójcze. Często bywa używana przez matki karmiące jako środek wzmagający laktację.

Zbiór tarczownicy islandzkiej można przeprowadzać cały rok, najlepiej w iecie w dni suche, gdyż mamy wówczas lepsze warunki suszenia. Zbioru dokonujemy Tęcznie; wyrywa się poszczególne, dobrze rozwinięte ple-ehy i odrazu oczyszcza się z igliwia i innych zanieczyszczeń. W ten sposób otrzymuje się surowiec wyborowy.

Zbiór należy przeprowadzać ostrożnie, aby nie niszczyć młodych roślinek tąrczownicy, które z biegiem łat rozrosną się w nowe duże plechy — a także innej roślinności leśnej, czy wysokogórskiej. Absolutnie niedopuszczalny jest praktykowany dawniej sposób zbioru przy pomocy narzędzi (grabi lub wideł). Była to eksploatacja rabunkowa, niszcząca całe stanowiska tarczownicy i uniemożliwiająca odradzanie się porostu z młodych roślinek; dostarczała przy tym surowca małej wartości, silnie zanieczyszczonego ziemią, ściółką, mchem itp.

Zebrany surowiec należy rozdzielić na gatunek handlowy o barwie szarej i o barwie brązowobrunatnej, gdyż pod tym względem są różne wymagania odbiorców. Następnie układamy surowiec w workach lub mocnych torbach, uciskając bez obawy zagrzania i przenosimy na miejsce suszenia.

Surowiec wymaga suszenia, pomimo że zebrany w czasie pogody suchej robi wrażenie suchego. Suszony w naturalnej suszami schnie dość szybko. Przesuszenia nie trzeba się obawiać. Właściwy stopień ususzenia poznajemy po łamliwości plechy przy zginaniu.

Po ususzeniu jeszcze raz oczyszczamy z domieszek obcych, zwracając uwagę na jednolitą barwę surowca. Odsiane na rzadkim sicie kawałki plech wynosimy i rozsypujemy na miejscu zbioru, gdzie przy sprzyjających warunkach tarczownica może się w ten sposób rozmnożyć. Pakujemy w worki lub belujemy.

Przechowujemy w suchych- i przewiewnych magazynach przez dłuższy czas bez obawy zepsucia, chroniąc przed myszami.

71. Tarnina (Śliwa tarnina)— Prunus spinosa L.

(Inne nazwy: śliwa tarń, tarka, ciernie czarne, korcipka)

Rodzina: Różowate —Rosacęae

Są to cierniste krzewy, pospolicie rosnące na skrajach lasów, miedzach, przydrożaeh i na słonecznych zboczach. Kwitną bardzo obficie wczesną