atlas rehabilitacji ruchowej (103)

Niestabilność odcinka szyjnego kręgosłupa Rozdział 2/5

Niestabilność odcinka szyjnego kręgosłupa Rozdział 2/5

Niestabilność odcinka szyjnego

KRĘGOSŁUPA

Rozpoznanie

niestabilnego

kręgosłupa

szyjnego

Dobór

ćwiczeń

W praktyce klinicznej niewłaściwe rozpoznanie niestabilności stawów kręgosłupa szyjnego może prowadzić do poważnych konsekwencji i komplikacji zdrowotnych, Naturalnym bowiem odruchem na dolegliwości bólowe pojawiające się w niestabilnym kręgosłupie jest wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, co ma poprawić jego zachwianą stabilność. Nadmierne i niepotrzebne ograniczenie wszystkich ruchów kręgosłupa szyjnego prowadzi w rezultacie do totalnej dysfunkcji ruchowej tego odcinka, w którym dodatkowo z czasem pojawiają, się dolegliwości bólowe wynikające z przewlekłego niedożywienia i niedotlenienia mięśni i innych przykręgosłupowych tkanek miękkich. Z czasem, w przypadku braku odpowiedniej rehabilitacji ruchowej zmiany te utrwalają się, dochodzi do zwyrodnienia i kostnego usztywnienia niestabilnej części kręgosłupa. Rozpoznanie niestabilnego kręgosłupa szyjnego w pierwszej kolejności polega na zbadaniu zakresów ruchomości i zebraniu szczegółowego wywiadu na temat dolegliwości pojawiających się w trakcie każdego z ruchów. Jednak właściwe kliniczne rozpoznanie niestabilności polega na wykonaniu czynnościowego zdjęcia radiologicznego kręgosłupa szyjnego w projekcji bocznej, obejmującego cały kręgosłup szyjny. Badanie takie wykonuje się w trzech ustawieniach głowy: w zgięciu, pozycji neutralnej i wyproście. Mogą one wykazać tendencje do nadmiernego oddalania się kręgów (szczególnie pomiędzy zębem obrotnika a atlasem). W trudnych diagnostycznie sytuacjach lekarz powinien zlecić wykonanie dodatkowych badań obrazowych tomografii komputerowej (TK), a w przypadku powikłań neurologicznych - badania rezonansu magnetycznego (MR). Rehabilitacja zalecana jest w sytuacji, gdy nie ma poważnego zagrożenia dalszego uszkodzenia niestabilnego kręgosłupa i spowodowania urazu.

Terapia powinna skupić się w pierwszej kolejności na częściowym rozluźnieniu nadmiernie napiętych mięśni przykręgosłupowych, a następnie przywróceniu pacjentowi ruchomości w tych kierunkach, które nie prowokują żadnych promieniujących czy rzutowanych dolegliwości bólowych, oraz określeniu granicy ruchomości kierunków zagrożonych pojawieniem się takich objawów. W celu rozluźnienia mięśni przykręgosłupowych pomocny może być delikatny masaż. Od początku należy wprowadzać i stopniowo zwiększać intensywność ćwiczeń oporowych, o charakterze statycznych

Strona 1