Bez nazwy"

Uwaga: następny rozdział nie wygląda jak drukowany tekst, lecz jak maszynopis. Ma on pokazać przykład ostatniej korekty pracy. Poją-wiają się w nim błędy i poprawki, ponieważ nikt nie jest doskonały.

Na powstanie ostatecznej wersji pracy składają się dwie czynności: korekta tekstu i przepisanie go na maszynie.

Mogłoby się wydawać, że twoim obowiązkiem jest korekta tekstu, będąca czynnością umysłową, natomiast przepisywanie należy do maszynistki i jest czynnością mechaniczną. Tak jednak nie jest. Nadanie pracy formy maszynopisu wiąże się także z pewnymi decyzjami metodycznymi. Jeśli dokona ich za ciebie maszynistka, to ona wedle własnego uznania nada pracy układ graficzny, który zapewne wpłynie na treść. Jeśli jednak, co jest bardzo zalecane, dokonasz tego wyboru sam, jakąkolwiek formę nadasz ostatniej redakcji pracy (napiszesz ręcznie, na maszynie dwoma palcami czy - o zgrozo - nagrasz na dyktafon), powinna ona zawierać instrukcje dla maszynistki, dotyczące układu graficznego.

Dlatego też w tym rozdziale znajdziesz instrukcje graficzne, ważne zarówno dla porządku myślowego, jak i dla komunikatywności twojej pracy.

Nie jest też powiedziane, że koniecznie musisz komuś zlecić przepisywanie pracy. Możesz przepisać ją sam, zwłaszcza jeśli wymaga ona dostosowania się do szczególnych konwencji graficznych. Ponadto, można sobie wyobrazić, że sam przepiszesz na maszynie pierwszą wersję, a maszynistce pozostanie przepisanie na czysto tego, czemu ty nadałeś już kształt - włączając w to szatę graficzną.

Pozostaje pytanie, czy umiesz lub zdołasz się nauczyć pisać na maszynie, bo przenośna używana maszyna kosztuje mniej niż przepisanie tekstu.