Bez nazwy" (2)

kiedy ją poznałem, nie przypuszczałem, że mając 35 fat

będę jeszcze stale pracował w tej... księgarni.

—    Bardzo wytworna księgarnia — przypomniał mu Buzz — ze znakomitą klientelą, jak choćby Kenneth !vey, który napchany jest zlotem.

—    Byłem w ostatnim tygodniu w jego domu — powiedział Thome — aby dostarczyć mu paczkę rzadkich książek. Rzeczywiście ma wspaniały dom.

—    A jego kolekcja?

—    Ivey zbiera puchary. Złote i srebrne puchary. Wyobraź sobie, żc ma pięćset pucharów.

—    Ile są warte?

—    Oceniam je na pół miliona. Znam pasera, który da pam za nic osiemdziesiąt tysięcy.

—    Tylko osiemdziesiąt tysięcy? Cholernie mało, jeżeli warte są pół miliona.

—    Jeżeli go przyciśniemy, może dostaniemy sto tysięcy.

—    Nie żartuj, Buzz, potrzebuję pieniędzy...

—    Nie trać spokoju — powiedział Buzz.

—    Wiesz co, Buzz, mam już po uszy życia za skromną pensję urzędnika. Amanda także. Ivey pokazywał mi swoją kolekcję, trzyma ją w szklanej szafie na parterze.

—    No dobrze — zgodził się Buzz. — Kiedy możemy to zrobić.

—    W środę albo w czwartek w nocy. Ivey jedzie do Palm Springs. Bardzo liczy na swój idiotyczny system alarmowy.

—    W środę jestem z kimś umówiony, pozostaje więc czwartek — powiedział Buzz.

—    Dla czterdziestu tysięcy mógłbyś zrezygnować z tego spotkania.

—    Dobrze, w takim razie środa — Buzz uśmiechnął się do przyjaciela. — I uważaj na swoje nerwy.

—    Nie obawiaj się, nigdy więcej nie stracę panowania nad sobą.

38 —

Z ogromną silą Thorne rzucił słuchawkę telefoniczną

o icianę.

—    Głupia koza, nawet nie ma fantazji, kiedy kłamie.

Od dwóch tygodni wszystkie teatry mają letnią przerwę.

Do diabła z Amandą. Nie mogła być wczoraj wieczorem

w teatrze.

Potrącił stół, z którego spadły na podłogę gazety i

pełna niedopałków popielniczka. Z dołu ktoś zapukał w sufit. Thomc nie zwrócił na to uwagi, tylko szedł przez pokój, jak burza, tratując wszystko, co stało mu na drodze. Powoli jednak uspokajał się.

—    Muszę się pozbierać. Dziś w nocy włamujemy się przecież.

Pochylił się, aby pozbierać skorupy i nagle wpadł mu w ręce mały kartonik na zapałki, na którego okładce wydrukowane było: ,.Dlaczego nie?“. Ścisnął kartonik w palcach. „Dlaczego nie?“ była to nazwa klubu w San Amaro. Knajpa wałkoni i donosicieli. Nigdy nie byli tam z Amandą. Zwałszcza on tam nie był.

*

Wielki, ciemny dom był pusty. Dwóch mężczyzn zbliżyło się do domu. Otworzyli drzwi wytrychem, a następnie wyłączyli system alarmowy. Thorne zaświecił latarką i zanrowadził przyjaciela do pomieszczenia, w którym znajdowały się puchary. Pod ścianami stały oszkolne szafy. Kiedy światło latarki padało na puchary, błyszczały złotem i srebrem. Thorne szedł w kierunku jednej z szaf, kiedy zawadził o stół i wypuścił z rąk latarkę.

Zapal zapałkę — powiedział Buzz — i poszukaj latarki.

Thorne gotował się z wściekłości. Podniósł latarkę i pokazał Buzzowi napis na kartoniku: ,.Dlaczego nie?“.

— 39 —